Ας πούμε πως παίζατε μπουζούκι επαγγελματικά (που κάποιοι θα παίζουν) και βγάζατε φράγκα μόνο από αυτό και γουστάρατε το ρεμπέτικο όπως τώρα…
(παίζατε σε κουτούκια από δω κι από κει για λίγα λεφτά)
Και εστώ σας καλούσε η αξιότιμη διδα Βανδή(π.χ.)να παίξετε για τα χαζοτράγουδά της κάτι γεμίσματα που για ενα τραγούδι συνολικά ακούγεται το μπουζούκι 30 δευτερολεπτα … γενικώς δηλαδή να τον παίζετε αντί να παίζετε, και να σας έδινε και γαμώ τα φράγκα… Θα πηγαίνατε;
Ολα αυτά βέβαια είναι πολύ υποθετικά και λίγο χαζό το ερώτημα όταν γίνεται έτσι, αλλά να, συζήτηση να κάνουμε…
Θέλω να απαντήσετε -ειλικρίνα-, εάν βρισκόσασταν σε αυτή τη θέση, τι θα κάνατε. Εγώ μάλλον θα πήγαινα…
Και καταλήγω:
Τελικά λοιπόν ο “ρεμπέτης” είναι ο ερασιτέχνης; (στις μέρες μας σχεδόν σίγουρο) Αλλά θέλω να πω και στις παλιές ένδοξες μέρες, αν δεν υπήρχε πίσω από την υπόθεση ρευστό, θα συνέχιζαν να παίζουν και να ηχογραφούν οι Ρεμπέτες; (χωρίς εισαγωγικά εδώ)
Κατ’ αρχήν αγαπητέ Ιωάννη εαν αγαπάς πραγματικά το ρεμπέτικο τότε δεν θα πήγαινες με τίποτα στη Βανδή. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα έκαναν εαν ζούσαν και οι μεγάλοι ρεμπέτες μας. Έκαναν άλλωστε κάτι ανάλογο όταν το ρεμπέτικο βρέθηκε σε παρακμή. Νομίζεις πως θα ήταν δύσκολο για τον Μάρκο να γράφει τα “Απαπα” της εποχής εκείνης; Δεν το έκανε όμως και για αρκετά χρόνια έμεινε στο περιθώριο και συντηρούσε με δυσκολία την οικογένειά του. Όσο για τις παλιές και ένδοξες μέρες πιστεύω πως πάλι θα συνέχιζαν να παίζουν και να ηχογραφούν. ʼλλωσε όταν γίνονταν επανεκτελέσεις των τραγουδιών του Μάρκου όταν αυτός ήταν σε μεγάλη ηλικία σίγουρα θα έπερνε και αυτός κάποια ποσοστά. Λόγο της αρτυρισκλήρηνσης όμως που είχε δεν μπορούσε να παίξει και αυτό το ένιωθε σαν μεγάλη κατάρα.
Αγαπητοί φίλοι
Το μπουζούκι τείνουν να το καταντήσουν διακοσμητικό συμπλήρωμα. Το είδαμε ακόμα και στο τραγούδι των περιβόητων Antiqe ως φορκλορικό στοιχείο.Ο νεαρός το κρατούσε απλώς στα χέρια του και δεν ακούστηκε ούτε μια πενιά σε όλο το (μετριότατο)τραγούδι!Βεβαίως το γεγονός ότι σήμερα το μπουζούκι βρίσκεται παντού,ότι κάθε ελληνική ορχήστρα ξεκινάει απαραιτήτως τη σύνθεσή της με 2 ή και 3 μπουζούκια και μετά τα υπόλοιπα όργανα,ότι θεωρείται απαραίτητο ακόμα και στα μοντέρνα (ή όπως αλλιώς λέγεται το είδος που > η διδα Βανδή) είναι μια δικαίωση για το όργανο που πριν απο λιγες δεκαετίες θεωρόυταν > και ακόμη λίγο παλαιότερα βρισκόταν στο περιθώριο της κοινωνίας και διώκονταν απο το νόμο ! Το γεγονός ,όμως ,ότι οι φίλοι μας οι μπουζουκτσήδες είναι σήμερα οι πιο περιζήτητοι και ακριβοπληρωμένοι μουσικοί δεν πρέπει να τους παρασύρει σε μια υποβάθμιση και έναν ευτελισμό του οργάνου > τρόπου,με τους ίδιους θλιβερούς πρωταγωνιστές.Οφείλουν να προσέχουν τις επαγγελματικές επιλογές τους και να ανάβουν που και που κανένα κερί στον > Βαμβακάρη στον οποίο κυρίως οφείλουν τη σημερινή καταξίωση.Επομένως συμφωνώ με τη θέση του Δημήτρη Ιωαννίδη.
Απλώς στις μέρες μας ο κόσμος έχει χαλάσει. Η Βανδή κι ο Φοίβος δε θα ήταν τίποτα αν ο κόσμος δεν τους προτιμούσε. Και δεν μπορείς να πεις ότι εμπορικό = πάντα μη ποιοτικό γιατί κι ο Τσιτσάνης στις μέρες του ήταν εμπορικός κι όμως ήταν αυτός που ήταν. Κι όλη αυτή η δισκογραφία του Ρεμπέτικου δε θα υπήρχε σήμερα εάν εκείνες τις μέρες δεν πουλούσε.
Θέλω να πω ότι δεν φταίνε οι μπουζουξήδες τις περισσότερες φορές γι’αυτά που παίζουν σήμερα. Εχουν συνείδηση ότι αυτά που παίζουν είναι μαλακίες κι υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι που βρίσκονται σε αυτό το λούκι, κακά τα ψέματα . Ο ίδιος θέλει να αποδώσει πάνω στο όργανο, εκείνοι του λένε όχι, θα παίξεις 20 νότες στην ταχύτητα του φωτός και μετά θα σκάσεις. Τώρα ο άλλος άμα έχει ασχοληθεί μόνο με το μπουζούκι στη ζωή του τι θα πάει να κάνει θα πει όχι στα φράγκα που του δίνουν και θα πάει να δουλέψει στην οικοδομή;
Και καταλήγω ότι από τη στιγμή που το δεις εντελώς βιοποριστικά (στις μέρες μας τουλάχιστον) και πολύ να γουστάρεις, χάνεται όλη η μαγεία και μπορεί να μπεις σε ενα τέτοιο λούκι. Φυσικά υπάρχουν κι οι λαμπερές εξαιρέσεις και μπράβο τους!