Ο τόνος πρέπει να υπηρετεί τον τραγουδιστή;

Πάλι θεωρητικά μιλώντας - θα έχει σχέση γιατί τα ακόρντα θα είναι πιο γλυκά (αυτό είναι το ασυγκέραστο) αλλά η μελωδία θα ηχεί σωστά μόνο στην τονικότητα που κουρδίστηκε (Μόνο μία τονικότητα - αν αλλάξεις έχεις δυσαρμονία).

Αυτό δεν ισχύει. Τα άταστα έγχορδα και τα οιονεί άταστα πνευστά, τουλάχιστον όσα χρησιμοποιούνται στην Ελλάδα για μουσικές που ακούγονται στην Ελλάδα (δεν ξέρω τι γίνεται παγκοσμίως) έχουν περισσότερους περιορισμούς στην επιλογή τόνου από τα κιθαρομπούζουκα.

Εννοώ τα: βιολί, ούτι, λύρα

Κι εγώ αυτά εννοώ!

Θα πρέπει να το περιγράψω λίγο πιο αναλυτικά τι εννοώ:
Πράγματι στα άταστα -βιολιά , λύρα… -γίνεται ότι κούρδισμα θέλουμε σε no real time ενώ γιατί real time δεν είναι τόσο εύκολα όσο τα midi πλήκτρα και η παράξενης κατασκευής κιθάρα που έδωσα. (κακώς τα έβαλα στο real time)

Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το φλάουτο, το σαξόφωνο, τη τρομπέτα, τη φυσαρμόνικα και το τρομπόνι ότι δηλαδή δεν είναι 100% όργανα κουρδισμένα κατά Equal Temperament (ισοσυγκερασμένα).

Εννοώ λοιπόν ότι όλα τα παραπάνω επιτρέπουν σε real time- έστω κάποιο μικρό- έλεγχο στον τόνο που παράγουν (το λεγόμενο pitch bending)

Δεν πολυκατάλαβα. Πάντως σε ένα βιολί, λύρα, ούτι με ένα δεδομένο κούρδισμα κάθε δρόμος βγαίνει σε συγκεκριμένους τόνους.

Για τα πνευστά, πολύ χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του νέι: ενώ είναι απολύτως «άταστο» όργανο, εντούτοις έχει μία και μόνο τονικότητα για κάθε δρόμο. Για διαφορετική τονικότητα έστω και σε «στρογγυλά» διαστήματα, π.χ. μια 4η ή 5η πιο ψηλά, αλλάζεις όργανο. Βλ. εδώ.

Τι εννοείς κάθε δρόμος??

α
Ένα όργανο σε στυλ κιθάρας ή μπουζουκιού με τάστα ή πιάνου αν το ʽʼεπιλέξουμεʼʼ για just (είδος ασυγκέραστου) κούρδισμα τότε:

· Είτε θα παίζει just για μια μόνο τονικότητα ή
· θα πρέπει να διαθέτει πολλά τάστα/πλήκτρα για κάθε νότα-όπως η παράξενη κιθάρα. (απλώς λοιπόν θεωρία ή καλύτερα να πούμε ότι ελάχιστοι το χρησιμοποιούν ή απλώς για εγκυκλοπαιδική γνώση) .

Έτσι την κοινή κιθάρα με τα κανονικά τάστα την ξεχνάς για just γιατί σε Just Intonation θα πρέπει να ξανά-κουρδίζεις εάν πρόκειται να παίξεις σε άλλη τονικότητα, ακόμα και το ίδιο μουσικό κομμάτι.

Σημείωση συντονιστικής ομάδας: Από αυτό το σημείο της συζήτησης και μετά εμφανίστηκαν μηνύματα που ανοίγουν νέο θέμα. Μεταφέρθηκαν εδώ.

