Σε καποιο τευχος του διφωνου ειχε δημοσιευθει μια συνεντευξη του Χιωτη μολις ειχε γυρισει απο Αμερικη μηπως ξερει κανεις αν υπαρχει καπου στο διαδικτυο?
Μόλις ανακάλυψα ηχητικό ντοκουμέντο, συνέντευξη του Μανώλη Χιώτη στον Τάσο Κουτσοθανάση. Έχει διάρκεια 22 λεπτά και εγώ την πέτυχα στο αγγλόφωνο (αλλά ελληνικό) φόρουμ σχετικά με το μπουζούκι http://www.playbouzouki.com
Ο Χιώτης μιλάει για πολλούς και πολλά. Στις απόψεις του μπορεί να διαφωνούμε πολλοί εδώ στο φόρουμ (μιλάει για εξευγενισμό του λαϊκού τραγουδιού και εισαγωγή του μπουζουκιού στα ωδεία και διάφορα άλλα), αλλά ως ντοκουμέντο είναι νομίζω σημαντικό.
Στα σχετικά με τα ενδιαφέροντά μου για τους οργανοποιούς, ο Χιώτης αναφέρεται στον φίλο του παλαιό οργανοποιό Πανηγύρη Παναγή. Ίσως είναι μια έμεση επιβεβαίωση της άποψης των συγγενών των Παναγήδων (με τους οποίους έχω έλθει σε επαφή), που υποστηρίζουν ότι ο Χιώτης, για να φτιάξει το τετράχορδο, συνεργάστηκε ίσως με τον Πανηγύρη αλλά κυρίως με τους αδελφούς Παναγή. Όπως μου έχουν αναφέρει, ο Χιώτης γυρνώντας ξημερώματα από τα μαγαζιά που δούλευε, περνούσε από το σπίτι του Γιώργου Παναγή και τον έπαιρνε με την Κάντιλακ για να πάνε στο εργαστήριο να συνεχίσουν την προσπάθεια για το τετράχορδο.
Δυστυχώς ο Κουτσοθανάσης δεν δίνει (στην συγκεκριμένη συνέντευξη), την ευκαιρία στον Χιώτη (που δείχνει ότι συνεχώς προσπαθεί να φέρει την κουβέντα εκεί) να πει παραπάνω λεπτομέρειες για την δημιουργία του τετράχορδου.
Απολαύστε την συνέντευξη εδώ . 
Υ.Γ.
Δεν έχω ξανακάνει στο φόρουμ τέτοια ανάρτηση αλλά ελπίζω να επιτύχει
Δεν είναι στο ΔΙΦΩΝΟ, αλλά στο τελευταίο τεύχος του ΟΑΣΙΣ…
-
Γιατί επιμένει ο Χιώτης πως κανείς, κανείς, κανείς δεν τον βοήθησε στο μπουζούκι;
Βεβαίως και ήξερε ήδη κιθάρα και βιολί, αλλά παλιότερα και ο ίδιος είχε παραδεχτεί και είναι γενικά γνωστό πόσο τον επηρέασε στο μπουζούκι ο Στεφανάκης Σπιτάμπελος, ο οποίος μάλιστα τον είχε φιλοξενήσει και στο σπίτι του για τρία - τέσσερα χρόνια, κατά τα οποία του έμαθε - όπως και σε άλλους - τα μυστικά του μπουζουκιού και τον οποίο ο ίδιος ο Χιώτης ανέφερε σαν “Δάσκαλο” πολλές φορές. -
Πρώτη του επιτυχία το “Χρήμα δεν το λογαριάζω”;
Είχε προηγηθεί το '38 το “Καινούρια νιώθω τη ζωή” και “Παλιά αγάπη” σε συνεργασία με το Σπιτάμπελο. -
Δικό του εύρημα το τετράχορδο;
Ήταν ήδη γνωστό από πολύ παλιότερα, αλλά και ο Σπιτάμπελος είχε 4χορδο μουζούκι, ήδη, όταν συνεργάζονταν. -
Ο Μάρκος ήταν οι …πλίθρες, ο Τσιτσάνης οι πέτρες και ο ίδιος τα …μπετά…
-
Ο Τσιτσάνης έγραψε εξευγενισμένα, ενώ ο Μάρκος…;;;
-
Το τρίχορδο ήταν ημιτελές 'όργανο…
-
Το μπουζούκι τελειοποιήθηκε όταν έγινε τετράχορδο.
