πολύ ενδιαφέρων οδηγός, ειδικά εκεί που λέει ότι δεν χρειάζεται να παίζεις μόνο από μία τονικότητα και επίσης το ότι παράγει όλες τις συγχορδίες σε κάθε κούρδισμα!
βέβαια τα κουρδίσματα στο ρεμπέτικο δεν χρησιμοποιούνται ακριβώς με αυτόν τον τρόπο.
Ενδιαφέρον πράγματι. Ωστόσο μερικά κουρδίσματα μοιάζουν μάλλον να αποτελούν προϊόν πνευματικής άσκησης του συγγραφέα, π.χ.:
«Regular» κουρδίσματα είναι όσα επαναλαμβάνουν το ίδιο διάστημα από χορδή σε χορδή, π.χ. όλο τέταρτες ή όλο πέμπτες. Καλά ως εδώ, αλλά η λίστα περιλαμβάνει «regular» κουρδίσματα για κάθε πιθανό διάστημα από την ταυτοφωνία (έξι χορδές όλες στον ίδιο τόνο!) μέχρι τη μεγάλη έβδομη, και απλώς μας αναφέρει ότι τα πέντε πιο εξωφρενικά (ταυτοφωνία, ημιτόνιο, τόνο, μικρή και μεγάλη έβδομη) δε θα τα παρουσιάσει.
Επίσης, αρκετά από τα κουρδίσματα του βιβλίου φαίνεται να απαιτούν άλλες χορδές ή άλλη διάταξη των κανονικών χορδών, και σε μία τουλάχιστον περίπτωση (στο κούρδισμα Τσαράγκο) τη μια χορδή, την μπάσα Μι, την πετάς τελείως!
Παρά ταύτα το ξεφύλλισα με ενδιαφέρον. Αν έπαιζα κιθάρα πιθανότατα θα έμπαινα στο τριπάκι ν’ αρχίσω διάφορες δοκιμές.
Και ο τύπος σίγουρα έχει ψάξει καλά, υπάρχει π.χ. ειδική ενότητα για κουρδίσματα που έχουν χρησιμοποιηθεί μία μόνο φορά, ή ελάχιστες φορές, σε συγκεκριμένα τραγούδια της δισκογραφίας.
1 «Μου αρέσει»
να μην ξεχναμε πως η κιθαρα ειναι ενα παγκοσμιο οργανο… γι’αυτο και υπαρχει σε παρα πολλους τυπους. και ακομα εξελισσεται…!
Είχα την ιδέα μόλις σήμερα να δοκιμάσω να μιμηθώ ντουζένια μπουζουκιών στην κιθάρα. Φαντάζομαι ότι μάλλον ιστορικά αυτό δεν γινόταν συχνά, αλλά ήθελα να το ψάξω και έτσι πέτυχα τούτο εδώ το ποστ και είπα να μοιραστώ μία προσπάθεια που έκανα να παίξω το Παράπονο του Μάρκου (Μελκόν) σε κούρδισμα Ντο#-Σολ-Μι-Λα-Λα-Μι (προσιδιάζει σε Ντο#-Σολ-Λα, το οποίο δεν ξέρω πώς λέγεται παρεμπιπτόντως). Την μπάσα Μι δεν την χρησιμοποίησα καθόλου, αν και ίσως θα μπορούσα να την είχα κουρδίσει Λα (μία τέταρτη κάτω).
5 «Μου αρέσει»
Οι αναφορές του είναι σχεδόν αποκλειστικά σε αμερικάνους ακουστικούς κιθαρίστες: ο Hedges δεν παίζει καν με τεχνική κιθάρας, ο Fahey σαν ακουστικος σολίστας παίζει όλο με τρελλά κουρδίσματα, το ίδιο και η πιο mainstream τραγουδοποιός Joni Mitchel. Το κούρδισμα ήταν τρόπος νεωτερισμού για όλους αυτούς παρά κομμάτι κάποιας παράδοσης όπως ήταν π.χ. για τους μπλουζίστες (ίσως με εξαίρεση τον Fahey) .
Αυτό είναι ένα θέμα.
Βρήκαμε ότι έγινε το ανάποδο, το ισπανικό ντουζένι του μπουζουκιού μιμείται την κιθάρα
Από πρίμα σε μπάσα; αν κάνεις τη σολ λα, τότε είναι το κούρδισμα για αυτό εδώ
Πολύ ενδιαφέρον. Η συγκεκριμένη παρτιτούρα είναι σκορντατούρα, έτσι;
Το κούρδισμα που έκανα είναι πράγματι από πρίμα σε μπάσα όπως το είπα. Εγώ βέβαια χρειάζομαι την δεύτερη χορδή να είναι Σολ, διότι θέλω την υποτονική (και προσαγωγέα) του Λα στο συγκεκριμένο κομμάτι που παίζω. Βέβαια θα μπορούσα να την παίξω και στην τρίτη χορδή (Μι).Αν πήγαινα να κάνω αντιστοιχία στο Συριανό θα έπρεπε να κουρδίσω τη δεύτερη σε Φα#!
Ναι, φαίνεται και από τους αριθμούς των δαχτύλων του αριστερού χεριού, και από τις ηχογραφήσεις
Ούτε καν τον είχα ακούσει τον συγκεκριμένο συνθέτη, ούτε γνώριζα για σκορντατούρες στην κιθάρα τόσο παλιά· κάποια πιο σύγχρονα κομμάτια γνώριζα μονάχα, όπως το Koyunbaba του Domeniconi. Από ό,τι έχω καταλάβει, με την πάροδο του χρόνου μόνο ένα κούρδισμα καθιερώθηκε σε κάθε έγχορδο, οπότε ξεχάστηκε η σκορντατούρα ως ένα από τα εργαλεία που είχε ο εκάστοτε συνθέτης στη διάθεσή του. Αυτή η διαδικασία μάλλον έγινε νωρίτερα στα έγχορδα της ορχήστρας (πριν τον 19ο αιώνα) από ότι στην κιθάρα (τέλη 19ου αιώνα). Αυτό ουσιαστικά δεν έγινε και με το μπουζούκι στην Ελλάδα;
1 «Μου αρέσει»
Πιστεύω ότι το 19ο αιώνα κάποια κουρδίσματα θεωρούνταν πιο εύκολα ώστε π.χ. κουρδίζοντας Σολ+ ή Μι+ με ένα απλό μπαρρέ να παίξεις συγχορδία, ή για να κάνεις κόλπα με αρμονικές που δε γίνονται εύκολα στο κανονικό κούρδισμα, έχουν και γνωστοί συνθέτες όπως ο Καρκάσσι τέτοια κομμάτια. Φυσικά δεν μας τα μαθαίνουν αυτά οι καθηγητές της κιθάρας, μένουν στις γνωστές σπουδές και τα κομμάτια της μεθόδου. Γύρω στο 1900 μου φαίνεται ότι σπάζει η παράδοση της κιθάρας στα δυο, απο τη μια η σχολή Τάρρεγα-Σεγκόβια που αλλάζουν μόνο κανένα μπάσο από Μι σε Ρε, και από την άλλη οι υπόλοιποι, τα κουρδίσματα συγχορδίας θεωρούνται χαρακτηριστικό των «άλλων» και ιδιαίτερα των λαϊκών μουσικών όπως το μπλουζ.
Στο μπουζούκι μπορεί να παίζει ρόλο και η ένταξη του στη λαϊκή ορχήστρα. Ένας μπουζουξής μόνος του παίζει σε ντουζένια για ισοκράτες κλπ, αλλά με 2 μπουζούκια πρίμο σεγόντο, μπαγλαμά, κιθάρα ίσως και μπάσο, το μπουζούκι παίζει πια καθαρή μελωδική γραμμή μόνο.
4 «Μου αρέσει»
Λοιπόν έχουμε κάποιες δημοσιογραφικές μαρτυρίες ότι το έπαιξε ο επτανήσιος κιθαρίστας Σπυρίδωνας Ξύνδας.
Στην Σιένα όπου πρωτόπαιξε την «Ισπανική υποχώρηση» του Ισπανού κιθαρίστα Χάιμε Μπος ενώπιον του βασιλιά της Ιταλίας βραβεύτηκε απο τον βασιλιά με μια πολύτιμη κιθάρα.
Και στη διατριβή του Γιάννη Ανδρόνογλου αναφέρεται το βιβλίο του Μπαρούτα «Η μουσική ζωή στην Αθήνα τον 19ο αιώνα» σύμφωνα με το οποίο σε συναυλία στις 7 Νοεμβρίου 1887 ο Ξυνδάς εκτελεί
μαγικώς δια της κιθάρας του την ισπανικήν υποχώρησιν.
3 «Μου αρέσει»
εκει που λεει ακορντ ντε λα γκιταρε, εννοει το κουρδισμα της κιθαρας…?
Εννοεί < συνχορδία για κιθάρα >
1 «Μου αρέσει»
στην κιθαρα εχουνε μεινει ακομα τα διαφορετικα κουρδισματα διοτι ειναι η φυση του οργανου τετοια που αυτοσυνοδευεται. εχω δει αρκετες φορες να αλλαζουν κουρδισμα για να αποδωσουν καποιο τραγουδι. πιο πολυ ξενα και λιγοτερο ελληνικα. τα πιο δημοφιλη που κανουν ειναι, το ντροπ ντι, το νταντ γκαντ και μετα τα οπεν τζι και οπεν ντι πιο πολυ για σλαιντ. βεβαια παλια τα παιζαν και στην ελλαδα με τις χαβαγιες και με τα ευρωπαικα κανταδορικα, αλλα εσβησε πια αυτο το στυλ μουσικης. εχει κανα δυο βιντεο στο γιουτιουμπ που παιζει η μπελλου κιθαρα με κουρδισμα οπεν τζι η ισπανικο οπως το λενε αλλιως. και λεει τραγουδι του ελαφρου ρεπερτοριου.
1 «Μου αρέσει»
Όχι, ακριβώς κούρδισμα εννοεί, σαφέστατα για την κάθε μια χορδή της κιθάρας: Μι λα λα μι λα #ντο από 6η (μπάσα) σε πρώτη χορδή. Και εξηγεί αμέσως: Προσοχή: με την κιθάρα έτσι κουρδισμένη, ο παίκτης δεν ασχολείται παραπάνω, διαβάζει το κομμάτι σαν να ήταν η κιθάρα κουρδισμένη στο κανονικό της κούρδισμα (φαντάζομαι, μι λα ρε σολ σι μι).
Φυσικά, δεν ασχολήθηκα να το δοκιμάσω…
2 «Μου αρέσει»
Βάλε κανένα να δούμε, νομίζω ότι και οι άλλοι κιθαρίστες που το χρησιμοποιούν, Μπέζος και Τυρταίος, μας παραπέμπουν στο χώρο του ελαφρού.
1 «Μου αρέσει»
Αναφερόμουν συγκεκριμένα στην Κλασσική κιθάρα, της οποίας το ρεπερτόριο μετά από ένα χρονικό σημείο (μέσα 19ου αιώνα, περίπου) είναι σχεδόν αποκλειστικά σε E-B-G-D-A-E. Εγώ προσωπικά έχω παίξει Κλασσικά έργα με τις εξής διαφοροποιήσεις:
- Μπάσα Μι σε Ρε (για κομμάτια σε Ρε)
- Μπάσα Μι σε Ρε και Λα σε Σολ (για κομμάτια σε Σολ)
- Σολ (τρίτη) σε Φα# για Αναγεννησιακά έργα (Dowland, κλπ)
Αυτές οι αλλαγές ως επί το πλείστον αφορούν στην αλλαγή του μπάσου τόνου για να ταιριάζει στην εκάστοτε κλίμακα - με εξαίρεση την τρίτη περίπτωση, η οποία αντιστοιχεί στο κούρδισμα του Αναγεννησιακού λαούτου, αν δεν απατώμαι.
Τώρα, σε άλλα είδη μουσικής πέραν της Κλασσικής πολλά γίνονται. Το D-A-D-G-A-D είναι ένα παράδειγμα, όπως ανέφερες. Έχω μόνο κάποια πείρα στη Jazz και εκεί δεν έχω διαβάσει κάτι για κουρδίσματα πέραν του drop-D.
1 «Μου αρέσει»
Το βασικό με το να διαβάζεις σκορντατούρα είναι ότι ο συνθέτης οφείλει να έχει γράψει αριθμό χορδής στην κάθε νότα, όπου δεν είναι σαφές ποια εννοείται από τα συμφραζόμενα. Λόγου χάριν, το Σι στη Σι ανοιχτή και το Σι στη Σολ τέταρτο τάστο ακούγονται διαφορετικά: ουσιαστικά χρησιμοποιούνται οι νότες σαν ταμπλατούρα. Είναι λίγο παράξενο στην αρχή, ειδικά αν έχεις απόλυτο αυτί, αλλά μετά το συνηθίζεις.
Αυτό δεν ισχύει απόλυτα, απλά δεν μας τα μαθαίνουν. Και είναι και δύσκολο να ορίσεις που τελειώνει η κλασσική κιθάρα και που ξεκινά π.χ. η αμερικάνικη parlor, το 19ο αιώνα είναι το ίδιο όργανο.Δες αυτά εδώ, δεν είναι όλα αμερικάνικα 19th C. American guitar in alternate tunings
γιατί το θέμα που μας ενδιαφέρει εδώ είναι πως πέρασαν τα κουρδίσματα στη λαϊκή κιθάρα, θα έλεγα μάλλον από Ευρώπη παρά από Αμερική.
1 «Μου αρέσει»