Δηλαδή peven,αν κατάλαβα σωστά ή σου άρεσε πολύ ή καθόλου! 
Ε, … ΄ντάξ’! Λίγο πείραγμα, χωρίς ασέβεια στα κομμάτια, πάντως. Λίγο, δεν το θεωρώ αρκετό για να μιλήσω για δημιουργικότητα. Γι’ αυτό μπορώ άνετα να παρατηρήσω “το real thing είναι αλλοιώς!..”. Αλλά έχει, για κάποιους, ένα μειονέκτημα: Ακούγεται ολίγον βάρβαρο, ρε παιδί μου…
Μια απάντηση έδωσα μόνο στον τίτλο του θέματος. Αν και νομίζω ότι είμαι σαφής στις προτάσεις μου, πολλές φορές δεν γίνομαι κατανοητός. Είναι πρόβλημά μου που αντιμετωπίζω καθημερινά. Και αυτό φαίνεται από αυτό που κατάλαβες εσύ.
Νόμιζα ότι ήταν σαφές ότι δε μου αρέσουν οι πειραγμένες μουσικές. Εξαιρέσεις βέβαια πάντα μπορεί να υπάρχουν.
Ε όχι βρε Νίκο! Υπερβολικό σε βρίσκω. Οι Μοντ Πλαγκάλ είναι το απόλυτο ελληνικό συγκρότημα πειραγμένων δημοτικών, στη συνείδηση μιας άλφα μερίδας ακροατηρίου. Σε καμία περίπτωση δε θα θεωρούσα ότι απλώς “στρογγυλεύουν τις γωνίες” των αυθεντικών εκτελέσεων. Όσο για δημιουργικότητα, προσωπικά θαυμάζω πόσο υλικό βρίσκουν για να διαπραγματευτούν, στη δική τους μουσική γλώσσα, στο εκάστοτε αρχικό τραγούδι. Άκου λεπτομερώς τι κάνει το κάθε όργανο μέσα στη διασκευή. Και αν ακόμα δε σου λέει τίποτε, δώσε άλλη μια ευκαιρία: http://www.youtube.com/watch?v=32R2tr6jqXM
Υ.Γ. Το πρώτο βίντεο της Έιντζελ, μαζί με τους Χαΐνηδες, ομολογουμένως κι εμένα ούτε κρύο μου έκανε ούτε ζέστη. Αλλά από τέτοιες πανηγυρικές συνεργασίες τύπου Φατμέ-Χαρούλα-Αφροδίτη φέτος νοικιάσαμε το ίδιο σπίτι, ποτέ δεν περιμένεις πολλά. Άκου αληθινούς Μοντ Πλαγκάλ.
Οφείλω να ομολογήσω, Περικλή, ότι από τους Μόντ Πλαγκάλ έχω ακούσει πάρα πολύ ωραίες εκτελέσεις με δημιουργικότητα σημαντική. Εδώ μίλησα για Της πικροδάφνης τον ανθό, που δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο, ειδικότερα στους τζαζίστικους αυτοσχεδιασμούς του.
Γενικά δεν ξετρελαίνομαι με τούς Χαΐνηδες, ενώ μού αρέσουν πολύ οι Μοντ Πλαγκάλ.
Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλια τού πέπε.
μια πολύ εξυπνη μείξη πιο πολύ και οχι διασκευή απο τους Δαρνακες που συνδιάζει τον σκληρό ηχο των tool μαζί με ενα παραδοσιακό τραγούδι.
Υ.Σ ακραια διασκευή μονο για τους λάτρεις των πειραγμενων:245:
Εκτός θέματος ερώτηση…Έχουν καμιά σχέση με τους Δάρνακες των Σερρών (Νεό Σούλι, Εμμανουήλ Παππάς, Άγιο Πνεύμα κ.τ.λ);
Εύα
Εντάξει,
τώρα που έχω την εμπειρία τους από live απλά μου έδωσαν ενέργεια για τις 2 επόμενες μέρες κι ας ήμουν άυπνη.
Οι τύποι ξεκίνησαν με κάτι αυτοσχεδιαστικά σόλο που εγώ δεν έχω πολύ εξοικειωμένο αυτί και άρχισα να ανησυχώ, και μετά απλά απογείωσαν.
Καταπληκτική ενέργεια.
Με την πρώτη ευκαιρία, όσοι ενδιαφέρεστε απλά δείτε τους ζωντανά.
Είναι το κάτι άλλο.:109:
Έχω την εντύπωση ότι είναι από εκεί γύρω
Ναι, σύμφωνα με ένα σχόλιο στο ΥΤ στο βιντεάκι που είδαμε είναι από τα Νταρνακοχώρια.
φοβεροί τύποι! αύριο ελπίζω να ακούσω και τα υπόλοιπα κομμάτια τους. για mode plagal/χαϊνηδες συμφωνώ κι εγώ με τον περικλή.
Μια πολύ “πειραγμένη” ισραηλινή εκδοχή του “Παλαμάκια” (που νομίζω ότι αρχικά είναι ένα παραδοσιακό τούρκικο τραγούδι). Το συγκρότημα λέγεται Orphaned Land και είναι ένα “oriental metal band” που έχει πολλούς θαυμαστές και στις αραβικές χώρες (όπου υπάρχει επίσης ένα oriental metal κίνημα). Τα μέλη είναι παιδιά μεταναστών που έφτασαν στο Ισραήλ από τις αραβικές χώρες τη δεκαετία του 50, και έχουν διασκευάσει πολλά τραγούδια από την παράδοση των “ανατολιτών” Εβραίων (που είναι στην ουσία αραβική μουσική με στίχους στα ερβαϊκά). Ίσως για αυτό έκαναν αυτή την συνεργασία με τον Yehuda Poliker, που είναι “Έλληνας” Εβραίος (oi γονείς του είναι “επιζώντες” από τη Θεσσαλονίκη):
Και μια διασκευή από ένα παραδοσιακό θρησκευτικό τραγούδι, κάπως πιο ήρεμη:
Πάμε πάλι. Αλλού μ’ έβγαλε το λινκ. (Εκτός αν είναι πάρα πολύ πειραγμένη η διασκευή!)
Αντίθετα, στο δεύτερο τραγούδι έχει κι ένα θέμα από το Για Μουσταφά (γαλλο-βορειοαφρικάνικο λάιτ-σκυλοποπάκι που έχει βγει και στα ελληνικά και σε άλλες γλώσσες)!
[Ακούγοντας οριένταλ μέταλ με 4χορδο μπουζούκι-νέι-βρώμικη κιθάρα, και στο καπάκι τον Μουσταφά ως πειραγμένο θρησκευτικό εβραϊκό τραγούδι, διερωτώμαι μήπως το ζήτημα των επιρροών και δανεισμών έχει τερματίσει…]
Hamsi Koydum Tavaya (Μπάφρα Ιωαννίνων):
http://www.youtube.com/watch?v=Nla3__TL3yM
Las esuegras de agora:
http://www.youtube.com/watch?v=_TZPTJQ7xYc
Λυπάμαι, παιδιά! Το μήνυμα ήταν να αποσυρθεί, για να το βάλω στο μπλογ καλύτερα, αλλά φαίνεται πως μπήκε παρόλα αυτά! Πάντως, εδώ είναι το σωστό λινκ:
Εδώ είναι το αραβικό πρωτότυπο του Karem Mahmoud, που είναι όντως βορειοαφρικάνικο! Όπως, έγραψα, τα μέλη του συγκροτήματος έχουν γονείς από βόρεια Αφρική, Ιράκ κ.τ.λ…αυτά είναι τα ακούσματα που είχαν από το σπίτι. Πολλά “κόσμια” αραβικά τραγούδια έχουν διασκευαστεί στα εβραϊκά και τραγουδιούνται στις συναγωγές και σε θρησκευτικές γιορτές. “Nora el nora” είναι ένα τέτοιο τραγούδι.
Και μια που είπες για σκυλέ τραγούδια, εδώ είναι ένα άσμα του Καρρά (“Δώδεκα παρά”) που έχει επίσης γίνει εβραϊκό θρησκευτικό τραγούδι, όπως βλέπεις στο παρά κάτω βίντεο, παρμένο από συναγωγή:
Εύα
Θρησκευτικά;!!!
Αν ήταν για διασκέδαση, δε θα είχα να πω τίποτε για τα γούστα του καθενός. Αλλά για θρησκευτικά τραγούδια τα βρίσκω ελεεινά, σόρι κιόλας. Ξέρω ότι οφείλω σεβασμό στο Διαφορετικό αλλά αυτό με ξεπερνά. Φαντάζομαι ότι οι Ισραηλινοί που ξεκίνησαν αυτή τη γελοία μόδα θα προέρχονται από Ισραηλίτες των ΗΠΑ και θα κόβουν σχέδιο από τις αντίστοιχες μόδες προτεσταντικής ποπ (δεν υπαινίσσομαι φυσικά τίποτε σχετικό με τα γκόσπελ και τα σπιρίτσουαλ που είναι σοβαρές παραδόσεις).
Συγγνώμη.
Δεν είναι ανάγκη να ζητάς συγγνώμη! Εγώ ήμουν ασαφής. Ο τραγουδιστής είναι ένας “οριεντάλ ποπ” τραγουδιστής που διασκευάζει τούρκικα και ελληνικά λαϊκά με στίχους για το Θεό και που είναι δημοφιλής σε νέους ορθόδοξους Εβραίους που αρέσκουνται στα ανατολίτικα ακούσματα. Όχι πως είμαι ειδική στην παραδοσιακή εκκλησιαστική μουσική των διόφορων ομάδων (Ashkenazi, Σεφαρδίτες, Ιρακινοί κ.τ.λ) στο Ισραήλ, αλλά αυτά που έχω ακούσει είναι σίγουρα είναι πολύ διαφορετικά από το παραπάνω.Το παιδί απλώς έτυχε να τραγουδήσει σε συναγωγή. Αλλά ας αφήσουμε το θέμα, γιατί δεν ανήκει εδώ…εκτός αν μιλάμε για παράξενες διασκευές!
Εύα
Γεια σας πάλι,
Θα βγω λιγάκι εκτός θέματος, αλλά ελπίζω να είστε επικιείς (εδώ που τα λέμε κι οι σεβαστοί μοντεράτορες κάνουν κι αυτοί καμιά φορά μια παρέκβαση αν το φέρνει η συζήτηση!). Ο Περικλής μιλούσε για σύγχρονη ποπ προτεσταντική μουσική, αλλά η πράξη των contrafacta, δηλαδή να πάρεις εγκόσμιες μελωδίες και να τις ντύνεις με θρησκευτικούς στίχους είναι μια παλιά πράξη στις προτεστάντικες εκκλησίες (και ως μέλος αυτής της θρησκευτικής παράδοσης νιώθω την ανάγκη να την υπερασπιστώ!). Μάλλον αυτή η πράξη φαίνεται παράξενη για έναν Έλληνα ορθόδοξο, μια που η ελληνική εκκλήσιαστική μουσική έχει παλιές ρίζες και είναι κατά κάποιον τρόπο καθορισμένη και αναλλοίωτη. Δεν είμαι καθόλου θρήσκα, αλλά νομίζω ότι η αξία μιας διασκευής εγκείται στον στίχο και στον τρόπο εκφοράς…δηλαδή μια παραδοσιακή αραβική μελωδία μπορεί να εκφράσει με άρτιο τρόπο το θρησκευτικό αίσθημα σε μια εβραϊκή συναγωγή, όπως μία gospel διασκευή από ένα soul ή blues τραγούδι (και υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις) μπορεί να εκφράσει το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών (παρόλο που θεωρείται “the devil’s music”!). Για μένα προσωπικά, το ζήτημα δεν είναι στην προέλευση της μελωδίας, αλλά στο πώς γίνεται η προσαρμογή. Οι “ποπ” εκδοχές της θρησκευτικής μουσικής που υπάρχουν σε διάφορες θρησκείες δεν είναι πολλές φορές άρτιες, αλλά για μένα δεν είναι λόγος να αποκλείες τις περιπτώσεις όπου τα contrafacta έχουν εμπλουτίσει την εκκλησιαστική μουσική. Παραθέτω κι ένα άρθρο για το θέμα αυτό:
http://tinyurl.com/bl95py2
Εύα