Ρεμπέτικη φρασεολογία και άγνωστες λέξεις

Σχόλια [b]

1)[/b]λήμμα βιδάνιο

Ως παράδειγμα στίχου για τη β΄ σημασία μπορεί να αναγραφεί (μια και δεν υπάρχει):
«Ο επαγγελματίας» Γρηγόρης Ασίκης (1932):
«Και σε ταβέρνα όποιος πάει, κρασί και για τηγάνι, κι όταν σε βλέπουν πως μεθάς, σου βάζουνε βιδάνι». [b]

2)[/b]λήμμα μαστραπάς

Παράδειγμα στίχου (μια και δεν υπάρχει):
«Προξενιά στο Γιώργο», Γρηγόρης Ασίκης (1932):
«Που ‘ν’ η σκάφη κι ο κουβάς/πλάι του κι ο μαστραπάς».
[b]

3)[/b] λήμμα ΑΧΕΠΑ

Ο ελληνικός τίτλος καλό θα ήταν να γίνει «Αμερικανο-Ελληνική Εκπαιδευτική Προοδευτική Οργάνωση» (αντί «Αμερικανική Ελληνική Εκπαιδευτική Προοδευτική Εταιρεία»), καθώς έτσι αναγράφεται στο Καταστατικό της.

Και επειδή θεωρώ ότι το λήμμα είναι υπερβολικά λακωνικό στη σχετική πληροφόρηση, βρίσκω σκόπιμο να προσθέσω μερικά στοιχεία:
Τον Ιούλιο του 1922 οκτώ Έλληνες μετανάστες στην Ατλάντα της Αμερικής εμπνεύστηκαν να ιδρύσουν αυτή την οργάνωση, με στόχο τη συσπείρωση των Ελλήνων μεταναστών, προκειμένου για την αντιμετώπιση ποικίλων προβλημάτων στη νέα πραγματικότητα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ομογενειακή-ελληνική Οργάνωση σήμερα παγκοσμίως, σκοπός της οποίας -όπως αναφέρεται στο Καταστατικό της- είναι η «προβολή του Ελληνισμού σε όλο τον κόσμο, η ενίσχυση της παιδείας, η φιλανθρωπία, η ενθάρρυνση της ενεργού συμμετοχής στα κοινά (η προβολή της οικογενειακής και ατομικής άμιλλας), η προαγωγή του πατριωτισμού, η προώθηση και η υποστήριξη των εθνικών θεμάτων, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο σεβασμός της θρησκευτικής ελευθερίας». Επισημαίνω, τέλος και μια ορισμένη καχυποψία που υφίσταται από ετών στην Ελλάδα για αυτή την Οργάνωση, για την οποία όπως φαίνεται δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η εκάστοτε «γραμμή» που ακολούθησε η ίδια.

[b]4) [/b]Λήμμα [b]κονιόρος[/b]     

Εδώ κατʼ αρχάς έχω μια πρώτη απορία. Αναφέρεται ότι η λέξη ακούγεται σε μια «παραλλαγή» της «Μόρτισσας χασικλούς» του Μάρκου. Επειδή δεν την έχω ξανασυναντήσει αυτή την «παραλλαγή», θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες για το πού, πότε και από ποιους ακουγόταν/ακούγεται αυτή η παραλλαγή. Εάν πάντως δεν είναι δισκογραφημένη, όπως εικάζω, επισημαίνω την άποψή μου ότι καλό θα ήταν το Γλωσσάρι να αφορά μόνον επί του τι πράγματι δισκογραφήθηκε και όχι επί του τι ενδεχομένως κάποτε ακούσαμε κάποιους να τραγουδούν: έτσι θα έχουμε πραγματολογικότερη εικόνα των πραγμάτων.

Η δεύτερη απορία μου έχει να κάνει με την ίδια τη λέξη «κονιόρος» και με το γεγονός ότι στη συζήτηση αναφέρεται ότι τη λέξη τη συναντάμε σε «μεσαιωνικά κείμενα σε Επτάνησα και Κρήτη». Εδώ θα μπορούσαμε να έχουμε σχετικές παραπομπές, τόσο κειμενικές όσο και σημασιολογικές, γιατί -όσο κοίταξα- δεν την βρήκα πουθενά λημματογραφημένη αυτή τη λέξη, και μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, ούτε στο Μεσαιωνικό Λεξικό του Κριαρά.

