Τώρα που κάνω μια πιο προσεκτική αναζήτηση στο φόρουμ όσον αφορά το θέμα, βρέθηκα πάνω στην παρακάτω συζήτηση:
Στην συζήτηση αυτή ο @icetelli θέτει το ερώτημα του αν έχει όρια το τρίχορδο με αφόρμηση το παρακάτω βίντεο στο YouTube του Γιώργου Μανωλάκη (που κατά την προσωπική μου άποψη είναι εξαιρετικό):
Στο θέμα σχολιάζεται ιδιαίτερα πώς ο Γιώργος Μανωλάκης καταφέρνει να φέρει μια πιο σύγχρονη άποψη όσον αφορά το παίξιμο του μπουζουκιού κρατώντας όμως μία αίσθηση από το παλιό ύφος. Βέβαια, στην συζήτηση αυτή (που σας προτρέπω να διαβάσετε) υπάρχουν και αυτοί που διαφωνούν με την παραπάνω άποψη.
Πάντως, πιστεύω ότι το κάθε όργανο υπηρετεί πάντα τις σύγχρονες μουσικές τάσεις. Έχω ακούσει μπουζούκι σε κάθε λογής σύγχρονο κομμάτι - τραγούδι. Από έντεχνο (Θανάση Παπακωσταντίνου κτλ) μέχρι ραπ και χιπ-χοπ. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν ένα όργανο, έτσι κι αυτό θα εξελίσσεται και θα “υποτάσσεται” στις σύγχρονες ανάγκες.
Αυτή η εξέλιξη υπήρχε πάντα & θα υπάρχει πάντα όσο υπάρχουν παίκτες του οργάνου. Σκεφτείτε τι έπαιζε το μπουζούκι το 1920 & τι έπαιζε το 1950. Σε μόλις μία γενιά (30 χρόνια) άλλαξε άρδην το ύφος και το στυλ. Και όπως αναφέρει ο @nikos_politis στο παραπάνω θέμα, ακόμα και η Φαντασία του Τσιτσάνη, 1960 ήταν μία εξέλιξη της μουσικής του μπουζουκιού που ξέφευγε αρκετά από τα δεδομένα της εποχής.
Προφανώς, ζούμε σε μια πολυ-πολιτισμική, παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οι επιρροές είναι πάμπολλες. Γι’ αυτό δεν σου ακούγεται ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής περισσότερο από κάποιο άλλο. Η μίξη και η δοκιμή αυτής είναι η πορεία προς την εξέλιξη…