…μία υπέροχη (κατά τη γνώμη μου) διασκευή από την τραγουδίστρια των Elyssian Fields
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 03:48 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 03:47 —
Ωραιες ενορχηστρωσεις, καινουργια πραγματα σε παραδοσιακο τροπο. Ο Θανασης Παπακωνσταντινου πιστευω πως εχει δωσει λαμπρο παραδειγμα και μια ανασα στην ελληνικη μουσικη με τετοιες καινουργιες ιδεες.
Αν και ο Παπακωσταντίνου δεν πειράζει τραγούδια, περισσότερο δημιουργεί με βάση αυτό το ύφος. Γι αυτό και έχει δώσει το κάτι άλλο που λες, αν έμενε μόνο στις πειραγμένες- ίσως για κάποιους πρωτοποριακές- διασκευές δεν θα είχε κάνει τίποτα. Προσωπικά η συγκεκριμένη εκτέλεση δεν με άρεσε. Καλημέρα
Α, εδώ δε συμφωνώ κουμπάρε. Και η σκέτη διασκευή, αν είναι εμπνευσμένη και πετυχημένη, μπορεί να είναι αξιόλογη δημιουργία. Προσωπικά ανήκω στην περίπτωση, όπως λέει η Έιντζελ, που «μ’ αρέσουν οι πειραγμένες μουσικές».
Οι συγκεκριμένες εδώ μου άρεσαν, μόνο που δεν μπορώ να αντέξω την προφορά της κοπέλας. Θα μπορούσε να προσπαθήσει περισσότερο, στο κάτω κάτω Ισπανίδα είναι, όχι Γαλλίδα ή Αμερικάνα που η μητρική της γλώσσα ακουστικά θα διέφερε πολύ περισσότερο από τα ελληνικά. (Το ίδιο νιώθω κι όταν ακούω Έλληνες με κακή προφορά στα ξένα τραγούδια.)
Όντως η προφορά είναι λίγο ενοχλητική ειδικά στο πρώτο κομμάτι, παρ’ όλα αυτά για μένα είναι πολύ ενδιαφέρον και όμορφο μουσικά το κομμάτι. Προσωπικά με ενδιαφέρουν και καλλιτεχνικά αλλά και σαν ακροάτρια τα πειραγμένα 
Γεια σας,
Να προσθέσω κι εγώ τα πέντε φράγκα μου (“my five cents” που λένε οι Άγγλοι) πάνω στο ζήτημα της συγκεκριμένης διασκευής… Γενικά μου αρέσουν οι διασκευές όλων των ειδών και με ενδιαφέρουν πάρα πολύ (όπως θα έχετε αντιληφτεί!) οι πολιστιστικές ανταλλαγές/συναλλαγές και προσμείξεις. Είχα όμως κάποιο πρόβλημα με τις πάρα πάνω διασκευές. Πρώτα από όλα, τα μέλη δεν είναι Σεφαρδίτες Εβραίοι, πάρολο που το συγκρότημα έχει ένα ισπανικό όνομα που παραπέμπει στο Sefarad (Ισπανία):
Είναι ένα ροκ συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη, που μάλλον απαρτίζεται από Αγγλοαμερικάνους και Ashkenazi Εβραίους της τρίτη γενιάς, που δεν έχουν καμιά άμεση σχέση με τους σεφαρδίτες Εβραίους των Βαλκανίων/Τουρκίας/Βόρειας Αφρικής/Ισραήλ και τις μουσικές παραδόσεις τους. Ο τρόπος που παρουσιάζεται το τραγούδι είναι και λίγο παράξενος…δηλαδή, πότε έγινε “Δεν με τουπάρεις” μια “παραδοσιακή σεφαρδίτικη μελωδία”;;;;
Radical Jewish Culture featuring the velvety vocal of Jennifer Charles and the imaginative arrangements of Oren Bloedow from the cutting edge down-town band Elysian Fields, this song is from ‘CONVIVDENCIA’ - the long awaited follow-up to 'La Mar Enfortuna", their sensuosus and lyrical interpretation of traditional Sephardic melodies.
