Μπράβο γιά τόν κόπο σου Θανάση.Φαντάζομαι οτι θα είπατε πολύ πιο πολλά ,αλλά γιά τούς λόγους πού και εσύ εγραψες δέν τα αναφέρεις,καί καλά κάνεις.Μπράβο καί πάλι.
Ρώτησα τον κ. Πουρπουράκη πώς αντιλαμβάνεται την έννοια του ρεμπέτη, τί σήμαινε η λέξη στην εποχή του και ποιά η γενική αποδοχή της. Δεν έλαβα συγκεκριμένη απάντηση…αντʼ αυτού, μου παραχώρησε μια ψηφιοποιημένη μπομπίνα!
Εδώ παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ρεμπέτικα χρονικά, τρείς αμανέδες ηχογραφημένοι ζωντανά σε μπομπινόφωνο, στο σπίτι του κ. Πουρπουράκη στο Σικάγο το έτος 1956. Στο μπουζούκι σολάρει ο κ. Πουρπουράκης, τραγουδάει ο ρεμπέτης Κώστας Ρούκουνας!
Με μια μικρή επιφύλαξη, μπορώ να πώ πως ο πρώτος μανές δεν εμφανίζεται πουθενά καταγεγραμμένος στη γνωστή δισκογραφία, και πιθανόν αποτελεί έμπνευση της στιγμής:
Η ξενιτειά είναι καημός, η ξενιτειά είναι λαύρα, η ξενιτειά μου τάκανε τα σωθικά μου μαύρα.
Ο τρίτος μανές:
Πάντα με σκέψη περπατώ κι όλο τη γης κοιτάζω, στον κόσμο εγεννήθηκα καρδιές να δοκιμάζω.
αποτελεί παραλλαγή του γνωστού μανέ „Ραστ γκαζέλ“ του Γιώργου Τσανάκα. Στο γρήγορο μέρος, ο Ρούκουνας μας χαρίζει μοναδικές στιγμές αυτοσχεδιασμού, τραγουδώντας εν μέρει στα τούρκικα.
Δεν υπάρχουν λέξεις να εκφράσουν τη δύναμη του πολύτιμου αυτού ντοκουμέντου…ακούστε κʼ αιμορραγήστε!
ενδιαφέρουσα συνέντευξη, ειδικά στο σημείο που μιλάει για την περίοδο που έκανε τα χατήρια των μαγαζατόρων και των πελατών, με ακροβατικά κλπ. στο βάθος κράτησε αυτά που γούσταρε, και αυτά παίζει ακόμα και σήμερα. αντίστοιχα πράγματα έλεγε και ο τσιτσάνης μετά το '70.
αν και πιο λαϊκό στυλ, έχει ωραία πενιά και ιδέες. αυτό φαίνεται και στις μπομπίνες με τον ρούκουνα, που ο ένας έχει κρατήσει τον προπολεμικό αμανέ και ο άλλος κεντάει με παίξιμο '50ς!
να’σαι καλά θανάση.
ο Ρουκουνας είναι στην κιθαρα??? !!! Ειμαστε σίγουροι? Παιζει εκπληκτικά…τρομερή σταθερότητα και πολύ Groovy…
Επίσης με εντυπωσίασε ο “ζεστός” ήχος της ηχογράφησης , που φαντάζομαι ότι εγινε με ένα μικρόφωνο στον χώρο…πολύ ομορφη στιγμη…στην υγεία των “παιδιών” του διαδικτύου λοιπόν
Πίκινε μας χάρισες καλό πράμα! Μπράβο!
Απλά παρατήρησα ότι το τούρκικο μέρος, αλλά και το ελληνικό που ακολουθεί, είναι διασκευή του gelemen ben, του τραγουδιού που αργότερα έγινε “τί τα θελεις τα λεφτά”, το οποίο γούσταρε πολύ και ο Παπαιωάννου…
Καλά εγώ έχω φάει κόλλημα με το “Δε θέλω προίκα δε θέλω προίκα ,θέλω εσενανε Μαρίκα” …εχει φάει repeat στο καπάκι που πάει σύννεφο!!
Ν.
Υ.Γ. όντως το τούρκικο είναι το γνωστό Indim Havuz Basina καλά τα λέει ο Μπαμπης…ένα απ τα τραγούδια που βγάζει καθαρά τις “αδυναμίες” του συγκερασμένου μπουζουκιού καθώς δεν δύναται να παίξει το ορίτζιναλ που είναι σε Hόzzam (το μακάμ όχι τον ντεμέκ δρόμο)…
Σωστός ο Μπάμπης.Ανέφερα «αυτοσχεδιασμό», γιατί αφενός δεν ξέρω τούρκικα (σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο των στίχων), αφετέρου το μέρος της Μαρίκας πρέπει να είναι διασκευή από τραγούδι του Παπάζογλου (βάλε γνώση βρε Μαρίκα κ’ εγώ δεν ζητάω προίκα, “Για τα σένα βρε Μαρίκα”), που τραγούδησε στη δισκογραφία ο ίδιος ο Ρούκουνας.
ΥΓ Το Gelemen ben, το ξεσκίζει ο μπαρμπα-Γιάννης!
ΥΓ 2 Διόνυσε, κάνε ρε λεβέντη ένα κόπο και γράψε/μετάφρασε τους στίχους!:088: