<FONT FACE=“SYMBOL”>Paidia, ton teleutaio kairo aisqanomai oti ecw kanei megalh proodo sto paiximo ex aitiaV miaV kainouriaV taktikhV pou akoulouqhsa kai hqela na thn susthsw se olouV touV paikteV arcariou kai mesaiou cwrou. Loipon, einai gnwsto oti to na paizoume prallhla me to kasetofwno bohqaei polu. OmwV polloi apoqarunonte na paizoun ena tragoudi otan den bgainei se kaqarh nota alla ena hmitonio pio katw h panw. Paradeigma h Fragkosurianh pou akougetai apo ton Marko se FA diesh enw einai grammenh gia SOL h to CteV to Bradu Sto Skotadi pou bgainei anti gia RE se NTO diesh.
Ton teleutaio kairo prospaqhsa na paizw ta tragoudia apo opou bgainoun kai sthn kaseta kai ecw dei tromaktikh diafora. H tecnikh ecei beltiwqei mia kai paizw se olo to organo. Alla to shmantikotero einai oti apokthsa kaluterh antilhyh gia to organo. Megalh diafora!
IswV oi procwrhmenoi tou Foroum na qewroun auta pou egraya gnwsta. Alla htan tetoioV o enqousiasmoV mou gia to poso bohqaei to na paizeiV kai stiV mh kaqareV noteV pou hqela na to grayw gia tucon arcariouV pou den to ecoun parei campari akoma.
GiannhV</FONT>
Ναι ναι! Πολύ σωστό σύστημα, με την εξής παρατήρηση: Οι παλιοί κουρδίζανε “αναλόγως” κάποιες φορές. Μπορεί να παίζανε από Do# αλλά όλο το όργανο ήταν κουρδισμένο (ας πόυμε) Do# - Sol# - Do#, ώστε να έχεις τις “άδειες”, τις ελεύθερες χορδές, γιά το “γκράαανγκ” (όλες μαζί). Το γιατί το κάνανε με έχει απασχολήσει στο παρελθόν, αλλά για τις μικρο-αποκλίσεις (πχ. Do# αντί Re) τις περισσότερες φορές ήταν απλά θέμα έλλειψης “κουρδιστιριού” ή ποιότητας χορδών ή ακόμα και υπερβολικής μαστούρας.
Αν (ας πούμε) ο Μπάτης είχε τίποτα τσακισμένες κωλοχορδές που σπάγανε στο Re και δε γινότανε αλλοιώς, ε- τι να κάνουμε - κουρδίζουμε όλοι Do# και… φύγαμε!
Α! Υπάρχει και η περίπτωση το κασσετόφωνό σου να χάνει λίγο 
Κάποιες φορές όμως ΠΡΕΠΕΙ να παίξεις στην τονική του γιατί έτσι βγαίνει καλύτερα. Παράδειγμα ο “Θερμαστής” που ο Μπάτης τον έπαιξε από Si και όχι από Re. Σε πληροφορώ οτι όσο τον παίζαμε από Re κάποιοι χαρακτηριστικοί δακτυλισμοί ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΑΝΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Σωστά παιγμένο - λάθος άκουσμα. Κάποτε αποφάσισα να το παίξω από Si και… ώ του θαύματος ΝΑΤΟ! Αυτό ήταν! Βγήκε σωστά. Η εξήγηση είναι οτι το Σουζινάκ (ο δρόμος του “Θερμαστή”) έχει από Si και το Re και το La.
ΚΚ
Υ.Γ. Και εγώ αρχάριος είμαι. Μάλιστα δε εύχομαι να μείνω έτσι γιατί η ηδονή της ανακάλυψης είναι ισχυρώτερη στον αρχάριο. Ασε που είμαι πολύ τεμπέλης για να περάσω (ποτέ) στην κατηγορία του “φτασμένου”.
Επειδή μ’ αρέσει πολυ το ρεμπέτικο, κάποιος φίλος μου χάρισε έναν υπέροχο τζουρά. Δεν έχω ιδέα από παίξιμο, αλλά θέλω πάρα πολύ να μάθω.
Μένω στη Καλαμαριά στη Θεσσαλονίκη και θα ήθελα πάρα πολύ να βρισκόταν κάποιος, εδώ στη περιοχή, που θα είχε την υπομονή να ασχοληθεί μ’εναν ενθουσιώδη άσχετο.
