Καλώς σας βρήκα και με συγχωρείτε που το πρώτο μηνυμα μου είναι αυτό. Αφορμή ήταν ενα προκλητικότατο σχόλιο στο facebook από τον ταλαντούχο κατα τα άλλα παίχτη Μιχάλη Παούρη. Ούτε λίγο ούτε πολύ μάλλον με κάποιο αρνητικό σχόλιο που μπορεί να έλαβε επιτέθηκε σε όλους όσους δεν τον ενθαρύνουν στο παίξιμο του, τους κατηγόρησε σαν οπισθοδρομικούς , κολλημένους και μπουζουκογρατζουνιστές που το μπουζούκι το έχουν μόνο για το λαικό μέρος του προγράμματος.
Εξαιτίας του οτι δεν έχω facebook και σαν επαγγελματίας μουσικός καιρό θα ήθελα να τον συγχαρώ για το ταλέντο του αλλα και να τον συμβουλέσω να προσγειωθεί. Θυμώνω που αγνοεί τόσους μεγάλους μπουζουξήδες που έχουν ασχοληθεί με την Τζάζ πολύ κάν πριν γεννηθεί ο Παούρης , Λεμονόπουλος, Τσομίδης, Τατασόπουλος, αλλά και την κλασσική μουσική Λάκης Λαφτσής. Είναι έλλειψη ευγένειας και αμετροέπειας να θεωρείς τον εαυτό σου τον πρώτοπόρο και τον μοναδικό που ασχολήθηκε.
Τέλος αν αυριο κάποιος πάρει μια Κρητική Λύρα και παίξει τα καπρίτσια του Παγκανίνι θα εξελιχθεί το όργανο μέσα απο αυτό; Θα βγεί ενα αποτέλεσμα εντυπωσιακό μεν αλλά χωρίς ίχνος αισθητικής δε. Και ο λόγος είναι ότι κάθε όργανο είχε συγκεκριμένο σκοπό σχεδιασμού άλλο η gypsy guitar αλλο η φλαμένγκο και άλλο η κλασσική.
Φίλε μου αν δεν γίνεις πιο μετριοπαθής και σεμνός η πορεία σου θα είναι πολύ σύντομη και μόνο απο βιντεάκια στο ίντερνετ.
Δεν είχα ουτε πρόκυτε να κάνω λογαριασμό στο fb και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας και ίσως με τον Παούρη αν συμμετέχει εδώ
Τηλέμαχε καλωσήρθες. Χαιρετίζουμε με χαρά τη διάθεσή σου για συζήτηση.
Δεν παρακολουθώ αυτού του είδους τη σκηνή, κι έτσι δεν έχω συγκεκριμένη άποψη για τη μουσική όσων αναφέρεις. Σε γενικό θεωρητικό επίπεδο συμφωνώ απολύτως με όλα όσα λες. Μόνο σ’ ένα σημείο ρίξε λίγο παραπάνω νερό:
Λογικά όλα έτσι δείχνουν, και συνήθως όταν πρωτοακούσω τέτοια απρόσμενα σμιξίματα είμαι πολύ επιφυλακτικός. Αλλά δεν ξέρεις τι μπορεί να βγει καμιά φορά. Δες λ.χ. πόσα έχουν γίνει τα τελευταία ιδίως χρόνια στην Ελλάδα με το κοντραμπάσο: όργανο κατά βάση κλασικό και τζαζ, μουσικοί που υποθέτω ότι θα είναι μάλλον κλασικών σπουδών, αλλά που παίζουν καλά και όχι μπασταρδεμένα σε σχήματα ρεμπέτικα, παραδοσιακά κ.ά. Συναντιέται ο Α μουσικός χώρος μ’ ένα όργανο από τον Β χώρο, και εμπλουτίζονται και το όργανο και ο Α χώρος. (Ίσως παίζει ρόλο ότι οι κοντραμπασίστες δεν έχουν το σύνδρομο του σολίστα, αλλιώς θα διάλεγαν άλλο όργανο.)
Για όλα τα άλλα είμαι σύμφωνος (όσο μπορώ να έχω γνώμη) και βρίσκω ότι τα θέτεις πολύ ισορροπημένα.
το να παίρνεις βήμα απο δώ για να μας μεταφέρεις τεκταινόμενα ή στάσεις από εξωτερική πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, δεν το βρίσκω εντάξει. Δεν παίζεις έτσι τίμια το παιχνίδι! Τί να πάει να πει: „Παούρη αν μας βλέπεις, απάντα;!“
Και τί με νοιάζει εμένα αν εσύ „δε θες να έχεις λογαριασμό στο fb;!”
Αν αισθάνεσαι ότι πρέπει να πεις κάποια πράγματα στον Παούρη, μπορείς να τον αναζητήσεις προσωπικά/διαδικτυακά ή να του κάνεις κριτική από το προσωπικό σου ιστολόγιο ή κανάλι στο Σωλήνα.
Φιλικά,
ένας που δεν του αρέσει καθόλου το παίξιμο του Παούρη
Για τον Μιχάλη Παούρη έχει γίνει εκτεταμένη συζήτηση εδώ, στην οποία έχει συμμετάσχει και ο ίδιος (πρώτη του δημοσίευση, #30). Διευκρινίζω ότι στο βίντεο με το οποίο ξεκίνησε η συζήτηση και το οποίο σήμερα έχει αφαιρεθεί από τον χρήστη που το είχε ανεβάσει, παίζει ο Μιχάλης Παούρης δημόσια, παρουσία και του δασκάλου του (Πολυκαντριώτη).
Κρίσεις επί κρίσεων…Δεν έχει σημασία αν κάτι ειπώθηκε εδώ ή σε άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης…Αν έβγαινα εγώ στο δικό μου προφίλ στο facebook (που δεν έχω) και έλεγα οτιδήποτε ποιόν αλήθεια θα ένοιαζε; Αν όμως έχεις παρουσία γενικά στο διαδίκτυο με βάση μια ιδιότητα, επάγγελμα, ταλέντο ή εκπροσωπείς ένα χώρο τότε μοιραία - εφόσον κάποιοι σε παρακολουθούν μπορούν με κόσμιο τρόπο να σχολιάσουν και να κρίνουν. Ένα σχόλιο πάντως από εμένα που ίσως να μην έχει και καμία αξία γιατί ούτε μουσικός είμαι ούτε μουσική παιδεία με την στενή έννοια του όρου κατέχω: Όλα τα όργανα μπορούν να παίξουν τα πάντα. Μπορώ με τη φλογέρα και παίξω Τσιτσάνη και την ηλεκτρική κιθάρα να παίξω Tchaikovsky…Ε και; Είναι άραγε η μουσική μόνο ένα σύνολο συχνοτήτων που ταλαντώνει την μεμβράνη του αυτιού μας ή κάτι πολύ περισσότερο που έχει να κάνει και με συναισθήματα, μνήμες, εικόνες και εμπειρίες ζωής;
Αυτό το σχόλιο είναι κατά την ταπεινή μου άποψη όλη η ουσία. Οι εικόνες και οι εμπειρίες ζωής ξεδιπλώνουν τις κρίσεις μας και πλάθουν την αισθητική μας και τις προτιμήσεις μας. Για μία καλή μελέτη πάνω στην αισθητική του γούστου και των προτιμήσεων μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο του Πιέρ Μπουρντιέ “η Διάκριση”.
Δεν με αφορά καθόλου το τί και πως τα είπε ο Παούρης. Είναι κάποιος πάρα πολύ καλός τεχνίτης αλλά προσωπικά πάντα ΔΕΝ θα αγόραζα ένα τιρκουάζ μπουζούκι με στρασάκια και διαμαντάκια και ο ίδιος ο Ζοζέφ να το κατασκεύαζε από τον τάφο. ΔΕΝ είμαι γνώστης του ρεμπέτικου ΔΕΝ είμαι γνώστης του λαικού μα πιστεύω πως κάποια πράγματα έχουν και το μέτρο τους. Σέβομαι το τί μπορεί να παίξει αλλά μάλλον, παρά είμαι πιτσιρικάς και δεν έχω ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα ‘‘μουσικά’’. Λοιπόν, άλλο παίζω κάτι δύσκολο και άλλο δεν χάνω ευκαιρία να κάνω ΕΦΕ! Σκεφτείτε τί θα έλεγε ο Μάρκος αν άκουγε κάτι τέτοιο.
Υ.Γ στο θέμα που μιλάει και ο ίδιος ο Μιχάλης Παούρης είναι ιδέα μου ή τα πράγματα παρά είναι ευγενικά?
Όπως είδες, το θέμα ξεκίνησε με αρνητική για τον καλλιτέχνη τοποθέτηση και τα αρνητικά σχόλια συνέχισαν. Ευγενικά, όποιος βρίζει εδώ μέσα, επαναφέρεται στη θέση του. Ξαφνικά, ενώ δεν το περιμέναμε, εμφανίστηκε ο ίδιος ο καλλιτέχνης και τοποθετήθηκε πάρα πολύ νηφάλια, προσπαθώντας φυσικά να υπερασπιστεί την άποψή του. Δεν υπήρχε λοιπόν κανείς λόγος να μην είμαστε ευγενικοί. Εσύ τι θα έκανες;
Έχει σημασία? Θα του έλεγα ότι υπάρχουν δεκάδες κιθαρίστες που κάνουν εξίσου εντυπωσιακά πράγματα στην Ελλάδα και ότι το μπουζούκι είναι όργανο για να εξηπηρετεί λαικούς ρυθμους δρόμους μελωδίες και ύφος. Α και ότι ο Χιώτης έγραψε και κομματάρες. Και άλλα πολλά αλλά τι σημασία έχει. Αν δεν κάνω λάθος ρεμπέτικο λέει το φόρουμ και θεωρώ εκτός αυτού του πεδίου την μουσική του προσσέγγιση. ΟΣΟ για αυτό που επισήμανες κ.Νίκο ίσως ήταν λίγο πιο ευγενικά τα πράγματα γι’αυτό και το είπα. Αλλά στην τελική μια κιθάρα γρατζουνάω,ποιος είμαι για να τον κρίνω ο malmsteen(?) h’ o… άντε δεν θα πω κανέναν Ελληνα
γεια σας ρε παιδια απο που μπορω να κατεβασω ρεμπετικα χασικλιδικα δωρεαν θελω να την ψαξω την φαση με το ρεμπετικο αν παιζει κανενα λινκ?? σας ευχαριστω…
Από αυτό το φόρουμ δεν θα πάρεις απάντηση σε αυτό. Δεν επιτρέπουμε τη διακίνηση ή ενθάρρυνση για διακίνηση υλικού που προστατεύεται από τους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
αν δεν κάνω λάθος, το κοντραμπάσο υπήρχε στις μικρασιάτικες ορχήστρες -ίσως δεν έμπαινε συχνά στις ηχογραφήσεις λόγω χαμηλής απόδοσης στις χαμηλές συχνότητες.
μην τα ξαναλέμε για τους διάφορους παίχτες της φόρμουλα 1, που νομίζουν ότι αυτούς περίμενε το κάθε λαϊκό/παραδοσιακό όργανο για να καταξιωθεί… πρόσφατα το άκουσα και για το κανονάκι! το μπέρδεψε με τους κανονιοβολισμούς φαίνεται.
Στα παραδείγματα όχι. Κανείς που να παίζει σήμερα κανονάκι ή λαϊκό κοντραμπάσο δεν είχε τέτοια ακούσματα όταν διαμόρφωνε τα μουσικά του πρότυπα. Στο παρελθόν μπορεί να είχαν ξαναϋπάρξει, αλλά αυτό το μάθαμε από δεύτερο χέρι (για το κοντραμπάσο εγώ τώρα το μαθαίνω). Εφόσον οι σχετικές παραδόσεις είχαν διακοπεί, πρακτικά πρόκειται για καινοτομίες.
Δεν είναι κάθε καινοτομία κακή. Αν δεν υπήρχαν καινοτομίες, θα παίζαμε λιθόφωνα και παλαμάκια. Απλώς δεν είναι και κάθε καινοτομία αυτοδίκαια καλή!
Να δοκιμάσω καλύτερο παράδειγμα; Το ιρλανδικό μπουζούκι είναι υπόθεση του 1960, ο πρώτος διδάξας είναι ακόμη εν ζωή. Έπιασε, και σήμερα θεωρείται ένα από τα στάνταρ παραδοσιακά όργανα της ιρλ. μουσικής. Αλλά δεν έπιασε για μόνο το λόγο ότι ήταν καινοτομία!!
Να κάνω και μια προσθήκη εκ των υστέρων:
Μην το ξαναπείς! Αλίμονο αν έπρεπε κανείς να είναι ο Μάλμστιν για να έχει γνώμη. Τι να πουν δηλαδή όσοι δεν παίζουν καθόλου μουσική; Κι όμως, η μουσική γι’ αυτούς βασικά είναι, όχι για εσωτερική κατανάλωση μεταξύ μουσικών (που αποτελούν μικρή μειοψηφία μεταξύ του ακροατηρίου).
δεν διαφωνούμε κάπου, εγώ μιλάω για παουροειδείς παίχτες μια και επανήλθε το θέμα (δεν είναι τέτοιος φυσικά ο τατασόπουλος). όσο για το κοντραμπάσο (κι εγώ χτες το έμαθα -το μεταφέρω με επιφύλαξη), απαραίτητη η επισήμανσή σου πως έχει χαθεί στο ενδιάμεσο σαν όργανο στα μικρασιάτικα και πως σήμερα μπαίνει σαν τζαζέ βάση για διασκευή.
pepe με έστειλες εκεί με τα πολύπλοκα σου. Ωραιότατη θα ήταν η ορχήστρα με κοντραμπάσο κιθάρα μπουζούκι μπαγλαμά, με βάση την κλασσική αρμωνία ( και τα γούστα μου. Δίνει άλλο βάρος το μπασάκι όπως και να το κάνεις αλλά θα τους ήταν και ψιλοάχρηστο στην ταβέρνα. Δεν θα ακουγόταν )Οσο για την φίρμα.Δεν έχω ακούσει κάτι πέρα από καθαρά εφετζίδικα μέρη,και μέρη που είναι για άλλο όργανο κι αυτός τα παίζει με μπουζούκι βλ.al di meola ( συνεργασία ζωής και καταξίωση δεν λέω αλλά προτιμώ στην θέση του παούρη στην προκειμένη περίπτωση τον paco για προφανέστατους λόγους)
ο παουρης ειναι παιχτουρας…τον εχω ακουσει να παιζει και καζαντζιδη οπως ακριβως ειναι στον δισκο… φυσικα θα εχει και αλλη αντιληψη οταν φτασει τα 30 για παραδειγμα…κοιταξτε που εφτασε το μπουζουκι…επαιξε με αυτον τον τοσο μεγαλο παιχτη μεολα…το μπουζουκι δεν μπορει να παιξει μονο ρεμπετικα και λαικα μπορει να παιξει και αλλα…ας μην ζηλευουν μερικοι μερικοι…
Μιχάλη το μπουζούκι τα πάντα μπορεί και πρέπει να παίξει, αρκεί το αποτέλεσμα να έχει μουσικότητα. Πολλά βίντεο μουσικών που απλά “τρέχουν” δεν έχουν μουσικότητα… Όταν ένας μουσικός συστήνεται στο κοινό με το αβαντάζ “ταχύτητα=δεξιοτεχνία”, κινδυνεύει να αφήσει αδιάφορους όσους πιστεύουν ότι “μουσικότητα+ουσία=δεξιοτεχνία”. Αυτό είναι όλο. Και με όλο το σεβασμό και καλοπροαίρετα, πολλοί από εμάς θαυμάζουμε την ταχύτητα και σεβόμαστε το ταλέντο του Παούρη, αλλά πίστεψέ με, δεν ζηλεύουμε απολύτως τίποτα από την αισθητική και το παίξιμό του…
Το ζητημα της δεξιοτεχνιας ειναι κατι αρκετα πολυπλοκο που εμπεριεχει και το θεμα του γουστου. Αρα, μεσες-ακρες καπου θα συμφωνουμε, δυσκολα ομως θα ειμαστε ποτε συμφωνοι 100% για κατι. Αυτο που θελω να προσθεσω στο κειμενο του Μπαμπη, αν και με βρισκει συμφωνο, ειναι πως θα ζηλευα (και ζηλευω) την δεξιοτεχνια παικτων που δεν βαζουν νοτες επειδη μπορουν μονο. Μακαρι ο συγκεκριμενος να με βγαλει λαθος δειχνοντας και κατι διαφορετικο.