Δε θα το έλεγα “αντάρτικο”, αλλά το ερώτημά μου είναι αν όντως πρόκειται για τραγούδι του 1975.
Απ’ όσο γνωρίζω, το τραγούδι είναι προπολεμικό, σύγχρονο των γεγονότων στα οποία αναφέρεται, και βέβαια αδισκογράφητο στην εποχή του.

https://www.youtube.com/watch?v=unuMtVSdzdw

Δε νομίζω ότι στο λινκ αυτό είναι σωστά τα στοιχεία για τους συντελεστές του τραγουδιού.
Εδώ ο “Μπεζαντάκος” αναφέρεται σαν “λαϊκό της πόλης”, και αυτό είναι νομίζω και το σωστό.
Δε βρήκα καλές φωτο από το οπισθόφυλλο του δίσκου “Τραγούδια από το αντάρτικο λημέρι” του Πάνου Τζαβέλα, αλλά ξέροντας ότι γράφει “λαϊκό της πόλης” μπορείς να το ξεχωρίσεις σε αυτή τη φωτο από το οπισθόφυλλο.
Το ίδιο αχνά και θολά, εφόσον γνωρίζεις ήδη τι γράφει, φαίνεται κι εδώ αν δεις το βίντεο σε φουλ σκρην.

Ούτε η μία, ούτε η άλλη φωτογραφία του οπισθόφυλλου βοήθησε. Άγη, νομίζω ότι ανάμεσά μας εσύ είσαι ίσως ο καταλληλότερος να βρεις το δίσκο, να διαβάσεις και να μας ενημερώσεις. Ίσως και από εσωτερικό ένθετο, αν υπάρχει.

Προσωπικά θεωρώ ότι ελάχιστη ή καμμία σημασία δεν έχει εάν το εν λόγω άσμα είναι ανώνυμο της εποχής ή εάν προέβαλε επʼ αυτού ψήγματα πνευματικής ιδιοκτησίας ο Τζαβέλας και το αντάρτικο λημέρι του, που το δισκογράφησε το 1975.

Η ουσία που μας αφορά εδώ, ως ρεμπέτικο φόρουμ που φτιάνουμε Ρεμπέτικο Γλωσσάρι, συνοψίζεται, κατʼ εμέ ως εξής: το 2009 ένα μέλος του Φόρουμ θεώρησε ότι έπρεπε να γίνει λήμμα ο Μπεζεντάκος και παρέπεμψε στον Π. Τζαβέλα που «τραγούδησε» την περίπτωσή του. Κακώς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, εισακούστηκε η πρόταση αυτή και δημιουργήθηκε λήμμα με τέτοια αφορμή, διότι είπαμε βάζουμε λήμματα που συναντάμε στα ρεμπέτικα κλπ κλπ …μην τα ξαναλέω και κουράζω. Και διότι, επίσης, με τη λογική αυτή, θα μπορούσε κάποιος να προτείνει και το λήμμα π.χ. «Μαγγανάς», παραπέμποντας στο τραγούδι «Του Μαγγανά» (λέμε τώρα)…

Ωστόσο, ο Μπεζεντάκος προωθήθηκε στο λημματολόγιο του «ρεμπέτικου» γλωσσαρίου. Τα χρόνια πέρασαν και, είτε από άγνοια του ρεμπέτικου δίσκου για τον Γυφτοδημόπουλο είτε γιατί δεν έτυχε να προσεχθεί από κάποιον φορουμίτη, παρέμεινε η ετέρα πλευρά του δράματος αμνημόνευτη και αλημματογράφητη, παρότι εκείνη ήταν που «εδικαιούτο» με τα όλα της μια θέση στο «ρεμπέτικο» γλωσσάρι, εφόσον δύο ρεμπέτικοι δίσκοι της εποχής καταγράφουν τον θανόντα Γυφτοδημόπουλο.

Τώρα λοιπόν είναι η στιγμή να δημιουργηθεί μόνο ένα λήμμα («Γυφτοδημόπουλος»), μέσα στο οποίο να γίνει και λόγος για τον Μπεζεντάκο και για το ότι η δραπέτευσή του έγινε τραγούδι από την πολιτικοϊδεολογική παράταξή του.