Επίσης, καλοδεχούμενη η οποιαδήποτε συμβουλή για ξεκίνημα εκ του μηδενός
Με Φιλικούς Χαιρετισμούς,
Δημήτρης Χρηστίδης
Μάγκες σας χαιρετώ. Είναι η πρώτη φορά που γράφω μύνημα (ανακάλυψα αυτό το forum εντελώς πρόσφατα και μ’ έχει ενθουσιάσει).
Είναι λογικό ένας αρχάριος να προσπαθεί να “φέρει” τα τραγούδια στις κλίμακες που τον βολεύουν για να νιώσει την ευχαρίστηση ότι έπαιξε ένα αγαπημένο του τραγούδι. Όσο όμως προχωρεί κάποιος καταλαβαίνει, πράγματι, ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου το άκουσμα βγαίνει εντελώς διαφορετικό όταν αλλάξεις κλίμακα, ή οι δακτυλισμοί γίνονται πιο δύσκολοι (ίσως και πιο εύκολοι σε άλλες περιπτώσεις). Γι αυτό πιστεύω κι εγώ ότι μόλις περάσει κάποιος τα πρώτα βήματα εκμάθησης καλό είναι ν’ αρχίσει να παίζει παράλληλα με το κασετοφωνάκι ή το CDάκι του. Αν μη τι άλλο θα έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι, ας πούμε, ο κιθαρίστας ή ο μπουζουξής του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου…
Προσωπικά (χωρίς ασφαλώς να ισχυρίζομαι ότι είμαι μεγάλος οργανοπαίχτης) το διασκεδάζω πολύ όταν δουλεύω με αυτό τον τρόπο. Όταν μάλιστα ακούω μερικές εκτελέσεις από παλιούς ρεμπέτες… μου σηκώνεται η τρίχα και τεντώνω τ’ αυτιά μου προσπαθώντας να καταλάβω πώς διάολο μπορούν ανθρώπινα χέρια να παίζουν με αυτό τον υπέροχο τρόπο. ʼλλες φορές όμως διαπιστώνω ότι ακόμα κι εγώ μπορώ να παίξω πολύ καλύτερα από πολλούς που έχουν ηχογραφήσει τραγούδια με τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ ρεμπέτες.
Σημείωση: Κανένας δίσκος, κανένα κασετόφωνο δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου, ν’ αντικαταστήσει έναν καλό δάσκαλο. Αυτό το κατάλαβα ιδιαίτερα όταν μετά από χρόνια γρατσουνίσματος της κιθάρας αποφάσισα να κάνω μαθήματα σε λαϊκό ωδείο. Σε μερικούς μήνες έμαθα όσα δεν είχα μάθει μέσα σε χρόνια αυτοδιδασκαλίας.
Αμα ήταν έτσι φίλε Γιωργάρα τότε πολύ θα ήθελα να ξέρω σε πιό ωδείο πήγε ο Μάρκος κι ο Ανέστος
η ακόμα κι ο Μπαγιαντέρας ο Παπαιωάννου…
και τα λοιπά και τα λοιπά.
Το ωδείο δεν ειναι για όλους!
καλέ μου συν-Forumιστή, μην ξεχνάς:
Οτι είναι καλό για σένα η για κάποιον δεν είναι και για όλον τον κόσμο.
Δε θα διαφωνήσω ούτε με το Γιωργάρα ούτε με τον Πότη. Αυτό που αναφέρει ό Γιωργάρας είναι πάνω-κάτω σωστό, όσο αφορά όμως την κιθάρα. Για το μπουζούκι τα πράγματα δεν είναι τα ίδια. Ο καλύτερος δάσκαλος είναι το …ΑΥΤΙ.
ΑΝ
<FONT FACE=“Courier New”>Κύριοι,
Αν και τα περί δασκάλων μουσικής έχουν ειπωθεί ήθελα να προσθέσω μια πρόσφατη ανακάλυψή μου: Την ερμηνεία του γιατί χασμουριέμαι αφόρητα όταν ακούω “καλό” ή "στρογγυλό μπουζουξή ή τέλος πάντων αυτόν που προκρίνει Ο ΜΕΓΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ως ΚΑΛΟΝ.
Πρώτα απ όλα έχουν όλοι το ίδιο παίξιμο. Αν δεν ΔΕΙΣ δεν ακούς διαφορά!
Χτυπάνε τις χορδές με την ίδια δύναμη, τι μπουργάνα τί καντίνι, όλα ίδια και μάλιστα σ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού.
