Να σέβεται τους υπόλοιπους μουσικούς, να είναι συνεργάσιμος και να βοηθάει με την ικανότητά του να βγαίνει σωστό συνολικό αποτέλεσμα, συν αυτά που είπες κι άλλα τόσα.
Για μένα ο καλός μουσικός είναι αυτός που αγγίζει αυτούς που τον ακούνε. Επειδή μας αγγίζει θα πάμε να τον ακούσουμε ή να αγοράσουμε το cd του και θα πούμε ότι είναι καλός.
Αυτά τα χαρακτηριστικά που έγραψες Αταστε είναι κατά τη γνώμη μου τα χαρακτηριστικά του σωστού μουσικού, αυτού που έχει δουλέψει και αφοσιωθεί στην τέχνη του και που φυσικά έχει ταλέντο.
Καμμιά φορά μπορείς να δουλέψεις πολύ, να έχεις όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά η ένωση με το κοινό να μη γίνεται.
Κάποιοι μουσικοί έχουν κάτι, δεν ξέρω από που βγαίνει, μάλλον είναι χάρισμα, που δύο νότες να ρίξουν σε συνεπαίρνουν. Τις περισσοτέρες φορές έχουν όσα προανέφερες Αταστε. Δεν είναι όμως αναγκαία συνθήκη. Το ίδιο ισχύει πιστεύω και για τους τραγουδιστές. Σωστές φωνές και δουλεμένες υπάρχουν πολλές, αλλά νταλκαδιάρικες λίγες.
Θα έλεγα ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι εργαλεία. Αν το κοινό δε συγκινηθεί, τότε ο μουσικός την πάτησε, καλύτερα να γίνει δάσκαλος ή να παίζει για τους φίλους του ή να μπει σε δεύτερο πλάνο σε ένα σχήμα.
Με αυτήν την λογική τους σκυλάδες δε θα τους βγάλω απ’ έξω, ούτε κι αυτούς που παίζουν στο δρόμο και κάνουν τους περαστικούς να στέκονται, ακόμα κι αν καμμιά φορά δεν είναι αρτιοι μουσικοί. Τη δουλειά τους την κάνουν, προκαλούν συναισθηματα.
Παράδειγμα , έτυχε να κάνουμε όλοι “απίστευτα” γλέντια με πλανόδιους μουσικούς
που τυχαία βρέθηκαν σε ταβερνάκια η ακόμα και στον δρόμο , έπιασα τον εαυτό μου
να μη θέλω να φύγω για να τους ακούω να παίζουν και να παίζουν και να παίζουν …
Τίποτα δεν είναι τυχαίο , όταν ο άλλος βάζει μέσα στην πενιά του την καρδούλα του
σε “γονατίζει” !!!
'Αλλο παράδειγμα είναι για μένα οι μαζώξεις του φόρουμ !!! Εάν εξαιρέσουμε την
παρουσία κάποιων επαγγελματιών , οι υπόλοιποι μουσικοί είναι μέλη μας και παίζουν
“μόνο” από αγάπη στο τραγούδι κάνοντας τους παρευρισκόμενους να “ταξιδεύουν”
με τους ήχους και την φωνή τους …
όχι μόνο δεν διαφωνώ μαζί σας, αλλά θα συμφωνήσω απόλυτα και με τα λεγόμενά σας. Όλα αυτά που αναφέρετε προσωπικά τα έχω βιώσει κι εγώ, όπως και οι υπόλοιποι μουσικοί πιστεύω, και παίζουν όντως μεγάλο ρόλο.
Ειδικά η επαφή με το κοινό που αναφέρεις Διόνυσε, αν δεν μπορεί να επιτευχθεί, χάθηκε όλο το παιχνίδι όσο καλός και να είναι ο μουσικός. Κι αυτό για μένα συμβαίνει πιο πολύ για δυο λόγους:
όταν οι μουσικοί δεν το ζουν αυτό που παίζουν και το κάνουν κάπως σαν αγγαρεία, και κοιτάζουν πώς θα περάσει η ώρα γρηγορότερα για να πληρωθούν και να φύγουν, και
όταν οι μουσικοί (και κυρίως της παραδοσιακής μουσικής) όσο καλοί κι αν είναι, και με όλη την καλή διάθεση που έχουν, βρίσκονται αντιμέτωποι και παίζουν σε περιοχές, που δεν τους ξέρει τόσο καλά ο κόσμος, αλλά ούτε κι αυτοί δεν γνωρίζουν τόσο καλά τα “χούγια” τους, π.χ. πώς να τους μερακλώσουν με το τοπικό ρεπερτόριο, ηχόχρωμα κλπ. Κάτι που οι ντόπιοι μουσικοί με πολύ λιγότερη δεξιοτεχνία και με δυο - τρεις νότες όπως λες, θα τους συνεπάρουν και θα τους βάλουν στο μεράκι, διότι γνωρίζουν πολύ καλά, το τοπικό μουσικό ιδιωματικό παίξιμο. Κι αυτό το συγκεκριμένο (και μιλάω εκ πείρας) το φοβούνται πιο πολύ απ’ όλα ακόμη και οι καλύτεροι μουσικοί του είδους αυτού.
Ο κάθε μουσικός (της παραδοσιακής κυρίως μουσικής), αντιπροσωπεύει μια περιοχή μικρότερη ή μεγαλύτερη, κι από εκεί και πέρα προσπαθεί όσο μπορεί, γιατί είναι αδύνατον να τα γνωρίζει όλα τόσο καλά και ούτε φτάνει μια ολόκληρη ζωή για να το πετύχει αυτό, και βεβαίως το ίδιο ισχύει και για τους τραγουδιστές. Γι’ αυτό και αποφεύγουν να πάνε σε δουλιές που τους είναι άγνωστες και κάπως απαιτητικές, π.χ. γάμος, και πανηγύρια που εκεί ενδέχεται να δεχτούν και παραγγελίες. Αλλά περιορίζονται πιο πολύ σε περιοχές που γνωρίζουν αρκετά καλά. Βέβαια υπάρχουν και δουλειές π.χ. από δήμους, συλλόγους κλπ., που τα πράγματα εκεί είναι αρκετά διαφορετικά και τα παιξίματα κάπως ακαδημαϊκά. Γνωρίζουν εκ των προτέρων τι θα παίξουν, ποια χορευτικά θα χορέψουν, κάνουν και κάποιες πρόβες αν χρειαστεί κάποιες φορές, κλπ.
Πάντως από την προσωπική εμπειρία που έχω, από μουσικούς - συνεργάτες και μη που έχω γνωρίσει, όλοι έχουν κάτι να “ζηλέψουν” ο ένας από τον άλλον στο παίξιμο, μερικοί βέβαια προσπαθούν να το κρύψουν και δεν το εκδηλώνουν. Κάποιοι όμως το παραδέχονται στα ίσια και σεμνά κι ας είναι μεγάλοι δεξιοτέχνες.
για το ρεπερτόριο που λες, ότι δεν νομίζεις να είναι απαραίτητο, εγώ προσωπικά αν δεν το είχα, δεν θα μπορούσα να πάω σε κάποιες δουλειές, κι αν είχα ακόμη μεγαλύτερο, θα πήγαινα σε περισσότερες.
Όσο για τα ονόματα που ανέφερες, τον Μάρκο και τον Παπαϊωάννου, από όσο γνωρίζω είναι από τους βασικούς πρωτεργατές στο ρεμπέτικο είδος, συνθέτες, ερμηνευτές, που προβάλλοντας το τρίχορδο μπουζούκι, αφήσανε ιστορία.
Νομίζω όμως αν μπούμε στην διαδικασία, να εκφέρουμε γνώμες και απόψεις, για το ποιός είχε ή έχει την μεγαλύτερη ευχέρεια, μεγαλύτερο ρεπερτόριο κλπ., πιστεύω πάμε αλλού, δεν θα βγάλουμε άκρη και θα βγούμε εκτός θέματος.
ξέρω σολίστες εξαιρετικούς οι οποίοι όμως έχουν μικρό ρεπερτόριο. Στο μπουζούκι ειδικά αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο.
τώρα σε ό,τι αφορά την τεχνική ευχέρεια του Μάρκου και Παπαιωάννου θα σου πώ μετά βεβαιότητος ότι ήταν ελάχιστη. Ο Μπαρμπαγιάννης έπαιζε με δυο δάκτυλα.
Ο Μάρκος τεχνικά ήταν πολύ πίσω σε σχέση με άλλους μπουζουξήδες της εποχής του. Και οι δυο όμως υπήρξαν ΘΕΟΙ στο μπουζούκι!..