Βέβαια, δεν λέω ότι πρέπει να είσαι Σεφαρδίτης Εβραίος για να παίζεις σεφαρδίτικη μουσική (πολλοί που ασχολούνται με την σεφ. μουσική δεν είναι) ούτε να είσαι Έλληνας για να παίζεις ή να διασκευάζεις ελληνικά τραγούδια. Απλώς έχω καμιά φορά την αίσθσηση ότι μερικοί μουσικοί που ανήκουν στη λεγόμενη world music ή ethnic music σκηνή βλέπουν την παραδοσιακή μουσική των άλλων εθνών (και προπάντως των Βαλκανίων και της Ανατολής) σαν ένα είδος smorgasbord, δηλαδή σαν ένα τραπέζι με διάφορους μουσικούς “μεζέδες”. Από εκεί διαλέγουν και διασκευάζουν τραγούδια και μελωδίες με το δικό τους τρόπο και αισθητική αντίληψη, και τα παρουσιάζουν σε διάφορα ελαφρώς “εναλλακτικά” φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Αρκετές φορές βλέπεις στα ethnic σιντί τραγούδια από διάφορες παραδόσεις που ερμηνεύονται με έναν παρόμοιο τρόπο-ένα τραγούδι από τη Βουλγαρία, ένα από τη βόρεια Αφρική, ένας βυζαντινός ύμνος κ.τ.λ. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ερμηνείες αυτές δεν είναι καλές ή ενδιαφέρουσες, απλώς γίνεται καμιά φορά σαν ένας μουσικός αχταρμάς όπου η ιδιαιτερότητα της κάθε παράδοσης κάπως χάνεται. Αυτό γίνεται, κατά τη γνώμη μου, στους δίσκους της Lorena McKennit, αν την έχει κανείς εδώ υπόψη του.
Όπως τον Νίκο νομίζω ότι το νέο ύφος που προκύπτει από μια παράδοση πρέπει να έχει κάποια πιο οργανική σχέση με αυτήν την παράδοση. Ας πούμε, την εκδοχή του rai που αναπτύχτηκε από παιδιά Αλγερινών μεταναστών στη Γαλλία. Ένας εκπρόσπωπος αυτού του είδους είναι ο νεαρός (και γλυκύτατος!) Cheb Faudel, που τραγουδάει σε ένα μείγμα από αραβικά και γαλλικά:
http://artists.letssingit.com/faudel-lyrics-tellement-nbrick-rht4btb
Ο Faudel έχει αφομοιώσει και την παράδοση του γαλλικού chanson, όπως στο παρακάτω τραγούδι:
Μερικοί σίγουρα θα βρίσκουν αυτήν τη μουσική λιγάκι ελαφριά, προς το ποπ. Όπως φαίνεται κι από τη συναυλία, έχει όμως μια πλατιά λαϊκή βάση, που για μένα σημαίνει ότι είναι μια ζωντανή παράδοση…σε αντίθεση με κάποιες ethnic εκδοχές, που (πάντα κατά τη γνώμη μου, βέβαια!) είναι προορισμένες για ένα κάπως αόριστο διεθνές κοινό που έλκεται από οτιδήποτε είναι μη δυτικό, χωρίς να ξέρει και πολλά για την ίδια τη μουσική. Η μήπως είμαι άδικη; Αν είναι έτσι, να μου πείτε, γιατί μπορεί να κάνω λάθος…απλώς κρίνω από τα world music φεστιβάλ που έχω παραβρεθεί η ίδια.
Εύα
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 01:53 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 01:11 —
Ένα άλλο κλιπάκι με το Faudel:
Εύα
εγω παλι αυτο που ακουσα,ισως ειναι οτι χειροτερο εχω ακουσει τα τελευταια χρονια…
και σημειωτεων οτι ειναι απο τα αγαπημενα μου ‘‘χομπι’’ να ‘‘κουναω’’ λιγακι τα κομματια που παιζω…
Ένα πανέμορφο δείγμα του εξαιρετικά ενδιαφέροντος Αλγερινού “rai”, που νομίζω πως μπορούμε να το παραλληλίσουμε με το “ρεμπέτικο” πολύ περισσότερο, απ’ όσο κάνουμε π.χ. με τα “blues”, θά 'θελα να δείτε παρακάτω.
Μάς είναι παρεμπιπτόντως πολύ γνωστό, ακριβώς επειδή πειράxθηκε ασεβώς: [b]
Ya rayah[/b]
από τον Dahmane el Harrachi (το πρωτότυπο):109:: http://www.youtube.com/watch?v=9j0L57HJkm4
και από τον Shantel (μία διασκευή):110::
http://www.youtube.com/watch?v=y-zhZEzzVa0
Τι γνώμη έχετε (και γιά τη διασκευή που μας το έκανε γνωστό);
Ανήκω σε αυτούς που δεν τα πάνε καλά με τις διασκευές και τα “πειραγμένα”. Πιστεύω στην καλλιτεχνική δημιουργία που οδηγεί σε κάτι προτότυπο, σε κάτι καινούργιο, σε ένα νεό άκουσμα αλλά και αίσθηση. Το να πάρω ένα έτοιμο κομμάτι (που κουβαλάει την δική του ιστορία) και να το μετατρέψω σε κάτι που του μοιάζει, δεν με βρίσκει σύμφωνο γιατί απλά έρχεται σε αντίθεση, σε δυσαρμονία - αν μπορώ να το πω έτσι - με την “συναισθηματική μου μνήμη” για αυτά τα κομμάτια. Θα μπορούσε κάποιος να πεί πως και αυτά είναι καινούργιες συνθέσεις, καινούργια ακούσματα…Όχι - για μένα δεν είναι - γιατί ακούγοντάς τα, ταυτόχρονα στο άλλο κανάλι του μυαλού μου παίζει το πρωτότυπο, έτσι όπως εγώ το ξέρω και μοιραία επέρχεται η σύγκριση ή αλλιώς η σύγκρουση. Βέβαια όλα αυτά είναι δικές μου παραξενιές και σκέψεις που με χαρά μπορώ να τις καταθέτω στην όμορφη παρέα μας!!
Εγω συμφωνώ απόλυτα με την Εύα. Επίσης, αυτο το "dhen me toumaris " μου σπάει τα νεύρα. Πειραγμένο ναι, χαλασμένο ή ληγμένο όχι.
Φυσικά η απόψη είναι αυστηρά προσωπική.
Απο εκεί και πέρα οι διασκευές κατά τη γνώμη μου προωθούν τη μουσική, και καμμιά φορά όχι μόνο είναι διαφορετικές αλλά και καλύτερες από το πρωτότυπο. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα παντού, σε όλα τα είδη.
Οι διασκευές υπηρετούν επίσης και κάτι άλλο: προσαρμόζουν μια μελωδία στο μουσικό ύφος της σημερινής εποχής. Ετσι η μελωδία αλλάζει μεν όχημα αλλά εξακολουθεί να υπάρχει στο μουσικό σήμερα και να αγαπιέται και από τις νέες γενιές οι οποίες την αγκαλιάζουν, χωρίς να χρειάζεται να εντρυφήσουν στο ύφος μιας άλλης εποχής.
Αγαπητέ Διόνυσε συμφωνώ με την άποψη οτι οι διασκευές προωθούν τη μουσική. Και οπωσδήποτε - με την πολύ στενή έννοια του όρου - κάθε φορά που ο κάθε επαγγελματίας ή ερασιτέχνης μουσικός παίζει κάποιο τραγούδι το διασκευάζει προσθέτοντας το δικό του ύφος, την δική του πινελιά, το δικό του συναίσθημα. Είναι ανάγκη όμως οι νέες γενιές να γνωρίσουν τον π.χ. Τσιτσάνη μέσα απο διασκευές τύπου RnB ή οτιδήποτε τέτοιου; Γιατί να μην τον γνωρίσουν μέσω της ίδιας της γενιάς τους, απο μουσικούς της εποχής τους, που όμως τον έχουν διδαχθεί απο τους παλαιότερους και θα προσπαθήσουν να τον αποδώσουν μέσω των παραδοσιακών μουσικών οργάνων, αναπαράγοντας - γιατί όχι - και το ύφος μιας συγκεκριμένης εποχής. Νομίζω οτι εδώ τίθεται και ένα ζήτημα παιδείας και παράδοσης. Και ένα απλό παράδειγμα που νομίζω εξηγεί τον τρόπο σκέψης μου: Ένα ζειμπέκικο του Τσιτσάνη μπορώ να τo αποδώσω στην ηλεκτρική μου κιθάρα προσθέτοντας τα reverb, distortion, wah wah και ότι άλλο ηλεκτρονικό μπορώ να φανταστώ… Τί πιθανότητα υπάρχει να ξεσηκώσω τον πατέρα μου απο την πολυθρόνα του για να ρίξει την βόλτα του;
Δε συμφωνώ με τη διαμάχη πρωτότυπο κομμάτι-διασκευή. Κάθε είδος γνωρίζει τα υπερ και τα κατά του όταν δημιουργείται. Ένας διασκευαστής γνωρίζει ότι πατάει πάνω σε ένα ήδη υπαρκτό και πιθανότατα ιστορικά σημαντικό κομμάτι και παίρνει το ρίσκο να το “αναδημιουργήσει” ή να το σκοτώσει. Προσωπικά τις διασκευές τις θεωρώ πολύ δύσκολο είδος ακριβώς επειδή στη μνήμη σου πάντα θα παίζει σε πρώτο πλάνο το πρωτότυπο. Παρ’ όλα αυτά όποιο πρωτότυπο έργο αποσπάται από την εποχή του χάνει αρκετά από τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά γιατί ακούγεται σε μία εποχή που δεν τα εκφράζει. Απλώς ο ακροατής ή ο εκτελεστής συναντιέται με αυτό. Και αυτή είναι η μαγεία της μουσικής, όπως και της τέχνης γενικότερα. Οι συναντήσεις που μπορεί να δημιουργηθούν, τόσο μεταξύ ανθρώπων που έχουν ζήσει σε διαφορετικές εποχές, όπως και μεταξύ μουσικών ειδών που ανήκουν σε τελείως διαφορετικούς πολιτισμούς.
