Ο ρόλος της καθοδήγησης του συνθέτη στο ύφος των τραγουδιστών

Άντε μιας και τον κράξαμε τον Καζαντζίδη, ένα αγαπημένο τραγούδι όπου με την καθοδήγηση του μπαρμπα- Γιάννη έχει τελείως άλλο ύφος από τα ινδοπρεπή που ακολούθησαν και στην ουσία τον έμαθε ο πολύς κόσμος

Δεν θέλω το κακό σου - Στέλιος Καζαντζίδη, Γιάννης Παπαϊωάννου (1952). - YouTube.

Και ένα με την καθοδήγηση του Ζαμπέτα που κατ’εμέ δείχνει τελικά πόσο μεγάλη είναι η σημασία του συνθέτη στο να στήσει τον τραγουδιστή όπως πρέπει.

Από την εποχή του Καζαντζίδη και μετά οι συνθέτες (και δη οι μπουζουξήδες μιας και μιλάμε για λαϊκό τραγούδι) μπήκαν σε δεύτερο πλάνο και βγηκαν μπροστά οι τραγουδιστές. Δεν μπορώ να πω αν τελικά αυτό ήταν η βασική αιτία της κατρακύλας του τραγουδιού αλλά σίγουρα επηρέασε και αυτό μαζί εννοείται με τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα.
Θα μπορούσα να ανεβάσω άπειρα παραδείγματα με τελείως διαφορετικό ύφος τραγουδιστών όταν είναι υπό την αυστηρή εποπτεία του αξιόλογου εννοείται συνθέτη και πως όταν το παίρνουν οι ίδιοι οι τραγουδιστές πάνω τους. Όταν δηλαδή οι ερμηνευτές υπηρετούν το τραγούδι και το όραμα του συνθέτη και όχι την ματαιοδοξία τους. Και δεν μιλάμε μόνο για το λαϊκό αλλά για όλα τα είδη από τον Παπαϊωάννου που ξεκίνησα πριν μέχρι και τους Χατζιδάκη και τον Θεοδωράκη. ΄Αλλωστε τι σχέση μπορεί να έχει έχει ο Καζαντζίδης του Θεοδωράκη (άπονες εξουσίες, ο καημός, σαββατόβραδο) και του Χατζιδάκη (κυρ Αντώνης, το πέλαγο είναι βαθύ) με την Ζιγκουάλα (στο ύφος της ερμηνείας αναφέρομαι πάντα).
Και για να μην εγκλωβιστούμε στον Καζαντζίδη, έχει σχέση ο Ρούκουνας (πολυαγαπημένη φωνή) υπό τις οδηγίες του Τούντα και σε τραγούδια που τα επιμελήθηκε ο ίδιος;
Μεγάλη κουβέντα και μάλλον για να ανοίξει σε άλλο θέμα.

2 «Μου αρέσει»

Ένα σχόλιο εντελώς ανεξάρτητο από αξιολογήσεις (κατρακύλα ή όχι κατρακύλα κλπ.):

Από λίγο πιο μπροστά είχε αρχίσει ο κατακερματισμός των ρόλων. Αυτός που κατά τη γνώμη μου είναι πραγματικά λαϊκός καλλιτέχνης είναι ο one-man-show τροβαδούρος: συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής και οργανοπαίχτης. Αυτοί είναι μάλιστα που πολύ συχνά, ως συνθέτες και στιχουργοί, δεν παρουσίαζαν τόσο πρωτότυπα έργα όσο επανεπεξεργασίες υπάρχοντος αδέσποτου υλικού.

Αυτός είναι «ένας από τον λαό». Βγαίνει αυτός να τραγουδήσει, και όχι όλος ο «λαός» εν σώματι, γιατί αυτός είναι που κατέχει τις ειδικές δεξιότητες, και τις θέτει στην υπηρεσία όλων. Με άλλα λόγια, όλος ο «λαός» δε θα μπορούσε βεβαια εκ των πραγμάτων να σηκωθεί να τραγουδήσει, αλλά το να σηκωθεί αυτός για όλους είναι ό,τι πλησιέστερο. Οπότε, ναι: λαϊκό τραγούδι.

Όταν αυτός άρχισε να αντικαθίσταται από ένα συνεργείο εξειδικευμένων μαστόρων (στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής, οργανοπαίχτες, παραγωγός κλπ.) το πράγμα έλαβε τελείως άλλη κατεύθυνση. Και τότε ήταν που συναντήθηκε και με τον χώρο των μορφωμένων μουσικών, Θεοδωράκη κλπ., χώρο στον οποίο αυτή η εξειδικευμένη κατανομή αρμοδιοτήτων είχε ήδη μακρά παράδοση.

3 «Μου αρέσει»