Κι εμένα με έχει πάρα πολύ σοβαρά προβληματίσει, γιαυτό και επαφίεμαι, τουλάχιστον για τη γενιά μου, στο “έχουμε δρόμο ακόμα”… Όμως, παρηγοριέμαι στη σκέψη που, βέβαια, είναι καθαρά υποθετική, του τι θα γινόταν αν υπήρχε τρόπος να καθίσουν σε ένα τραπέζι ο Κασομούλης, ο Μακρυγιάννης, ο Γαΐλας, ο Κολοκοτρώνης, ο Τερτσέτης, ο Μπότσαρης, ο Χριστόπουλος και δεν ξέρω πόσοι ακόμα, υπό την προεδρία κάποιου σημερινού ερευνητή και με θέμα “Τί ονομάζουμε ταμπουρά, τί μπουζούκι, τι σαρκί, τι γόνατο, τι τζιβούρι, τί μπουλγαρί και δεν ξέρω τί ακόμα”. Φοβάμαι πως ο ερευνητής δεν θα μπορούσε να καταλήξει σε συμπέρασμα.