μπορει να λεω και μ@λ@κιες αλλα εννοω οτι υπαρχουν ανθρωποι που πανε μαθενουν ενα οργανο πως να το παιζουν και βγαζουν το κομματι ετσι
χωρις να νιωθουν τι κανουν και να μπουν στο πνευμα του τραγουδιου
ειχα δει μια ροκ συναβλια προσφατα σε ενα ωδειο που τους ελεγαν πως παει το τραγουδι και δεν ειχαν μαθει να ακουνε το τραγουδι
τα καναν σαλατα και επαιζε ο καθενας τα δικα του
κατι τετοιο εννοω
Ε, λιγο δυσκολα καποιος θα πιασει ενα μπουζουκι και θα παει να παρει παρτιτουρες…Πιο ευκολα θα νταλκαδιασει και θα παιδευτει μεχρι να βγει…Τουλαχιστον δεν ξερω κανενα που να εβγαλε Μαρκο απο χαρτι και οχι απο το αυτι και την ψυχουλα του… Για ροκ το δεχομαι, να εισαι αναγκασμενος να παιξεις κατι που δεν το βγαζεις η δεν το νιωθεις…Εδω ειναι πιο δυσκολα (οχι ακατορθωτα)…
μην υποτιμάς το ροκ φίλε guvs! κάποιοι ρεμπέτες αν είχαν γεννηθεί στην αγγλία του '60 πιθανόν ροκ θα παίζανε -και πολλοί που γουστάρουμε ρεμπέτικα, από ροκ ξεκινήσαμε. αλλά όπως υπάρχει τώρα πια το μπουζούκι του ωδείου, υπάρχει τώρα πια και το ροκ του ωδείου και της παρτιτούρας… αλλιώς ξεκίνησε, και αλλιώς κατάντησε, σαν τα λαϊκά με μπάσσο τύμπανα και παρεπιμπτόντως with bouzouki…
Ή λαθος το ειπα ή λαθος το καταλαβατε… Τελοσπαντων, αυτο που ηθελα να πω, ειναι πως με το αυτι ειναι πιο ευκολο να “πιασεις” μια μελωδια στο λαϊκο απ’ότι στο ροκ, και κυριως το ξενο, που στηριζεται στην παραμορφωμενη κιθαρα. Και εγω με ροκ μεγαλωσα, ροκ ακουω ακομα και μαλιστα πολλα ακραια του παρακλαδια, και βρισκω πιο δυσκολο να παιξω στην κιθαρα κατι απο εκει χωρις παρτιτουρα, η εστω να συγχορδιες και να πατησω απο εκει. Με το ροκ ασχολουμαι 9 χρονια ηδη, με το ρεμπετικο κατι παραπανω απο 2. Οποτε, οχι μονο δεν το υποτιμω, αλλα μου φαινεται ωρες-ωρες δυσκολοτερο στο να πιανω φρασεις απο κομματια… Η νυξη μου ηταν ΜΟΝΟ στο τεχνικο κομματι (οχι πως ειναι ευκολο το λαϊκο τραγουδι, ισα-ισα, ελπιζω να γινομαι κατανοητος) και οχι στην αρεσκεια. Γουστα ειναι στην τελικη αυτα, και εγω ειμαι απο τους “ροκαδες” που το ριξανε στο ρεμπετικο…Ελπιζω να εξηγηθηκα και να μην παρεξηγηθηκα, γιατι ειμαστε και χιλιομετρα μακρια και απο τον υπολογιστη ευκολα γινονται λαθη. Ευχαριστω.
μια χαρά εξηγήθηκες και να με συμπαθάς! η αλήθεια είναι πως κάποια παιξίματα όντως δεν μπορείς εύκολα να τα θυμάσαι απ’έξω. είναι όμως και η λογική που ακολουθεί κανείς: έχω κάποιες παλιές παρτιτούρες του santana, που στα σόλα έχει συνήθως ad lib, δηλαδή ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. αντίθετα, σε πιο καινούριες παρτιτούρες έχουν αναλυτικά κάθε λεπτομέρεια της ηχογράφησης.
και για να μην ξεφεύγουμε από το ρεμπέτικο, υπάρχουν αναλυτικά καταγεγραμμένα σε παρτιτούρα οι ηχογραφήσεις του robert johnson, καθώς και των κατσαρού, δούσα, κωστή κλπ (τα τελευταία από τον δ. μυστακίδη και τον γ. ευαγγέλου). ίσως να με κάνουν να ξαναπιάσω τις παρτιτούρες! σταθερά πάντως προτιμώ το αυτί για λόγους εντρύφησης και εξάσκησης.
ξεφύγαμε όμως από το θέμα…
τα κόλπα που έκανε φίλε “Αρχάριε” ήταν ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΥ περιεχομένου και όχι ΤΕΧΝΙΚΟΥ…
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι σε πολλά καλά τραγούδια του παίζουν μπουζούκι οι Περιστέρης και Τσιτσάνης…