"Απελπίστηκα" - Μάρκος Βαμβακάρης

Ρε παιδιά,

το τραγούδι του Μάρκου “Απελπίστηκα” σε ποιο δρόμο είναι;

Παρεμπιπτόντως δεν το είχα ξανακούσει κι έχω πάθει την πλάκα μου μαζί του (σε ερμηνεία του Μπιθικώτση, άνκαι υποψιάζομαι ότι υπάρχει άλλη προγενέστερη).

Δεν υπάρχει προγενέστερη εκτέλεση, είναι η πρώτη (19/5/60, μπουζούκι: Νίκος Καρανικόλας). Σύμφωνα με το Στέλιο, ο Μάρκος μονολογούσε τους στίχους ξημερώματα στο δρόμο για το σπίτι, έπειτα από ένα “αποτυχημένο” μεροκάματο, λίγο μετά το 1955.
Οσο για το δρόμο: είναι “κάτι σαν” Κιουρντί.
ΑΝ

ΥΓ. Το ‘χα ακούσει παλιότερα σε ζόρικη εκτέλεση απ’ τον Πανούση!

Το κομμάτι πατάει στον ουσάκ και το κιουρντί.
Το κιουρντί, εξαιτίας της ανωμαλίας του, σπάνια στέκει αυτόνομο, συνήθως κολλάει στον ουσάκ ή στο διατονικό μινόρε.
Η ανωμαλία του έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός δρόμος με αλλοιωμένη την 5η βαθμίδα, η οποία αποτελεί νότα του βασικού ακκόρντου (ακκόρντο της τονικότητας).
Για παράδειγμα, η μελωδική γραμμή του κιουρντί αν παίξουμε σε ΡΕ τονικότητα, αντί για τη νότα ΛΑ περνάει από τη ΛΑb, όμως το βασικό ακκόρντο (ΡΕ-) περιλαμβάνει τη ΛΑ.

Οταν στο παράδειγμα που αναφέρεται παραπάνω το άσμα περνάει από το La ύφεση και πέφτει πάνω στο ακομπανιάρισμα (δεν είναι δηλαδή ένα στιγμιαίο πέρασμα), τότε το ακόρντο της κιθάρας είναι Fa-.
Κοπάνα το και θα σου λύσει το πρόβλημα (γιατί αν δεν κάνω λάθος ψάχνεσαι στην κιθάρα).
Οι λειψές θεωρητικές μου γνώσεις με εμποδίζουν να γίνω πιο σαφής και χρησιμοποιώ πρακτικούς τρόπους που δεν είναι σίγουρα το ίδιο πρακτικοί στο μυαλό κάποιου άλλου. Γι’ αυτό έχω κλείσει για το χειμώνα διακόσιες ώρες θεωρητική κατάρτιση στο Κονσερβατόριο της Βιέννης. Μετά θα τα πούμε κουφάλες του Μεγάρου, όταν θα σας παίξω το “Σου 'χει λάχει” από Ξι δίεση φαλτσόρε…
ΑΝ

Ontws to kommati to exei grapsei o Markos ligo meta to 1955 i kapou ekei alla anaferetai stin periodo opou ton eixane riksei oloi kai einai apo ta kalutera tou.Opws exw pei se allo topic to exei o gnwstos mou kai to exw akousei me ton Marko.

Από τα δικά μου κιτάπια έχω:
Πρώτη εκτέλεση: Γρ. Μπιθικώτσης, 1959.
Μπουζούκι: Μάρκος (σωστό, λάθος;).

Σ.Π.

Σχεδόν σε όλες τις ηχογραφήσεις του Μάρκου που έγιναν απ’ το ‘59 και μετά, ο ίδιος ο Μάρκος συμμετέχει και ως μπουζουξής. Ομως παίζει “πίσω” από άλλους μπουζουξήδες. Αυτές οι ηχογραφήσεις των τραγουδιών του Μάρκου, πέρα απ’ την -έτσι κι αλλιώς- μεγάλη αξία τους σαν τραγούδια, είναι “διαμάντια” και για το λόγο ότι συμμετέχουν οι καλύτεροι μπουζουξήδες, μερικοί απ’ τους οποίους είναι και οι καλύτεροι στην ελληνική δισκογραφία. Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς με τυχαία σειρά:
Χάρης Λεμονόπουλος, Γιώργος Λαύκας, Κώστας Παπαδόπουλος, Λάκης Καρνέζης, Στέλιος Μακρυδάκης, Νίκος Καρανικόλας κ.ά.
Στο συγκεκριμένο τραγούδι (“Απελπίστηκα”) παίζει ο Καρανικόλας.
Οσο για την ημερομηνία… κι εγώ Σάκη πίστευα ότι είναι του ‘59 (κι ακόμα έχω επιφυλάξεις). Ομως ο δίσκος είναι ο Columbia 7573 και σύμφωνα με τα στοιχεία κάποιων “έγκυρων” φίλων βγήκε την ημερομηνία που αναφέρω πιο πάνω. Είναι πάντως ο πρώτος δίσκος αυτής της “δεύτερης δισκογραφικής καριέρας” του Μάρκου. Απ’ την άλλη μεριά έχει τον “Κάβουρα”.
Να θυμίσω ότι ο Καρανικόλας (μαθητής όπως λένε του Μάρκου) είναι αυτός που πήγε τον Μπιθικώτση στο σπίτι του Μάρκου για να του ζητήσουν τα συγκεκριμένα τραγούδια και αυτός έπαιξε στον πρώτο δίσκο.
Να και μια σύμπτωση που το βεβαιώνει:
Οταν “τράβηξαν” το Μάρκο με την κάμερα για τις ανάγκες κάποιας ταινίας, έπαιξαν πλέημπακ το τραγούδι. Ο σκηνοθέτης βλέποντας το Μάρκο να μην παίζει του ζήτησε να “κάνει ότι παίζει”. Η απάντηση του Μάρκου ήταν εκπληκτική:
“Μα εδώ παιδί μου παίζει ο Καρανικόλας. Δεν μπορώ εγώ να του κλέψω το πρόσωπο” (!!!)
Μας το έχει διηγηθεί εδώ στο forum πριν από καιρό ο -αυτόπτης μάρτυρας- Κώστας Φέρρης. Αν δεν κάνω λάθος, το εν λόγω τραγούδι ήταν ο “Κάβουρας”, όπου ο Μάρκος παίζει το εισαγωγικό ταξίμι και μετά μπαίνει ο Καρανικόλας.
ΑΝ

Γεια σας μαγκες.
Επεστρεψα στο φορουμ. Τι νεα ολα καλα ;;

Το κομματι συμφωνα με οσα χρησιμοποιουν οι
λαϊκοι οργανοπαικτες ειναι ουσακ-κιουρ(ν)τι.
Χρησιμοποιει εξισου τα χαρακτηριστικα και
των δυο δρομων δηλαδη ουσακ : ρε-ρε#-φα-σολ-λα-λα#-ντο-ρε
και κιουρτι : ρε-μι-φα-λαb-λα-σι-ντο-ρε
Επειση το τριημιτονιο φα-λαb ειναι πολυ
χαρακτηριστικο πολλοι το κατατασσουν σαν
κιουρτι.

Ουφ…
εντάξει πολλοί τρελένονται μ αυτές τις κουβέντες…αλλα δεν μπορώ να μην μιλήσω.

Ρε ΓιώργοΒ τώρα αυτό που ανέφερες γιατί να είναι Κιουρντί? Νικρίζ δεν είναι?

Και το κιουρντί δεν είναι τριμητόνιο.Τουλάχιστον στην μακαμοανάλυση υπάρχει σαν τετράχορδο (Ημιτόνιο-τόνος-τόνος).
Τώρα πραγματικά δεν ξέρω αν στα ρεμπέτικα χρησιμοποιείται έτσι όπως το ανέφερες.Αλλά δεν μπορώ να το φανταστώ

Περιμένω την άποψή σου

Οπα φιλε εχεις δικιο …
Αθελα μου σε μπερδεψα, μιας και δεν εχω οργανο εδω,
οντως ο δρομος αυτος δεν ειναι το κιουρτι,
εγω το ξερω σαν “βλαχικο νιαβεντι”.
Το εχω ακουσει και σαν “Ποιμενικο νιαβεντι” (σικ)
εδω στο φορουμ.
Το κιουρτι διορθωνω, ειναι :
ρε-μι-φα-σολ-σολ#-σι-ντο-ρε
βασικα ομως δουλευεται με τη λογικη του 4χορδου
εως το σι.
Το 3ημιτονιο που υπαρχει εδω ειναι το σολ διεση εως το σι, οκ ειμαστε ;;

(ΝΠ)
Οκ ειμαστε …
πήγε η καρδια μου στην θέση της

Βέβαια έχω και μια μικρή ένσταση για το κιουρντί όπως το διόρ8ωσες.Ετσι όντως αναφέρεται στην ρεμπετολογία.
Γιατί όμως να έχει διαφορά με την ανατολική θεωρία? Εκεί αυτή η κλίμακα που έγραψες αναφέρεται ώς καρτζιγάρ και μάλιστα καραμπινάτο.
Πώς γίνεται αυτό?

Μια και ανεφερες φιλε Νικο τον ορο “μακαμ” να πω γενικα οτι ειναι λαθος εμεις που παιζουμε συγκερασμενο οργανο οπως μπουζουκι, κιθαρα,
μπαγλαμα και ακομα ακκορντεον και πιανο να χρησιμοποιουμε τον ορο μακαμ.
Το σωστο ειναι απλα “λαϊκοι δρομοι” ή “δρομοι” κι αυτο γιατι το μακαμ ειναι ενας ορος δανεισμενος απο μια αλλη μουσικη που ναι μεν συγγενευει αλλα διαφερει και σαν εννοια και σαν ουσια.
Το καθε μακαμ στην αραβικη μουσικη εχει αλλες
νοτες, αλλα μορια, συγκεκριμενο τροπο που εκτελειται, αλλη βαση, ενδεχομενως και αλλη ωρα της μερας οπου εκτελειται κι αλλα πολλα.
Τυχαινει να ειναι εδω στην Κρητη ενας φιλος βιολιστης-ουτιτζης, Συριος
ο Αλλαντιν και μου εχει πει αρκετα, εχω
ξεφυλλισει και 2 τεραστια θεωρητικα βιβλια και
καταλαβα οτι η αραβικη μουσικη ναι μεν ειναι χαος,
παρολα αυτα εχει κανονες εντελως συγκεκριμενους.

Επισης η Βυζαντινη μουσικη συγγενευει με την Αραβικη, αλλα και αυτη
εχει δικους της κανονες και ιδιαιτεροτητες.
Εδω οι “δρομοι”, “μακαμ” ειναι ηχοι κι εχουν εντελως αλλη φιλοσοφια,
εδω παιζουν πολυ η βαση του καθε ηχου και οι φθορες οπου τους
αλλαζουν τα φωτα κυριολεκτικα οπως και η ακριβεια των μοριων ενω κυριαρχει κι εδω ο “τροπος” εκτος απο το “δρομος”.

Και παμε και στην ελληνικη μουσικη την και αρχαια λεγομενη οπου κι εκει εχουμε τα 4χορδα και την Πυθαγορεια φυσικη κλιμακα,
τους διαφορους “τροπους” που εχουν αν κανουν με τοπωνυμια κλπ
Απ´την αλλη οι τζαζιστες ισχυριζονται οτι παιζουν στα συγκερασμενα οργανα λυδιους, μυξολυδιους και ιωνικους …

Γενικως επικρατει ενα μπερδεμα που οφειλεται
μαλλον στην προσπαθεια να κατηγοριοποιησουμε το καθε τι αλλα τις πολλες φορες με λαθος στοιχεια και πληροφοριες.

Το ρεμπετικο πιστευω αρχικα πηρε στοιχεια απευθειας απο το
δημοτικο κατοπιν απλοποιησε αρκετα τις μουσικες
φορμες (δρομους, ρυθμους,
μικροδιαστηματα) και κατοπιν προσεταιρισε στοιχεια ευρωπαϊκα.
Απο το '36 σιγα σιγα μπαινουν οι διφωνιες, αργοτερα οι τριφωνιες και το σαμπαχ, κιουρτι, νιαβεντι κλπ υποχωρουν (υπαρχουν μαρτυριες οτι πολιτικος δακτυλος αναγκασε τους μουσικους να τους εγκαταλειψουν).
Στο σημερινο τοπιο οπου το δημοτικο γινεται παραδοσιακο και κατοπιν εθνικ
και το ρεμπετικο αντιμετωπιζεται σαν ελληνικο μπλουζ ενω παιζεται
πολλες φορες απο καλαμπορτσηδες (λεω για καποιους επαγελματιες) ή απο
μετανοημενους σκυλαδες ή επιδειξιομανεις,
καλο ειναι να ακουμε τις πρωτες εκτελεσεις και να εχουμε εκ του συνεγγυς
παραστασεις απο τους πρωτους -ει δυνατον- διδαξαντες του ειδους,
αλλωστε υποτιθεται οτι το αγαπαμε …και να το ψαχνουμε προς τις σωστες κατευθυνσεις.

Νικο στο τελευταιο ποστ δεν ειδα την απαντηση
σου, πιστευω εν μερει απαντω, αλλα θα σου
ξαναγραψω κι αλλο ποστ καποια αλλη στιγμη
γιατι πρεπει να δωσω ενα αρθρο σε μια εφημεριδα εδω και με πιεζει ο χρονος.
Τα λεμε …

(ΝΠ)
Δίκιο έχεις…απλα το δύσκολο είναι για μένα να ξεχωρίσω την ανατολική θεωρία των μακαμιών (με την οποία ασχολούμαι πλέον) απο τις ρεμπέτικες προσεγγίσεις των δρόμων.Και έτσι ενώ στην αρχή με ήσυχο το κεφάλι θεωρούσα ότι είναι ταυτόσημα αρχίζω στην πορεία να τρώω κεραμίδες´…

Τα λέμε

Νίκος

Γενικώς υπάρχει μέγα πρόβλημα με την ονομασία των δρόμων εκ μέρους των συγχρόνων μουσικών. Πολλοί π.χ. λένε ότι παίζουν ουσσάκ στο μπουζούκι ή την κιθάρα, πράγμα αδύνατον για συγκερασμένα όργανα, χώρια που λέγοντας ουσσάκ εννοούν τον κιουρντί… Πέραν αυτών δεν καταλαβαίνω τον όρο λαϊκοί δρόμοι, το λαϊκοί δηλαδή. Προσωπικώς αναγνωρίζω τους δρόμους οι οποίοι είναι οι αυτοί της βυζαντινής μουσικής (και αυτός ο όρος παρεπιπτόντως δεν πολυστέκει) οι οποίοι είναι απολύτως ωρισμένοι και συγκεκριμένοι και έχουν άμεση σχέση με αυτούς της αραβοπερσικής μουσικής. τετράχορδα αυτοί, τετράχορδα και εμείς, ουσσάκ αυτοί, πρώτος ήχος εμείς. Και σχετικά με το ρεμπέτικο και κατά πόσο αυτό χρησιμοποίησε διά των τραγουδιστών και ερνηνευτών του, τους ήχους της βυζαντινής μουσικής, αυτό φαίνεται στους μανέδες, οι οποίοι απεδόθησαν με ακρίβεια στους ήχους, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι τότε εγνώριζαν και μάλιστα πολύ καλά, και τους δρόμους και το ύφος αυτών. Βέβαια όλα αυτά προπολεμικώς, γιατί μετά μπερδεύτηκε κατά πολύ το πράγμα καθώς μπήκαν στο χώρο άνθρωποι όχι και τόσον γνωρίζοντες…

Το πρόβλημα με τους λαϊκούς δρόμους είναι γνωστό. Σήμερα οι δρόμοι βασίζονται στην εγκυρότητα του κάθε συγγραφέα, με αποτέλεσμα να τους μαθαίνουμε οι νεώτεροι με διαφορετική ονομασία, να τους μπερδεύουμε, να τους αγνοούμε και πάει λέγοντας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ουσάκ που αναφέρεται πιο πάνω. Αυτός είναι ή μήπως σαν Ουσάκ αναφέρεται ο Κιουρντί, όπως αρκετοί υποστηρίζουν;
Η ευθύνη ανήκει κατά 90% στο ελληνίκό Κράτος (γαμώ τα υπουργεία τους). Μη γελάτε! Το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Πολιτισμού (μέχρι τώρα “Υπουργείο Λαμπράκη”), αυτοί ευθύνονται.
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο Κράτος στον κόσμο που να σνομπάρει τόσο πολύ την πολιτιστική του παράδοση. Στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων τουλάχιστον σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει. Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Γιουγκοσλάβοι, Αλβανοί, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν ή αντιμετωπίζουν, έχουν από δεκαετίες αναθέσει την υπόθεση της παράδοσής τους στα Πανεπιστήμια και στην Ακαδημία Επιστημών.
Στη Βουλγαρία (την οποία έτυχε να γνωρίσω από κοντά) το δημοτικό τραγούδι αποτελεί αναπόσπαστο κομάτι της διδασκαλίας στα ανώτατα ωδεία. Δεν υπάρχει Βούλγαρος μουσικός (άσχετα με το αν σπουδάζει κλασσική μουσική, τζαζ κλπ.) που να μην έχει πρώτα -και υποχρεωτικά- περάσει απ’ την παραδοσιακή μουσική.
Οι εκδόσεις δίσκων με παραδοσιακή μουσική γίνονταν από το ίδιο το κράτος. Οι δε μπάντες που έπαιζαν στους δίσκους αποτελούνταν από τους καλύτερους μουσικούς (Οταν μιλάμε για σπουδαγμένους Βούλγαρους μουσικούς, μιλάμε για παγκόσμια κλάση. Πολλοί από αυτούς σήμερα δουλεύουν σαν στούντιο μουσικοί στις ΗΠΑ).
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν στη Σερβία και στη Ρουμανία.
Για να προλάβω κάποιους που θα πουν ότι εκεί πέρασαν τόσα χρόνια σε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα, να μην ξεχάσω να αναφέρω την Τουρκία. Μια χώρα που ζει στον καπιταλισμό και μάλιστα σε παρόμοιο επίπεδο ανάπτυξης με μας.
Οτι θες να βρεις για την παραδοσιακή τουρκική μουσική, θα το βρεις γραμμένο σε βιβλίο. Και μιλάμε κι εκεί για Ακαδημίες Επιστημών και όχι για το μεράκι του κάθε Παγιάτη.
Εδώ τι κάνανε οι υπουργάρες τόσα χρόνια;
Λέγανε ότι ο Ογδοντάκης (Γιάννης Δραγάτσης) έπαιζε στο βιολί πάνω από εξήντα δρόμους! Πέρα απ’ την υπερβολή που πιθανά κρύβει αυτή η φράση, βρέθηκε κάποιοις αρμόδιος να του πει:
“Ελα εδώ κυρ Γιάννη, αυτό το τρίμηνο θα πληρώνεσαι από εμάς και θα πηγαίνεις στο τάδε ινστιτούτο να καταγράφουν αυτά που θα τους πεις για τη μουσική που παίζεις”.
Κοιτάξτε πόσο “κουφές” μας φαίνονται οι παραπάνω δυο-τρεις γραμμές!
Να μην ξεχάσω τους “ρεμπετολόγους”. Κάποιοι από αυτούς δηλώνουν παράλληλα και “μουσικολόγοι”, “εθνομουσικολόγοι” κλπ. Αυτοί έγραψαν βιβλία για τους ρεμπέτες. Κάποιοι τους γνώρισαν και μίλησαν μαζί τους. Τι να το κάνω εγώ που σπούδασες ρε μεγάλε Μουσικολόγος (αν πράγματι σπούδασες) και ρωτάς το Ρεμπέτη για γκόμενες, για αργιλέδες, για τσαμπουκάδες, για φυλακές, για οτιδήποτε άλλο εκτός από μουσική; Γι’ αυτό έγινε αθάνατος ρεμπέτης; Επειδή έπινε μισό κιλό μαύρο την ημέρα ή επειδή άλλαζε τις γκόμενες σαν τα πουκάμισα; Αλλά εσύ “ρεμπετολόγε” τη δουλειά σου έκανες. Αν ρώταγες τι σημαίνει ντουζένι και ποια είναι, τότε το βιβλίο σου θα πούλαγε σε αυτούς τους λίγους που την ψάχνουν με τη μουσική. Αν όμως μιλάς για γκόμενες και για μαχαιριές, τότε θα πουλήσεις. Αν μάλιστα δεν έχεις και πολλή τσίπα, και καταφέρεις το γέρο να σου πει τίποτα εμπιστευτικά πικάντικα, που εσύ δεν έχεις κανένα πρόβλημα να ρουφιανέψεις (βλέπε περίπτωση Καζαντζίδη με το μέγα συγγραφέα), τότε θα σε παίξουν τα κανάλια, οπότε την κονόμα την έχεις σίγουρη.
Να μην ξεχάσουμε και την άλλη περίπτωση. Κάιλ!
Πήρε γραμμένη (σε χαρτί και σε ταινίες) τη βιογραφία του Μάρκου και την παρουσίασε για δική της δουλειά! Θα μου πεις ότι συμπληρωσε κάτι στο τέλος. Μα εκεί είναι το καταπληκτικό!
Της λέει ο Μάρκος: “Αραμπιέν”. Κι αυτή ρωτάει: “Δρόμος;”. Παίζει ένα ζεϊμπέκικο και της λέει “Συριανό”. “Ααα” λέει αυτή. “Κούρδισμα;”. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η έκφραση: “Συνενόηση μπουζούκι”. Σαν να συζητάω εγώ με το Σώτο τον Ηλιόπουλο για ψάρεμα!
Ο ίδιος ο Μάρκος τους είπε για τα ντουζένια: “Εγώ δεν τα θυμάμαι καλά. Λίγοι τα ξέρουν. Ενας μάγκας Κερομύτης τα ξέρει…”. Πήγε κανείς να ρωτήσει τον Κερομύτη για τα ντουζένια; Κι αυτόν για χασίσια και γραβάτες τον ρώταγαν.
Και να πεις ότι οι παλιοί τα 'κρυβαν… “Κρα” κάνανε για τους δώσει κάποιος σημασία, να δείξουν κι αυτοί την αξία τους.
Δεν πειράζει όμως.
Εχουμε καταντήσει να λέμε τη Θεοδωρίδου “καλή λαϊκή τραγουδίστρια”. Σε λίγο καιρό, όταν θα 'χουμε γεμίσει Καλομοίρες, τότε θα λέμε:
“Αντε να πάμε στη Βίσσυ, μπας κι ακούσουμε κανένα ζεϊμπέκικο”.
Αι στο διάολο πρωί-πρωί συγχύστηκα.
ΑΝ

ΥΓ. Κι όπως λέει ο Τζιμάκος:
Σαν το Σαμουήλ στο Κούγκι
μπαίνω μέσα στο μπουζούκι
με ταξίμια, με φυτίλια,
με βυζαντινά κατήλια
στο “βυζί” του αμπαρωμένος
θα τινάξω το καπάκι
κάλλιο να 'μαι πεθαμένος
παρά Αμερικανάκι…

Για να τονώσω την σύγχυση του ʼρη επομένως να δώσω μια σελίδα που μου την πρότεινε αρχικά ο Μιχάλης ,που δεν είναι καθόλου άσχετος.

Στην σελίδα του τουρκικού υπουργείου πολιτισμού βρίσκονται δεκάδες μουπου3 προς κατέβασμα(κλασσική οθωμανική μουσική,παραδοσιακή της Πόλης κτλ) και μάλιστα αρκετά Ρεμπέτικα στις αυ8εντικές τους εκτελέσεις.

Ιδού και μπράβο τους.Και έρχεται να τονίσει την άποψη μου οτι αυτός ο λαός σέβεται απόλυτα την μουσική γενικώς.Είτε είναι παραδοσιακή , είτε είναι αραμπέσκ-κραυγές πόνου του Ιμπραίμ , είτε γειτονική-ελληνική μουσική.

http://www.kultur.gov.tr/portal/yazdir_tr.asp?belgeno=19731
(εδώ κάτω κάτω έχει τα ρεμπέτικα)

Από σεβασμό στη μουσική παρουσιάζει τα ελληνικά τραγούδια το τούρκικο Υ Π ;
Τι σημαίνει ο τίτλος Instanbul - Rumeli Türküleri ?
Τι καλαβαίνει ο ιντερνετικός επισκέπτης (εκτός των λίγων και ειδικών) από τη «γειτονική-ελληνική μουσική»;
Μήπως στη μαλλιαρή αυτό λέγεται καπέλωμα?

Πως θα χαρακτήριζες το γεγονός ότι πριν 4 χρόνια
ο Μήτσος έπαιξε και τραγούδησε ρεμπέτικα
στο Φεστιβάλ Κεμναδε Ιντερνατιοναλ και στο πρόγραμμα
έγραφε «Νεοενορχηστρομένη Παραδοσιακή τούρκικη μουσική» από Κάζιμ Κάλισγκαν.
Πες μου την άποψή σου σε παρακαλώ γιατί παρά τη μεγάλη
προσπάθεια που κάνω δεν βρίσκω άλλο χαρακτηρισμό από το ΚΑΠΕΛΩΜΑ.

Για καπέλωμα το βλέπω κι εγώ.
Δεν είναι λογικό όμως;
Αυτά που λέει πιο πάνω ο Αρης, που έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά από άλλους, είναι το κλειδί για να καταλάβει κανείς πως αυτό το “καπέλωμα” είναι λογικό και αναμενόμενο.

Με όμοιο τρόπο έχουν μείνει ορφανά πολλά aspects της ελληνικής παράδοσης και κουλτούρας. Μοιραίο είναι να τα οικειποιηθούν όσοι προηγούνται σε οργάνωση, ταξινόμηση, κατανόηση κλπ.

Είναι μεγάλο θέμα (αφορά και μουσικά όργανα, χορούς, λαϊκές κλίμακες, ρυθμούς κ.α.) και βαρέθηκα να γράφω γι αυτό.
Θα κάνω κάποια στιγμή ένα search στο παλιό και σ’ αυτό το forum να βρω τα πολυσέλιδα postings που είχαν γραφεί.

Πάντως η χειρότερη - και η πλέον ατελέσφορη - οπτική γωνία γι’ αυτό το θέμα είναι η λεγόμενη “πατριωτική”, χωρίς να υποννοείται κάτι για κανέναν από εδώ.

«Πάντως η χειρότερη - και η πλέον ατελέσφορη - οπτική γωνία γι’ αυτό το θέμα είναι η λεγόμενη “πατριωτική”, χωρίς να υποννοείται κάτι για κανέναν από εδώ.»

Όταν απαντούσα στο φίλο μου το Νίκο σκέφτηκα πως
κάποιοι και ίσως αβίαστα το δούν έτσι το θέμα.
Εμένα όμως όταν κάποιος μου πατήσει το πόδι θα φωνάξω γιατί πονάω! Αν είναι Τούρκος πάλι θα φωνάξω και δεν θα το βουλώσω επειδή κινδυνεύω
να κακοχαρακτηριστώ. Αυτός μου το πατάει αλλωστε!
«Σφάξε με αγά μου ν´αγιάσω» δε θα πω.
Πάνω απ´όλα είναι ο σεβασμός και πάνω στο σεβασμό
χτίζονται σχέσεις. Δεν χτίζονται με τη τηλεκατευθυνόμενη
ελληνοτουρκική φιλία και μάλιστα
από τους ίδιους που μέχρι χτες μας διατηρούσαν στο
ελληνοτουρκικό μίσος.
Σημειωτέον ότι έχω έπαγγελματική και φιλική επαφή
με Τούρκους αγαπητέ ΚΚ.