Και εδώ η αναφορά στον Βλησίδη και στον ρόλο που παίζει, σύμφωνα με το βιβλίο.
Ζητώ συγνώμη για την ποιότητα των φωτογραφιών. Ελπίζω να διαβάζονται άνετα.
1 «Μου αρέσει»
Στη σελ. 163 του βιβλίου του Λουκά, όπου μας παραπέμπεις, στη 12η αράδα διαβάζουμε: «[…] αλλά και από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς».
Εδώ ο Λουκάς έχει απαλείψει δύο λέξεις που έπονται: «του κράτους». Δηλ. η φράση στο βιβλίο του Βλησίδη είναι: «[…] από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους».
Αμέσως μετά ο Λουκάς συνεχίζει να «παραθέτει» από τον Βλησίδη: «Και ας είναι το ΚΚΕ το κόμμα που άνοιξε τη συζήτηση γύρω απ’ αυτό το τραγούδι στις στήλες του Ριζοσπάστη το Φλεβάρη του 1947»
Ωστόσο, τέτοια πρόταση δεν υπάρχει στο βιβλίο του Βλησίδη και αποτελεί προσθήκη του Λουκά, η οποία παραποιεί το παρατιθέμενο κείμενο και παροδηγεί τον αναγνώστη να πιστέψει ότι την έχει γράψει ο πρώτος!
Ώπα ρε παιδιά! Ο Σ. Λουκάς παραθέτει ένα μεγάλο απόσπασμα από Βλησίδη, μιάμιση σελίδα. Η φράση «κι ας είναι το ΚΚΕ…» δεν είναι ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος, ώστε να υποθέσουμε ότι από κάποια τυπογραφική παραδρομή βρέθηκε να φαίνεται ότι ανήκει στο παράθεμα ενώ προοριζόταν για πρωτότυπος λόγος του συγγραφέα. Είναι μες στη μέση. Δίνει δε και συγκεκριμένη παραπομπή ο Σ. Λουκάς, Όψεις του ρεμπέτικου σελίδα τάδε.
Το αντέγραψε και πρόσθεσε εμβόλιμα μια δικιά του φράση; Αυτό είναι κάπως χοντρό φαουλάκι.
Αλλά ναι, αυτό έκανε. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο. (Δεν έχω το βιλίο του Βλησίδη να ελέγξω, αλλά γιατί να μην πιστέψω τον Άνθιμο που προφανώς το έχει;)
(Σημείωση: προς αποφυγή παρανοήσεων από όποιον δεν το πρατήρησε, μιλάμε για τον συγγραφέα Στέφανο Λουκά, που το κείμενό του παραθέτει ο δικός μας Λουκάς @loukasfilm . Άλλος ο ένας, άλλος ο άλλος.)
Και όχι μόνο αυτό. Στον Ριζοσπάστη, στις 4/2/47 δημοσιεύεται επιστολή του Αλέκου Ξένου (ΚΚΕ), όπου «η αρρωστιάρικη ατμόσφαιρα του ρεμπέτικου χασικλήδικου πορνογραφικού τραγουδιού» σχολιάζεται αρνητικά, θεωρώντας το συγκεκριμένο μουσικό είδος «απότοκο της παρηκμασμένης αστικής τάξης», αναγνωρίζοντας όμως και την ύπαρξη σ’ αυτό «ορισμένων καλών πλευρών, που θα πρέπει να τύχουν μελλοντικής αξιοποίησης, δίνοντάς τους ένα κοινωνικό περιεχόμενο χρήσιμο για τον λαό μας». Και λίγο αργότερα, η συζήτηση κλείνει με επιστολή του Νίκου Πολίτη (που τότε ήταν ακόμα αριστερός) όπου αναγνωρίζεται ποιότητα στο ρεμπέτικο, ενώ «τα καταδικαστέα από όλους χασικλήδικα» αντιπροσωπεύουν, λέει, πολύ μικρό ποσοστό των τραγουδιών.
Έτσι φαίνεται.
