Φίλε niavent,
αφού τώρα ολοκλήρωσες την “φάπα” μου, όπως έλεγες (το μπουζούκι λεύκας), νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σου απαντήσω, σε αυτά που με ρωτούσες στο μήνυμα # 10, και σε άλλα πολλά.
Κατ’ αρχήν, νομίζω ότι προσβάλλεις την μνήμη του παππού “κορυφαίου” κατασκευαστή βιολιών που όπως αναφέρεις σου εμπιστεύτηκε πολύτιμα “μυστικά” πάνω στα ξύλα που εκείνος γνώριζε ακόμα και σε ξύλα που έβρισκε πεταμένα στα σκουπίδια όπως είχες αναφέρει, αλλά ακόμα και τον φίλο σου βιολιστή που τα δοκίμασε κι έπαθε πλάκα στην κυριολεξία, καθώς και τον εαυτό σου, γιατί όπως είπες: “αν δεν ήσουν στενά στα οικονομικά, θα αγόραζες τότε και ο ίδιος ένα βιολί από τον παππού”. Εκτός κι αν τον ίδιο τον παππού τον ανέφερες ως υποτιθέμενο:080:
Επίσης, σε αυτό που με ρωτούσες εδώ:
Έχω να σου πω ότι, το να συγκρίνω του Ιταλούς (οι οποίοι προβλημάτισαν τους επιστήμονες) με τους Έλληνες κατασκευαστές που αναφέρεις είναι κάτι που δεν θα μπώ στην διαδικασία να το κάνω γιατί το θεωρώ…
Τώρα για τον Παναγή ή τους Παναγήδες οργανοποιούς που αναφέρεις, θέλω να σου πω ότι έχω ακούσει τα καλύτερα. Μάλιστα έχω διαβάσει στο βιβλίο του Γιώργου Αλτή (8 λαϊκά πορτρέτα) ότι ήταν αυτός που το 1956-57 μετέτρεψε το τρίχορδο μπουζούκι σε τετράχορδο σε συνεργασία με τον Μανώλη Χιώτη.
Όσο για τον Ζοζέφ, εκτός από τα λίγα όργανα που είδα (να φέρουν το όνομά του) και δεν μου έκαναν καμιά ιδιαίτερη εντύπωση (από κατασκευαστικής πλευράς), κρίνοντάς τον στα πόσα όργανα έβαλε το ονομά του και από το πόσα σώζονται, μπορεί κανείς να βγάλει κι από εκεί συμπεράσματα, για το πόσο τον δικαίωσε ο χρόνος.
Έχω ακούσει διάφορα για αυτόν τον μάστορα από πολλούς. Θα σου πω μόνο κάτι που μου είπε κάποιος πατριώτης μου οργανοποιός (εργάστηκε στη μια βιοτεχνία του Μουρατίδη) που τον πρόλαβε αρκετά χρόνια στην δουλειά αφού τώρα είναι μεγάλος σε ηλικία (πάνω από 70 ετών): “τα περισσότερα μπουζούκια που φέραν και φέρουν το όνομά του, ήταν από τις βιοτεχνίες του Κυριάκου και του Γαβρύλου Μουρατίδη, αλλά και οποιοδήποτε άλλο όργανο αναλάμβανε για επισκευή συνήθως έβαζε το όνομά του. Ακόμα και τα λίγα που έκανε μόνος του, σκάφη (ο ίδιος κατασκεύασε ελάχιστα), τα περισσότερα τα έπαιρνε από τους Παπαδάκη, Τοκμάκογλου. Και η περισσότερη δουλειά που έβγαινε από το εργαστήριό του, ήταν από κάποιο υπάλληλο που είχε, με το όνομα Παντελής”, καλός μάστορας αλλά υπό την σκιά του Ζοζέφ.
Ο Ζοζέφ εστίαζε κυρίως την προσοχή του, στο να δώσει μεγάλο ήχο στα όργανά του και το πετύχαινε αυτό λεπταίνοντας πολύ το καπάκι κι απομακρύνοντας λίγο παραπάνω τα καμάρια από τον καβαλάρη. Γι’ αυτό και τα όργανά του με το πέρασμα των χρόνων, βγάζανε προβλήματα στο καπάκι.
