Άντε μιας και τον κράξαμε τον Καζαντζίδη, ένα αγαπημένο τραγούδι όπου με την καθοδήγηση του μπαρμπα- Γιάννη έχει τελείως άλλο ύφος από τα ινδοπρεπή που ακολούθησαν και στην ουσία τον έμαθε ο πολύς κόσμος
https://www.youtube.com/watch?v=HUoVS1R2rSU.
Και ένα με την καθοδήγηση του Ζαμπέτα που κατ’εμέ δείχνει τελικά πόσο μεγάλη είναι η σημασία του συνθέτη στο να στήσει τον τραγουδιστή όπως πρέπει.
Από την εποχή του Καζαντζίδη και μετά οι συνθέτες (και δη οι μπουζουξήδες μιας και μιλάμε για λαϊκό τραγούδι) μπήκαν σε δεύτερο πλάνο και βγηκαν μπροστά οι τραγουδιστές. Δεν μπορώ να πω αν τελικά αυτό ήταν η βασική αιτία της κατρακύλας του τραγουδιού αλλά σίγουρα επηρέασε και αυτό μαζί εννοείται με τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα.
Θα μπορούσα να ανεβάσω άπειρα παραδείγματα με τελείως διαφορετικό ύφος τραγουδιστών όταν είναι υπό την αυστηρή εποπτεία του αξιόλογου εννοείται συνθέτη και πως όταν το παίρνουν οι ίδιοι οι τραγουδιστές πάνω τους. Όταν δηλαδή οι ερμηνευτές υπηρετούν το τραγούδι και το όραμα του συνθέτη και όχι την ματαιοδοξία τους. Και δεν μιλάμε μόνο για το λαϊκό αλλά για όλα τα είδη από τον Παπαϊωάννου που ξεκίνησα πριν μέχρι και τους Χατζιδάκη και τον Θεοδωράκη. ΄Αλλωστε τι σχέση μπορεί να έχει έχει ο Καζαντζίδης του Θεοδωράκη (άπονες εξουσίες, ο καημός, σαββατόβραδο) και του Χατζιδάκη (κυρ Αντώνης, το πέλαγο είναι βαθύ) με την Ζιγκουάλα (στο ύφος της ερμηνείας αναφέρομαι πάντα).
Και για να μην εγκλωβιστούμε στον Καζαντζίδη, έχει σχέση ο Ρούκουνας (πολυαγαπημένη φωνή) υπό τις οδηγίες του Τούντα και σε τραγούδια που τα επιμελήθηκε ο ίδιος;
Μεγάλη κουβέντα και μάλλον για να ανοίξει σε άλλο θέμα.