Οταν ειχα ακουσει πρωτη φορα τον Τατασοπουλο π.χ., ειχα μεινει εκπληκτος βεβαια, αλλα μπορω να πω οτι κουραστηκα και λιγο. Την δευτερη φορα ηταν πολυ πιο απλος και με κερδισε αμεσως, χωρις να υστερει δεξιοτεχνικα.
Στον Παππο, στον Παπαδοπουλο ειχα “μεινει” με τον τροπο που βαζανε μεσα στο προγραμμα δεξιοτεχνικα ταξιμια. Αλλα το κυριοτερο για μενα: ξερανε ποτε να βαλουνε το τραγουδι και να μενουνε πιστοι στην αποδοση του.
Εν τελει, και ο Γεωργοπουλος ειναι ενας νεος μπουζουκοτεχνιτης που μπορει να βαλει πολλες νοτες, να παιξει φλαμενγκο,τζαζ και βαλς (!!!) αλλα οταν σε μια μαζωξη του φορουμ ειχε ερθει, δεν ειδα ιχνος προσπαθειας επιδειξης της δεξιοτεχνιας που κατεχει. Αρα, ισως να ειναι και θεμα μυαλων στο ποτε που και πως θα παιξεις.
Υ.Γ: Τον Παουρη τον κρινω μονο απο τα βιντεο που εχω δει.
Για την ύπαρξη κοντραμπάσου στις σμυρναίικες ορχήστρες των αρχών του 20ού αιώνα, πρώτος μίλησε δημόσια ο Κουνάδης ξεκινώντας την “συναυλία – ποταμό” κατά την δική του επισήμασνη, στο Παλλάς τη δεκαετία 80, αν θυμάμαι καλά. Δεν υπάρχουν δημοσιευμένα στοιχεία για τη σύμπραξη ή όχι μπάσων οργάνων (κοντραμπάσο ή τσέλο ή βιολοντσέλο) στις ηχογραφήσεις της εποχής, παρ’ όλο που τα στοιχεία υπάρχουν στις εταιρίες αλλά περιμένουν τον κατάλληλο ερευνητή. Άλλωστε, όπως ήδη επισημάνθηκε, οι συχνότητες αυτές είναι δύσκολο να επισημανθούν ακουστικά και ίσως η πρώτη φορά που άκουσα τέτοιο όργανο (το τσέλο του Μάρκου Σιφνιού) ήταν στις επεξεργασίες του Διονυσόπουλου στα πρωτότυπα 78ρια του Κουνάδη, στο άλμπουμ των Νέων για την Παπαγκίκα φέτος το καλοκαίρι.
Για το άλλο θέμα, της καταλληλότητας ενός οργάνου για πρωταγωνιστικό ρόλο σε πεδία όπου αυτό δεν είχε μέχρι τώρα δοκιμαστεί, θα συμφωνήσω με τον Μπάμπη: αν το αισθητικό αποτέλεσμα δεν είναι επαρκές, η “παράσταση” χάνεται.
δεν ήθελα να επανέλθω, αλλά μια και μπήκε το θέμα της ζήλιας: μάλλον οι μπουζουκίστες αυτού του τύπου ζηλεύουν την κιθάρα, αφού αντιγράφουν από αυτή το κούρδισμα, την ταχύτητα, τα εφέ, το ρεπερτόριο… αλλά θα είναι πάντα δυο χορδές και μια ψυχή πίσω! ας αφήσουν το μπουζούκι στην ησυχία του για αυτούς που το εκτιμάνε για αυτό που είναι.