Διαβάζοντας πιο λεπτομερώς την παραπάνω συνέντευξη, νομίζω το πιο ενδιαφέρον (για εμάς) κομμάτι είναι το εξής (όπου Γ.Μ, ο Γιώργος Μακρής, @makres, και Σ.Γ ο Σπύρος Γκούμας @spiros_goumas):
-Ποιος είναι ο ρόλος του ρεμπέτικου, κατά την γνώμη σας, στην ελληνική μουσική ιστορία;
(Γ.Μ) Το ρεμπέτικο με το κοινωνικό περιεχόμενο που εμπεριέχει είναι για την Ελλάδα ότι το μπλουζ για την Αμερική, το Fantos για την Πορτογαλία, το τάνγκο για την Αργεντινή, το φλαμένκο για την Ισπανία κλπ. Όμως, πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ότι οι ομοιότητες αφορούν το κοινωνικό περιεχόμενο και όχι το μουσικο μέρος, το οποίο είναι διαφορετικό στο κάθε ένα είδος ως αποτέλεσμα ποικίλων επιδράσεων. Ενδεχόμενες μικρές συμπτώσεις και μουσικά δάνεια δεν αποτελούν μουσική ομοιότητα μεταξύ τους.
(Σ.Γ) Το ρεμπέτικο είναι ένα είδος τραγουδιού που βασίζεται στην αυθεντική έμπνευση και αφορά όλες σχεδόν τις καταστάσεις του κοινωνικού δυναμικού και συγκεκριμένα τους αδικημένους, τους κυνηγημένους, τους μετανάστες, τους άνεργους, τους πρόσφυγες, τους ερωτευμένους, τους χρήστες ευφορικών ουσιών, τους μικροαπατεώνες, το σύνολο σχεδόν του ανθρώπινου δυναμικού. Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη μορφή που να χαρακτηρίζει το ρεμπέτικο, υπάρχει όμως μια αξιοσημείωτη ευαισθησία και ενότητα, κατά τη γνώμη μου, με μουσικολογικό ενδιαφέρον.
(Γ.Μ) Το ρεμπέτικο έχει σημαντικό αντίκτυπο στην ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού και είναι ο συνδετικός κρίκος της ελληνικής λαϊκής μουσικής του 19ου και του 20ού αιώνα και δεν γεννήθηκε ξαφνικά από το τίποτα. Η δημιουργία και η εξέλιξή του έχει επηρεαστεί από διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες.
(Σ.Γ) Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής μας μουσικής επηρεασμένο από την ορθόδοξη εκκλησιαστική μουσική, την ανατολική μουσική (maqam) και τη δυτική μουσική.
Το ρεμπέτικο στην αρχή ήταν εν μέρει προϊόν των περιθωριακών ανθρώπων. Ωστόσο και ο «περιθωριακός κόσμος» αποτελεί μέρος της μεγάλης εικόνας της κοινωνίας και έχει επηρεάσει, με τον τρόπο του, τον σχηματισμό και την πορεία της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής.
(Γ.Μ) Οι αυταρχικές αποφάσεις των κυβερνήσεων εκείνων των εποχών (από το 1922 μέχρι το 1940), σε συνδυασμό με τις συνθήκες ζωής (απέραντη φτώχεια, 1.500.000 πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία) σε συνδυασμό με την στρεβλή ανάπτυξη της Ελληνικής βιομηχανίας κλπ., δημιούργησαν το εύφορο και κατάλληλο υπόστρωμα στο οποίο εκφράστηκαν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα και δημιούργησαν το πρώτο υλικό για την ύπαρξη και ανάπτυξη του ρεμπέτικου τραγουδιού.
(Σ.Γ) Το Ρεμπέτικο ήταν πάντα το τραγούδι της «κοινωνικής διαμαρτυρίας» και ποτέ δεν ήταν «πολιτικά παρακινούμενο». Η βαθιά και σταθερή ελληνική γλώσσα, με ένα «μαγικό τρόπο» εξέφρασε όλο το ετερογενές υλικό σε ένα νέο αισθητικό ήχο, που ταυτόχρονα είχε ως αποδέκτη αλλά και όχημα τον Ελληνισμό σε όλο τον κόσμο.
