Εχω την εντύπωση ότι το όργανο δεν έχει σωστές αναλογίες (εστω και για μαντολινάτο μπουζούκι)
Πολύ σωστά. Και τεράστιο σε μήκος είναι το μπράτσο, και υπέρχοντρο, και η ταστιέρα μάλλον θέλει ξήλωμα (αφού πρώτα αφαιρεθεί το έξτρα κόντρα πλακέ), και εκείνο το χοντροκατασκεύασμα κάτω απ’ τον καβαλάρη σίγουρα δεν συμβάλλει στην παραγωγή ωραίου ήχου. Ε, δεν είναι υποχρεωτικό να το αγοράσουμε…
Για την ιστορία, πάντως, της αμερικάνικης οργανολογίας, το όργανο έχει ενδιαφέρον.
'Εκοψαν το μάνικο και ένωσαν ενα μεγαλύτερο κομμάτι για να μετατραπεί από μαντολίνο σε μπουζουκοειδές. Σε αυτή τη φωτογραφία δε μπορεί να φανεί αλλά στο ebay διακρίνεται καθαρά η ένωση.
Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα… Έτσι όπως το βλέπω πρέπει να είναι και 1μισο μέτρο…
Σταματήστε τα σχόλια τύπου chat και παρακαλώ πριν γράφει καθένας το οτιδήποτε να το σκέφτεται πρώτα.
Σύμφωνα λοιπόν με τον πωλητή το συγκεκριμένο όργανο έχει μήκος (συνολικό !!!) 37 inches και για να το φέρουμε και στα “δικά μας” δεδομένα σκάρτα 94 cm. Εάν λοιπόν αναλογιστούμε και το πόσο μικρό είναι το σκάφος αφού πρόκειται για μαντολίνο, τότε θα δούμε ότι μοιάζει φυσιολογικό. Μη σας ξεγελά η εικόνα - σαν οφθαλμαπάτη -. Μάλιστα αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το μήκος όλου του μπράτσου είναι περίπου 66.5 cm εκ των οποίων περίπου τα 35.5 cm είναι η επέκταση. Στο μέτρημα του μήκους του μανικιού προφανώς περιλαμβάνεται και η κλειδιέρα.
Η μετατροπή πάντως μαντολίνου σε μπουζούκι με αλλαγή του μπράτσου ήταν κάτι συνηθισμένο σε παλαιότερες εποχές. Για το θέμα αυτό έγραφα:
«Πρέπει εδώ να εξετάσουμε ένα θέμα σημαντικό για την εξέλιξη του σύγχρονου μπουζουκιού. Στη γειτονική Ιταλία, στο νότο της, έχει δημιουργηθεί μία ακμάζουσα βιομηχανία παραγωγής οργάνων της οικογένειας του μακρυμάνικου λαούτου, κυρίως μαντόλες και μαντολίνα. Έχουμε πολλές πληροφορίες ότι τέτοιου είδους όργανα εξάγονται στην Ελλάδα σε όχι ευκαταφρόνητες ποσότητες, ιδιαίτερα το «ναπολιτάνικο» λεγόμενο μαντολίνο: ένα σχετικά μικρόσωμο όργανο με βαθύ ηχείο και σχετικά μικρό μπράτσο, αρματωμένο με τέσσερις διπλές συρμάτινες χορδές και κούρδισμα βιολιού.
Τα όργανα αυτά ήταν δημοφιλή στα Ιόνια νησιά καθώς και στη δυτική Πελοπόννησο, αλλά και στην Κρήτη καθώς και σε αρκετές αστικές περιοχές / πόλεις της Ελλάδας, όπως στην Αθήνα και τη Σμύρνη. Στην Κρήτη, το μαντολίνο χρησιμοποιήθηκε κυρίως για συνοδεία τραγουδιών της ντόπιας παράδοσης, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα η χρήση του ήταν κυρίως σε οργανωμένα αστικά μουσικά σύνολα όπου καλλιεργήθηκε η δυτικότροπη μουσική, με πολυφωνική χορωδία συνοδευόμενη από μαντολίνα και κιθάρες, η «Μαντολινάτα».
Με αυτή τη δραστηριότητα δεδομένη, έχουμε αρκετά παραδείγματα όπου τέτοια εισαγόμενα μαντολίνα τροποποιήθηκαν ώστε να προσομοιάζουν σε μπουζούκι / ταμπουρά: ο οργανοποιός συνήθως κρατούσε το ηχείο και το καπάκι του, αντικαθιστώντας το μπράτσο με ένα μεγαλύτερο. Κοινά χαρακτηριστικά τέτοιων οργάνων είναι το βαθύ ηχείο, το γωνιασμένο στο ύψος του καβαλάρη καπάκι, το σχετικά στιβαρότερο, σε σχέση με τους παραδοσιακούς ταμπουράδες μάνικο και η χρήση εισαγόμενων βιομηχανικά παραγόμενων μηχανισμών κλειδιέρας. Η κλειδιέρα χρησιμοποιούνταν ολόκληρη, χωρίς να αποκόπτεται το τέταρτο κλειδί. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι ότι όλα αυτά τα όργανα διέθεταν πλέον μεταλλικά τάστα, τοποθετημένα μάλιστα σε αποστάσεις συγκερασμένης κλίμακας όπως και στα μαντολίνα, ανά ημιτόνια. Είναι η χρονική στιγμή όπου το μπουζούκι ξεφεύγει από τις ανατολικές, τροπικές τεχνικές με κινητούς μπερντέδες και υιοθετεί τη δυτική τεχνική του ενσωματωμένου στην ταστιέρα μόνιμου τάστου. Σύντομα οι ντόπιοι οργανοποιοί άρχισαν να αντιγράφουν τα ιταλικά μαντολίνα / μαντόλες και τα πρώτα ντόπια «υβρίδια» μαντολίνου και ταμπουρά άρχισαν να εμφανίζονται.»