γιατί τα μπερδεύουμε τόσο τα πράγματα; δεν είναι δύσκολο να ξέρει ο καθένας την έκτασή του και σε κάθε κομμάτι να ξέρει τους τόνους που τον βολεύουν. και αν λόγω κούρασης ή περίστασης ξεκινήσε το κομμάτι από ακατάλληλο τόνο, ας αρχίσει η επόμενη εισαγωγή από έναν πιο κατάλληλο τόνο.
πχ μπαίνει η πεντάμορφη από λα αλλά μας δυσκολεύει ψηλά λόγω συναχιού; τελειώνουμε όπως-όπως το πρώτο κουπλέ και μπαίνουμε στην δεύτερη εισαγωγή από σολ. δεν είναι ωραίο αλλά καλύτερο από το να συνεχιστεί το λάθος. αν βέβαια έχουμε ανοιχτό παίξιμο είναι πιο ανελαστικά τα πράγματα, στην καλύτερη θα χαθεί η αίσθηση που δίνουν οι ανοιχτές.
αν μιλήσουμε για ασυγκέραστες μουσικές, όντως κάθε μακάμι έχει συγκεκριμένη/ες τονική/ες. αλλά εξαρχής είναι χτισμένο πάνω στην έκταση της ανθρώπινης φωνής, ακριβώς για το λόγο που κάνουμε την κουβέντα.

Εάν παίζεις με τετράχορδο, όντως το transport είναι παιχνιδάκι και δεν έχει καμία σχεδόν σημασία στο παραγώμενο αποτέλεσμα…
Κανένα πρόβλημα και για την κιθάρα που με τα μπαρέ καλύπτει ικανοποιητικά. Τα τρίχορδα όμως έχουν πρόβλημα (τζουράς-μπαγλαμάς-μπουζούκι κλπ)

Εάν θέλεις να λες ότι παίζεις τρίχορδο επιβάλλεται να διασκευάζεις το κομμάτι ανάλογα. Δεν παίζεις κατ εμέ τεχνικά αλλά με βάσει το κούρδισμά σου και μόνο…Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα αλάζεις κούρδισμα κάθε φορά!! Απλά αν η φωνή σου είναι πιο ψιλή κατά π.χ. 1 τόνο κουρδίζεις π.χ. ΜΙ , ΣΙ, Μι …

Απλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα κρατάω τρίχορδο και θα παίζω π.χ. από ΡΕ#- ή ΦΑ-, ουσιαστικά είναι συμβιβασμός που αναιρεί την ίδια την κατασκευή και το κούρδισμα με δυσανάλογα κακό ηχητικό αποτέλεσμα.

Οχι ρε φιλε gzizas…Τι λες τωρα,δεν ειναι ετσι…Γιατι να μην παιζεις σε αλλους τονους?Δηλαδη με τριχορδο μπορουν να τραγουδησουν μονο τραγουδιστες που ο τονος τους στα περισσοτερα κομματια ειναι ρε?..Ελπιζω να παρανοησα δηλαδη…Τι κ αν ειναι τριχορδο,κ ποια ειναι η φυση του κιολας?Κατ αρχας δεν υπαρχουν τετοιοι τραγουδιστες και κατα δευτερον αυτο που λες ειναι ατοπο.Να κατσει ο καθενας ,κ αυτο ισχυει για ολα τα οργανα, να σπασει το κεφαλι του να μπορει να παιξει τα παντα απο παντου…Απο ο,τι βολευει τον τραγουδιστη,απο την αρχικη εκτελεση,απο γυναικειο τονο,απο αντρικο,απο απο απο κτλ…Εγω ακομα δεν μπορω να το κανω καλα αυτο σε ο,τι εχει να κανει με τις μπασογραμμες απο ολους τους τονους…Αλλα αυτο που λες μου φαινεται σαν δικαιολογια ,καλυτερα πες βαριεμαι,δεν εχω χρονο λογω δουλειας,δεν προλαβαινω γιατι εχω οικογενεια,με απασχολει κατι αλλο,δεν μπορω να μελετησω…

