Σε κάποιο νήμα είχαμε συζητήσει κάτι παρόμοιο.
Θεωρώ ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει.
Δηλαδή όταν ένας μάστορας ξέρει ότι έχει μόνιμη και αρκετή δουλειά αδιαφορεί για το τι γίνεται έξω από το εργαστήριο του και καλά κάνει για μένα.
Θα πάει κανένας στον Βαρλα να ζητήσει βέργα, στον Καφετζόπουλο 4χορδο με όστρακα, στον Σπουρδαλακη τίγρεις κ.τ.λ. ?
Λίγοι είναι αυτοί που θα πειραματιστούν με επιθυμίες πελατών και σκεφτείτε ότι αυτοί βγάζουν το μεροκάματο τους και ένα πείραμα μπορεί να είναι μόνο ζημιά για αυτούς… Πείραμα μπορεί να είναι κάτι το οποίο υπάρχει στην αγορά αλλά δεν έχουν εμπειρία.
Βέβαια κάπου θα υπάρχουν και μάστορες που ανταποκρίνονται σε προκλήσεις πελατών αλλά λογικά αυτό θα πρέπει να πληρωθεί αντίστοιχα.
Μα όταν πας σε κάποιον μάστορα έχεις δει φαντάζομαι τη δουλειά του από εμφάνιση και είτε σου αρέσουν τα όργανα είτε όχι οπότε δεν πας.
Κυρίαρχο ρόλο πρέπει να παίζει ο ήχος αλλιώς όλα τα άλλα είναι να χαμε να λέγαμε.
Στις κλασσικές κιθάρες γιατί έχει επικρατήσει το απλό στην εμφάνιση?Μια ροζέτα γύρω από την τρύπα και τέλος.Στα μπουζούκια γιατί να γίνεται όλο αυτό και να ξοδεύει και ο οργανοποιός εργατοώρες να σκάψει το καπάκι,να βάλει πλαστικό ή ξύλο στη φιγούρα ,να βάλει όστρακο και να πληρώνεις παραπάνω?Δεν πάω στα βιολιά που επίσης δεν έχουν τίποτα μιλάω για τις κιθάρες απλά.
Πόσο επηρεάζει το καπάκι τον ήχο αν είναι φορτωμένο ή όχι με στολίδια?Βέβαια έχουμε ακούσει και μπουζούκια που είναι με πολλά στολίδια και έχουν πολύ ωραίο ήχο.Στις κιθάρες όμως έχει επικρατήσει το απλό και λιτό.
Μήπως τελικά παίζει ρόλο και η ματαιοδοξία του καθενός να έχει ένα μοναδικό όργανο από πλευράς εμφάνισης που δεν το έχει άλλος?Που έτσι και αλλιώς το κάθε όργανο είναι ξεχωριστό.Είτε έχει στολίδια είτε όχι.Μήπως είναι στο μυαλό μας τελικά όλο αυτό με την εμφάνιση και του δίνουμε περισσότερη αξία από όσο πρέπει αντί να επικεντρωθούμε στον ήχο?
Θα είχε ενδιαφέρον να απαντήσει κάποιος οργανοποιός που είναι και ο ειδικός σε τέτοια θέματα σχετικά με τα στολίδια στα μπουζούκια.
Εντάξει υπάρχει και το ζήτημα προστασίας του καπακιού από γρατσουνιές κατά το παίξιμο αλλά αν παίζεις φυσιολογικά δεν νομίζω μπορείς να το καταστρέψεις τόσο εύκολα.
Η διακόσμηση δεν είναι νεωτερισμός αλλα ανήκει στην αισθητική του κάθε οργάνου και έχει σμιλευθεί μέσα απο αιώνες εξέλιξης και διάφορες κοινωνικές επιρροές.
Το μπαρόκ μαντολίνο είχε διακόσμηση όπως έχει και το σύγχρονο. Τα τσέμπαλο, συχνά είχε ζωγραφισμένη αρμονική τράπεζα, παράδοση που συναντάται και σε σύγχρονα αντίγραφα.
Το μπουζούκι συχνά έχει διακόσμηση γιατί συχνά είχε στο παρελθόν, όταν υιοθετήθηκε ως δείγμα αστικής τέχνης, με ανάλογο ύφος στην κατασκευή.
Συχνά οι κατασκευαστές επιλέγουν να κρατάνε τις πιό περίτεχνες διακοσμήσεις για τα πιο εκλεκτά τους όργανα.
Αν δεις συγχρονους δοξαράδες, συχνά θα βρεις
gold-mounted και silver-mounted δοξάρια. Ένα δοξαρι με χρυση βίδα πιθανών να είναι ακριβότερο οχι γιατι θα έχει λιγα γραμμαρια χρυσο αλλα γιατί θα είναι απο τα πιο προσεγμενα σε υλικα και δουλειά.
Όσο περνάει ο καιρος νομίζω πως πάω με την άποψη του Καρολου Τσακιριαν, είτε βάλεις μια μικρή φιγούρα είτε το κάνει 4/4 φιγούρα, άπαξ και σκάφτηκε το καπάκι οι ηχητικές απώλειες είναι ίδιες.