Μπορώ από παλαιό μαντολίνο να το κάνω μπουζούκι?
Μπορείς να διαβάσεις παραπάνω
ναι, αλλα για ποιο λογο να το κανεις αυτο οταν υπαρχουν τοσα μπουζουκια γυρω μας?
και μπουζουκι δεν θα εχεις…
η μαντολα ειναι πιο κοντα σε μπουζουκι παντως αν θες να κανεις τετοιες μετατροπες.
Η μαντολινάτα λειτούργησε και σαν οργανικό σύνολο, π.χ. οι συνθέσεις του Λάβδα. Ξέρουμε από άλλες συζητήσεις μας ότι και στην Κρήτη υπήρχαν μαντολινάτες στις αρχές του 20ου αιώνα.
Από τις παρτιτούρες ελληνικής έκδοσεις, πολλές ήταν για βιολί ή μαντολίνο αφού το κούρδισμα είναι το ίδιο, αλλά έχουμε και μικρά σύνολα π.χ. μαντολίνο με κιθάρα, 2 μαντολίνα και μαντόλα κλπ. Και η μουσική καλύπτει τα πάντα από γνήσια ή όχι δημώδη μέχρι κλασσική. Ένα ωραίο δείγμα εδώ από τη συλλογή Κουνάδη: https://vmrebetiko.gr/item/?id=1313
Είπα “κυρίως”. Βεβαίως και υπήρχαν και στην Κρήτη μαντολινάτες.
Απ’ όσα έχω ακούσει, χωρίς να εντρυφήσω συστηματικά, τα μαντολίνα γενικώς μεν συνδέονται με την οργανωμένη μουσική: εκτός από τις μαντολινάτες, τα χρησιμοποιούσαν και οι δάσκαλοι (υποχρεωτική γνώση μουσικού οργάνου: αν ήξερες από πριν βιολί ή κάτι άλλο, έχει καλώς. Αν όμως όχι, η συνήθης εύκολη λύση ήταν το μαντολίνο). Ξεκινώντας όμως από εκεί, μαντολινάτες και σχολεία, άρχισαν να διαδίδονται και στη λαϊκή χρήση. Εκτός από την Κρήτη, αυτό συνέβη στη Ρόδο και τη Χάλκη, και υποθέτω και στα 7νησα. Πιθανόν και αλλού…
μαντολινατες και παρόμοια μουσικά σύνολα, υπήρχαν σε ολες τις μαγαλύτερες πολεις.
αντιπρόσώπευαν την δυτική κουλτούρα.
αυτη τη μουσικο είδος εκτόπισε το μπουζούκι.
αλλα οι Ευρωπαϊστές, ειχαν προλαβει να ιδρύσουν τα ωδεία τους και ακομη κατευθύνουν την μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα (ακομη και στα μουσικα γυμνάσια)
δεν υπαρχει ουτε κωμόπολη σημερα χωρις Δημοτικό η Ιδιωτικό ΩΔΕΙΟ.
αυτοι εξεταζουν και δίνουν τα πτυχία…
Μα λογικό δεν είναι; Ποιοι θα κάνουν ωδεία, οι μουσικοί της προφορικής παράδοσης ή εκείνοι που επί γενιές και αιώνες διδάσκονταν με συγκεκριμένη μεθοδολογία και με μουσική γραφή;
Παραδοσιακοί μουσικοί με μουσική μόρφωση υπήρχαν -έστω και ως μεμονωμένες περιπτώσεις- από παλιά. Αλλά ευρωπαϊκή φυσικά μόρφωση.
Μπορεί να γίνει μετατροπή και υπαρχουν και αρκετές αντίσοιχες κατάγραφές.
Δες και εδώ:
Ο ήχος του ‘‘τζουραδίζει’’ λόγω του μικρότερου σκάφους αλλά δίνει ήχο πιο παλιακό.Είναι ενδιαφέρον πρότζεκτ πραγματικά. Έχω αγοράσει και εγώ εδώ και καιρό ένα γερμανικό μαντολίνο του '50 και σκοπεύω κάποια στιγμή να κάνω την μεταροπή αυτήν.
Με μια γρήγορη ματιά στο σωλήνα:
Μισό λεπτό. Το μαντολίνο και η κιθάρα δεν ήταν (μιλώ για την περίοδο1890-1940) πρώτης γραμμης σολίστικα κλασικά όργανα όπως το πιάνο και το βιολί, ούτε όργανα της συμφωνικής ορχήστρας, όπως π.χ. τα πνευστά κλπ των φιλαρμονικών.
Οι μαντολινάτες ήταν σύνολα που μπορούσαν να στηθούν εύκολα, είτε με πρωτοβουλία ενός καθηγητή μουσικής σε σχολείο π.χ. Χουρμούζιος στη Λεμεσό και μετά στο Ηράκλειο, είτε στο πλαίσιο ενός σωματείου που μπορεί να είχε και χορωδία αλλά και αθλητικές ομάδες κλπ. είτε από μερακλήδες, με πιο σοβαρές βλέψεις/ρεπερτόριο (ο Λάβδας) ή απλά κανταδόρους της γειτονιάς. Υπήρχε κάποια επαφή με τον κόσμο των ωδείων, η Αθηναϊκή μαντολινάτα λειτουργούσε κάπως σαν ωδείο, αλλά το φαινόμενο γενικότερα δεν ήταν μόνο ωδειακό, όπως δεν ήταν και μόνο λαϊκό.