Οταν οι ρεμπέτες αναγνωρίστηκαν τα ραπανάκια τα έβλεπαν ανάποδα…
εντάξει έχεις την άποψη σου και είναι σεβαστή. Περί ορέξεως ουδείς λόγος…
εγώ αναφέρθηκα στο σύστημα το οποίο αλλοίωσε συνηδειτά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού. Δεν μίλησα υποκειμενικά.
Γειά σου Ελένη,
ορθώς επισημαίνεις αυτές τις λεπτομέρειες και μόλις τα διάβαζα μου ήρθαν κάποιες λογικές απαντήσεις. Τις γράφω όχι τόσο για σένα (αφού πιστεύω ότι ήδη έχεις σκεφτεί τις λογικές απαντήσεις και θέτεις τις ερωτήσεις ρητορικά), αλλά πιο πολύ για μέλη σαν κι εμένα που ροσπαθούν να μάθουν όλο και κάτι παραπάνω. Πές μου μετά την γνώμη σου.
Όπως καταλαβαίνεις όταν γίνεσαι γνωστός και συνειδητά κάνεις κάποιες επιτυχίες τότε ο εγωισμός ανεβαίνει. Ειδικά όταν περνούν τα χρόνια (όπως σε αυτήν την συνέντευξη) και η αξία σου αναγνωρίζεται από άλλους δημιουργούς που θαυμάζεις τις μουσικές τους γνώσεις όπως ο Θεωδοράκης και φυσικά όταν σε αγκαλιάζει το κοινό και αογράζει τους δίσκους σου, περιοδείες σε Αμερικές κλπ κκλπ… Τότε τείνουμε (νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι) να ξεχνούμε από που ξεκινήσαμε και ποιοι μας βοήθησαν ή να μην τους ξεχνούμε αλλά συνειδητά να μην τους αναφέρουμε για να τονίσουμε περισσότερο τον εαυτό μας.
Μάλλον για αυτό δεν αναφέρει τον Σπιτάμπελλο, όπως και ο Μητσάκης δεν είχε αναφέρει τον Μιλάνο (και το όνομά του ήταν γραμμένο στον Μαυροπίνακα της ταβέρνας).
Όλοι ξέρουμε ότι ο Χιώτης έκανε το κούρδισμα. Προφανώς πήρε την ιδεά από τις γνώσεις που είχε στην κιθάρα. Δεν ξέρουμε όμως αν και πώς συνεργάστηκε με τους Παναγήδες ή δεν ξέρω ποιόν άλλο οργανοποιό έτσι ώστε να δώσουν μια άλλη φόρμα στο μπουζούκι ώστε να αντέχει τις τάσεις με το καινούριο κούρδισμα ή λεπτομέρειες όσον αφορά τον νέο ήχο του οργάνου ή άλλα προβλήματα που τυχόν να προέκυπταν.
Εα΄ν είχε συμβεί έτσι τότε μιλάμε για ένα νέο όργανο που είχε βασιστεί στα μέχρι τότε 4-χορδα. Εάν όχι, τότε σε παραπέμπω στην παραπάνω απα΄ντησή μου σχετικά με τον εγωισμό.
Ο Μάρκος έγραψε μάγκικα. Ο ίδιος ο Τσιτσάνης είχε πει ότι τα τραγούδια του Μάρκου προορίζονταν για ένα πιο περιορισμένο κοινό ενώ ο Τσιτσάνης ήθελε τα τραγούδια του να έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό.
Επίσης και απο μουσικής πλευράς τα τραγούδια του Τσιτσάνη (ιδιαίτερα τα μεταπολεμικά) είναι πιο εκλεπτυσμένα και εξελιγμένα (sophisticated είναι αυτό που εννοώ) από την πλειοψηφία των τραγουδιών του Μάρκου (χωρίς ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ να μειώνω την ΑΞΙΑ του Μάρκου ούτε στο παραμικρό!!)