Και μάλλον ακολούθησε σχετική όχληση στις εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, διότι μάνι μάνι (σε 6 μήνες) το βιβλίο ξανατυπώθηκε με αποκατεστημένη την “αμαρτωλή” σελίδα…
Ρε παιδιά σαν πολύ δεν βιαζόμαστε να κρίνουμε αρνητικά ένα λάθος που διορθώθηκε;
Εδώ άλλοι και άλλοι και μεταξύ αυτών και ο Βλησίδης αναπαράγουν αυτό που είπε ο Κουνάδης για τον Ζαχαριάδη και δεν ανοίγει μύτη χωρίς κανένα στοιχείο πέρα από “άκουσα” και “μου είπαν”… Το δεχόμαστε ως γενόμενο. Κάνω λάθος;
Από την άλλη μου αρέσει που αποδίδουμε πρόθεση παραποίησης. Το οποίο θα ίσχυε αν δεν υπήρχε συγκεκριμένη διόρθωση στην επόμενη έκδοση.
Εδώ η διόρθωση και μπορεί να κρίνει ο καθένας τι είδους λάθος έγινε.
Και πάμε στην ταμπακιέρα που κανείς δεν είπε κουβέντα. Ως τώρα ο Βλησίδης παρουσιάζεται ως αντικειμενικός - θέσφατο. Αυτό καταρρίπτεται με συγκεκριμένα επιχειρήματα.
Οπότε καλό είναι να μην χάνουμε το δάσος για το δέντρο.
Άρα εξ αρχής ήξερες ότι διορθώθηκε το λάθος και απλά έκανες το κομμάτι σου.
Δεκτό και σεβαστό.
Πού ακριβώς το διαπράττει αυτό;
Διότι εγώ βλέπω αυτό:
"Ατυχώς, η θρυλούμενη ρήση του Ν. Ζαχαριάδη -ότι το ρεμπέτικο είναι το «τραγούδι της κάμας και της ντεκαντέντσιας»- δεν ταυτοποιήθηκε."
Καλό αυτό. Νομίζω ότι απαλλάσσεται λοιπόν ο συγγραφέας.
Αυτό βέβαια ισχύει για σένα, εγώ απλώς φρόντισα ώστε να βάλεις τώρα αυτό που εξαρχής έπρεπε να βάλεις
Πολύ χαλαρό σε βρίσκω αν σκεφτείς ότι εγώ έχω την πρώτη έκδοση και όχι την δεύτερη. Και από αυτή έβαλα το απόσπασμα. Απλά έψαξα αυτό που είπες και είδα τι συνέβη.
Προσπαθείς να κερδίσεις τις εντυπώσεις αλλά δεν σου βγαίνει.
Το θέμα είναι το εξής. Η κριτική του Στέφανου Λουκά για τον Βλησίδη πατάει γερά και δεν αφήνει περιθώρια.
Έτσι είναι Περικλή. Λάθη μπορούν να συμβούν. Το έκανε στην δεύτερη έκδοση όπως και όφειλε να το κάνει.
Ακριβώς αυτό θυμόμουνα και εγώ και σε ευχαριστώ για το λινκ. Με διευκόλυνες πολύ γιατί δεν θυμόμουν που το είχα δει. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό το “ατυχώς”.
Γιατί “ατυχώς” κάτι που δεν αποδεικνύεται;
Ο Βλησίδης θα ήθελε να είχε γίνει αυτή η δήλωση για να δικαιολογήσει αυτό ακριβώς που αποδεικνύει ο Στέφανος Λουκάς στο βιβλίο του.
Ότι η κριτική του είναι στοχευμένη συνειδητά και όχι αντικειμενική.
Επειδή μου είναι κουραστικό να κατατρίβομαι με τα αυτονόητα (όπως π.χ. το τι μπορεί να θέλει να πει ο «ποιητής» με το «ατυχώς»), θα σε παρακαλούσα να ανακαλέσεις, ως οφείλεις, το ατεκμηρίωτο του σχολίου 25 («Εδώ άλλοι και άλλοι και μεταξύ αυτών και ο Βλησίδης αναπαράγουν αυτό που είπε ο Κουνάδης για τον Ζαχαριάδη και δεν ανοίγει μύτη») ώστε να μην παραπληροφορείς τους αναγνώστες μας.
Δεκτό, επειδή το θυμόμουνα λάθος. Θυμόμουν την αναφορά με αρνητικό τρόπο.
Τελικά απόψεις αν το βιβλίο ήταν ωραίο και αν πρόσφερε κάτι επιπλέον δεν ειπώθηκαν.
1 «Μου αρέσει»
Μια χαρά βιβλίο είναι, εμπεριστατωμένο με στοιχεία γι αυτό που καταπιάνεται. Όπως όλα τα βιβλία ο καθένας βλέπει ή παίρνει αυτό που θέλει.
Προσωπικά για μένα αξίζει να υπάρχει σε μια βιβλιοθήκη για τον απλό λόγο ότι απαντά και βάζει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση σχετικά με το ΚΚΕ και το ρεμπέτικο.
Βοηθάει να καταλάβει ο αναγνώστης από που ξεκινούν και για ποιο λόγο γίνονται οι γνωστές κριτικές και οι αφορισμοί που όλοι έχουμε διαβάσει σε άλλα βιβλία αλλά και εδώ μέσα στο φόρουμ.
Το βιβλίο είναι πολύ πιο σύνθετο και εξηγεί σύμφωνα με την οπτική του συγγραφέα το φαινόμενο ρεμπέτικο χωρίς να το εξαντλεί βέβαια.
Είναι πολύ πιο σοβαρή προσπάθεια από πάρα πολλές άλλες που κυκλοφορούν.
1 «Μου αρέσει»
Επειδή ειπώθηκαν διάφορα και έγινε μέχρι και δίκη προθέσεων για τον συγγραφέα από αυτόκλητους απολογητές άλλων προσπαθειών, καλό είναι να μπουν κάποια πράγματα στην θέση τους για το βιβλίο.
Καταρχήν είναι ένα βιβλίο 430+ σελίδων.
Καταπιάνεται με όλες σχεδόν τις πλευρές του ρεμπέτικου.
Αναφέρεται στις ρίζες του ρεμπέτικου, στον όρο “ρεμπέτικο”, στην εθνικότητά του.
Αναφέρεται επίσης στην λαϊκή παράδοση, στις μουσικές προσμείξεις και στην περιοδολόγηση - εξέλιξη του ρεμπέτικου.
Μετά περνάει στην σχέση του ΚΚΕ και του ρεμπέτικου.
Αναφέρεται στο περιθώριο και ποιες κοινωνικές συνθήκες το γεννούν και καταλήγει σύμφωνα με την άποψή του συγγραφέα στο κατά πόσο, το ρεμπέτικο είναι τραγούδι του περιθωρίου.
Καταπιάνεται με το θέμα της εργατικής τάξης και του ρεμπέτικου και με τους λαϊκούς δημιουργούς.
Αναλύει την στάση της άρχουσας τάξης απέναντί του, και συνεχίζει με το κεφάλαιο της Γυναίκας στο ρεμπέτικο.
Και καταλήγει με την σχέση ναρκωτικών και ρεμπέτικου.
Όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης δεν είναι ένα βιβλίο μονοθεματικό για την σχέση του ΚΚΕ με το ρεμπέτικο άσχετα αν οι καλοθελητές επικεντρώνονται σε αυτό. Βέβαια είναι λογικό να συμβεί αυτό, γιατί το βιβλίο απαντάει σε πολλές καραμέλες που έχουν γίνει θέσφατα από διάφορους και ανατρέπει κάποιες παγιωμένες πεποιθήσεις.
Όχι, δεν είναι ακριβώς έτσι: Για να πάρεις αυτό που θέλεις, πρέπει πρώτα να διαβάσεις όλο το βιβλίο. Και αν, όπως εδώ συμβαίνει, το βιβλίο έχει 430 σελίδες, θα καταναλώσει κάποιος πάρα πολύ χρόνο μέχρι να φτάσει στο σημείο να κρατήσει μόνο αυτά που θέλει. Και επειδή, όπως ψυλλιάζομαι, κεντρικό θέμα στο βιβλίο είναι η σχέση ΚΚΕ και ρεμπέτικου, ένα θέμα που προσωπικά, τουλάχιστο, δεν καίγομαι ιδιαίτερα να ψάξω τις λεπτομέρειές του, απλά δεν θα το διαβάσω καν.