Ο ίδιος ο Χιώτης το τελειοποίησε μόνο και μόνο γιατί του πρόσθεσε μια χορδή παραπάνω, επίσης γιατί το …έβγαλε από τους τεκέδες … και το κορυφαίο:
“Έπαψε να είναι ημιτελές και καταξιώθηκε γιατί μπήκε στα ωδεία” !!!
Μεγάλος δεξιοτέχνης, ασύλληπτος στο μπουζούκι ο Χιώτης, άφησε καταπληκτικά τραγούδια πίσω του, αλλά με τέτοιες συνεντεύξεις …
Συμφωνώ με οσα είπε η Ελένη και κυρίως με τα ψιλά γραμματα.Τι να πω ισως ειχε κολλήσει και αυτος "Τσιτσανίαση¨!
Φίλε Κάναλε με αυτή τη συνέντευξη που άκουσα εξήγηται το πως ο Χιώτης κατάφερε να είναι ο πρώτος! το πίστευε…
Ρε παιδιά, έχασα πάσα ιδέα! Τι αηδίες λέει ο άνθρωπος!
Εκτός από αυτα που λέει η Ελένη πιό πάνω μου κανε εντύπωση ότι δεν ξέρει τάχα τον Ακη Πάνου (αλήθεια, από πότε είναι αυτή η συνεύντευξη;) και ότι ο Καζαντζίδης είναι μαθητής του! :087:
O καθένας μπορεί να πιστεύει οτι θελει δημοκρατία έχουμε:088:
Έπεσε πάρα μα πάρα πολύ στα μάτια μου…πολύ υπεροψία και ξιπασιά
Το “σνομπ” απέναντι στο τρίχορδο το είχαν όλοι όσοι απο τους παλιούς λαικούς καταπιάστηκαν με το τετράχορδο. Ο Γιάννης Σταματίου (Σπόρος) όταν το 1995 στο “Ντουζένι” τον υποχρέωσε ο μαγαζάτορας να παίξει τρίχορδο του είχε ανέβει η πίεση στο 500!!
Μονολογούσε διαρκώς ότι δεν είναι δυνατόν να “γυρίζουμε την εξέλιξη προς τα πίσω”.
Μητσάκης , Ζαμπέτας , Τατασσόπουλος και άλλοι ήταν αυτής της αντίληψης. Προσωπικά εγώ (παρ’ ότι διαφωνώ ) δεν τους αδικώ. Ακολούθησαν την ροή της εποχής τους και καλά έπραξαν.
Περισσότερο μου “κόστισε” που “κατέστρεψαν” τον ήχο τους με τον ηλεκτρικό ήχο και με εκείνα τα εφιαλτικά αρμόνια της εποχής…
Ο Χιώτης κατά κοινή ομολογία το μπουζούκι το ανέβασε στα ύψη. Είτε μας αρέσει το τεράχορδο είτε όχι. Στο σημείο αυτό όμως (και επειδη΄η ιστορία παίζει περίεργα και αντιφατικά παιχνίδια) έχω να πω το εξής.
Παρ’ ότι την δεκαετία του 60 το τετράχορδο “σαρώνει” (με τρίχορδο καταδικαζόσουν στην ανεργία τότε) η όποια ποιότητα του λαικού μας τραγουδιού πάλι με το τρίχορδο πορεύτηκε.
