https://www.facebook.com/events/660567063962049/?notif_t=plan_admin_added
Απλά για υπενθύμιση του θέματος!
Μή σας ξεφύγει!!! Εκπληκτική προσέγγιση! Ελπίζω να παίξουν και τη Διαμάντω, με ταξίμι που θα μείνει στη δισκογραφική ιστορία, αφού εκείνο του ίδιου του Γ. Τσ. στην πρώτη εκτέλεση, δεν είναι και από τα καλύτερα που έχω ακούσει.
Θα ηθελα απλα να καταθεσω τον απολυτο σεβασμο μου στον Δημ. Μυστακιδη, κυριως για τον τροπο που προσεγγιζει το ρεμπετικο τραγουδι [παντα σε συναρτηση με την κιθαρα].
Φίλε Νίκο, αν και δεν είναι το θέμα του ποστ αυτό, δεν μπορώ να μην σχολιάσω -αν δε σε ήξερα θα έλεγα ότι τρολάρεις:)- : νομίζω πως το ταξίμι του Τσαούση στη Διαμάντω είναι ίσως το καλύτερο/πλουσιότερο εισαγωγικό ταξίμι μπουζουκοειδούς της προπολεμικής δισκογραφίας!!! Μάλιστα, θα έλεγα ότι ο Τσαούς σκόπιμα το έβαλε αντί εισαγωγής, δεν ήταν δηλαδή η φάση “έχουμε 40’’ περίσσευμα χρόνου, παίξε κάτι ρε Τσαούση”…
Βέβαια, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα…
Δεν είναι μαχούρ, Μπάμπη, αυτή είναι η ένστασή μου. Φυσικά συμφωνώ, προσωπικές απόψεις εκφράζουμε εδώ, όλοι.
Μαχουρ ειναι κύριε Νίκο.
Να και η Διαμάντω -ευτυχώς πλέον πολλά ντοκουμέντα ανεβαίνουν στο διαδίκτυο. (Υπάρχουν και άλλα αποσπάσματα από τη βραδιά στο ίδιο κανάλι)!
Όντως πολύ ωραίο ταξίμι του Ευγένιου Βούλγαρη!
Εάν επιτρέπει λοιπόν ο κος Μυστακίδης, ας βάλω κι εγώ αυτό :
[video=youtube_share;Wq3pHPZU4Us]http://youtu.be/Wq3pHPZU4Us[/video]
Το ταξίμι του Τσαούς στη Διαμάντω, δεν είναι και το καλύτερο δυνατό για το μεγαλείο αυτού του παίχτη (για τα δικά μου αυτιά έτσι;). Γι αυτό θεωρώ υπερβολικό το σχόλιο του Μπάμπη: “…είναι ίσως το καλύτερο/πλουσιότερο εισαγωγικό ταξίμι μπουζουκοειδούς της προπολεμικής δισκογραφίας!”
Δεν έχει σημασία όμως, γιατί έχουμε διαφορετικά …αυτιά!
Παρ’ όλη όμως, την διαφορετικότητα στα αυτιά μας,φίλε Μπάμπη, ακούμε και οι δύο-μιας και συμφωνώ-ένα πολύ ωραίο ταξιμάκι από τον Ευγένιο. Πράγματι είναι δομημένο, έχει ειρμό, ωραία μελωδία και με ύφος! Αλλά, για τι είδους μουσική κάνει αυτό το ύφος;
Εδώ είναι η ένστασή μου.
Ακούμε ένα όργανο (εξωτικό θα έλεγα) να ταξιμάρει εισαγωγή για τραγούδι του Τσαούς!! Το θεωρώ άστοχο (και άσχετο βέβαια) όλο αυτό. Εκτός κι αν το θεωρήσουμε πείραμα: “Απλά, παίζουμε μουσική, ρε αδερφέ, να περάσουμε καλά και μέχρι εκεί!”
Τότε πάω πάσο και συγνώμη για την ενόχληση. Αν όχι, τότε συνδέω και το παράλληλο θέμα και ρωτώ πού “κολλάει” το Γιαιλί Ταμπούρ με την ελληνική παράδοση και την Διαμάντω ή τις Ντομάτες ειδικότερα;
Το όργανο, το ύφος κ.λ.π. με παραπέμπουν ηχητικά σε λόγια μουσική. Οθωμανική λόγια σχολή, θα έλεγα. Θα περίμενα, εάν δεν ήξερα, να ακούσω κάποια οργανική σύνθεση του Ταδέμπεη και όχι την Διαμάντω.
Καλοπροαίρετα και φιλικά
Μια ταπεινή γνώμη:
Το γιαυλί ταμπούρ δεν μπορεί να είναι ΜΟΝΟ οθωμανικό όργανο γιατί απλά δεν υπήρχε κατα την οθωμανική αυτοκρατορία…άντε στις τελευταίες δεκαετίες τις πες…Δεν υπάρχει παρά λίγο κλασικό Οθωμανικό ρεπερτόριο το οποίο να έχει γραφτεί ΕΙΔΙΚΑ για το όργανο, και αυτό μόνο απο τις τελευταίες γενιές τέτοιων μουσικών.
Οπως και τα υπόλοιπα ιδιαίτερα αυτά όργανα, ανήκει στον τόπο (ανατολική μεσόγειος) παρά στο κράτος.
Εμένα προσωπικά μου κολλάει στο ρεμπέτικο διότι έχει φτιαχτεί απόλυτα για να υπηρετεί τα μακάμ, των οποίων σαφή αναφορά βλέπουμε στο ρεμπέτικο.
Ναι μπορούμε να ξεκινήσουμε πάλι μιά φλύαρη κουβέντα για τους λαϊκούς δρόμους και τα μακάμια αλλά …στα δικά μου μάτια , μιλάμε για τα ίδια χώματα.
Και στο κάτω κάτω δεχόμαστε όργανα όπως το μπάντζο που κάποιος αποφάσισε να γρατζουνίσει ένα πρίν 80 χρόνια σε ρεμπέτικη δισκογραφία…(άρα είναι ΟΚ)και μας ξενίζει το Γιαιλί το οποίο δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο συμβατό και πιστό στην απόδοση φωνητικής παράδοσης αυτής της μουσικής.
my two cents…
Μια συμπλήρωση: Με την ίδια λογική, μήπως το κοντραμπάσσο είναι κλασικό δυτικό όργανο λοιπόν και δεν θα έπρεπε να παίζεται στην τζαζ; ή μήπως το κλαρίνο δεν ανήκει παρά μόνο στις συμφωνικές; αφού γερμανός ανέπτυξε την σημερινή του μορφή…
Για μένα τα όργανα είναι κατασκευές που υπηρετούν κάποιες μουσικές ιδέες, πολλές φορές οι ιδέες αυτές εξελίσσονται ανεξάρτητα απο το όραμα του κατασκευαστή…
Δημήτρη όλο το σκεπτικό αναφέρεται εδώ. Είναι το εισαγωγικό κείμενο στον δίσκο.
Ψιθυρίζοντας το ρεμπέτικο
Το ρεμπέτικο ποτέ δεν σταματά να προσφέρει συγκινήσεις! Μουσικές μήτρες σαν κι αυτό είναι εκεί για να μας εμπνέουν, να μας συνδέουν με το σήμερα, και να ανοίγουν διάπλατα το χώρο για τη συνάντηση του μουσικού χρόνου με τον πραγματικό, στο πεδίο της αναδημιουργίας αλλά και του αυτοσχεδιασμού.
Δυο όργανα με διαφορετικές καταγωγές πρώτο-συναντώνται εδώ στο προσκήνιο της μουσικής οικειότητας που σκηνοθετεί για χρόνια η ρεμπέτικη μουσική: από τη μια η κιθάρα ως κλασικό όργανο του ρεμπέτικου απηχεί τις δυτικές τροπές του⋅ από την άλλη το yayli tanbur ως εμβληματικό όργανο της μουσικής της Κωνσταντινούπολης αντηχεί τον ανατολίτικο ήχο της προπολεμικής εποχής του.
Οδηγός μας δεν ήταν η φιλοδοξία αυτής της πρώτης συνήχησης. Ούτε φυσικά η υιοθέτηση των κλειστών, παρελθοντικών θέλουμε να πιστεύουμε, σχημάτων που θέλουν το ρεμπέτικο ως είδος κατάλληλο μόνο για αναβίωση. Με οδηγό μας τη μουσικότητα του είδους, μια μουσικότητα που δεν αφήνει τους ισχυρισμούς να συνωμοτούν, υποταχθήκαμε στην έμπνευσή του⋅ συναντηθήκαμε σε φαντασιακά νοτισμένα, καπνισμένα και σκοτεινά καταγώγια ακμάζοντα, με τόνους και αποχρώσεις χαμηλούς και θαμπούς, για να ψιθυρίσουμε με δοξαριές και τσιμπήματα τα παραμύθια και τις αλήθειες τους.
Δεν είχα υπόψιν μου το εισαγωγικό σημείωμα, οφείλω να ομολογήσω.
Έχω καλυφθεί και με το παραπάνω.
Σε ευχαριστώ, Δημήτρη.
Keep walking
συμφωνώ με τον μπάμπη, το ταξίμι στην διαμάντω είναι από τα κορυφαία στην δισκογραφία. απ’ ό,τι μπόρεσα να καταλάβω, κατεβαίνει νότα-νότα και πλέκει μια μελωδία γύρω από την καθεμια.
πέρα από την τεχνική (αντικειμενικο), έρχεται πολύ γλυκα και στα αυτιά μου (υποκειμενικό). θα ήθελα να μου πείτε γιατί θεωρείτε υποδεέστερο αυτό το ταξίμι!
ωραία παιξίματα στο μουσείο, δυστυχώς τα έχασα…
Μετά την κατάντια της δημοτικής παραδοσιακής μουσικής όλη την προηγούμενη μεταπολιτευτική (?) περίοδο την οποία αντιμετωπίσαν οι γνώστες ως είδος μουσιακό στα αστικά κέντρα και την ανέπνευστη ασέλγεια που αυτή δέχθηκε στον καιρό της λαικοδημοτικής δημιουργίας στην επαρχεία με τις funkειδείς κιθάρες και τα αρμόνια, είναι τύχη για τη ρεμπέτικη και τη λαική μουσική που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δημιουργούν νέα πράγματα με σεβασμό αλλά χωρίς υποταγή στην παράδοση του είδους. Και γι αυτό για μένα είναι και ως ένα βαθμό περιττή η παράθεση της επεξήγησης…
Περιμένουμε και στην Πάτρα τον ψιθυρισμό του ρεμπέτικου! 
Αυτό σου φτάνει;
Να βάλω και άλλο ένα; Και αυτό εμένα μου άρεσε πολύ :
Δημήτρη, τονίζω πως φυσικά σέβομαι την άποψή σου.
Απλά θα ήθελα να πω πως το ταξίμι του Τσαούς στη “Διαμάντω” είναι και το μοναδικό ταξίμι του Τσαούση στη δισκογραφία (τις 10 νότες πριν τα λόγια στον “Κατάδικο” δεν τις θεωρώ πλήρες ταξίμι, παρά κατά κάποιο τρόπο"οδηγό" για τον τόνο του Καλυβόπουλου…).
Άρα, αυτό είναι και το μόνο δείγμα του όποιου μεγαλείου του, αναφορικά με ταξίμι.
Λοιπόν, εδώ τίθεται το ερώτημα, (διότι το αν μας νταλγκαδιάζει ή όχι, είναι αυτό που λέμε περί ορέξεως…και που δεν μπορούμε να το συζητήσουμε) υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια περιγράψιμα -ένα σύνολο συγκρίσιμων μουσικών και αισθητικών χαρακτηριστικών- τα οποία θα μας επέτρεπαν να συγκρίνουμε “αντικειμενικά” εάν ένα ταξίμι είναι καλό ή όχι; Νομίζω πως ο liga rosa (κι εγώ) περιμέναμε κάτι του στυλ “δεν μου αρέσει διότι α,β,γ,δ…” όπου θα μας δίνεις 3-4 μουσικά χαρακτηριστικά.
Εγώ θεωρώ ότι αυτό το ταξίμι μέσα εμπεριέχει αρκετή μουσική σοφία, φαντασία, εμπειρία, τεχνική ευχέρεια και εκφραστικότητα.
Ο Τσαούς κάνει κάτι πρωτοποριακό για εκείνη την εποχή (απ’ όσα έχω ακούσει και είμαι σε θέση να γνωρίζω): παίζει ένα καθαρά μακαμίστικο ταξίμι, με ανάλυση των 4χορδων και πεντάχορδων στην κατιούσα -ούτως ή άλλως- δομή του μαχούρ, δίνοντας την αίσθηση ότι “αλλάζει” δρόμους και κυρίως δημιουργώντας μία έκπληξη σε σχέση με την βασική μελωδία του κομματιού. Δεν ακούς δηλαδή απλά τις βαθμίδες της κλίμακας σε χειρισμό “πάνω-κάτω”, δεν σε προετοιμάζει από την αρχή για το τι έπεται, παρά μόνο σιγά-σιγά σε φέρνει και σε προσγειώνει ομαλά και γλυκά -σαν επιδέξιος πιλότος- στον διάδρομο…
Δηλαδή Δημήτρη, θέλω να καταλήξω, τί παραπάνω περίμενες από τον Τσαούση να κάνει το 1934(;); Τί σου λείπει και δεν σου αρέσει σε αυτό το ταξίμι; Πως θα περίμενες να εκφράσει το μεγαλείο του ο Τσαούς (π.χ. περισσότερη δεξιοτεχνία, περισσότερη ταχύτητα, περισσότερη ουσία και απλότητα);