Παιδια το Ροζικλερ ηταν σινεμα τσοντιαρικο στις αρχες Πατησιων!!!
Ένα ωραίο κείμενο για το Ροζικλέρ.
http://kozani.net/articles.php?p_id=324
Και άλλο ένα για τους λαϊκούς κινηματογράφους.
http://www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_11_23/09/2007_242257
Α, να γειά σου.
Ηταν και το Αλάσκα εκεί γύρω.
Αδέρφια,
… σας βλέπω ενημερωμένους για τους τσοντοσινεμάδες…:089:
Σ.Σ. … Ξέρω, μόνο απ’ έξω τους έχετε δει…
…περνώντας!!! :019::019::019:
Τα νεα της Αλεξανδρας = συνθεση Γιαννιδη (ψευδωνυμο του Γ.Κων/δη)
τραγουδι Στρατος Παγουμτζης , αργοτερα το ειπε και ο Β.Περπινιαδης …
αναφερω την τριτη στροφη …
Εχθες αργα ξεκινησε να παει για τη μοδιστρα
που καθεται σενα στενο κοντα στην Βαγγελιστρα και μουπαν πως την ειδανε να βγαινει χερι-χερι
μαζι με το Χαραλαμπο απο το “Ροζικλερι” … κ.λ.π.
Προσωπικα με πηγαινει στη Σαλονικη , μαλλον σε καθετο στενακι επι
της οδου Αγ.Δημητριου , οπου εκει βρισκονται ακομη τα νεκροταφεια
Ευαγγελιστριας - τα βλεπω απο το μπαλκονι μου - και που πιθανοτατα
να υπηρχε κινηματογραφος “ΡΟΖΙΚΛΕΡ” …
Οι Σαλονικιοι , οταν λεμε “Βαγγελιστρα” , εννοουμε “μονο” τα μνηματα, ομως
δεν εχω πιο εγκυρες πληροφοριες για την υπαρξη πολυ παλια του Ροζικλερ …
Για λόγους σωστής καταγραφής της πληροφορίας, έγινε το ανάποδο.
Πελαγία μου, μου φαίνεται πιο πιθανό η κυρία Αλεξάνδρα του τραγουδιού να πήγαινε χέρι χέρι με το Χαράλαμπο στο Ροζικλαίρ,
στον κινηματογράφο που πρόσφερε τα θεάματα που αναφέρθηκαν
…για επιμόρφωση …
:019: :019:
Έτσι - έχω την εντύπωση - πως δένει καλύτερα νοηματικά και με τα σκονάκια και με τα υπόλοιπα συμφραζόμενα…
Το τραγούδι “Τα νέα της Αλεξάνδρας” το έχω σημειώσει σε πρώτη εκτέλεση το 1961 με τον Παγιουμτζή, [δίσκος Phillips] και σε δεύτερη με τον Περπινιάδη, το 1963.
Για πείτε τι ακριβώς ισχύει ;
Νομίζω ότι ο Β. Περπινιάδης το είπε το ‘60.
Προσέξτε και κάτι άλλο. Το τραγούδι πρέπει να γράφτηκε για το πει αυτός. Εξ ου και το "Στ’ ορκίζομαι Βαγγέλη μου…".
Ο Βαγγέλης Περπινιάδης στην αυτοβιογραφία του “Πρίν το τέλος” επιμέλεια Κώστας Μπαλαχούτης εκδόσεις Προσκήνιο, λέει πως το τραγούδησε το 1960.
Πριν γράψω το ποστ, προσπάθησα να το ψάξω λίγο και βρέθηκα σε διάφορα (άσχετα με μουσική sites). Κάπου διάβασα ότι αυτή η Αλεξάνδρα ήταν πραγματικό πρόσωπο και ότι την σκότωσε ο θείος της.
Υπάρχει περίπτωση να αληθεύει;; ή είναι μύθοι;; Lila Kira αναμένουμε αν ξέρεις κάτι από πρώτο χέρι.
Αρη ,
πριν πολλα χρονια σε ζωντανη ραδιοφωνικη εκπομπη , μιλησα μαζι του στο τηλεφωνο ,
διοτι απο κοπελλα το ακουγα σε 45ρη δισκο το τραγουδακι και το γουσταριζα …
Μου ειπε οτι ειναι δικο του , αλλα ο Παγιουμτζης με εβαλε σε υποψια , διοτι τον εχω
ηλικιακα μεγαλυτερο απο τον Περπινιαδη …
Λογικο ειναι αυτο που λες σχετικα με το ονομα “Βαγγελης” , αλλα τι να πω …
Οσο για “το στενο κοντα στην Βαγγελιστρα” , εκανα μονη μου τον συνειρμο ,
καθοτι γειτονισσα της “Βαγγελιστρας” , ισως ετσι να με βολευε …
Αλλα παιζει και το Βαγγελη - Βαγγελιστρα …
Ο Στράτος Παγιουμτζής στη δεύρερη δισκογραφική του καριέρα τραγούδησε υπέροχα σε δεύτερη εκτέλεση κάποια λαϊκά τραγούδια όπως “Τα νέα της Αλεξάνδρας” (πρώτη εκτέλεση Β.Περπινιάδης), “Σιγανοψιχάλισμα” (πρώτη εκτέλεση Πάνος Γαβαλάς), “Δέκα συμβουλές” (πρώτη εκτέλεση Πέτρος Αναγνωστάκης).
