Εγώ πάλι θα το έθετα ως εξής:
Κατ’ αρχήν, να διευκρινίσω ότι δεν έχω διαβάσει τον ίδιο τον Πυθαγόρα. Δεν ξέρω καν αν σώζονται τα έργα του ή μας είναι γνωστά μόνο έμμεσα, αυτό θα μας το πει ο @Giannis_Zaharopoulos.
Η εντύπωσή μου όμως είναι ότι δεν τον ενδιέφερε τόσο η μουσική ως πράξη, όσο η ακουστική, η θεωρία των ήχων, των διαστημάτων κλπ.
Και οπωσδήποτε, δεν καθιέρωσε ούτε τετράχορδα ούτε κλίμακες. Περιέγραψε όσα ήδη γίνονταν.
Τώρα, για τα μακάμια:
Τα μακάμια εφαρμόζουν τη λογική των 4χόρδων - 5χόρδων, σύμφωνα με ένα τρόπο που ως θεωρητικό σχήμα πατάει σ’ αυτά που είχε ήδη πει ο Πυθαγόρας. Αυτό που γίνεται στην πράξη όμως, δηλαδή μέσα στις συνθέσεις, τις εκτελέσεις και τους αυτοσχεδιασμούς, είναι κάτι αρκετά ιδιαίτερο. Τα 4χ - 5χ όντως ξεχωρίζουν ως δομικές μονάδες στη μουσική, κατά τέτοιον τρόπο ώστε να ξεχνάς τελείως (και να μην έχει και καμία σημασία) το ότι, λ.χ., η κλίμακα του Χιτζάζ είναι σχετική της μινόρε.
Πιστεύω ότι αν κάποιος που να μην ξέρει θεωρία μακάμ, ούτε καμία τροπική θεωρία, ούτε Πυθαγόρα ούτε τίποτα, αν άκουγε μακάμια και προσπαθπύσε να τα περιγράψει, θα κατέληγε κάποια στιγμή να ανακαλύψει μόνος του τα 4χορδα και τα 5χορδα. Είναι αναπόφευκτο. Δεν είναι επειδή το είπε ο Πυθαγόρας, αλά επειδή αυτή είναι η πράξη.
Στη δυτική μουσική δεν υπάρχει τίποτε ανάλογο. Στα ρεμπέτικα, όπως και στη δημοτική ελληνική μουσική, υπάρχει το ίδιο περίπου φαινόμενο, αλλά σαφώς όχι σε τόσο έντονο και ευδιάκριτο βαθμό. Στα μακάμια θα έλεγα ότι γίνεται σε ακραίο βαθμό.
Η προσπάθεια να περιγραφούν θεωρητικά οι δρόμοι του ρεμπέτικου, που ουσιαστικά ξεκίνησε τα πολύ τελευταία χρόνια, αντλεί από τη θεωρία μακάμ για να περιγράψει φαινόμενα που συμβαίνουν στα μεν μακάμια κατά κόρον και αποκλειστικά, στα δε ρεμπέτικα λιγότερο μεν, αλλά και πάλι κατά τρόπο που δεν μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί αλλιώς.
Φυσικά, και στη δυτική μουσική μπορεί κανείς να πάρει μια κλίμακα ματζόρε και να διαπιστώσει ότι οι πρώτες τέσσερις νότες έχουν τα ίδια διαστήματα με τις τελευταίες τέσσερις, και άρα να δει δύο όμοια 4χ και ένα διαζευκτικό τόνο. Εδώ όμως αυτό είναι κάτι τελείως θεωρητικό, αφαιρετικό, που δεν επιδρά στο πώς γίνεται η μουσική. Στις τροπικές μουσικές τα 4χ - 5χ είναι ζωντανή πραγματικότητα.
Οπότε:
Μπορεί κανείς να εντοπίσει τα 4χ ως θεωρητικό σχήμα στις δυτικές κλίμακες, και να πει «αυτά τα έχει πει ο Πυθαγόρας». Να δει τα 4χ ως εφαρμοσμένη μουσική πράξη στα μακάμια, και να πει «αυτά τα έχει πει ο Πυθαγόρας». Και αφού ο Πυθαγόρας έχει πει το ίδιο πράγμα, να καταλήξει ότι συμβαίνει και το ίδιο πράγμα μεταξύ των δύο παραδόσεων.
Αυτό όμως είναι λογικό άλμα. Ο αστυνομικός είναι μπουζούκι.