Φρόντιζε ακόμα, τα πετυχημένα του όργανα να πηγαίνουν στους γνωστούς μπουζουξήδες της εποχής, με σκοπό να μεγαλώνει η φήμη του. Επίσης, το γνωστό μπουζούκι του Γιώργου Τσιμπίδη (σύμφωνα με τα λεγόμενα του), που ήταν δώρο από τον Βασίλη Νικολαΐδη (“ΚΑΛΜΟΛ” - γνωστό φαρμακοβιομήχανο και γλεντζέ και θαμώνα των μπουζουκιών της εποχής) ήταν ένα μπουζούκι που ο Ζοζέφ το ξεχώρισε μέσα από πολλά άλλα, και το παρέδωσε στον Τσιμπίδη μετά από ένα χρόνο από την παραγγελία, με την φιγούρα πάνω να γραφεί “ΚΑΛΜΟΛ”. Είναι το μπουζούκι που αναφέρει ο οργανοποιός Χρήστος Σπουρδαλάκης (συνέντευξη ΚΛΙΚΑ) ότι "ήταν και το πρώτυπο του με έναν ήχο γεμάτο φως, πλήρη πρίμα κλπ., και σε ερώτηση: “που βρίσκεται σήμερα, δεν γνώριζε”. Όμως κι αυτό το διάσημο μπουζούκι “Ζοζέφ” είχε την ίδια κατάληξη όπως και τα περισσότερα με το όνομά του. Ο Τσιμπίδης δεν το χάρηκε παρά μόνο για λίγα χρόνια. Του βούλιαξε το καπάκι, και μετά από αλλαγή καπακιού από άλλον μάστορα στην Αμερική, ο ήχος δεν του άρεσε με αποτέλεσμα να το χαρίσει σε κάποιον Κρητικό με το όνομα, Μαρκογιαννάκης. Τα συμπεράσματα δικά σου.
Στην συνέχεια να διευκρινήσω ότι επειδή ειπώθηκε από κάποιους ότι ο niavent κρατάει την επιλογή του καπακιού για τον εαυτό του, αυτό προσωπικά το γνώριζα, μου το είχε δηλώσει εδώ:
Κι αυτό είναι φυσικό γιατί δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν κάποια εντελώς ακατάλληλα ξύλα για καπάκι. Η αντιπαράθεση που είχα μαζί του δεν ήταν στα καπάκια των οργάνων, αλλά στα άλλα ξύλα που δεν είναι αναγνωρισμένα και δοκιμασμένα στην διεθνή οργανοποιϊα, π.χ. λεύκα. Όμως ο niavent λειτουργεί όπως λέει και ο ίδιος με δική του εντελώς φιλοσοφία και την διεθνή βιβλιογραφία την αποκαλεί:
Και πάλι εδώ για άλλη μια φορά πέφτεις σε αντιφάσεις:
Ενώ εδώ λες ότι ένα όργανο που είναι από λεύκα θα αντέξει για πολλά χρόνια με καλή χρήση και συντήρηση, σε άλλο θέμα λες:
κι εγώ λέω τώρα:
Άντε και φτιάχνονται, τέτοια όργανα αναλώσιμα που το ζητούμενο να είναι, τα 10 χρόνια αντοχής, όπως λες, τότε αυτά θα πρέπει να ονομαστούν όργανα με καλά ξύλα από καλούς κατασκευαστές; εγώ προσωπικά δεν συμφωνώ. Βέβαια η διαφωνία μου μαζί σου, δεν αφορούσε το αρχικό ηχητικό αποτέλεσμα, (όπως είχα αναφέρει και στο πρώτο μήνυμά μου #7) αλλά και την μακροβιότητα του μπουζουκιού από λεύκα μετά από πολλά χρόνια και την μετέπειτα διατήρηση του ήχου του.
Τα όργανα όμως των επωνύμων κατασκευαστών, δεν αξιολογούνται μόνο από το ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά ούτε και είναι απλά χρηστικά εργαλεία. Σε ένα επώνυμο όργανο σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα θα παίξουν ρόλο και στην αξιολόγησή του τα εξής πολύ σημαντικά κριτήρια:
1. Όνομα κατασκευαστή (διπλώματα, βραβεία, συμμετοχές σε εκθέσεις (αν υπάρχουν), κλπ.).
2. Διαδικασία παραγωγής (δηλαδή κατά πόσο η κατασκευή των μερών του οργάνου έγινε μηχανικά ή χειρονακτικά).
3. Ποιότητα υλικών (κυρίως τα ξύλα (που είναι και το θέμα μας)) ως και τα βερνίκια.
4. Ετήσιος αριθμός παραγωγής.
Και βέβαια για την κατασκευή ενός χειροποίητου οργάνου από έναν μάστορα δεν θα χρειαστούν αυτές οι ώρες που αναφέρεις αλλά πολύ περισσότερες. Αν όμως στα διάφορα μέρη του οργάνου γίνει εκτεταμένη χρήση μηχανημάτων (που έτσι γίνεται στα πολύ φθηνά όργανα) τότε οι ώρες που ανέφερες μάλλον είναι πολλές, μπορεί να γίνει και σε λιγότερες ώρες από αυτές.
Κι εδώ μια ιστοσελίδα (www.panasmusic.gr/catalog/index.php?cPath=39_325&sort=2a&page=3) από κατάστημα στην Αθήνα, για να δεις διαφορές στις τιμές από όργανα που κατασκευάζονται μηχανικά, π.χ. παντογράφος κλπ., αλλά και κάποια άλλα που χρειάζονται πολύ περισσότερες ώρες στο χέρι. Είναι όλα από τα ίδια ξύλα, αλλά με διαφορά στις ποιότητες. Θα δεις βιολιά καινούργια από 130 ευρώ μέχρι 7.250 χιλιάδες ευρώ, καθώς και δοξάρια - βιολιού από 25ευρώ μέχρι 4.500 χιλιάδες ευρώ. Σε ένα βιολί π.χ. 1.000ευρώ και σε ένα βιολί 5.000 ευρώ, μπορεί και να μην βρεις διαφορές στον ήχο, οι διαφορές όμως στις τιμές είναι στα παραπάνω που ανέφερα.
Εδώ πάλι αναφέρεις:
Ενώ σε άλλο θέμα έλεγες:
Πολύ μπερδεμένα μου φαίνονται αυτά που λες, σκόπιμα; δεν ξέρω. :080:
Σου παραθέτω τις παρακάτω ιστοσελίδες, για να δεις τιμές από ξύλα για όργανα υψηλού επιπέδου και μια επιστημονική έρευνα με θέμα: “Ακουστική και ηχητική ανάλυση των οργάνων της οικογένειας του
μπουζουκιού”:
www.rogerwilliamsguitars.com/tonewood_options.htm
http://www.ionio.gr/~floros/thesis/MSc%20Thesis%20Chartofylakas.pdf
Πάντως επειδή μ’ αρέσει να είμαι αντικειμενικός και να λέω τα πράγματα όπως είναι, για μένα το παλλισάνδρινο πού το κοστολογείς για 800 ευρώ, θεωρώ (από κατασκευαστικής πλευράς) ότι είναι καλύτερο και από αυτά που έχεις και με 1.500 - 2.000 ευρώ στην ιστοσελίδα σου, που είναι με βαμμένα ξύλα μαύρα - κόκκινα κι άλλα περιττά - αχρείαστα πράγματα.
Υ.Γ. Επειδή το ένα όργανο (μπουζούκι - λεύκας) προοριζόταν αρχικά για μένα (μήνυμα #1), θα ήθελα να γίνω ο νονός και να του δώσω το όνομα “η φάπα του άταστου”, για μεγαλύτερη συλλεκτική αξία. :063: