Σε ευχαριστώ για την απάντηση Νίκο.
Ναι, περίπου σαν αυτό, αλλά σκέψου όλο το μπράτσο να είναι σαν ένα μονοκόμματο, παχύ κομμάτι φίλντισι σκούρου χρώματος και να έχουν κάνει εγκοπές να κολλήσουν τα ταστα, τα οποία ήταν σχεδόν level με το φίλντισι.
Μονό από το γεγονός ότι όταν το πήρε πίσω ήταν στενοχωρημένος, τον θυμάμαι σα σήμερα να λέει “τι έκανες; Δεν πειράζει, θα σου φέρω άλλο”, και για να το είχε κάνει δώρο σε εμένα επειδή ο πατέρας μου ουσιαστικά του είχε σώσει τη ζωή, πιστεύω ότι η πραγματική του αξία πρέπει να ήταν μεγάλη.
Τα χρόνια εκείνα ο πατέρας μου στη γιορτή του, του Αγ Αδριανού, 26 Αυγούστου, έκανε τρελά γλέντια στο εξοχικό που είχαμε τότε. Και μεταξύ άλλων, έρχονταν και μια παρέα μουσικών που τους είχε βοηθήσει και παίζανε τραγούδι/μπουζουκι/μπασοκιθαρο μεχρι πολύ αργά το βράδυ.
Σε μια τέτοια γιορτή ήταν που όταν κάποια στιγμή είχαν κάνει ένα διάλειμμα, πήγα κλεφτά και έπιασα το μπουζούκι που είχε αφήσει στο πλάι ο συγκεκριμένος άνθρωπος και άρχισα να το ψιλο-γκρατζουναω. Με βλέπει ο κάτοχος του μπουζουκιού και μου λέει “σ’αρεσει;”, εγώ δειλά δειλά, early γυμνασιοπαιδο τότε, του απάντησα ένα απλό “Ναι, ωραίο είναι”. Κι εκεί σταμάτησε η κουβέντα μας. Δύο ή τρεις βδομάδες αργότερα, ένα απόγευμα, χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Ρώτησα ποιος είναι, μου είπε το όνομά του, άνοιξα και μου έδωσε το μπουζούκι και μου είπε χαμογελαστός “αυτό είναι δώρο για σένα”.
Πέρασα αμέτρητες βραδιές με αυτό το μπουζούκι, όταν μάλιστα ξαναηρθαν οι πιο ζεστές νύχτες τη επόμενη χρονιά, θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθομαι σε μια καρέκλα στο μπαλκόνι του σπιτιού και να κάθομαι να παίζω κάτι διπλοπενιες με διπλές νότες που πέρναγε κόσμος από κάτω από το σπίτι και καθόταν και άκουγε και χειροκροτουσε (άλλο που δεν ήθελα κι εγώ, κι ας ήμουν ένα πολύ ντροπαλό 12χρονο/13χρονο παιδί εκείνο τον καιρό).
Θυμάμαι όμως αυτό, ενώ δεν ήμουν και κανένας μπουζουξής της προκοπής, με αυτά τα απλά σχετικά που έπαιζα, το μπουζούκι εκείνο όντως κελαηδουσε. Είχε τον πιο γλυκό ήχο που μπορεί να φανταστεί κάποιος, να παίζεις μια νότα και να ακούγεται ακόμα και μόνη της σαν κάτι μοναδικό στα αυτιά σου. Το θυμάμαι, όπως θυμάμαι το ότι ποτέ μετά από εκείνο δεν ξανάκουσα τον ίδιο γλυκό ήχο και το γεγονός όπως έγραψα παραπάνω ότι τα δάχτυλά γλιστρούσαν ουσιαστικά πάνω στο φίλντισι και ήταν το παίξιμό του ξεκούραστο.
Το καλοκαίρι εκείνο, σχεδόν ένα χρόνο αφότου μου το είχε δώσει, κατάφερα να το σπάσω…