Και εδώ φυσικά αναφέρομαι στο φοβερό δίδυμο Παπαδόπουλου-Καρνέζη που κόντρα στους καιρούς “επέβαλαν” το τρίχορδο και “διέψευσαν” την αντίληψη…“περί εξέλιξης”…
Φίλε Σαράντο κανείς δεν είπε ότι δεν έχει δικαίωμα για κάτι τέτοιο, αλλά φαντάσου πώς θα ηταν αν ο κάθε ένας που πρόσφερε σε αυτή την μουσική είχε αυτή την αντίληψη…Ο σεβασμός κερδίζεται όχι μόνο με τα κατορθώματα ενός μουσικού αλλά και με την προσωπικότητα του.
Φαντάσου τον Ελύτη να λέει “εγώ που έχω πάρει Νόμπελ και έχω κάνει αυτό και έχω κάνει εκείνο και ο Καβάφης έβαλε ένα λιθαράκι αλλά εγώ έβαλα τον ογκόλιθο στην ποίηση…”
Πάει χάθηκε όλη η μαγεία χάθηκε ο σεβασμός στο πρόσωπο του, όχι στην δουλειά του αλλά στο πρόσωπο του…
Το ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς του είδους δεν σημαίνει ότι θα είναι στο απυρόβλητος.
Δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση την προσφορά του, ή την αξία του αλλά όχι να μας λέει ότι δεν ξέρω τον Άκη Πάνου και πες μου κάποιον που ξέρω πχ τον Θοδωράκη…πάει πολύ…
Ρε παιδια, ο Χιωτης ισως ειχε ενα τουπε απο οτι φαινεται, αλλα τουλαχιστον εχει κανει (μουσικα) και καποια πραγματα που “δικαιολογουν” ας πουμε αυτο το τουπε.
Τι να πουμε για κατι παρομοια που εκφραζονται σημερα και κατα καιρους απο αλλους και αλλους που δεν εχουν ουτε ενα κλασμα της προσφορας του Χιωτη; :080:
Μη ξεχνατε οτι και στην εποχη αυτης της συνεντευξης δεν υπηρχαν και πολλοι να μπορουν να τον ανταγωνιστουν, οποτε και μια επαρση μεχρι καποιο βαθμο ισως ειναι δικαιολογημενη. Κυριως γιατι υπαρχουν και τα εργα απο πισω και οχι σκετη η επαρση. :088:
Οι σημερινοί όμως δεν έχoyn το “βάρος” του Χιώτη
Ετσι όπως τα λέει ο Costas_NY είναι.
Σάμπως ο Μάρκος στην αυτοβιογραφία του δεν αναφέρεται σε πεθαμένους και σε εν ζωή συνεδέλφους του με τρόπο που… ξενίζει; Για να μην τον χαρακτηρίσω διαφορετικά.
Πάντα έτσι ήταν.
Η έπαρση είναι ένα αμαρτωλό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που έχουν δουλέψει σκληρά, που έχουν προσφέρει ανιδιοτελώς. Η ανιδιοτέλεια ανθρώπων σα τον Χιώτη έγκειται στο ότι στρογγύλεψαν, δούλεψαν αμέτρητες μέρες και μήνες, τελειοποίησαν τα τραγούδια τους σε πολύ ψηλό βαθμό, προσφέοντας τόσες πολλές και πρωτότυπες μελωδίες και μουσικές φράσεις σε ένα άσμα, που άλλοι απ’ αυτό το ένα θα παρήγαγαν τουλάχιστον δυο τρία διαφορετικά.
Ετσι ήταν και ο Τσιτσάνης, ο Τσαούς, ο Ζαμπέτας και τόσοι άλλοι.
Ακούστε για παράδειγμα άλλη μια φορά την εισαγωγή της Ζιγκουάλας του Δερβενιώτη!