Λίγο δεν καταλαβαίνω την πρόταση του παρασάνταλου…

α) Κακώς λημματογραφείται ο Μπεζεντάκος γιατί η μνεία του ονόματός του είναι σε μη ρεμπέτικο τραγούδι:

Μέχρι εδώ είναι σαφές. Μπορεί κανείς βέβαια να αντιτείνει ότι το ρεμπέτικο γλωσσάρι είναι και λίγο διευρυμένο, δεδομένου ότι τα όρια του ρεμπέτικου δεν είναι απολύτως συγκεκριμένα. Είτε κλίνει κανείς προς τη τη μία είτε προς την άλλη άποψη, και στις δύο περιπτώσεις καταλαβαίνουμε το γιατί.

β) Κακώς δεν λημματογραφείται ο Γυφτοδημόπουλος, γιατί αυτός υπάρχει σε ρεμπέτικο τραγούδι.

Σαφές κι αυτό.

Τι δουλειά όμως έχει να μετακομίσει ο Μπεζεντάκος στο λήμμα του Γυφτοδημόπουλου, από τη στιγμή μάλιστα που στο τραγούδι με τον Κασιμάτη δε γίνεται κανένας λόγος για τον Μπεζεντάκο; Αν δε θέλουμε τον Μπεζεντάκο ως ξεχωριστό λήμμα, η μόνη λογική αιτιολόγηση είναι ότι το τραγούδι του Τζαβέλα δεν είναι ρεμπέτικο, όχι ότι υπάρχει καταλληλότερος τόπος στο Γλωσσάρι (δηλ. το άλλο λήμμα) για να αναφερθεί.

Πάντως θα συνιστούσα μεγάλη περίσκεψη πριν στηρίξουμε οποιαδήποτε πρόταση στο αν ένα τραγούδι είναι ρεμπέτικο ή όχι, γιατί αυτό προϋποθέτει σαφή και οικουμενικά αποδεκτή οριοθέτηση του ρεμπέτικου, κάτι που ως γνωστόν δεν έχει συμβεί. Για παράδειγμα, παρασάνταλε, εγώ τον «Γυφτοδημόπουλο» θα τον κατέτασσα μάλλον στις ρίμες παρά στα ρεμπέτικα.

  1. Ο Μπεζεντάκος -προφανώς και δικαιωματικώς- είναι μετακομιστέος στο λήμμα Γυφτοδημόπουλου διότι, ενώ δεν δικαιούται να γίνει λήμμα ο ίδιος σε ρεμπέτικο γλωσσάρι, ήταν το δεύτερο κρίσιμο πρόσωπο του ιστορικού αυτού γεγονότος. Δεν μπορείς να περιγράψεις τα περί θανάτου του αστυνομικού χωρίς αναφορά στον Μπεζεντάκο, πώς θα γίνει… Για να στο πω και ανάποδα: εάν π.χ. είχε βγει κάνα τραγούδι σαν του «Μαγγανά» για τον Γυφτοδημόπουλο και από την άλλη είχε βγεί κάνα ρεμπέτικο για τον Μπεζεντάκο, τα πράγματα θα ήταν αντίστροφα: λήμμα θα έφκιανα για τον Μπεζεντάκο στο ρεμπέτικο γλωσσάρι, στο οποίο λήμμα θα έγραφα και περί Γυφτοδημόπουλου λέγοντας ότι του κάνανε και τραγούδι (εξωρεμπέτικο) οι ομοϊδεάτες του.

2)Σε ό,τι με αφορά, ομολογώ δεν χρειάζομαι καμμία περίσκεψη για να κατατάξω τον «Γυφτοδημόπουλο» στα ρεμπέτικα, ανεξαρτήτως του ρόλου που μπορεί να έχει διαδραματίσει η «ρίμα» στη εκφραστική αποκρυστάλλωση του τραγουδιού.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δε συμφωνούν όλοι για το πόσο ρεμπέτικο είναι ένα τραγούδι, ο.ε.δ…

Γι’ αυτό το λόγο, και από σεβασμό στη δουλειά που έχει ήδη γίνει, είμαι υπέρ μιας άλφα χαλαρότητας ως προς τα όρια του γλωσσαριού. Πιθανότατα θα συμφωνούσα με τη δική σου αυστηρότητα αν το γλωσσάρι επρόκειτο να ξεκινήσει τώρα (είμαι κι εγώ φίλος των ταξινομήσεων, ακόμη και στα δυσκολοταξινόμητα αντικείμενα), αλλά τώρα το δέχομαι έτσι όπως είναι. Άλλο βέβαια το να γίνονται διορθώσεις όπου πρέπει.

Μπα, να σου πω…καμμία αντίρρηση δεν έχω να χαλαρώσει το γλωσσάρι όσο θέλει και σε όποια κατεύθυνση θέλει. Αρκεί να αλλάξει επιγραφή. Ας ξαναβαφτιστεί π.χ. Γλωσσάρι λέξεων (μη προδήλως κατανοητών), που απαντούν στο ελληνικό τραγούδι εν γένει, ξέρω γω. Όποια λέξη δηλαδή απαντά σε όλα τα δισκογραφημένα, ας πούμε, τραγούδια από ενάρξεως δισκογραφίας μέχρι σήμερα, κάτι τέτοιο, να βρίσκει εδώ τη θέση της (να απαλλαγούμε και από τα βάσανα της ταξινόμησης).

Αλλά με επιγραφή «Ρεμπέτικο Γλωσσάρι» και να ανοίγεις μέσα και να βλέπεις ατάκτως (εννοώ χωρίς κριτήριο) ερριμμένες λέξεις, παρμένες από ποιητικά κείμενα τραγουδιών από ρεμπέτικα έως το αντάρτικο λημέρι, περνώντας ενδιαμέσως και από Πλέσσα ξέρω γω, έ…κάπως μου χτυπάει

Δε μπαίνω σε καμία συζήτηση για τα λήμματα.
Εφόσον όμως μπαίνει η πληροφορία, ότι “η δραπέτευσή του έγινε τραγούδι” είναι μάλλον αστείο να λέγεται ότι το τραγούδι έγινε “από την πολιτικοϊδεολογική παράταξή του”.
Τα τραγούδια δεν τα φτιάχνουν ιδεολογικοπολιτικές παρατάξεις αλλά ανώνυμοι ή επώνυμοι δημιουργοί.
Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσες να γράφεις ότι ο Γυφτοδημόπουλος έγινε τραγούδι από τους φίλους της αστυνομίας ή κάτι παρόμοιο.
Το θέμα μου, λοιπόν, άσχετα από τα λήμμματα, αφορά τους δημιουργούς του τραγουδιού για την απόδραση Μπεζεντάκου.

Τον δίσκο τον έχω δει αλλά δεν τον έχω. Θυμόμουν ότι λέει κάτι τέτοιο (“λαϊκό της πόλης”), το ξαναβλέπω στο λινκ του μιουζικ-κορνερ και, τέλος, στο μεγεθυμένο κομματι της θολής φωτο που ανεβάζω, μετράω κάτω από τη λέξη ΜΠΕΖΕΝΤΑΚΟΣ τα γράμματα και μου βγάζουν “λαϊκό της πόλης” κι όχι “ταβέλας - τζανακάκης”. Αν βρω κάτι καλύτερο θα ενημερώσω.

Για το «μάλλον αστείο» που λες, έχω άλλη αντίληψη: θα μου φαινόταν μάλλον ιδιαζόντως κωμικό να ισχυρισθώ ότι στίχοι σαν τους παρακάτω είναι καμωμένοι εκτός πολιτικοϊδεολογικής παράταξης του δραπετεύσαντος:
«Οι αστοί τρομάξανε, και κάστρα φτιάξανε/να χτίσουν τα παιδιά των εργατών
Μα αυτοί με μια γροθιά, σπάζουνε τα δεσμά/τα κάστρα καταργούνε των αστών
Μʼ αυτοί είναι μακριά, εβίβα βρε παιδιά/ ζήτω το Κόμμα μας το εργατικό»

Ας είναι επίσης μνημονευμένο ότι ο Μπεζεντάκος δραπέτευσε με απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (βλ. Ο νέος Ριζοσπάστης 5/3/1932), κόμμα στο οποίο προσχώρησε όντας έγκλειστος στις φυλακές… (βλ. μαρτυρία Β. Νεφελούδη).