Κάποιος μου είχε πει ότι αυτό το παίξιμο το υιοθετείς από συνήθεια άμα ξεκινήσεις με δύστροπη ή κακοστημένη μικροφωνική. Δεν μπορώ να κρίνω διότι δεν έχω παίξει ποτέ στα 220 Volt, αλλά π.χ. ο Τσομίδης το διαψεύδει στην πράξη.
Το άλλο είναι πως ενώ ρυθμικά είναι άψογοι, καταντούν απελπιστικά επίπεδοι και τελικά ξηρόφωνοι. Αγνοούν την ύπαρξη της παύσης εκτός αν είναι να σταματήσουν προς νερού τους.
Αποτέλεσμα είναι τα παλικάρια να μην ξεκουράζονται ποτέ και να τραβάνε άγριο ανήφορο όλη τη νύχτα. Κρίμα τα νιάτα τους!
Η καρδιά του ανθρώπου που ΚΑΝΕΙ μια παύση κάθε δευτερόλεπτο καταφέρνει να δουλεύει καλά επί 60 ή 70 χρόνια. Ας παραδειγματιστούν από αυτό το έξυπνο και εργατικό τζιέρι.
Εν τέλει, διαπιστώνω πως έχει διαμορφωθεί μια νέα αντίληψη για το καλό και το κακό παίξιμο.
Και τούτο διότι η πολιτεία το έχει αφήσει τι θέμα εις την τύχην του!
Πρέπει να επιληφθεί και να δώσει μια κάποια λύση. Το πλέον κατάλληλο είναι το υπουργείο της παιδείας και της εκκλησίας αλλά με υπουργό λιγότερο χάχα από αυτόν που έβαλε ο ΚΥΡΙΟΣ Λαμπράκης.
Νομίζω πως ο ΚΥΡΙΟΣ Τζοχατζόπουλος που χορεύει όμορφα και πηδηχτά την Ευδοκία είναι κατάλληλος να δώσει λύση στο πρόβλημα που καταταλαιπωρεί τη βραδινή μας διασκέδαση.
Εύχομαι να δημοσιευτεί η επιστολή μου στο έγκριτο φόρουμ σας.
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
ΚΑΠΠΑΚΑΠΠΑ
(τα στοιχεία μου στη διάθεση του φόρουμ)
</FONT>
Εγώ πάλι πιστεύω ότι ένας καλός δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει και στο μπουζούκι. Και όταν λέμε καλός εννόω να είναι στα μέτρα σου, τον ήχο που αυτός βγάζει από το μπουζούκι να τον γουστάρεις και να προσπαθείς να τον φτάσεις κάποια στιγμή. Δε λέω να γίνεις ίδιος με αυτόν αλλά είναι σίγουρα κάποια πράγματα που θα τσιμπήσεις και από αυτόν και από το κασετόφωνο για να διαμορφώσεις κάτι δικό σου. Το σημαντικό όταν έχεις ένα δάσκαλο είναι να μην επαναπαύεσαι σε αυτόν, αλλά συνέχεια να ψάχνεις και να ψάχνεσαι, να πηγαίνεις εδώ κι εκεί να ακούς πολλούς διαφορετικούς τρόπους παιξίματος και να τσιμπάς κάτι που σου άρεσε. Επιμένω ότι η καλή επιλογή δασκάλου μπορεί να βοηθήσει πολύ. Οπως και να το κάνουμε δεν είμαστε όλοι ταλέντα να ξεσηκώνουμε τα πάντα με το αυτί. Ακόμα και του Μάρκου, του Δελιά και όλων αυτών κάποιος τους είχε δείξει μπουζούκι στην αρχή για να κάνουν τα πρώτα βήματα. Επίσης άλλες οι σημερινές εποχές. Ιδια ακούσματα έχουμε εμείς με τον Μάρκο; Ιδια βιώματα; Αυτοί ήταν μεσα στα μπουζούκια και τις μελωδίες όλη την ώρα. Επίσης το ότι μάθανε σχεδόν μόνοι τους να παίζουνε δεν είναι τυχαίο αφού πρόκειται περί μουσικών ταλέντων, δεν ήταν κάποιοι τυχαίοι που έπιασαν το μπουζούκι κι άρχισαν να παίζουν.
Αγαπητοί φίλοι σας χαιρετώ και πάλιν. Χαίρομαι που το μύνημα μου έδωσε την αφορμή γι αυτή μας τη συζήτηση άνκαι από το θέμα της τονικότητας των τραγουδιών μεταπήδησε σ’ αυτό της χρησιμότητας ενός ωδείου.
Θα 'θελα πρώτα να πω στον φίλο Πότη ότι ο Μάρκος λόγου χάριν είναι γνωστό ότι πέθανε κυριολεκτικά στην ψάθα και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε γυρνώντας από τεκκέ σε τεκκέ παίζοντας το μπουζουκάκι του και προσπαθώντας να κονομήσει καμιά δεκάρα για να φάει ένα κομμάτι ψωμί. Συνεπώς και να ήθελε δεν είχε τα μέσα να πάει σε ωδείο. Αφήστε που αμφιβάλλω αν εκείνη την εποχή ήταν εύκολο να δεχθεί οποιοδήποτε “καθωσπρέπει” ωδείο να παραδώσει μαθήματα για το “όργανο των χασισοποτών” (θα έβγαζαν βλέπετε σπυράκια οι διάφορες Αρσακειάδες που πήγαιναν εκεί για να μάθουν να παίζουν πιάνο, με ουρά κατά προτίμησην, ώστε να συμπληρωθεί το παζλ της φρονίμου, εριτίμου,ευκαταστάτου και ευρυμαθούς νεάνιδος).
Από την άλλη, ποιος άραγε από αυτούς τους μεγάλους δεν κάθισε δίπλα από κάποιον άλλον που ήδη ήξερε να παίζει μπουζούκι για να μάθει τουλάχιστον τα βασικά; Εκτός και αν το ωδείο ταυτίζεται με το αναπαλαιωμένο αρχοντικό που στην είσοδο έχει μια ταμπέλα που γράφει “Παραδίδονται μαθήματα θεωρίας, αρμονίας, σολφέζ και δε συμμαζεύεται”.
Ο φίλος Γιάννης Λιανός διερωτάται αν έχουμε τα ίδια ακούσματα και βιώματα με τον Μάρκο. Φυσικά και δεν έχουμε τα ίδια βιώματα μ’ αυτόν αλλά από ακούσματα να είναι σίγουρος ότι έχουμε πολύ καλύτερα, περισσότερα και ποικίλα. Ο λόγος είναι απλός: Ο Μάρκος άκουγε μόνο ότι έπαιζε η παρέα που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή χωρίς να έχει την ευκαιρία να διευρύνει τα ακούσματα του. Ενώ εμείς, δόξα τω Θεώ, έχουμε όλη την τεχνολογία στη διάθεση για ν’ ακούσουμε ίσως και εκατονταπλάσια τραγούδια σε αυθεντικές ή μη εκτελέσεις.
Αγαπητέ ‘Αρη γράφεις ότι για το μπουζούκι ο καλύτερος δάσκαλος είναι το αυτί. Παίξε μου σε παρακαλώ στο μπουζούκι το “Θα κάνω ντου βρε πονηρή” και πιάσε μου τη Φα δίεση ελαττωμένη με το αυτί όπως το έγραψε κι όπως ήθελε ν’ ακούγεται ο Τσιτσάνης. Πιστεύω είναι λάθος να νομίζουμε ότι οι ρεμπέτες δεν είχαν καμιά θεωρητική κατάρτιση. Οι μουσικές γνώσεις μεταδίδονται εδώ και αιώνες, αν όχι χιλιετίες, από στόμα σε στόμα και από δάσκαλο σε μαθητή (με την ευρεία έννοια των δύο λέξεων). Διαδίδονται επίσης και μ’ εκείνη την έρμη την παρτιτούρα που φαίνεται να περιφρονούμε τόσο. Ο Θεοδωράκης ας πούμε θα κατέληγε στο φρενοκομείο αν κάθε φορά που ζητούσε από τον Καρνέζη να του παίξει τα τραγούδια του εκείνος έπαιζε και κάτι διαφορετικό.
'Οσο για τον Baglaman (πολύ γουστάρω το έξυπνο username) που χασμουριέται με κάθε στρογγυλό παίξιμο, εννοώντας φαντάζομαι τό παίξιμο όσων έχουν θεωρητική κατάρτιση αλλά τους λείπει η ψυχή, θα ήθελα να του πω ότι κι εγώ ΄σηκώνομαι και φεύγω όταν ακούω κάτί τέτοιους να παίζουν. Αλλά έχω ακούσει τουλάχιστον δεκαπλάσιους μουσικά μη καταρτισμένους να παίζουν στο στυλ "αμόλα δερβίση την πενιά και σε φτάνω στο δρόμο και που είναι πολύ χειρότεροι.
Εν κατακλείδι θα ήθελα να πω ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη το πιο σωστό είναι ν’ αποκτήσει ο καθένας και θεωρητική κατάρτιση που θα τον βοηθήσει, αν μη τι άλλο, να μάθει σε πολύ λιγότερο χρόνο εκείνα που οι πολύ προικισμένοι (κατά τη δική τους άποψη) πιστεύουν ότι θα μάθουν μόνο με το αυτί.
Σας χαιρετώ και πάλιν και θα χαρώ να διαβάσω τις γνώμες σας.
Γειαχαραντάν.
Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει η λέξη “δάσκαλος”. Θεωρώ ότι η έννοια αυτή δεν ισχύει για όλους όσους διδάσκουν μπουζούκι.
Παρένθεση: Είπα και πριν ότι αναφέρομαι στο μπουζούκι και όχι στην κιθάρα, όπου ο δάσκαλος βοηθάει σε μεγάλο ποσοστό Γιώργο μ’. Μ’ άλλα λόγια, τη Φα# ελαττωμένη αποκλείεται να την βρεις στην κιθάρα με τ’ αυτί, στο μπουζούκι όμως την ντιμινουίτα της “αχάριστης” την έπαιζα αρκετά χρόνια πριν μάθω “τι είναι η ντιμινουίτα”. Κλείνει η παρένθεση.
Να ξεκαθαρίσω επίσης, ότι μιλάμε για δασκάλους που θα δείξουν σε κάποιον που ήδη παίζει …κάποιο μπουζούκι και όχι γι’ αυτούς που θα σε πάρουν απ’ το χέρι και θα σου πουν ότι …αυτό είναι μπουζούκι, αυτές είναι χορδές, αυτή είναι η πένα κλπ.
Είναι λοιπόν σε θέση ο κάθε καλός μπουζουξής να διδάξει; Απαντώ μόνος μου, για να μην σας βάζω σε κόπο: ΟΧΙ.
Τι γίνεται στο χώρο του μπουζουκιού; Ποιοι διδάσκουν; Ξαναμαναπαντάω μόνος μου: Κάποιοι εξαιρετικοί, σχετικά νέοι, μπουζουξήδες, με συγκεκριμένη άποψη για το πώς παίζεται το μπουζούκι, με γενικά “καλουπωμένη” τεχνική. Π.χ. Κουβεντιάζουμε πριν μερικές μέρες με ένα φίλο συνφορουμιστή και μου λέει ότι είναι λάθος να χρησιμοποιείς τον αντίχειρα στην ταστιέρα για την μπουργάνα. Πέντε λεπτά αργότερα, ο Κώστας Παπαδόπουλος (ένας “επιστήμονας” του οργάνου κι όχι κάποιος “γραφικός” μπουζουξής) έχει “πλακώσει” ένα ταξίμι και παίζει το 1/3 απ’ τις νότες του στη μπουργάνα με τον αντίχειρα. Να πιάσουν και να του κόψουν αμέσως τον αντίχειρα! Αυτή θα ήταν η άποψη των “δασκάλων”, αν δεν είχαν βέβαια απέναντί τους τον Παπαδόπουλο αλλά …εμένα.
Πιστεύω, ότι αν βάλεις στη γραμμή πεντέξι μαθητές γνωστών μπουζουξήδων και τους ακούσεις χωρίς να τους κοιτάζεις, θα αντιμετωπίσεις ιδιαίτερη δυσκολία στο να ξεχωρίσεις τις πενιές του καθενός. Αντίθετα θα ξεχωρίσεις εύκολα ανάμεσα σε …τριάντα μπουζούκια το Λευτέρη τον Παρασκευόπουλο, που έμαθε μπουζούκι κοντά σε παλιούς μπουζουξήδες, που είχαν πολύ λιγότερες δεξιοτεχνικές ικανότητες από “πολυβόλα” τύπου Γκούμας, Παπαβασιλείου κλπ.
Παρατηρείστε τους περισσότερους μεγάλους παλιούς μπουζουξήδες. Σχεδόν όλοι πιάνουν “λάθος” το μπουζούκι (με αποκορύφωμα τον Παπαϊωάννου που το στήριζε στο αριστερό πόδι)! Αμ’ η πένα; Αλλος το χέρι ανοιχτό, άλλος στην τρύπα, ο Στουραϊτης …πίσω από τον καβαλάρη κ.ο.κ. Πιστεύω ότι μεγάλο μέρος της “διαφορετικότητας” του κάθε παίχτη έχει να κάνει με αυτά τα “λάθη”. Μ’ άλλα λόγια, όλο χρώμα που απολαμβάνουμε απ’ τους μεγάλους παίχτες το οφείλουμε στο ότι -ευτυχώς- δε βρέθηκε κάποιος να τους βάλει σε καλούπι.
