Αγαπητοί φίλοι! Φέτος το καλοκαίρι ασχολήθηκα με την επιδιόρθωση ενός παλιού μαντολίνου. Δεν είχε σπουδαίες ζημιές απλά το φρεσκάρησα λιγάκι και ρύθμισα κάποιες λεπτομέριες. Το όργανο αυτό ήταν χωρίς χορδές και μάλλον δεν είχε χρησιμοποιηθεί για αρκετές δεκαετίες. Είπα λοιπόν να του ξαναδώσω ζωή!!!
Το αρμάτωσα λοιπόν με καινούριες χορδές και το οργανάκι ξαναβρήκε την φωνή του - η οποία μάλιστα δεν είναι καθόλου άσχημη!!!
Μια μέρα όμως βγάζω το μαντολίνο από την θήκη του και βλέπω πάνω στο καπάκι μια ρωγμή που ξεκινούσε από τον καβαλάρη και έφτανε μέχρι τον χορδοδέτη! :mad:
Εκ των υστέρων βέβαια θυμήθηκα ότι αυτή την χαρακτηριστική ρωγμή την έχω δει και σε άλλα παλιά όργανα! Την αποδίδω στην συρρίκνωση του ξύλου και στο γεγονός ότι το καπάκι είχε χρόνια να δεχθεί δυνάμεις. Μου έκανε βέβαια εντύπωση που αυτή εμφανίστηκε μετά από έναν μήνα και όχι τις πρώτες ώρες ή έστω μέρες.
Αποφάσισα να στοκάρω την ρωγμή με κόλλα ανακατεμένη με πριονίδι. Το όργανο ήταν ήδη λουστραρισμένο και προσπάθησα να επέμβω όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά. Η ρωγμή έκλεισε, μόνο που το χρώμα του υλικού μου ήταν σχεδόν μαύρο και διακρινόταν έντονα. Προσπάθησα στην συνέχεια να βάψω την ρωγμή με ένα χρώμα κοντινό με αυτό του λουστραρισμένου ξύλου αλλά η λεπτή στρώση μπογιάς δεν μπορούσε να καλύψει το μαύρο υπόστρωμα. Το όργανο δεν είναι αξίας και δεν με πειράζει τόσο που η ρωγμή είναι εμφανής, ωστόσο η ερώτηση μου είναι η εξής: Θα μπορούσα στο αρχικό μείγμα κόλλας-πριονιδιού να έχω ρίξει χρώμα; (Χρησιμοποίησα titebond και πριονίδι από κυπαρίσσι ελπίζοντας ότι θα μου δώσει κάποιο ανοιχτό χρώμα)
Υπάρχει κάποια άλλη πρόταση για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα;
Σχετικά με τις ρωγμές στα καπάκια των παλιών οργάνων θέλω να προσθέσω κάποια λόγια του Ζαμπέτα από το ίδιο απόσπασμα που είχε δημοσιεύσει παλαιότερα η Ιωάννα στο θέμα “Ο Ζαμπέτας μιλάει για το μπουζούκι”:
[COLOR=#333333][FONT=TrebuchetMS][SIZE=3]“Mια φορά όμως κάποιος, κάπου το 1950, μου ʽβαλε το διάολο μέσα μου, μου κάρφωσε το διάολο μέσα μου να πάω το μπουζούκι να του αλλάξω το καπάκι… … … … Ήτανε λαβωμένο βέβαια το μπουζούκι στο καπάκι, όχι πολύ λαβωμένο, πολυκαιρισμένο με κάνα-δυο ρήγματα μόνο. Πού να ξαναπάω εγώ σε μάστορα. [COLOR=black]Eκεί, με τα ρήγματα πεθαίνουν τα μπουζούκια. Όπως άλλαξα καπάκι στο όργανο καπάκι μου ʽρθε κι η φωνή. Mουγγώθηκε το όργανο, μουγγώθηκε. Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να 'ρθει στα σένια του το όργανο, να μιλήσει όπως μίλαγε, τον ήχο που είχα συνηθίσει. Πολλή στεναχώρια πέρασα”.[/COLOR][/COLOR][/SIZE][/FONT]
[FONT=TrebuchetMS][SIZE=1]
[FONT=TrebuchetMS][COLOR=#333333][COLOR=black][SIZE=2]Νομίζω πως τα “ρήγματα” για τα οποία μιλάει ο Ζαμπέτας είναι σαν την ρωγμή που περιέγραψα παραπάνω. Είναι όμως σωστή η άποψή του, ότι δηλαδή τα ρήγματα αυτά σηματοδοτούν και τον “θάνατο” του οργάνου;
[/COLOR][/SIZE][/FONT][/COLOR][/SIZE][/FONT]