μάλλον έχεις παρεξηγήσει το τρίχορδο, δεν σημαίνει ότι παίζεις συνέχεια γεμάτες και μελωδία σε μία χορδή. ούτε στο τετράχορδο παίζεις μόνο κάθετα, κάπου θα κάνεις και οριζόντια κίνηση.
με συγχωρείς, αλλά η παράγραφός σου για διασκευές, τεχνικό παίξιμο (ασχολίαστο…) και ψηλές φωνές είναι εντελώς άκυρη… αν έχεις πιάσει το νόημα, κάνεις μετατροπίες το ίδιο εύκολα με την κιθάρα -ίδια λογική είναι. κάθε κομμάτι έχει έχει την εκτασή του και πρέπει να την χωρέσεις μέσα στην έκταση της φωνής, επιλέγοντας τον κατάλληλο τόνο -διαφορετικό φυσικά για κάθε φωνή και κάθε κομμάτι. τόσο απλά.
στην τελευταία σου παράγραφο συμφωνώ, αλλά ισχύει ακριβώς το ίδιο για το τετράχορδο, για την κιθάρα, για το λαούτο, κλπ… και για το πιάνο ισχύει. δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις την διάκριση.
και κάτι ακόμα: σε οποιοδήποτε όργανο, έχεις μια αντίληψη για το πώς παίζεται ο κάθε τόνος και εντάσσεις ομαλά τις ανοιχτές αξιοποιώντας τις. για παράδειγμα η ανοιχτή ρε είναι τονική στο ρε, τρίτη στο σι μινόρε και στο σιb ματζόρε, πέμπτη στο σολ, τελευταία στο μι ουσάκ/χιτζάζ, κλπ. οπότε παίζοντας είτε ανοιχτές είτε κλειστές θέσεις, υπάρχει η ευχέρεια να υπάρχει ωραίο άκουσμα.

υγ: για το intonation, χρήσιμες πληροφορίες δοσμένες με σαφήνεια έχει δώσει ο αλέξανδρος (alk), εδώ. ελπίζω να δουλεύει το λινκ.

Μέχρι ένα σημείο συμφωνώ με τον Γκζίγκα. Το παίξιμο με ανοιχτές υπηρετεί μια συγκεκριμένη αισθητική. Με την αλλαγή τόνου αυτή η αισθητική δεν είναι δυνατόν να πραμείνει αυτούσια, επομένως μιλάμε για διασκευή.
Ακόμη και στην περίπτωση που περιγράφει ο Λίγκα, όπου αλλάζουμε τόνο και κρατάμε την ανοιχτή η οποία όμως πλέον παίζει διαφορετικό ρόλο (όχι π.χ. τονική αλλά πέμπτη ή τρίτη κλπ.), μια μικρή αλλαγή στην αισθητική υπάρχει. Αυτό δε σημαίνει ότι το τρίχορδο δεν αλλάζει τόνους. Άλλωστε το παίξιμο με ανοιχτές δεν είναι η μοναδική δυνατότητα του οργάνου. Ένα κομμάτι που να έχει μόνο καθαρή μονόφωνη μελωδία (ή και διφωνίες, ή ακόμη και συγχορδίες, όχι όμως παλαιινή «αρμονία» ανοιχτού ισοκράτη) παίζεται ακόμη και από Ρε# αναλλοίωτο. Αν και βέβαια το Ρε# είναι λίγο ακραία επιλογή, γενικά ζει κανείς και χωρίς αυτό, αλλά πάντως άμα θες γίνεται.
Να σας θυμίσω ότι στην αντίστοιχη συζήτηση για την παραδοσιακή μουσική, της οποίας τα όργανα είναι πιο περιοριστικά στην επιλογή τόνου, η άποψη ότι είναι δουλειά του τραγουδιστή να βγάλει τον σωστό τόνο (μέσα σε κάποια λογικά όρια φυσικά) υποστηρίχτηκε από αρκετούς.

Back to the basics… που λενε και οι ξενοι…

Τα χαρακτηριστικα του ηχου ειναι η ενταση, η διαρκεια, το τονικο υψος και η χροια…

Οταν λοιπον αλλαζουμε το τονικο υψος και την χροια σιγουρα δεν αποδιδουμε την πρωτοτυπη εκτελεση και καπου χανουμε ή καπου κερδιζουμε…

Υπαρχουν τραγουδια που δεν μπορουν να παιχτουν σε αλλο τόνο, δεν γινεται να παιξεις Μαρκο χωρις τις ανοιχτες αν μπορει ή δεν μπορει να τα πει ο τραγουδιστης ειναι θεμα μπαντας παντως το να πεις το τραγουδι χωρις τις ανοιχτες του μπουζουκιου αστο…