Το μέτρο του, όμως, είναι ενδιαφέρον. Αν, τελικά, το αποδεχτούμε για ρεμπέτικο, θα είναι το πρώτο ρεμπέτικο στην ιστορία, γραμμένο σε σύνθετο οχτάρι τονισμένο 332. Ίσως και το πρώτο ελληνικό, ίσως και το πρώτο λεκάνης ανατολικής Μεσογείου.

(για τεκμηρίωση όμως, χρειάζεται έρευνα…)

Ο παραλογισμός δεν είναι αναγκαίος. Υπάρχουν πάμπολλα τραγούδια που εκφράζουν μια “πολιτικοϊδεολογική παράταξη”, μεταξύ αυτών και μερικά ρεμπέτικα, αλλά το ζήτημα των δημιουργών τους παραμένει ξεχωριστό και αυτοτελές.

Παρεμπιπτόντως η πηγή από όπου έκανες κόπι πέιστ τους στίχους (υποθέτω από το στιχοι.ινφο) τους έχει με μερικά λαθάκια. Ο σωστός στίχος λχ είναι να “κλείσουν” κι όχι να “χτίσουν” τα παιδιά των εργατών.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:06 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 11:42 —

Δεν είμαι κατάλληλος για την ανάλυση των μέτρων, όμως γύρω από τη μουσική του “μπεζεντάκου” συμβαίνει το εξής:
Υπάρχει μια ρώσικη μελωδία που κατά καιρούς την άκουγα στο ρ/φ και μου θύμιζε το πρώτο μέτρο (αν εκφράζομαι σωστά) από το μπεζεντάκο. Στη συνέχεια οι δρόμοι των δυο μελωδιών χωρίζουν, χωρίς πάντως να χάνεται μια έστω αμυδρή σχέση τους.
Τώρα, ψάχνοντας πληροφορίες για τον φερόμενο σαν συνθέτη του “μπεζεντάκου” Βασίλη Τζανακάκη, έπεσα σε αυτή τη σελίδα όπου γίνεται παραλληλισμός της μουσικής του “μπεζεντάκου” με ρώσικη μελωδία που “ανήκει στον μουσικό, μαέστρο και ηθοποιό Ουτάσοφ από την Οδησσό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας” και την οποία “μετά από χρόνια ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς [τη] χρησιμοποίησε … σε συμφωνική ορχήστρα όπως αξιόλογη είναι και η διασκευή του Paul Mauriat την δεκαετία του 1970”.
Υπάρχει και ηχητικό, αλλά δυστυχώς η κάρτα ήχου στο πισι μου έχει χτυπήσει μπιέλα και δεν μπορώ να το ακούσω.
Θα ήμουν περίεργος για την άποψη κάποιου που διεθέτει τα “αυτιά” που μου λείπουν.
Κατά τα άλλα δεν βρήκα τίποτα για τον Βασίλη Τζανακάκη εκτός από την διαδεδομένη στο δίκτυο αναφορά του ως συνθέτη στου “μπεζεντάκου”, ενώ το οπισθόφυλλο του δίσκου αναφέρει το τραγούδι σαν “λαϊκό της πόλης”.
Πράγμα που άλλωστε (=> το ανώνυμο της δημιουργίας και το σύγχρονό της με τα γεγονότα της δεκ. '30) ήταν η εδραιωμένη πεποίθησή μου από τότε που το είχα πρωτοακούσει στη μπουάτ “Ταμπούρι” στην Πλάκα σε παιδική ηλικία γύρω στο 1975.

Τώρα, βρε Άγη, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: Αστικό λαϊκό ήθελαν να πούν, εκείνοι που έγραψαν τους στίχους και έψαξαν και για μουσική. Αλλά τα αστικά είναι των αστών.

Όσο για τη μελωδία ναι, αυτή είναι, του κυρίου Ουτάσοφ, τους άρεσε, την χρησιμοποίησαν. Άρεσε και στον Σοστάκοβιτς, τη χρησιμοποίησε. Άρεσε και στον Πολ Μοριά, τη χρησιμοποίησε. Απλά, ενώ στην σελίδα που μας παραπέμπεις, το κομμάτι θυμίζει εκτέλεση α λα Τζάνγκο Ράινχαρτ, οι δικοί μας προτίμησαν το 332. Ε, ‘ντάξ’…

Έλεος!

Όσον αφορά στο λήμμα “κονιόρος” στην κερκυραϊκή διάλεκτο είναι γνωστή η λέξη και έχι καταγραφεί στην τοπική λαογραφία.

Υποθέτω ότι η μελωδία που άκουγα στο ραδιόφωνο και μου θύμιζε το τραγούδι, ήταν από τη διασκευή του Σοστακόβιτς (που δε θυμίζει Τζάνγκο). Εκτός κι αν υπάρχουν και άλλες διασκευές.

Για το “όνομα των πραγμάτων” δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς.
Πρόκειται για σχόλιο σχετικά με τη διαφορά μεταξύ των όρων “λαϊκό της πόλης” και “αστικό λαϊκό”;
Ότι δηλαδή προτίμησαν να το πουν λαϊκό της πόλης, γιατί αν το έλεγαν αστικό λαϊκό θα κινδυνευε να παρερμηνευθεί ως λαϊκό της μπουρζουαζίας;
Ίσως. Υπάρχει άλλωστε και κάτι το εύθυμο σ’ αυτή τη διαπίστωση. Και δεν πειράζει κιόλας.

Το όνομα του πράγματος, κανονικά θα έπρεπε να ήταν “Αστικό λαϊκό τραγούδι”. Διαφορά (ουσιαστική) μεταξύ “Αστικό λαϊκό τραγούδι” και “λαϊκό της πόλης” εγώ, τουλάχιστον, δεν βλέπω καμμία.

Φαίνεται πως ο συντάκτης του παρακάτω κειμένου έχει κάνει καλή δουλειά:
http://www.noizy.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1139:qq3&catid=111:2012-08-23-00-29-45&Itemid=935

Οπότε, βρέθηκε η πρωτογενής πηγή της μουσικής του εν λόγω άσματος. Πάμε και για τον στιχουργό τώρα. Από το βιβλίο του Κ. Γκριτζώνα (Κόκκινοι δραπέτες 1920-1940, εκδ. Γλάρος 1985) αντιγράφω: «Το τραγουδάκι το ʽφτιαξε ο Ζωρζέτος. Ήταν σοβιετικός πολίτης από τη σοβιετική Γεωργία όπου ήταν ηθοποιός και ήρθε στην Ελλάδα γύρω στο 1924. […] Έκανε κι αυτός φυλακή, αυτήν ακριβώς την περίοδο, 30-32, που έγιναν και οι αποδράσεις από του Συγγρού» (σελ. 72)
Ταμάμ, προσθέτω εγώ.

Και για να συνοψίσω:
Όποιος θεωρεί ότι «νομιμοποιείται» να δημιουργήσει στο Ρεμπέτικο Γλωσσάρι (υπό την ατόπως κατʼ εμέ διευρυμένη έννοιά του) αυτόνομο λήμμα «Μπεζαντάκος» ως «δημιούργημα» της «λαϊκής» μούσας, οιοσδήποτε άλλος πρέπει να θεωρεί εξίσου ότι «νομιμοποιείται» να δημιουργήσει αυτόνομο λήμμα π.χ. «Μαγγανάς» ως επίσης «δημιούργημα» της «λαϊκής» μούσας.

Ποτάμι με μία όχθη δεν κυλάει…

Παρασάνταλε, νιώθεις εξίσου καλά με τον καθένα ότι το τραγούδι του Μαγγανά, που επιμένεις να το ονομάζεις «το τραγούδι π.χ. του Μαγγανά», δεν πρόκειται να μπει.

Ενώ έχουμε συνηθίσει εδωμέσα ότι συνήθως συνοδεύεις τις αντικειμενικές και αμερόληπτες κριτικές σου με μια δόση προσωπικής πρόκλησης, τώρα με τους ταγματασφαλίτες νομίζω ότι το πήγες λίγο μακριά. Μοιάζει λες κι έχεις αποφασίσει ότι, για να δεχτεί το φόρουμ τις βελτιώσεις που προτείνεις σε διάφορα θέματα, πρέπει να πληρώσει το τίμημα του να ανέχεται τη διαρκή σου πρόκληση. Κι όμως, κατά τη γνώμη μου, μπορείς κάλλιστα να συνεχίσεις την προσφορά σου χωρίς να απαιτείς αυτό το τίμημα.