Αυτά κι αν χρειαστεί επανέρχομαι.
ΑΝ
ΥΓ. Να είσαι σίγουρος ότι ο Καρνέζης δεν έπαιζε από “πάρτα” όλες αυτές τις πενιές. Αν είχε γίνει κάτι τέτοιο, τότε η Θεοδωρακική δημιουργία θα ήταν αρκετά φτωχότερη. Οι πάρτες με τα μπουζούκια γράφτηκαν “κατόπιν εορτής”, δηλαδή αφού τις έπαιξαν οι δυο μαέστροι (Κώστας-Λάκης). Οσο για το μεγάλο συνθέτη… έτσι κι αλλιώς για το φρενοκομείο είναι.
Φίλε ʼρη και λοιπή ομήγυρις, λόγω του ότι στο θέμα του μπουζουκιού είμαι λιγάκι έξω από τα νερά μου δεν θα ήθελα να σας κουράσω άλλο σε θέματα τεχνικής του που έτσι κι αλλιώς δεν κατέχω και πολύ. Εκτιμώ τις απόψεις όλων και στο κάτω-κάτω κάτι μαθαίνουμε ο καθένας διαβάζοντας τις απόψεις των άλλων. Εγώ ένα μπαγλαμαδάκι άρχισα να γρατσουνάω τελευταία κι έχει πλάκα. Όμως η μεγάλη μου αγάπη παραμένει η κιθάρα.
Ήθελα να ρωτήσω εσάς που κατέχετε από μπουζούκι τί θα συμβουλεύατε κάποιον που έχει κάποιες γνώσεις από μπουζούκι (στοιχειώδεις) όπως εμένα: Να πάρει τρίχορδο ή τετράχορδο μπουζούκι αν θέλει να μάθει (καλά); Έχω ακούσει πολλές απόψεις υπέρ του ενός ή του άλλου οργάνου και για να είμαι ειλικρινής σκόπευα να πάρω τετράχορδο, αλλά μετά διάβασα ότι ο μεγάλος Μάρκος δεν ήθελε ν’ ακούσει για τετράχορδα. Τί λέτε εσείς;
Εχουν γίνει αρκετές (μερικές πρόσφατες) συζητήσεις για το θέμα με παρεμφερείς τίτλους. Ρίξε μια ματιά και θα δεις τις απόψεις μας.
ΑΝ
Ας πω κι εγώ τη γνώμη μου περί δασκάλων. Είναι γεγονός ότι ο δάσκαλος, είτε αυτός είναι ένας “επαγγελματίας” δάσκαλος ή κάποιος φίλος γνώστης του οργάνου θα σου μάθει κάτι που δεν ξέρεις. Αυτό μπορεί να είναι κάτι σε επίπεδο θεωρίας ή σε ένα πρακτικό θέμα (πως να πατάς τις χορδές, πως να κρατάς την πένα, αν τα δάκτυλα του δεξιού χεριού πρέπει να είναι κλειστά ή ανοιχτά, αν πρέπει το δεξί χέρι να είναι στον αέρα ή να στηρίζεται με κάποιο δάκτυλο, συνήθως το μικρό, στο καπάκι, αν πρέπει να κτυπάς τις χορδές κοντά - πάνω από την τρύπα ή χαμηλά στην ταστιέρα, αν τη μουργκάνα πρέπει να την πατάς με τον αντίχειρα ή όχι, κ.λπ. κ.λπ.)
Όλα αυτά είναι θέματα που τα ανακαλύπτεις και μόνος ψάχνοντας. Αν βρεθεί όμως κάποιος να στα δείξει, και ακόμη καλύτερα όσο ακόμα είσαι στην αρχή, είναι κάτι πολύ χρήσιμο. Διότι είναι ευνόητο ότι δεν χρειάζεται να ανακαλύπτουμε κάθε φορά εκ νέου τον τροχό.
Από εκεί και πέρα υπεισέρχεται η προσωπικότητα και το συναίσθημα του κάθε μουσικού. Θα βρει τι του ταιριάζει, τι τον εκφράζει και έτσι θα διαμορφώσει το παίξιμο που θα τον χαρακτηρίζει.
Μοναδική και κοινή για όλους τους μουσικούς επιδίωξη θα πρέπει να είναι, να αποδίδεται σωστά το ύφος του τραγουδιού που παίζει (που για μένα είναι το Α και το Ω της τέχνης του ερμηνευτή-μουσικού). Επίσης θα πρέπει ο παίχτης να σέβεται το όργανο που κρατά και να είναι ικανός να το κάνει να βγάζει τον καλύτερο ήχο που μπορεί.
Αυτές τις παραμέτρους θα πρέπει να έχει υπ’ όψη του ο δάσκαλος και να προσπαθεί, πέρα από διδασκαλία τεχνικών και άλλων τινων, ώστε ο μαθητής του να αναδείξει την προσωπικότητα και το ύφος του. Ο δάσκαλος που θα προσπαθήσει να βάλει σε καλούπια το μαθητή είναι για κρέμασμα.
H γνώση της θεωρίας είναι χρήσιμη για τους λόγους που ανέφερε ο Γιωργάρας. Δεν πρέπει να τη φοβάται κάποιος. Είναι ένα χρησιμότατο εργαλείο που βοηθά να ξεπερνάς εμπόδια και να πηγαίνεις γρηγορότερα παραπέρα. Στο χέρι σου είναι να μην αφήσεις να σε βάλει σε καλούπια, όπως επίσης στο χέρι σου είναι το να μπορέσεις να διαμορφώσεις το ύφος σου και να καταθέτεις παίζοντας το μπουζούκι σου την ωραία ψυχή που αναμφίβολα έχεις ως ερασιτέχνης μπουζουξής. Σημειώνω πως έχω την εντύπωση πως ο Κ.Παπαδόπουλος έχει θεωρητική κατάρτιση.
Και μην ξεχνάμε ότι μιλάμε πάντα για λαϊκή μουσική και λαϊκούς μουσικούς, που δεν εκτελούν μια συγκεκριμένη αυστηρή παρτιτούρα με λίγες δυνατότητες δημιουργίας στο παίξιμο, αλλά που αντίθετα έχουν τη δυνατότητα (ή μήπως υποχρέωση;) να βάζουν την προσωπική τους σφραγίδα, αυτή που τους κάνει αναγνωρίσιμους, στο παίξιμο μέσω τεχνικής, αυτοσχεδιασμών, γεμισμάτων, κ.λπ… Νομίζω ότι θα συμφωνήσουν και οι υπόλοιποι συμφορουμίστες, ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι μουσικοί (μιλώ τώρα για αυτούς που είναι γνωστοί ως εκτελεστές, πχ Τσομίδη, Παπαδόπουλο, Καρνέζη, Τσιμπίδη και τόσους άλλους) καταλήγουν, μέσω των δημιουργικών τους παρεμβάσεων στο παίξιμο ταξίμια, εισαγωγές, κοκ συνθέσεων κάποιου άλλου, να είναι εν δυνάμει συνθέτες.
Φίλε ʼρη, έχω βγάλει τα μάτια μου ψάχνοντας αλλά δε βρίσκω τίποτα για 3χορδα/4χορδα μπουζούκια. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις λίγο;
Είναι θέμα προσωπικού γούστου, ρεμπέτικα πάντως μην περιμένεις να παίξεις με το τετράχορδο και να ακουστούν όπως παίζονται στο μπουζούκι κανονικά… Για μένα το τετράχορδο είναι ένα υπερφορτωμένο τρίχορδο, με φουσκωμένο σκάφος και μπράτσο και μόνο που το βλέπω εμένα μου μοιάζει κάπως αφύσικο, αφύσικη δηλαδή αυτή η παρέμβαση που έγινε. Δες τη συζήτηση στο:
REBETIKO: ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΟΠΑΙΚΤΕΣ: ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ - TZOYΡΑΣ - ΜΠΑΓΛΑΜΑΣ: ΓΕΝΙΚΑ για το ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ το ΤΖΟΥΡΑ και το ΜΠΑΓΛΑΜΑ: ΤΡΙΧΟΡΔΟ Ή ΤΕΤΡΑΧΟΡΔΟ
Μια και όλο αυτό το κατεβατό ξεκίνησε απο τα
περί κασετόφωνου και τονικότητας
και επειδή εμένα με βοήθησε, προτείνω μια λύση…
μπορούμε να περάσουμε το κομμάτι που θέλουμε να
παιξουμε (ακούγοντάς το), στον υπολογιστή
και αφού το έχουμε σε ψηφιακή μορφή
έχουμε και 2 πλεονεκτήματα :
- μπορούμε να του αλλάξουμε τονικότητα
( χωρίς να αλλάξουμε ταχύτητα ) - μπορούμε να αλλάξουμε ταχύτητα
( χωρίς να αλλάξουμε τονικότητα )
ή και τα δύο
όλα αυτά με ενα καλό sound editor
san to cool edit pro και άλλα…
το δεύτερο ( με την αλλαγή ταχύτητας )
είναι πολύ χρήσιμο για γρήγορα σημεία που
δεν μας βγαίνουν εύκολα με το αυτί
( αμα δε βρείς
"τι παίζει αυτος εκει που να πάρει!!