Υπαρχουν και τραγουδια που μπορεις να τα μεταφερεις σε ολους τους τονους…

Σε καθε περιπτωση υπαρχει μια αλυσιδωτη σχεση εξαρτησης αναμεσα στη μπαντα, στη φωνη, στο προγραμμα και τον ακροατη ή που κρατας ισορροπιες και παιζεις με σεβασμο και γνωση ή που τα σφαζεις ολα… Διαλεγεις και παιρνεις…

Αν κατάλαβα καλά υποστηρίζεις ότι τα τραγούδια στις αρχικές τους εκτελέσεις ηχογραφήθηκαν σε αυτούς τους τόνους για να αποδίδει καλύτερα το μπουζούκι στις ανοιχτές, γιατί αν τα έπιαναν από άλλο τόνο δεν θα είχαν αυτή την απόδοση.
Και ότι πρέπει κι εμείς να τα παίζουμε στον ίδιο τόνο για να τα αποδώσουμε εξ’ ίσου καλά, άσχετα αν δεν πηγαίνει η φωνή του τραγουδιστή, αλλιώς να μη τα παίζουμε καθόλου γιατί τα σφάζουμε.

Δεν ξέρω αν αυτό εννοούσε ο Δημήτρης, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό ισχύει. Μπορεί να υποστηριχτεί από πλείστες περιπτώσεις παραδοσιακών εκτελέσεων στον τόνο που είναι καλός για τα όργανα αλλά όχι για τη φωνή, οι οποίες μάς δίνουν ένα μέτρο των κριτηρίων περί ωραίου που ίσχυαν παλιότερα.

Αυτό ακριβώς γίνεται σε ορισμένες ιστορικές ηχογραφήσεις.

Νομίζουμε ότι αν το τραγούδι το πούμε καλά το υπηρετούμε, κι αν το στριγγλίσουμε ή το μουρμουρίσουμε το σφάζουμε. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αυτό δεν είναι παρά το δικό μας, σημερινό, αναπόφευκτα σχετικό και υποκειμενικό κριτήριο; Και ότι στην πραγματικότητα είναι εγωκεντρικό να αποδίδουμε γενικότερη αξία σ’ ένα τέτοιο κριτήριο;
Ο Καραπιπέρης, ο Μπάτης και διάφοροι άλλοι τον σωστό τόνο τον έκριναν με βάση το όργανο και όχι τη φωνή. Η φωνή δεν υπήρχε για να προσφέρει αισθητική τέρψη αλλά για να πει ό,τι είχε να πει, πράγμα που και σήμερα παραμένει κανόνας στη δημοτική μουσική (στα ελάχιστα μέρη όπου υπάρχει ακόμη δημοτική μουσική, δηλ. μουσική του λαού και όχι των μουσικών).
Αυτό δε μας δεσμεύει φυσικά να υιοθετήσουμε και σήμερα τα τότε κριτήρια. Μπορούμε να εφαρμόζουμε τα δικά μας. Καλό όμως είναι να υπάρχει συναίσθηση ότι και τα δικά μας κριτήρια είναι σχετικά. Άλλο καλή εκτέλεση (εύηχη) και άλλο πιστή.

Θα μου πεις: και οι φωνάρες των παλιών ηχογραφήσεων; Ο Νταλγκάς, ο Νούρος, ο Παπασιδέρης, η Ρίτα, η Ρόζα, η Παπαγκίκα;

Αν βρεθεί σήμερα τέτοιος τραγουδιστής, τότε αξίζει να του παίξουμε τους δικούς του τόνους για να ξεδιπλώσει τη φωνάρα του κι ας ζοριστούμε λίγο παραπάνω στο όργανο. Αλλά δεν μπορούμε τέτοιους τραγουδιστές (εννοώ τους παλιούς) να τους έχουμε ως πρότυπα αυθεντικότητας απλώς επειδή είναι παλιοί και καλοί. Αυτοί δεν ήταν παρά μεσολαβητές. Μπορούμε να τους έχουμε ως πρότυπα καλλιφωνίας ενδεχομένως. Αυτό όμως είναι άλλο κριτήριο.

Ποιο κριτήριο μας ενδιαφέρει;

Αν εννοείς ότι ισχύει στα παραδοσιακά τραγούδια, δε μπορώ να ξέρω, αφού δεν ασχολούμαι. Στα ρεμπέτικα που γι’ αυτά γίνεται ο λόγος πιστεύω, μπορείς να βρεις όλους τους τόνους, διέσεων συμπεριλαμβανομένων. Πιστεύω ότι υπάρχουν τρεις περιπτώσεις. Σε κάποια τραγούδια συμβιβάζεται ο τραγουδιστής ως προς το όργανο, σε κάποια άλλα συμβιβάζεται το όργανο ως προς τον τραγουδιστή και σε κάποια άλλα γίνεται συμβιβασμός και των δύο σε ένα κοινά αποδεκτό τόνο.

Πιστεύω ότι για να αποδοθεί σωστά ένα τραγούδι, το πρώτο όργανο είναι η φωνή. Τα υπόλοιπα όργανα πρέπει να κουρδίσουν σύμφωνα με το πρώτο όργανο. Δική μου άποψη και τη καταθέτω. Όχι ότι θα πεισθεί και θα την ασπασθεί κάποιος με διαφορετική άποψη. Έτσι για να υπάρχει.

Να μην ξεχνάμε και τα κουρδίσματα στο μπουζούκι. Ασχετα που τώρα δεν τα χρησιμοποιούνε οι περισσότεροι οργανοπαίχτες, τα κουρδίσματα είναι μία λύση ωστε να προσαρμοστεί το όργανο με τις ανοιχτές του στη φωνή του τραγουδιστή. Πέρα που δίνουν και άλλα, μοναδικά ηχοχρώματα.

Δεν θέλω να πω πολλά, αλλά :
-ένα κούρδισμα σε ρε (καντίνι) σολ σολ μπορεί να παίξει θαυμάσια όλα τα σεγκιαχ γι αυτούς ή αυτές που βολεύονται από σολ.
-συριανό (ρε σολ λα#) που παίζει τα χιτζάζ από λα# (για όσους κιθαρίστες μπορούν να ακολουθήσουν).
-Καραντουζένι, ρε σολ λα, όλα τα ουσάκ από λα

Ολα αυτά, αλλάζοντας μόνο τη μουργκάνα !! (Οταν έχουμε ήδη βάλει τη μεσαία σε σολ)

Το άρθροτου Σταύρου για τα ντουζένια στη κλίκα δείχνει ότι έχοντας ρε στο καντίνι και σολ στη μεσαία αλλάζοντας τη μουργκάνα όχι μόνο αλλάζουμε δρόμο (με την εννοια ότι βολεύει περισσότερο), αλλά αλλάζουμε και τονικότητα. Σήμερα ποιος τα χρησιμοποιεί αυτά; Οι παλιοί γιατί τα χρησιμοποιούσαν; Οι νέοι γιατί τα βαριούνται και έχουνε καραβολευτεί στο ρε λα ρε; Μέχρι πριν από λίγα χρόνια υποτίθεται ότι δεν ήξεραν. Τώρα;

Κάπου πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μια προσπάθεια από τα νέα παιδιά στα πάλκα, ή να έχουν δεύτερο κουρδισμένο όργανο ή να μπορούν για μια σειρά τραγουδιών ν’αλλάζουν κούρδισμα στα γρήγορα. Τα αποτελέσματα θα είναι σίγουρα πολύ καλύτερα για κάποια τραγούδια που ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ θα πρέπει να προσαρμοστούν στην φωνή του τραγουδιστή, ο οποίος δεν μπορεί να ακολουθεί όλα τα τραγούδια στις πρώτες ηχογραφημένες τονικότητες του.

Υ.Γ.1 Μέχρι στιγμής, μόνο τον Δημήτρη Μυστακίδη έχω δει να αλλάζει live κουρδίσματα στο μπουζούκι στην Πριγκηπέσσα, και που υποτίθεται δεν είναι το βασικό του όργανο…

Ένσταση. Δεν ισχύει αλλά ούτε ίσχυε ως κανόνας. Πώς έφτασες σε αυτό το συμπέρασμα;

Στην προηγούμενη τοποθέτηση μίλησα για μια αλυσιδωτή σχέση εξάρτησης ανάμεσα στη μπάντα, στη φωνή, στο πρόγραμμα και τον ακροατή… η σχέση αυτή απαιτεί να δώσουμε μια απάντηση στο ποιον παράγοντα από όλους βάζουμε σε προτεραιότητα…

Θα προσπαθήσω να σας το μεταφέρω με κάποια ακραία αλλά κατανοητά παραδείγματα…

Εάν θέτουμε τον τραγουδιστή/ια μας πρώτο και θέλουμε το Νύχτωσε χωρίς Φεγγάρι μπορούμε να το ανεβοκατεβάσουμε 2-3 τόνους, ή Αν θέλουμε ντε και καλά να πούμε το Γεννήθηκα για να πονώ πάλι έχουμε την ίδια επιλογή… Το κοινό μας στην πρώτη περίπτωση το πιο πιθανό είναι να μην το καταλάβει καν στην δεύτερη περίπτωση αν το πάμε 3 τόνους κάτω όλο και σε κάποιους θα αρχίσει να ακούγεται η αλλαγή… Δεν το συζητάμε αν το κοινό είναι πιο εξειδικευμένο και ακούει τα πάντα…

Υπάρχουν για παράδειγμα τραγούδια που παίζονται σε συγκεκριμένους τόνους… βλ άπειρα ρεμπέτικα που χρειάζεσαι τις ανοικτές… ή βλ το Purple Haze του Τζιμάρα που θες το περίφημο Hendrix Chord παιγμένο σε συγκεκριμένη θέση στο όργανο… αλλιώς δεν έχεις την αίσθηση του τραγουδιού… τώρα εάν η φωνή μας δεν έχει τον τόνο έ ίσως είναι καλύτερά να το αφήσουμε από το να βάζουμε καποτάστο ή να κατεβάζουμε το κούρδισμα πράγμα δύσκολο σε live και πολύ πιο δύσκολο σε μεγάλες μπάντες… Δεν είναι αμαρτία η φωνή μας να μην το έχει αμαρτία είναι να θες να πείσεις τους αποκάτω ότι είσαι ο Τσαουσάκης ή η Νίνου ενώ δεν είσαι… Υπάρχουν και τραγούδια απλησίαστα όσο καλά και αν πει κάποιος τον Αύγουστο ή την Ρωγμή του Χρόνου του Νικόλα πάντα κάτι θα λείπει…

Εάν τώρα έχουμε μια μπάντα με τοπ μουσικούς που κάνουν παπάδες και μια φωνάρα από δίπλα ε μπορούν να κάνουν τα πάντα και να μην πάρουμε είδηση ούτε μια πενιά… μια παρέα με ερασιτέχνες ή αρχάριους ακόμη και αν θέλει να παίξει ένα τραγούδι έστω ένα ημιτόνιο πιο πάνω (ψάχνωντας ο ένας τα ακκόρντα ο άλλος την κλίμακα και μόνο ο ντράμερ να τη βγάζει λάδι) ίσως να δυσκολευτεί τόσο πολύ που θα αφήσει την προσπάθεια κάπου στη μέση… Θυμάμαι για παράδειγμα παρέα που έπαιζε για την πλάκα της και ένας από όλους ότι και να παίζανε οι άλλοι αυτός έπαζε μόνο σε Ρε…

Τέλος ποίο είναι το πρόγραμμα μας? περνάμε 70 τραγούδια σε ένα live μιας ώρας και ότι παίξουμε όπως το παίξουμε ή πάμε με σεβασμό σε κάθε κομμάτι χωριστά να διασκευάσουμε την πρώτη εκτέλεση δίνοντας κάτι νέο στο κομμάτι και ας έχουμε ένα πιο μικρό αλλά μεστό πρόγραμμα…

Σε γενικές γραμμές υπάρχει μια ισορροπία που είναι εύκολο να την κουβεντιάζουμε αλλά δύσκολο να την κάνουμε μουσική… κάθε σχήμα διαλέγει το δρόμο του…

Επαναφέρω τα ερωτήματα:

Ειδικά το ερώτημα ‘‘υπάρχει περίπτωση να μη πάει το τραγούδι στην τονικότητα που βολεύει τον τραγουδιστή ??’’ Και δεν εννοώ την παρέα ερασιτεχνών , ούτε τον τραγουδιστή που είναι στο στούντιο για την εγγραφή δίσκου αλλά τον επαγγελματία που τραγουδά σ’ ένα κέντρο.