Βρήκα σ’ αυτή τη διεύθυνση http://klm.compulink.gr/users/kimi/eisa.htm κάποιους λαϊκούς δρόμους. Περιγράφεται εκεί ο νιαβέντης ως τόνος, ημιτόνιο, τριημιτόνιο, ημιτόνιο, ημιτόνιο, τριημιτόνιο, ημιτόνιο, πχ ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, #ΣΟΛ, ΛΑ, bΣΙ, #ΝΤΟ, ΡΕ.
Κάποιος φίλος μου είχε πει πως ΄΄τα ζηλιάρικά σου μάτια΄΄ είναι νιαβέντης οπότε είχα συμπεράνει ότι ο νιαβέντης είναι τόνος, ημιτόνιο, 2 τόνοι, ημιτόνιο, 2 τόνοι, δηλαδή ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ, bΣΙ, ΝΤΟ, ΡΕ.
Αν ισχύει το πρώτο τότε ΄΄τα ζηλιάρικά σου μάτια΄΄ τι δρόμος είναι;
Αν ισχύει το δεύτερο μπορεί κάποιος να ελέγξει την ορθότητα και των υπόλοιπων δρόμων που περιγράφονται σ’ αυτό το site;
Ελπίζω να βρεθεί λίγος χρόνος ανάμεσα στα τόσο σημαντικά των τελευταίων ημερών.
Γειά σου Παναγιώτη,
στο πρόσφατο CD του Φαληρέα γιά τον Κερομύτη αναφέρεται γιά κάθε τραγούδι ο δρόμος στον οποίο είναι γραμμένο και μάλιστα σύμφωνα με την την βυζαντινή, την αραβοπερσική και την αρχαία ελληνική ορολογία! Στο “Το κρίμα μου θα την εύρει” δίδεται η πληροφορία ότι πρόκειται γιά νιχαβέν. Το τραγούδι παίζεται από ΡΕ-μινόρε και έχει ακριβώς την τονική ακολουθία από “τα ζηλιάρικα σου μάτια” που περιγράφεις πιό πάνω. Το Σολ# παίζεται περαστικά μόνο στην εισαγωγή και το Ντο# δεν παίζεται καθόλου. Κατα πάσα πιθανότητα λοιπόν πρόκειται περί λάθους πληροφορίας στην αναφερθείσα ιστοσελίδα. Επειδή όμως κι εγώ δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιό είναι το σωστό, αφήνω την ερώτηση να αιωρείται. Ας απαντήσει κάποιος αρμοδιότερος.
Χαιρετώ,
Μάνος
To site στο οποίο αναφέρεται ο Παναγιώτης δεν έχει κανει τίποτα άλλο από το να ΑΝΤΙΓΡΑΨΕΙ τον Παγιάτη (Λαϊκοί Δρόμοι - εκδ. ?), προσθέτοντας τα σχηματάκια με τα ακκόρντα στην εξάχορδη κιθάρα με κούρδισμα Μ-Λ-Ρ-Σο-Σι-Μ. Αρα, κρίνοντας στο site ουσιαστικά κρίνουμε τον Παγιάτη.
Οσα χρόνια παρακολουθώ το θέμα των δρόμων, ο Παγιάτης δεν είναι… εκτός πραγματικότας. Μια χαρά καταγραφή, ανάλυση και παρουσίαση έχει κάνει, και ας υπάρχουν έντονες αμφισβητήσεις από αρκετούς. Προσωπικά με έχει βοηθήσει αφάνταστα.
Ο δρόμος που περιγράφεις “ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ, bΣΙ, ΝΤΟ, ΡΕ” είναι ένα μινόρε τετράχορδο από Ρε + ένα ουσάκ τετράχορδο από Λα. Δεν θυμάμαι να έχει κάποιο όνομα.
ΚΚ
Περίεργο… Εγώ νόμιζα πως “τα ζηλιάρικα σου μάτια” είναι απλό μινοράκι. Δεν έχω όργανο αυτή τη στιγμή να το δώ…
Πάντως μου φαίνεται υπάρχει κάποιο μπέρδεμα σχετικά με τον νιαβέντ. Αμ αρχίζεις απο ρε πχ, αλλού τον έχω δει να παίζει την προτελευταία νότα, ντο και αλλόυ ντο#. Ποιο είναι το πιο διαδεδομένο;
Ο Νιαβέντ είναι πράγματι ο:
re, mi, fa, sol#, la, sib, do#,re.
Συχνά-πυκνά σε διάφορα τραγούδια συναντάς sol αντί για sol#. Τις περισσότερες φορές η εισαγωγή είναι καθαρός Νιαβέντ και μες στο τραγούδι υπάρχει η παραπάνω παραλλαγή. Οταν όμως έχει και do αντί για do# νομίζω ότι δεν είναι παραλλαγή αλλά πέρασμα σε άλλο δρόμο.
Να το πω κι αλλιώς.
Οταν παίζεις από π.χ. re- τα βασικά ακόρντα του Νιαβέντ είναι re-, sol-, la+. Ετσι, αν το σόλο όργανο περνάει από sol πάλι “μέσα” είσαι. Αν όμως περνάει από do τότε το πράγμα αλλάζει, καθώς το La+ γίνεται αυτόματα Do+.
Προσπάθησα να βοηθήσω με τις πρακτικές μου γνώσεις (όσες έχω), καθότι από θεωρητικές γνώσεις …μηδέν.
Οσο για τα “Ζηλιάρικα”… και μένα για απλό μινόρε μου φαίνεται, αλλά έχω το ίδιο πρόβλημα με τον ΚΚ: Δεν έχω κοντά μου ένα οργανάκι για να το …τεστάρω.
Παρεμπιπτόντως στο συγκεκριμένο τραγούδι έχω κάνει μια "ανακάλυψη (!):
Απάνω του ο Βλάχος έχει γράψει το “Χατζή Μπαξέ”. Η μελωδία βέβαια μοιάζει διαφορετική. Αν όμως κάποιος από εσάς γρατζουνάει κιθάρα θα καταλάβει πως τα ακομπανιαμέντα με απόλυτη ακρίβεια είναι ίδια και εναλλάσσονται την ίδια ακριβώς στιγμή. Αν δηλαδή δυο μπουζούκια παίξουν συγχρόνως τα δυο αυτά τραγούδια, ο κιθαρίστας κρατάει τα ακομπανιαμέντα και για τους δύο! Οσο για τη μελωδία, είναι αντίστοιχη περίπτωση με το “Βαπόρι απ’ την Περσία” και το “Θα πουλήσω το ρολόι”. Βλέπεις Τσιτσάνη μου, όλα εδώ πληρώνονται.
ΑΝ
ΠΦΑΜ (Παγκοσμίου Φήμης Αγράμματος Μουσικολόγος)
Αρη, κι εγώ αντελήφθην μιαν χρωματικήν ομοιότης με το Χατζη-Μπαξέ. Χε χε.
Λιανέ, οι ατελείς χρήσεις του δρόμου Νιαβέντ και Σαμπάχ, που “φτάνουν” μέχρι Ντο# και “επιστρέφουν” είναι πολύ συνηθισμένες. Ολα τα ταξίμια που σέβονται τον ευαυτό τους, τα κάνουν κάτι τέτοια κολπάκια.
Στη βυζαντινή μουσική είναι μάλιστα κανόνας. Απλά δεν τεκμηριώνεται διότι δεν τίθεται καν θέμα “ολόκληρου” δρόμου (από Ρε-μέρχι-Ρε σα να λέμε).
Δοκίμασε να ανέβεις τον Σαμπάχ από Ντο# προς τα πίσω, προς το μπάσο Ρε, και ξανακατέβα κανονικά (χωρίς Ντο#) και προχώρα στην επόμενη πρίμα οκτάβα.
Θα δεις πως είναι μεγάλη μαγκιά το Ντο#.
ΚΚ
ΠΦΗΜ (Παγκοσμίου Φήμης Ημιμαθής Μουσικολόγος)
Μάλλον δε τον διατύπωσα καλά… Εγώ απλώς έλεγα ότι τον Νιαβέντ τον έχω δει αλλού σαν
re, mi, fa, sol#, la, sib, do#, re και αλλού
re, mi, fa, sol#, la, sib, do, re με το ντο φυσικό. Μου φαίνεται ο Μπουκοβαλας (πως τον λενε) το εχει έτσι…
Τώρα είμαστε ΟΚ.
Ο Μπουκουβάλας είναι ο άλλος. Καλά τον λες.
Λέω να ανοίξω topic για το θέμα της παρτιτουρο - βιβλιογραφίας.
<FONT SIZE="+1"><FONT FACE=“SYMBOL”>Panagiwth,
As sumplhrwsw kai egw, oti se periptwsh pou qeleiV exoikiwsh me to dromo niabent, carakthristiko paradeigma tou einai h eisagwgh apo to MAGIKO MELACRROINO, kai ta logia apo to KAPOTE HMOUNA KI EGW. Tou Markou kai ta duo.
GiannhV
</FONT></FONT>
Ευχαριστώ τους πάντες.
Π.Π.Π.
Π.Φ.Α.Κ.(Παγκοσμίου Φήμης Άσχετος Κιθαρίστας)
Βρε παιδες τι θα πει “μπουρναζος"που λει και ο Μαρκος σ,ενα του τραγουδι; η μηπως λει¨"κουρναζος”;
Λέει “κουρνάζος”, που πει “ανοιχτομάτης”, ξύπνιος".
“Κουρνάζος” τόχα για: “λεβεντιάς”, “ντόμπρος”.
Αρη, σε ποιά διάλεκτο αναφέρεσαι; Μανιάτικα;
Ετσι το 'χει ο Σχορέλης στο γλωσσάρι του. Τώρα να σου πω την αλήθεια, εγώ έλεγα ότι είναι συνώνυμο του λεβέντη, του ασίκη ή κάτι τέτοιο. Διάλεκτος αν είναι θα είναι Συριανή, αλλιώς είναι τούρκικη λέξη (χωρίς να επιμένω).
ΑΝ
ΥΓ. Οι Μανιάτες χρησιμοποιούν μια μόνο λέξη για όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς: “Κορώνι” (!!!)
Και φυσικά η λέξη βγαίνει απ’ το “Κορώνα=στέμμα”. Εξάλλου κατά παράδοση οι Μανιάτες ήταν Βασιλικοί. Αν και τώρα τελευταία οι νεώτεροι τους …χαλάνε την πιάτσα (χε χε…).
Αν πας σε αγώνα μποξ, θ’ ακούσεις δυο εκφράσεις:
“Χαρασσό” και “δώστου κορώνι”, καθότι οι μισοί είναι Ρωσοπόντιοι (συνήθως Ρώσο…ρώσοι) κι άλλοι μισοί Μανιάτες.
Kai ti 8a pei re maykes h prosfwnhsh tou Roukouna pros ton Marko -sto maura matia maura frudia- “yeia sou Marko mou karouzo” ka8ws kai h apanthsh tou Markou:“yeia sou Roukouna kai koura”?
Rwtw na ma8w apo tous psaymenous tou eidous mia kai nomizw oti h troph ths kouBentas mou to epitrepei. Na pw epishs oti exw kai alles apories se sxesh me epifwnhmata,h prosfwnhseis,h sxolia,`h antallayes sxoliwn pou akouyontai se polla rempetika. Opote 8a epanel8w me kainouries erwthseis, an mou to epitrepsete.
Stauros
Παίδες, να προσθέσω λεξικογραφικώς:
“Κουρνάζος”:πονηρός (Κ. Δαγκίτση, Λεξικό της Λαϊκής ,εκδ. Ι.Γ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 1967)
“Κουρνάζος”:ο παμπόνηρος, ο έξυπνος επί καλώ,ο μπερμπάντης(Β. Καπετανάκη, Το Λεξικό της Πιάτσας, Αθήνα 1951)
Για τον Σταύρο:
Ο μεν Ρούκουνας (“Γεια σου Μάρκο μου Καρούζο”)ταυτίζει χαριεντιζόμενος τον Μάρκο με τον διάσημο τενόρο Ενρίκο Καρούζο, ο δε Μάρκος (“Γεια σου Ρούκουνα Κεπούρα”)ταυτίζει αντιστοίχως τον Ρούκουνα με τον λιγότερο διάσημο βαθύφωνο Ζαν Κεπούρα.
Σωστός ο Βλησίδης. Ετσι είναι, αλλά να προσθέσω οτι οι γνωστοί - άγνωστοι Μάρκος και Ρούκουνας κάνανε καθαρή ΠΛΑΚΑ με αυτές τις προσφωνήσεις.
Το “κουρνάζος” κυκλοφοράει ακόμα εν Αθήναις και πάει να πεί “περπατημένος” και “ωραίος”. Το τσέκαρα σήμερα.
χαιρετω την παρεα.ρε παιδια αν δεν σας ξενερωνω θα ηθελα αν ηξερε καποιος να μου πει τι σημαινει η λεξη “κουσουμάρω”.την ακουσα σ’ενα ρεμπετικο του βαμβακαρη(αν θυμαμαι καλα)που ελεγε:ρε μαγκα το μαχαιρι σου για να το κουσουμάρεις πρεπει να εισαι δυνατος…
ευχαριστω μανωλης
Κουσουμάρω=χρησιμοποιώ