Συγκρίνωντάς το με άλλα όργανα το 3χορδο έχει μόνο 2 διαφορετικές χορδές (αφού η τρίτη είναι η ίδια μια οκτάβα πάνω), συνεπώς ο Χιώτης το θεωρεί ημιτελές θέλωντας να το εμπλουτίσει.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι παλιοί λέγανε ότι το μπουζούκι ήταν παρεξηγημένο. Συνεπώς, κάποιος ο οποίος το βλέπει να μπαίνει στο Ωδείο το θεωρεί καταξίωση και επιβράβευση των προσωπικών του κόπων (αφού ο Χιώτης με τα μάμπο κλπ κλπ το έκανε δημοφιλές όργανο και σε στρώματα άλλα από τα χημηλομεσαία).
Φυσικά, δεν διαφωνώ με όσα είπε η Ελένη διότι σήμερα έιμαστε σε μια θέση που έχουμε κάποια επίγνωση του τί έχει γίνει και του τί αξίζουν ορισμένα πράγματα.
Απλώς θέλω να πώ ότι όταν ακούμε τα λόγια κάποιου και ιδίατερα “μεγάλου” θα πρέπει να τα σχολιάζουμε με βάση την τότε αντίληψη αλλά και να προσπαθούμε να μπούμε λίγο στον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου. Αλλιώς αυτά που λέει ακούγονται ιδιαίτερα παρεξηγήσιμα σήμερα. (Όπως άλλωστε φαίνεται από τα σχόλια των Αλχημιστή, και μάνοςχρ - για αυτό και το Σεμνά…Επειδή αμέσως βιαζόμαστε να παρεξηγήσουμε και όχι ότι έχω κάποιο πρόβλημα με τα παιδιά).
Φιλικά
Υ.Γ.: Πηγές για τα λεγόμενα του Τσιτσάνη ή ό,τι άλλο μπορώ να τις αναφέρω στο μέλλον αν υπάρχει αμφιβολία.
Όλοι οι μουσικοί εκείνης της εποχής (αλλά και της σημερινής) πιστεύω πως είχαν το ίδιο μικρόβιο. Αναλόγως του καλλιτεχνικού τους μεγέθους και αποδοχής απ’ το κοινό, γινόταν εμφανές και το “νόσημα”…
Πάνω σ’ αυτή τη λογική εγώ προσωπικά δεν μπορώ να πω καμμιά κουβέντα για τον Χιώτη(παρ’ ότι διαφωνώ με αυτά που είπε).Τό καλύτερο πιστεύω πως είναι να τον κρίνουμε μέσα απο τα έργα του.
Τα καλύτερα παιξίματα του Χιώτη είναι με το τρίχορδο μπουζούκι (προσωπική μου γνώμη).
Με το τρίχορδο μπουζούκι ακόμα και μετά το ‘60 γράφτηκαν τα καλύτερα λαικά τραγούδια της εποχής εκείνης (απ’ το καταπληκτικό δίδυμο Παπαδόπουλος-Καρνέζης).
Στο τετράχορδο μπουζούκι υπάρχει φυσικά η δυνατότητα του “κάθετου παιξίματος”.
Ομως απο ακουστικής πλευράς το τρίχορδο υπερέχει! Πρώτον λόγω κατασκευής και κατά δεύτερον λόγω του “υποχρεωτκού οριζοντίου παιξίματος”.
Πάνω σ’ αυτό θα αναφέρω κάποιους σπουδαίους σημερινούς παίκτες του μπουζουκιού που το τετράχορδο γι’ αυτούς αποτελεί παρελθόν.
ΜΠΑΜΠΗΣ ΓΚΟΛΕΣ ( το 1983 επαιζε τετράχορδο και για τελευταία φορά)
ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΑΠΠΟΣ ( το 1982 στον Κάβουρα έπαιζε τετράχορδο)
ΝΙΚΟΣ ΤΑΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ ( παρ’ ότι δεινός "τετραχορδάς έχει καταλαγιάσει στο τρίχορδο εδώ και καιρό). Και αρκετοί άλλοι που φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρω.
Δεν είμαι “πολέμιος” του τετράχορδου παιξίματος . Απλά θεωρώ άτοπη την θεωρία περί ημιτελών οργάνων…
ίσως η καλύτερη απάντηση στον Χιώτη δίνεται μ αυτο το βιντεάκι
Υ.Γ. όσες φορές και να το δώ δεν χορταίνεται το ρημάδι κι ας παίζει με ημιτελές όργανο 
Μετά έγινε ρόκ τύπος!!!
//youtu.be/<object width=“425” height=“344”><param name=“movie” value=“http://www.youtube.com/v/AJYJ9wHaZOM&hl=en&fs=1&”></param><param name=“allowFullScreen” value=“true”></param><param name=“allowscriptaccess” value=“always”></param><embed src=“http://www.youtube.com/v/AJYJ9wHaZOM&hl=en&fs=1&” type=“application/x-shockwave-flash” allowscriptaccess=“always” allowfullscreen=“true” width=“425” height=“344”></embed></object>
Άσε που πάχυνε κιόλας, ανάλογα με το μπράτσο του μπουζουκιού -όπως αναφερόταν και σε μια παλαιά ιστοσελίδα, περί “Αποχιωτικοποίησης και Αποτετραχορδοποίησης του Μπουζουκιού”! :088:
Ο Χιώτης ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, ψάχνονταν με διάφορα…ακούς αυτό το καμηλιέρικο σόλο και άνετα θα μπορούσες να το ακούσεις και σήμερα σε ένα μαγαζί κατά την διάρκεια τζαμαρίσματος…
Όμως το είπαμε ότι λίγη σεμνότητα δεν βλάπτει…
Πολύ σπουδαία και μεστή συζήτηση, αν και μερικοί είναι πολύ “θανατικοί” [= έτσι λένε το φανατικοί, ορισμένοι λαικοί ανθρώποι …].
Σας ευχαριστώ όλους και όσους διατύπωσαν άποψη και όσους έστειλαν video και ιδίως αυτόν που ανακάλυψε και μας γνωστοποίησε αυτό το μοναδικό ντοκουμέντο [πρώτη φορά ακούω τον μεγάλο Μ. Χιώτη να μιλάει !]
Σήμερα το πρωί, 5-4-2010, είδα και άκουσα στην τηλεώραση, MEGA αν δεν απατώμαι, τον 90χρονο σήμερα Φώτη Πολυμέρη να δηλώνει φίλος του Χιώτη και πως εκείνος τον παρότρυνε (ο τρόπος που το είπε έδειχνε ότι τον έπεισε) να προσθέσει την 4η χορδή. Σ’ ότι αφορά τον Χιώτη λοιπόν και την 4η χορδή, βρέθηκε και ο ηθικός αυτουργός κατά δήλωσή του.
Ο Χιώτης πρέπει να είχε πεισθεί για τέταρτη χορδή πολλά χρόνια πριν δώσει την πρώτη παραγγελία για τετράχορδο. Ο Σπιτάμπελος ερωτοτροπούσε και αυτός με την ιδέα, αλλά από εκείνον προέκυψε τελικά το «Εριβάν».
Κατά Μάρκον το ανάγνωσμα:
“…Ερ.: Ποιός ανακάλυψε το τετράχορδο μπουζούκι;
Απ.: Δεν ξέρω, ήταν ανακαλυμένο, δεν πρόκειται να τ’ ανακάλυψε κανένας καινούργιος, γιατί ο Μανέτας που σας είπα ότι είχα ακούσει και έπαιζε, ήταν με μπουζούκι τετράχορδο. Κι ένας άλλος Γιώργος Σκούρτης, τυπογράφος στην Αθήνα, που πέθανε, έπαιζε τετράχορδο το 1937-38. Μπορεί να παίζανε κι άλλοι. Ο Μανέτας έπαιζε με τα ευρωπαϊκά. Έπαιζε με τ’ άλλα όργανα. Ήτανε ευρωπαίος, δηλαδή έπαιζε βαλς, φοξ, ταγκό τέτοια πράματα. Τέτοια έπαιζε αυτός. Δεν έπαιζε λαϊκά…”
(Πηγή: Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία, Αγγελική Βέλλου-Καϊλ, εκδ. Παπαζήση, 1978, σελ. 262)
Υ.Γ.: Η τελευταία πρόταση του παραπάνω κειμένου, ίσως αρμόζει και σε μερικές άλλες παράλληλες συζήτησεις που γίνονται, περί ορισμού του ρεμπέτικου…