Ενώ σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου, Έιντζελ, αυτό εδώ είναι ένα σημείο όπου διαφοροποιούμαι. Δεν είναι κάθε έργο δεμένο στενά και αποκλειστικά με την εποχή που το γέννησε. Υπάρχουν και τα λεγόμενα κλασικά! Ίσα ίσα που αν τραβήξουμε λίγο το συλλογισμό, έργο που να μη στέκει εκτός της εποχής του είναι δευτεράντζα, θνησιγενές.
Τα στοιχεία που κάνουν ένα έργο να στέκει και σε άλλο χωρόχρονο πλην του αρχικού μπορεί να είναι και κάποια που ο δημιουργός ή οι πρώτοι που το άκουσαν να μην πήγαινε ο νους τους. (Π.χ., τι βρίσκουμε εμείς σήμερα στα φυλακίσια ρεμπέτικα προ σχεδόν 100 ετών; Ούτε εγώ δεν ξέρω να πω, αλλά κάτι τους βρίσκουμε!)
Μερικές φορές λοιπόν η διασκευή μπορεί να είναι αυτή που θα αποκαλύψει ότι ένα έργο, αρχικά προορισμένο για συγκεκριμένο χωρόχρονο, μπορεί να σταθεί και εκτός αυτού.
Σαφέστατα και υπάρχει συνδεση των έργων με τους επόμενους διαφορετικά δε θα μπορούσαν να υπερβούν το χρόνο τους. Σαφέστατα δεν είναι αποκλειστικά δεμένα με την εποχή τους, είναι όμως πολυ πολύ στενά δεμένα. Και ακούγοντας τα, ανακαλύπτουμε κι εμείς, μέσα σε πολλά άλλα, κομμάτια του παρελθόντος που μας αφορούν
Απλα υπαρχουν καλες και κακες διασκευες…Διασκευες που κανουν αισθηση και αλλες που περναν απαρατηρητες…Διασκευες που εχουν λογο υπαρξης και που δεν εχουν…Φυσικα διασκευη μπορει να θεωρηθει κ μια επανεκτελεση “κοντινη” κ “πιστη” στο αρχικο…Οι συγκεκριμενες δεν μπορω να πω οτι με συγκινησαν…
Γιά όποιον ενδιαφέρεται γιά δικές και άλλες λαϊκές μουσικές και δεν δυσανασχετεί με διασκευές τους,
μερικά δείγματα ακόμη:
Πόντος - Μαύρη Θάλασσα (Μαυροθάλασσα)
Την πατρίδα μ’ έχασα - Ben seni sevdiğimi (ή sevduğumi)
Αχιλλέας Αντωνιάδης, Γιάννης Κουρτίδης:
http://www.youtube.com/watch?v=9835AnLaEiM
Beren Saat, Cem Yildiz (από την ταινία “Gόz Sancısı”):
http://www.youtube.com/watch?v=1KrwqctSy2I
Emel Taşηioğlu:
http://www.youtube.com/watch?v=L4MjDFOEyFU
Şevval Sam, Kazım Koyuncu:
Δωδεκάνησα
Βάρκα μου μπογιατισμένη
Λέρου:
Μάρθα Φριντζήλα (Πάτμου):
Πορτογαλία
Barco Negro - Mγ[FONT=century gothic]e Preta
Amalia Rodriguez
http://www.youtube.com/watch?v=HgkowHa2jZ4
Ney Matogrosso
Mariza
Ισπανία
Anda Jaleo
Teresa Berganza:
Carmen Linares:
http://www.youtube.com/watch?v=xsTA8lAEmtM
Μάρθα Φριντζήλα:
http://www.youtube.com/watch?v=2qpDcKk44B4Jaramar:
[/FONT]
Ο κύριος που τραγουδάει το τραγούδι:“Βάρκα μου μπογιατισμένη” σας θυμίζει κάτι.Εμένα η φωνή του κάτι μου φέρνει.Μου θυμίζει Κώστα Βέζο και Κώστα Δούσα.
http://www.myspace.com/elelefband/mu…risti-59949256
Ρίξτε κι εδώ μια ματιά …
Θεωρώ πως είναι αξιοπρεπής !
με αφορμή το αποψινό live τους στο floral, οι mode plagal που δεν τους ήξερα μέχρι χθες, με εντυπωσίασαν.
Και ξαναλέω, για όποιον του αρέσουν οι πειραγμένες μουσικές και είναι λίιιιγο πειραγμένος (σαν κι εμέ!)
Εμένα με ενδιαφέρουν οι πειραγμένες αλλά όχι οι μουσικές.:112: