Νομίζω ότι το θέμα είναι ο εξαιρετικός μουσικός Μανώλης Πάππος και όχι ο κοινωνιολογικός και πολιτιστικός χαρακτήρας της λαϊκής ταβέρνας, οπότε θα σταματήσω μετά το παρόν, να τοποθετούμαι εκτός θέματος. Η λαϊκή ταβέρνα με μουσική δεν είναι Ηρώδειο, Μέγαρο Μουσικής, Σκάλα του Μιλάνου, Αλμπερτ Χολ κλπ. Αυτό σημαίνει, όπως είπε και ο nikosn παραπάνω, ότι ο κόσμος μπορεί ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ, ακούγωντας και προσέχοντας τους μουσικούς και χωρίς να ενοχλεί, να πει μια κουβέντα, να κάνει ένα σχόλιο, να πει ένα καλαμπούρι… Μην μπερδευόμαστε, κανείς δεν δικαιολογεί τους φασαριόζους, αδιάφορους, ενοχλητικούς πελάτες.
Την ταβέρνα ωστόσο χωρίς φαγητό πρώτη φορά την ακούω στη ζωή μου όπως και την στάση “τρώω σπίτι και μετά πάω στην ταβέρνα”. Αυτά εκφεύγουν της κοινής λογικής αλλά και του χαρακτήρα της λαϊκής ταβέρνας. Δεν είναι τρισάγιο η λαϊκή διασκέδαση εκτός αν γίνει τώρα με τα οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν.
Για να ακουσεις ομως τον Παππο και ολους τους υπολοιπους γνωστους και αγνωστους εξαιρετικους πρεπει να ειναι ανθρωπινες οι συνθηκες.Φυσικα και δεν αναφερομουν στην απλη κουβεντα που θα πιασει μια παρεα αλλα στα βογκητα γελιου και στις αναρθρες κραυγες που παρεμβαλονται μεταξυ εμου και του μουσικου.Δεν νομιζω οτι ειναι εκτος θεματος.Συμβαινει παρα πολλες φορες και οταν βρισκομαι στη θεση του μουσικου και στου ακροατη.
Έχω πατέρα κυνηγό…το ξέχασες? Δεν είμαι αδιάκριτη και το ξέρεις…και λίγα είπα…και πάλι το ξέρεις…:089:
Εμ στα λόγια μου έρχεσαι!
Ναι! Πας 10 φορές για να προσκυνήσεις μια!:109:
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αλλά και αυτό προκύπτει από τον παραπάνω ‘‘συναγωνισμό’’ στον οποίο αναφέρεσαι…Και δε βλέπω πως μπορεί ν’αλλάξει αυτή η νοοτροπία…Πάντως αν γίνει πάρε με να πάμε παρέα γιατί πολύ θα θελα να τους ακούσω να κεντάνε!
Τον Μανώλη Πάππο θα πήγαινα να τον ακούσω να παίζει ζωντανά χωρίς καλώδιο σε χασαποταβέρνα 800 ατόμων. Γιά μία και μόνο φράση του. Τον έχω ακούσει ζντανά από κοντά μόνο μιά φορά, (οι υπόλοιπες ήταν σε συναυλίες και είναι διαφορετικά) σ’ενα μαγαζί στον Πειραιά με τον Άρη και τον Βαρλά μαζί και κατάλαβα γιατί και οι δύο επέμεναν ότι είναι από τους μεγαλύτερους παίχτες.
(Για το θέμα φασαρίας και ταβέρνας έχω εκφραστεί και σε παλιότερα πόστ και δεν θέλω να σκίσω περισσότερο το τόπικ. Απλά να πώ ότι η κατάσταση είναι σκέτη δυστυχία. Πρέπει απλώς να “σβήσεις το κοινό και να μείνεις στον καλλιτέχνη.”
Έχει τύχει να ακούσω τον Στουραίτη στο 1000+2 νύχτες σε περιβάλλον “εκκλησιαστικό”, αλλά και στον Πίκο με 10 παρέες πίτα και φασαρία πάλι, κένταγε. )
Η χθεσινή βραδια στο 1002 νύχτες ήταν απλά μαγευτική. Το μαγαζί ήταν σχεδόν γεμάτο και ο Μανώλης μια ομάδα μόνος του.Όπως είπε και ο Ισαακ τον Μανώλη τον ακούς για μια και μόνο φράση του και χθες μας έδωσε εκατοντάδες τέτοιες.Να συμπληρώσω ότι κατα τις 2 ανέβηκε στο πάλκο και η Σοφία Εμφιετζή και εγινε ένα μικρό αφιέρωμα στον Γιωργο Ζαμπέτα και στον Άκη Πάνου.Οσοί βρεθήκαμε εκεί χθες μεταξύ αλλων και ο Δημήτρης Μυστακίδης ,ο Βαγγέλης Κορακάκης καθώς και αλλοι πολλοί φύγαμε ικανοποιημένοι από αυτό που ακούσαμε.
Εδώ, σε ένα μικρό, πλην όμως ιδιαίτερα ενδιαφέρον δείγμα, η σπουδαία Σοφία Εμφιετζή και ο Μανώλης Πάππος στο “αδιέξοδο” του Ζαμπέτα, οδηγώντας πολλούς μπουζουξήδες σε … “αδιέξοδο”!!! Χαρακτηριστική λεπτομέρεια: στο προτελευταίο ρεφραίν ο Μανώλης πίνει μια-δυο γουλιές ουισκάκι ενώ έχει ξεχάσει το σιγόντο, το οποίο είχε τραγουδήσει κανονικά την πρώτη φορά. Μετά από λίγο, όταν το θυμηθεί, “επιστρέφει” … Μανώλης Πάππος, αρρώστια αθεράπευτη!!!