Μεγάλη πλάκα! Αυτό το «αντικείμενο» που εγώ, θεωρώντας ότι έχω ολόκληρο τον πίνακα μπροστά μου, νόμιζα ότι κουβαλιέται στο σπίτι είναι …το κεφάλι του αλόγου, που απλά δεν φανταζόμουνα κάτι τέτοιο. Οι νταουλτζήδες (κάπου πρέπει να υπάρχει και ζουρνάς και δεν φαίνεται), το παιδί που αγκαλιάζει την κολώνα, η καλοντυμένη και καλοστεκούμενη κοπέλα, απλά παρακολουθούν, η κοπέλα μάλλον απαξιωτικά, οι μουσικοί ίσως αποβλέποντας σε κάποιο κάλεσμα. Ο οργανοπαίκτης, που αρχικά νόμιζα ότι βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού, απλά υποδέχεται την οικογένεια της νύφης μαζί με τον κανονιέρη (ή σαντούρι;) που δυσκολεύομαι να φανταστώ πως μπορεί να παίξει υποβαστάζοντας το όργανο με το δεξί (στη λάθος θέση) και παίζοντας μόνο με το αριστερό.
Πρόσφατα μου επιβεβαιώθηκε από ιδιαίτερα αξιόπιστη πηγή ότι οι μουσουλμάνοι ποτέ δεν γλένταγαν δημόσια. Μπορεί λοιπόν αργότερα να κληθούν οι μουσικοί του τοίχου να παίξουν μέσα. Έτσι, λύνονται όλα εκτός του που ακριβώς βρισκόμαστε.
Για τον οργανοπαίκτη των «ανασκαφών»: τα κλειδιά ή στριφτάρια είναι τρία, όχι τέσσερα που απαιτεί το μαντολίνο. Μάλλον λοιπόν για ταμπουρά πρόκειται, με δύο διπλές και μία μονή χορδή (τα στριφτάρια των δύο άλλων χορδών δεν φαίνονται, ως κάθετα προς το καράουλο).