πως θα το παίξεις τοτε?
Επειδή το forum το ανακάλυψα πολυ πρόσφατα,
ισως επαναλαμβάνω γνωστα πράματα,
αν είναι έτσι ζητώ συγνώμη …
όπως και να’χει το πράμα, αν κάποιος χρειάζεται
περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα ας ρωτήσει.
ουφφ τελείωσα…
δύσκολη συγχορδία αυτοί οι τόνοι στα ελληνικά στο
πληκτρολόγιο
Φίλε Χρήστο, στον ουρανό σε γύρευα και στη γη σε βρήκα! Εδώ και κάποιους μήνες έβαλα στον υπολογιστή μου το Cubase VST32 με την τρελλή ελπίδα να κάνω εξίσου τρελλά πράγματα με αυτό. Είχα και τη σχετική αυτοπεποίθηση ότι δεν θα δυσκολευτώ μια και τους υπολογιστές και τα περισσότερα προγράμματα τα δουλεύω μια χαρά εδώ και χρόνια. Φαίνεται όμως ότι κάπου ο χρόνος άρχισε να με αγγίζει περισσότερο απ’ ότι υπολόγιζα γι αυτό και μετά την εγκατάσταση του προγράμματος απλώς… το κοιτάζω. Η δε βοήθεια του προγράμματος είναι (παρά τις πάνω από πεντακόσιες(!)σελίδες που περιέχει) απωθητική για το χρήστη. Μήπως το πρόγραμμα που έχεις εσύ είναι πιο κατανοητό; Ρίξε σε παρακαλώ κανένα σχετικό μήνυμα.
ʼν η μνήμη μου πάει καλά, (που δε πάει συνήθως:),
το cubase δεν ειναι sound editor.
( ή πάντως δεν είναι μόνο editor ).
Πάντως για τη δουλειά που έλεγα στο προηγούμενο post, αρκεί το cool edit pro.
Είναι ΠΟΛΥ κατανοητό, και έχει πολλά καλούδια για να βγάλεις θόρυβο, να απομονώσεις όργανα, να αλλάξεις τονικότητες και ταχύτητες…
Κάποια από αυτά τα κάνει και το soundforge,
αλλά πιστεύω ότι δεν είναι τόσο καλό.
ένιγουέι βρες το cool edit και θα με θυμηθείς
Σ’ ευχαριστώ Χρήστο, ήδη ψάχνω κι ελπίζω… να σε θυμηθώ!
Γεια σε όλους τους μερακλήδες!!!
Γράφω για δύο λόγους:
Ο πρώτος γιατί θέλω να μάθω μπαγλαμά και κι αν γίνεται κάποιος να μου προτείνει μια καλή σχολή.
Ο άλλος λόγος είναι μπας κ βρω τον Μητσάρα από το Περιστέρι ο οποίος υπηρετούσε το 2000 με 2002 στα τεθωρακισμένα στην Μυτιλίνη!Ένα βράδυ παραμονές Παρμενίωνα μαζεμένοι πεζικάριοι απο διάφορες μονάδες κ ο τότε υπεύθυνος για το μέρος εκείνη την βραδιά Ανθυπολοχαγός(καλή του ώρα)έβγαλε κίνιση για σουβλάκια κ μπύρες!Το τσιμπούσι καλό αλλά σιωπηλό!Μέχρι που ακούστηκε η γλυκιά πενιά απο τον μπαγλαμά του Μητσάρα απο τον χώρο που ήταν οι τεθωρακισμένοι.Αυτή την φορά την κίνιση για εκεί την έβγαλα εγώ ο ίδιος κι αφού σαν ΑΣΜακια (153 ΑΘΑΝΑΤΟ) τα είπαμε κ συννενοηθήκαμε
Ο Μητσάρας ήρθε στην παρέα μας κ ζήσαμε μια καταπληκτική,αξέχαστη κ μαγική βραδιά κατω απο τους ξεχωριστούς ήχους του μπαγλαμά,σιγοτραγουδώντας αγαπημένους σκοπούς!!!
Μητσάρα καραμπουζουκλή,αλάνι απο το Περιστέρι,όπου κι αν είσαι να είσαι πάντα καλά!