Μπουζουκι με διαφορετική κατασκευή

Καλησπέρα στην παρέα!

Εχω μια ερώτηση. Κάποτε, όταν ήμουν μικρός, στο Ναύπλιο, ένας ασθενής του πατέρα μου μουσικός, μού είχε χαρίσει ένα τριχορδο μπουζουκι, αλλά το συγκεκριμένο δεν ήταν σαν κανένα άλλο που έχω δει.

Όλο το μπροστινό μέρος του μπράτσου, όχι μόνο τα στολίδια, ήταν φτιαγμένο από κόκκαλο.

Τότε ήμουν πολύ μικρός και χαζός και το είχα αφήσει πίσω από μια πόρτα που με τον αέρα το κοπανησε και έσπασε το ηχείο του. Ο άνθρωπος που μου το είχε χαρίσει το πήρε πίσω απογοητευμένος, αλλά μού έφερε άλλο, το οποίο όμως ήταν όπως το κλασσικό 4χορδο μπουζουκι που γνωρίζουμε ως κατασκευή. Ο άνθρωπος που μου τα έκανε δώρο τα μπουζούκια αυτά δεν είναι εν ζωή πια.

Χρονιά ψαχνω να βρω ποιος είχε φτιάξει αυτό το αριστουργημα με το κόκκαλο, που έκανες μία και τα δάχτυλά γλιστραγαν στις χορδές επάνω από τα ταστα και μπορούσες να παίξεις παπάδες.

Έχει δει κανείς πουθενά τέτοιο όργανο;

Σας ευχαριστώ για το χρόνο και καλά παιξίματα!

βγαλε μερικές φώτο, να το δούμε και τα λέμε.

Καλώς όρισες Γιώργο!
Είναι όμορφο να υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τέτοια δώρα σε παιδιά (ξέρω και σημερινές περιπτώσεις ευτυχώς).
Μήπως εννοείς κάτι τέτοιο, με όστρακα παντού; (τυχαία φωτό από το ίντερνετ)

Τόσα πολλά όστρακα μπαίνουν συνήθως για να ανεβαίνει η τιμή, συχνά εις βάρος του ήχου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μια επιπλέον διακόσμηση υποδεικνύει ένα προσεγμένο όργανο, ας πούμε την καλή σειρά του μάστορα.
Αν λες ότι ήταν ποιοτικό και ευκολόπαιχτο όργανο, πιθανότατα ήταν η δεύτερη περίπτωση. Κρίμα που χάθηκε και το όργανο και ο άνθρωπος…

Δυστυχώς δεν υπάρχει πια, δεν είναι στην κατοχή μου, καθώς όταν έσπασε το ηχείο το πήρε πίσω ο άνθρωπος/μουσικός που μου το είχε κάνει δώρο και μου έφερε ένα 4χορδο πιο απλό… Μιλάμε για αρχές των 90s, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια δυστυχως…

1 «Μου αρέσει»

Σε ευχαριστώ για την απάντηση Νίκο.

Ναι, περίπου σαν αυτό, αλλά σκέψου όλο το μπράτσο να είναι σαν ένα μονοκόμματο, παχύ κομμάτι φίλντισι σκούρου χρώματος και να έχουν κάνει εγκοπές να κολλήσουν τα ταστα, τα οποία ήταν σχεδόν level με το φίλντισι.

Μονό από το γεγονός ότι όταν το πήρε πίσω ήταν στενοχωρημένος, τον θυμάμαι σα σήμερα να λέει “τι έκανες; Δεν πειράζει, θα σου φέρω άλλο”, και για να το είχε κάνει δώρο σε εμένα επειδή ο πατέρας μου ουσιαστικά του είχε σώσει τη ζωή, πιστεύω ότι η πραγματική του αξία πρέπει να ήταν μεγάλη.

Τα χρόνια εκείνα ο πατέρας μου στη γιορτή του, του Αγ Αδριανού, 26 Αυγούστου, έκανε τρελά γλέντια στο εξοχικό που είχαμε τότε. Και μεταξύ άλλων, έρχονταν και μια παρέα μουσικών που τους είχε βοηθήσει και παίζανε τραγούδι/μπουζουκι/μπασοκιθαρο μεχρι πολύ αργά το βράδυ.

Σε μια τέτοια γιορτή ήταν που όταν κάποια στιγμή είχαν κάνει ένα διάλειμμα, πήγα κλεφτά και έπιασα το μπουζούκι που είχε αφήσει στο πλάι ο συγκεκριμένος άνθρωπος και άρχισα να το ψιλο-γκρατζουναω. Με βλέπει ο κάτοχος του μπουζουκιού και μου λέει “σ’αρεσει;”, εγώ δειλά δειλά, early γυμνασιοπαιδο τότε, του απάντησα ένα απλό “Ναι, ωραίο είναι”. Κι εκεί σταμάτησε η κουβέντα μας. Δύο ή τρεις βδομάδες αργότερα, ένα απόγευμα, χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Ρώτησα ποιος είναι, μου είπε το όνομά του, άνοιξα και μου έδωσε το μπουζούκι και μου είπε χαμογελαστός “αυτό είναι δώρο για σένα”.

Πέρασα αμέτρητες βραδιές με αυτό το μπουζούκι, όταν μάλιστα ξαναηρθαν οι πιο ζεστές νύχτες τη επόμενη χρονιά, θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθομαι σε μια καρέκλα στο μπαλκόνι του σπιτιού και να κάθομαι να παίζω κάτι διπλοπενιες με διπλές νότες που πέρναγε κόσμος από κάτω από το σπίτι και καθόταν και άκουγε και χειροκροτουσε (άλλο που δεν ήθελα κι εγώ, κι ας ήμουν ένα πολύ ντροπαλό 12χρονο/13χρονο παιδί εκείνο τον καιρό).

Θυμάμαι όμως αυτό, ενώ δεν ήμουν και κανένας μπουζουξής της προκοπής, με αυτά τα απλά σχετικά που έπαιζα, το μπουζούκι εκείνο όντως κελαηδουσε. Είχε τον πιο γλυκό ήχο που μπορεί να φανταστεί κάποιος, να παίζεις μια νότα και να ακούγεται ακόμα και μόνη της σαν κάτι μοναδικό στα αυτιά σου. Το θυμάμαι, όπως θυμάμαι το ότι ποτέ μετά από εκείνο δεν ξανάκουσα τον ίδιο γλυκό ήχο και το γεγονός όπως έγραψα παραπάνω ότι τα δάχτυλά γλιστρούσαν ουσιαστικά πάνω στο φίλντισι και ήταν το παίξιμό του ξεκούραστο.

Το καλοκαίρι εκείνο, σχεδόν ένα χρόνο αφότου μου το είχε δώσει, κατάφερα να το σπάσω…

3 «Μου αρέσει»

Ωραία αφήγηση!

(πρέπει να προσθέσω μερικές λέξεις για να το ανεβάσει)

2 «Μου αρέσει»

Πολύ συγκινητική η ιστορία σου, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα με τις ανθρώπινες σχέσεις στα δύσκολα αλλά και στα ωραία. Μη λυπάσαι όμως, γιατί στην ουσία το δώρο αυτού του ανθρώπου έπιασε τόπο αφού αγάπησες το μπουζούκι και παίζεις και εκφράζεσαι μέσα από αυτό.

4 «Μου αρέσει»