Σήμερα, κάτι τριχωτά υποπροϊόντα της TV, βγαίνουν και παριστάνουν τους ποιοτικούς, μιλάνε και κορδώνονται σα φασιανοί με στύση έχοντες από ένα ρεπερτόριο τέτοιο, που αν το ενώσουν όλοι μαζί, φτιάχνουν-δε-φτιάχνουν μισή εισαγωγή του Τσιτσάνη.
Το θέμα αυτό-σχέση δημιουργού και έργου του- έχει συζητηθεί, αν θυμάμαι καλά, και παλιότερα. Οπότε… άντε πάλι τα ίδια! Ο Χιώτης είναι τ ε ρ ά σ τ ι ο ς δημιουργός στο ελληνικό τραγούδι και ως τέτοιος έχει κάθε δικαίωμα-ου μην και υποχρέωση- να 'εχει γνώμη. Τώρα, το να διαφωνεί κάποιος με τη γνώμη αυτή, είναι πάλι αναφαίρετο δικαίωμα του διαφωνούντα. Αλλά από εδώ έως το “έχασα πάσα ιδέα” υπάρχει χαώδης διαφορά. Δηλαδή, για να καταλάβω κιόλας, η ιδέα χάθηκε για το δημιουργό Χιώτη, για το έργο του, για τη γνώμη που είχε όπως αυτή προκύπτει από προηγούμενες συνεντεύξεις ή για… τι τέλος πάντων; Μία ενδιαφέρουσα παραπομπή σχετική με το θέμα περιλαμβάνεται στο δίσκο “Τα μπλουζ του πρίγκηπα” του Παύλου Σιδηρόπουλου. Δεν τη θυμάμαι ολόκληρη τώρα αλλά ξεκινάει κάπως έτσι: “Ένα έργο, όταν φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του, αποκτά δική του προσωπικότητα, δική του ταυτότητα και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του έργου…”. Επιφυλάσομαι για το υπόλοιπο απόσπασμα όταν επιστρέψω στην Αθήνα, σε καμιά εβδομάδα περίπου.
πάντως ο Τσιτσάνης αν εξαιρέσουμε τον δικαιολογημένο καυγά που έκανε για την "ελληνοποίηση " των ινδικών μελωδιών με Καλδάρα, Δερβενιώτη και Μπακάλη,
ποτέ δεν ασχολήθηκε δημοσίως με τους συναδέλφους του. Και παρ’ όλα αυτά άκουσε κι’ αυτός τα σχολιανά του…
Πράγματι, έτσι είναι. Ο Τσιτσάνης ήταν “βούδας”. Σπάνια μίλαγε. Με τα Ινδικά είχε δίκιο αλλά όπως θα θυμάσαι, είπε πολλά, αλλά δεν κατονόμασε κανέναν. Μίλαγε γενικά και αόριστα, χωρίς ονόματα. Ητανε πολύ μάγκας άντρας και δεν προκαλούσε.
Τότε οι Ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες κάνανε ειδικές εισαγωγές δίσκων από Ινδία για να έχουν υλικό για αντιγραφή. Ο Δερβενιώτης - και ας με διορθώσουν όσοι θυμούνται καλύτερα - είχε παραδεχτεί ότι μπήκε στο κλαμπ των ινδικών, αλλά με αξιοπρέπεια. Για τη Ζιγκουάλα ειδικά, είχε πει ότι στα πλαίσια της συνεργασίας του με την εταιρεία του δώσανε μια ινδική μελωδία να την κάνει ελληνικό τραγούδι. Ομως σα μελωδία του φάνηκε πολύ “λίγη” για να γίνει και τραγούδι, οπότε καταπιάστηκε να φτιάξει τουλάχιστον μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έγραψε ουσιαστικά ένα νέο τραγούδι (τη Ζιγουάλα) με αυτή την απίστευτη εισαγωγήπου από μόνη της ήταν μια αυτόνομη και πρωτότυπη δημιουργία.
Ο Δερβενιώτης φορούσε αντρικά παντελόνια και ντρεπόταν να κάνει αρπαχτές. Η ηθικές του αξίες του επέβαλαν να εχει δουλέψει για το μεροκάματό του. Να μην το αρπάξει αδούλευτο επειδή του κλήρωσε να έχει κάνει “όνομα”. Είχε τσίπα. Ηταν δηλαδή - σα το Χιώτη - ένας απ’ αυτούς που είχαν δικαίωμα δια να ομιλούν.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑ…ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΛΕΒΕΙ,…ΒΓΗΚΑΝΕ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕΤΡΑΕΙ ΠΧ. ΜΑΝΩΛΙΑ ΖΙΓΚΟΥΑΛΑ ΚΛΠ.Ο ΧΙΩΤΗΣ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ…ΤΡΟΜΕΡΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ!
[i][b][u]
Μήνυμα απο Συντονιστή: Καλό είναι να μην γράφουμε με κεφαλαία γιατί είναι σαν να φωνάζουμε. [/u][/b][/i]
Όταν λες “δεν μας πειράζει” για λογαριασμό ποιών απευθύνεσαι;
το κλέψιμο των ινδικών, αραβικών και τούρκικων μουσικών ήταν μια απ’ τις καθοριστικές αιτίες ,να “καπελωθεί” η ελληνική λαική μουσική αλλά και να αγνοηθεί παντελώς απ΄ τις τότε νεώτερες γενιές. Ο Μάρκος για πολλά χρόνια ,δεν ήταν ούτε καν υπαρκτό πρόσωπο στους τότε νεοέλληνες. Αν πρόφερες για παράδειγμα το όνομα “Χατζηχρήστος”, η σκέψη τους πήγαινε στον γνωστό ηθοποιό! Φυσικά ούτε λόγος για Μπαγιαντέρα, Κηρομύτη ,Στράτο κλπ…
Το χειρότερο όμως που μπόρεσε να καταφέρει το σύστημα (κυρίως των δισκογραφικών εταιρειών) ήταν να αλλάξει το ύφος και ήθος της τότε διασκέδασης, διευκολύνοντας τα “σκυλάδικα” που ξεφύτρωναν τότε σαν μανιτάρια δίνοντας τη χαριστική βολή στο λαικό μας τραγούδι. Ο μόνος που μπόρεσε να αντιδράσει σθεναρά σ’ αυτή τη κατάσταση ήταν ο Τσιτσάνης ο οποίος πρόβαλε το ανάστημά του και φυσικά προς τιμή του!
Tη δεκαετία του '60 φυσικά και βγήκαν κάποια καλά λαικά τραγούδια και μάλλιστα διαχρονικά. Aποτελούν όμως την εξαίρεση και όχι τον κανόνα…
1 «Μου αρέσει»
Αγαπητε φιλε τι θα πει σκυλαδικο?εγω πιστευω οτι η δεκαετια του 60 ηταν η χρυση δεκαετια του λαικου τραγουδιου και αν ο Μαρκος δεν προβαλλοταν τοτε απο τις εταιρειες δεν σημαινει πως ο κοσμος δεν τον ακουγε…εγω προσωπικα σε αυτη την εποχη πατησα και παταω ως τραγουδιστης στο υπεροχο εξωτικο παραπονο που βγαζαν τα τοτε διασκευασμενα ινδικα και μη λαικα τραγουδια…και η νεολαια μια χαρα τα ηξερε και τα ξερει αυτα…και μια χαρα τα χορευε και τα χορευει…ιδιως αυτα που ελεγε η Βουλα Παλλα η Γιωτα Λυδια ο Αγγελοπουλος κλπ ηταν ολα αριστουργηματα με πραγματικο πονο ψυχης…δεν απασχολησε ποτε τον κοσμο αν ηταν η οχι κλεμμενα…και οσο για τους ρεμπετες ειδαμε οταν αναγνωριστηκαν…στα μεγαρα τους βαλανε για να οικονομανε μερικοι…