Πολλοί πιστεύουν λανθασμένα πως τα είπε ο Στράτος σε πρώτη εκτέλεση επειδή είναι πιο παλιός τραγουδιστής απ’ τους προαναφερθέντες.
Η Αλάσκα και το Ροζικλαίρ ήταν πράγματι κινηματογράφοι, στην αρχή της Πατησίων, δεξιά και οι δύο προς Πατήσια. Μια και το γυμνάσιό μου ήταν πολύ κοντά (Κωλέττη) ήξερα την περιοχή καλά.
Τσόντες άρχισαν να παίζουν πολύ αργότερα, τέλος δεκαετίας του 60 ή αρχές 70. Την εποχή που αναφέρει το τραγούδι ήταν αίθουσες φτηνού εισιτηρίου όπου σύχναζε ο «μικρόκοσμος» της περιοχής, αλλά και ζευγαράκια αφού κανείς δεν ενδιαφερόταν για τήρηση της ηθικής μέσα στην αίθουσα. Λεγόταν, αλλά εγώ δεν το είχα δεί, ότι στην είσοδο υπήρχε επιγραφή «Παρακαλούνται οι αξιότιμοι κ. κ. πελάται όπως αποθέτουν τα κασελάκια των παρά την είσοδον». Και ρέγγες ψήνονταν και «καταβρέγματα» μπορεί να δεχόσουνα από τον εξώστη. Η έκφραση «Γράμματα, χασάπηηη!! λέγεται ότι απʼ εκεί ξεκίνησε, λόγω μηχανημάτων τρίτης ή τέταρτης γενιάς παλαιότητας.
Εμείς πάντως, οι «αριστοκράτες» του σχολείου μου, δεν καταδεχόμασταν Ροζικλαίρ και Αλάσκα για τις κοπάνες μας. Πηγαίναμε στο Μόdιαλ, Πανεπιστημίου προς Ομόνοια: Ένα τάληρο, δύο εργάρες.
Βαρβακειόπαις κύριε Πολίτη;
Ναι, αλλά επειδή το κτίριο ήταν “δανεικό”, τα μαθήματα γίνονταν απογεύματα.
΄Ακουγα “το σακάκι” σήμερα το πρωί και αναρωτήθηκα για την φράση:
Τον μάγκα τον επιάσανε, την μάπα του την πήραν
Μάπα, είναι ο αργιλές, δηλαδή ότι του πήραν τον αργιλέ ?
Ή μήπως “του πήραν την μάπα του”, δηλαδή “τον φωτογράφησαν, τον σκιτσάρανε,του πήραν αποτυπώματα” ?
Θα ήθελα τη γνώμη σας, ευχαριστώ
Σιγά μην του πήρανε και δείγμα DNA! :019:
Πέρα από την πλάκα: λέει “τη δείραν”.
Πάνο ευχαριστώ,
ξέρεις αυτό που λένε “άλλα λέει η θειά μου, άλλα ακούν τ’αυτιά μου” ?
Ρε Μπάμπη με το μπαρδόν δηλαδή, επειδή και εγώ αναρωτήθηκα, πρωί-πρωί άκουγες Δελιά με τον καφέ σου… το βράδυ με κανά οινοπνευματώδες τι ακούς;:78:
Αυτό.
Είναι η φωτογράφιση προφίλ-ανφάς, με την πινακίδα από κάτω.
Μ’ έβαλε βέβαια σε σκέψεις η άποψη του Πάνου (“τη μάπα του τη δείραν”), κάτι που θα ελέγξω αργότερα, ακούγοντάς το προσεχτικά.
Πάντως, νοηματικά δε στέκει και καλά. Να του …δείρουν τη μάπα; Καθόλου δόκιμη έκφραση.
Αντίθετα, τα περί φωτογράφισης έχουν απόλυτο ειρμό. Τον έπιασαν, τον φωτογράφισαν, τον έδειραν και βουρ στο κελί. Προσέξτε: Η σειρά είναι υποχρεωτική. Πρώτα φωτογραφίζουν και μετά δέρνουν. Αλλιώς θα έχουν πρόβλημα με τα περί “αστυνομικής βίας”. Θα έχουν δημιουργήσει από μόνοι τους πειστήρια εναντίον τους.