Η καλύτερη φωνή, χωρίς “αντίπαλο” πιστεύω, τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Ελλάδα, εφάμιλος των Κάβουρα, Νταλκά, Αραπάκη, Παγιουμτζή κλπ. Καταιγιστικός, πληθωρικός, γεννημένος καλλιτέχνης, πλούσια προικισμένος. Τσαλκάντζες και ποικίλματα, ερμηνεία και πάθος που δεν βάζει ο νούς σας, μίλια μακριά από την συμβατική εικόνα των μαγαζιών. Μπάμπη να 'σαι πάντα καλά, για να μαθαίνουμε οι νεώτεροι τι σημαίνει τραγουδιστής και αγνός καλλιτέχνης…
φίλε tsitsibida καλά τα λες, όλοι γουστάρουμε Γκολέ με τα 1000, και παιχτικά και τραγουδιστικά και ρεπερτοριακά, αλλά ,δεν ξέρω, δεν μπορώ να συμφωνήσω με την παραπάνω διατύπωση…
Το εφάμιλος δεν σημαίνει καλύτερος, ούτε και όμοιος απολύτως. Λίγο πάνω, λίγο κάτω… Πάντως με πιο ακριβή διατύπωση, ο Γκολές νομίζω θα μπορούσε αν ζούσε το 20-30 να κάνει καριέρα, ανάμεσα στα θηρία, ενώ δεν είμαι σίγουρος αν άλλος θα τα κατάφερνε. Λίγο ο Αγάθωνας κάτι πλησιάζει, αλλά Γκολές δεν είναι…Αρρώστια…
Σε αρκετές αφηγήσεις παλιών ρεμπέτηδων έχω διαβάσει την έκφραση: “Καλύτερος κι απ’ τον Κάβουρα”.
Είναι η προσπάθεια του ρεμπέτη να δείξει πόσο καλός ήταν ο τάδε τραγουδιστής. Και τον συγκρίνει με τον Κάβουρα. Η έκφραση “Καλύτερος κι απ’ τον Κάβουρα” μεταφράζεται: “Ο Κάβουρας είναι άφταστος”, κι όταν τολμάς να συγκρίνεις έναν τραγουδιστή με αυτόν, τότε ο τραγουδιστής είναι πράγματι καλός.
Η υπερβολή ήταν σύνηθες χαρακτηριστικό της λαϊκής δημιουργίας, συνεπώς και των ρεμπέτηδων. Επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τις απόψεις τους, αλλά και μέσα από τα τραγούδια τους. Μία βασική αιτία αυτής της υπερβολής είναι η συναισθηματική φόρτιση στην οποία ζούσαν οι ρεμπέτες.
Αυτή την υπερβολή φαίνεται ότι την κληροδότησαν και σ’ εμάς, τους μεταγενέστερους φίλους και οπαδούς τους (οπαδούς του έργου τους). Εξ ου και οι δικές μας συχνές υπερβολές στα συμπεράσματά μας, όπως αυτή του Παναγιώτη, ανθρώπου που -αν και νεαρός- ζει από κοντά τα τελευταία χρόνια το χώρο των ρεμπετόφιλων.
Οι άνθρωποι τραγουδούσαν και άκουγαν τραγούδια ανέκαθεν. Παλιότερα και σε σύγκριση με την τελευταία 50ετία, δηλαδή μέχρι και τα χρόνια του Μεσοπολέμου, η λειτουργία αυτή είχε μία θεμελιώδη διαφορά. Τραγούδια μπορούσες ν’ ακούσεις μόνο “ζωντανά”, καθώς βέβαια δεν υπήρχαν ραδιόφωνα, πικάπ, cdιέρες, pc, δεν υπήρχε δηλαδή τρόπος ευρείας αναπαραγωγής του ήχου. Με δεδομένη λοιπόν αυτή την τεχνική “λεπτομέρεια” οι άνθρωποι είχαν δύο τρόπους για ν’ ακούσουν τραγούδια:
Από τους τραγουδιστές, οι οποίοι ασφαλώς ήταν πολλαπλάσιοι των σημερινών, καθώς λόγω της έλλειψης τεχνικών μέσων ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να καλύψουν αυτή τη λειτουργία.
Να τραγουδήσουν οι ίδιοι.
Ποιο είναι το ποσοστό των σύγχρονων ανθρώπων που όταν αποφασίσουν να διασκεδάσουν με μουσική, θα τραγουδήσουν οι ίδιοι ή η παρέα τους;
Με όλα τα παραπάνω θέλω να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα:
Οι άνθρωποι παλιά τραγουδούν πολύ περισσότερο, πάρα πολύ περισσότερο, εκατοντάδες φορές περισσότερο απ’ ό,τι σήμερα. Κι αυτό είχε τις “παρενέργειές” του. Πόσοι από εσάς έχουν ακούσει γιαγιάδες να τραγουδούν φάλτσα;
Ακόμη και στον καλλιτεχνικό χώρο. Βλέποντας παλιές ταινίες θα βρεις σωρό ηθοποιούς να τραγουδούν από καλά έως …υπέροχα. Πρωταγωνιστές και μη. Σήμερα; Λίγοι ηθοποιοί μπορούν να τραγουδήσουν πατώντας στον τόνο. Και βέβαια ελάχιστοι μπορούν να τραγουδήσουν πολύ καλά (οι εξής …ένας: Ο Μπέζος).
Οπου και να ψαχτείς, σε οποιοδήποτε χώρο της σύγχρονης ζωής, συναντάς φάλτσους ή στην καλύτερη περίπτωση μέτριους. Στο δε καλλιτεχνικό χώρο έφτασαν να εισάγουν ερμηνευτικό στυλ που καθορίζεται από τις παραφωνίες στις υψηλές νότες (κοινώς “τσιριχτά”). Να μην αρχίσω τώρα τα παραδείγματα.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, στην -αντιεπιστημονική κατά την γνώμη μου- θέση του Παναγιώτη, πως “ο Γκολές θα μπορούσε αν ζούσε το 20-30 να κάνει καριέρα, ανάμεσα στα θηρία”, θα μπορούσα να απαντήσω με την εξίσου αντιεπιστημονική θέση ότι “το '20-'30 θα πρέπει να υπήρχαν καμιά 20.000 καλύτεροι τραγουδιστές από τον Μπάμπη”.
Για τις ερμηνευτικές ικανότητες του Γκολές δε νομίζω ότι έχει κανείς αμφιβολία. Συγκρινόμενος (αν επιμένετε στις συγκρίσεις) με τους υπόλοιπους σύγχρονους τραγουδιστές ρεμπέτικων, ανήκει στους κορυφαίους.
Ομως να μην ξεχνάμε και κάτι σε αυτές τις συγκρίσεις: τη γενιά.
Ο Γκολές δεν ανήκει στη σύγχρονη γενιά ερμηνευτών. Ανήκει σε παλαιότερη, κουβαλώντας όλα τα πλεονεκτήματα που είχαν αυτοί οι ερμηνευτές. Γιατί ανέβηκε ως επαγγελματίας στο πάλκο το '68, έχοντας γύρω του ενεργούς μερικά από τα παλιά …μεγαθήρια. Αντικειμενικά λοιπόν, άλλο σχολείο ο Γκολές κι άλλο οι …Τσέρτοι.
Στις 13 Ιουλίου ο Γκολές φιλοξενήθηκε σε εξοχικό στην Χαλκιδική (την επόμενη έπαιζε στην Αρναία).Δίπλα από το εξοχικό υπάρχει κάμπινγκ,που εκείνη τη βραδιά έπαιζε η κομπανία του Αγάθωνα (χωρίς τον Αγάθωνα).Οταν ο Μπάμπης έπιασε το όργανο κατά τις 11 (βρέθηκε και μια κιθάρα και ένα ακκορντεόν στην παρέα),ο φράκτης που χωρίζει το εξοχικό από το κάμπινγκ άρχισε να γεμίζει από κόσμο.Οταν μάλιστα έγινε γνωστό και στην ταβέρνα του κάμπινγκ,τα μισά τραπέζια έφυγαν και κατέβηκαν νάκούσουν τον Μπάμπη.Το γλέντι, μας πήγε ως τις 4 το ξημέρωμα.
Ωραίο το τραγούδι που παράθεσες! Είναι παλιό ρεμπέτικο ή νέο παλιάς τεχοντροπίας; Δεν το έχω ξανακούσει!
Ο τύπος σε πρώτο πλάνο που κάθεται και μιλά συνέχεια είναι ο Τζώρτζης;
μπραβω ρε babis και δεν ήξερα πως λεγεται αυτό το τραγούδι να βάλω τίτλο στο γιου-τιουμπ…
ο Τζώρτζης είναι βασικό στέλεχος της ομάδας και γαμώ τα παιδιά (φαίνεται στο βιντεο κάτω αριστερά)
Πραγματικα φοβερος ο Μπαμπης…εχουμε περασει υπεροχα κανα δυο φορες σε ταβερνουλα στην Πατρα…για παρτη μας…λιγα ατομα…ωραια πραγματα παιδια!!!..ελπιζω να ξαναγινει καποια στιγμη.