Έχουν απαντήσει…ertflix Ελλήνων Δρώμενα/ Μεσσίας πρόβαλε. Προς το τέλος αν βαριέσαι να το δεις όλο.
Το έχω δει αλλά βλέπεις ο Βαρλάς και ο Καλκεψός ο μεγάλος σε ηλικία είχαν αντίθετη άποψη Πάνο από τον Τσακιριάν.Προσωπικά πιστεύω κάποιο ρόλο παίζει.Όχι μόνο τα στολίδια αλλά και τα λούστρα.
Τίποτα εδώ, τίποτα εκεί… Τελικά πού αλλού εκτός από το μπουζούκι υπάρχει ο έντονος διάκοσμος;
Τα πιάνα είναι απλά. Τα ακορντεόν, επίσης. Από πνευστά, σε μερικά (κλαρινέτο, φλάουτο…) τα ίδια τα λειτουργικά μέρη δίνουν μια φορτωμένη εμφάνιση, αλλά πέραν αυτού τίποτα.
Αντίθετα, έχω δει ούτια που είναι σαν εκκλησιές. Και δεν εννοώ κατ’ ανάγκην κιτς, εννοώ κάτι που χοντρά-χοντρά θα το περιέγραφα ως «αραβική αισθητική»: πολλή λεπτομέρεια, πολλή ψιλοδουλειά λειτουργικά περιττή, ό,τι συνήθως ονομάζουμε «αραβούργημα».
Ίσως τελικά αυτή η πληθωρική αισθητική μάς έρχεται από την Ανατολή, ενώ η αντίθετή της από τη Δύση. Εδώ είμαστε μες στη μέση, ε…, εύλογο κάπου να χάθηκε η μπάλα. Ιδίως για όσους θέλησαν να συνδυάσουν τον πλούσιο διάκοσμο με το φτηνό(τερο) όργανο!
Σίγουρα παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά την διαφορά την πιάνει το ανθρώπινο αυτί ?
Επίσης ποιος σου λέει ότι αυτή η άποψη δεν υποστηρίζεται από μερικούς οργανοποιους για να έχουν λιγότερη βαβούρα ? Αφου έτσι και αλλιώς και τα γυμνά τους όργανα είναι εξίσου πανάκριβα ?
Υπάρχουν πολλές οπτικές.
Επίσης η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν ισχύει αυτός ο κανόνας είναι ο Καφετζόπουλος.
Ελλήνων Δρώμενα
επεισόδιο 19
για το μπουζούκι Β μερος.
μπορειτε να το δείτε εδω.
… «χρυσά δάχτυλα» του Μανώλη Χιώτη. Η «επαναστατική» πράξη του να μετατρέψει με θεαματικά δημιουργικά αποτελέσματα το τρίχορδο μπουζούκι σε τετράχορδο, με το ταλέντο και προσθετικά τον ηλεκτρικό πλέον ήχο, θα τον απαθανατίσει ως άνθρωπο «σταθμό» στην ιστορία της νεότερης λαϊκής μουσικής…)
και εδω το πρώτο μέρος.
“Το μπουζούκι-Οι πρώτες πενιές”
απο οτι βλέπω τώρα δεν ανοιγουν σωστά σε Opera, Firefox, και στον ενσωματωμένο του Android μου.
Δείτε εδώ το μπουζούκι του ίδιου του σπουρδαλακη το οποίο και έχω παίξει είναι απίστευτο με ασημένια ταστα μιλάει το ξύλο …
το καπάκι μου είπε ο ίδιος ότι αν σκαφτεί πρέπει να είναι ξύλο η φιγούρα και να γίνει ένα σώμα για να παλεται σωστά χωρίς απώλειες αλλά καλύτερα να μην έχει καθόλου …
Αυτονόητα.
Αλλά δεν πήγε κανείς να πει στον άλλο τι να κάνει, απλώς σχολιάζουμε. Άμα δεις κάτι και το βρεις ωραίο δεν είναι ντροπή να το πεις, άρα ούτε και να πεις ότι δεν το βρήκες ωραίο. Πόσο μάλλον το να σχολιάσεις αν επηρεάζει τον ήχο, ή αν ξερωγώ κάποιο στιλ διακόσμησης προέρχεται από την τάδε εποχή, τον δείνα μάστορα ή την τάδε χώρα.
περασα απο τον καφετζοπουλο προχτες και τον ρωτησα για το θεμα του πλαστικου στην ταστιερα και μου ειπε οτι μονο κακο κανει ακομα και αν θες να αλλαξεις ταστα, γιατι φιλεταρεις τα οργανα και χανεις ξυλο εκει που θα πατανε τα ταστα, το μονο προβλημα χωρις το πλαστικο ειναι αν σε παροδο χρονου θελει λιγο λιμα να μην σε χτυπαει στο χερι αν συρικνωσει το ξυλο που λυνεται μου λεει επιτοπου με μια λιμα.
