Καλημέρα στην ομήγυρη. Με περιτριγυρίζει μια σκέψη και είπα να την καταθέσω – με τον κίνδυνο, πάντως, να χαρακτηριστώ γραφικός. Μάλιστα δεν ξέρω αν είναι και ο κατάλληλος χώρος εδώ (στο «Μαζώξεις»). Αν όχι, ίσως μπορούν να βοηθήσουν στη … μετακόμισή της οι διαχειριστές.
Ξεκινάω με το δεδομένο ότι όσοι ασχολούνται με οποιονδήποτε τρόπο με το ρεμπέτικο, έχουν και διάθεση να βρίσκονται μαζί, να παίζουν, να τραγουδούν, να συζητούν γι’ αυτό, να ανταλλάσσουν απόψεις. Κάποιος που παίζει μπουζούκι, π.χ, βρίσκει την καλύτερή του με έναν κιθαρίστα παίζοντας τα τραγούδια που αγαπούν. Και λοιπά. Σκεφτόμουν, λοιπόν, την ιδέα να βρεθεί ένας χώρος μόνιμος, ένας χώρος αναφοράς για όλους ( εγώ είμαι στην Αθήνα και ίσως οι περισσότεροι), όπου θα μπορεί κανείς να πηγαίνει, να κάνει την εξάσκησή του, αν θέλει, τα μαθήματά του, να συναντιέται με άλλους και να παίζουν, να συζητάνε και, βέβαια, όταν θέλουν, να οργανώνουν και καμιά γενικότερη μάζωξη.
Προφανώς υπάρχουν άπειρα πρακτικά ζητήματα που ζητάνε τη λύση τους, αλλά λέω πως, αν υπάρξει μία αρχική διάθεση από μία ομάδα κάποιων από μας, μπορούμε να βρεθούμε και να τα συζητήσουμε και, αν βρούμε μία ικανοποιητική φόρμουλα, το προχωράμε.
ΥΓ. Μάλλον αυτή η σκέψη γεννήθηκε με νωπές τις εντυπώσεις από τη μάζωξη στο «Κουτούκι», που για μένα ήταν η πρώτη, και χάρηκα από την όλη αύρα που απέπνεε η ρεμπετοσυνάντηση.
Αυτό προϋποθέτει ενοίκια κλπ, θα έπρεπε κάποιος ή κάποια ομάδα ανθρώπων να το αναλάβει.
Θα μπορούσαμε να κανονίζουμε πιο πυκνά μαζώξεις όπως παλιά, αν και με μεγαλύτερη προσοχή γιατί ο χειμώνας θα είναι δύσκολος.
Επίσης όποιοι θέλουν μπορούν να φτιάξουν παρεΐτσες και να βρίσκονται πιο χαλαρά και συχνά μεταξύ τους.
Διονύση εχω κάνει αντίστοιχες σκέψεις αλλά ξέρεις και εσύ οτι ειναι δύσκολο, όπως αναφέρει και με λεπτομέρειες ο Νίκος πιο πάνω.
Το θέμα της "συνάντησης " πιστεύω οτι μπορεί να βοηθηθεί απο τις μαζωξεις και το chat.
Μέσα απο την μάζωξη μπορούμε να γνωριστούμε να σπάσει ο αρχικός πάγος, να έχουμε μια πιο καλή εικόνα ο ένας για τον άλλον και μέσα απο το chat μπορούμε να καλησπεριζουμε και να δηλώνουμε διαθέσεις και διαθεσιμοτητες.
Παράδειγμα τύπου “Παρασκευή μπορώ και ξέρω το ταδε αναψυκτήριο που δεν εχει πρόβλημα να αράξουμε εκει και να παίξουμε”.
Ίσως αυτο που περιγράφω να ειναι και πιο βατό.
Παιδιά, έχω μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι, όπου -όπως όλοι οι ταξιδιώτες- είδα πολλά και θαυμαστά και δε βλέπω την ώρα να τα μοιραστώ. Ένα από αυτά λοιπόν κολλάει ίσως κάπου με την ιδέα του Διονύση:
Υπάρχει στη Βιέννη ένα μπαρ που είναι τζαμάδικο (δηλαδή πας για τζαμάρισμα). Ο καθένας μπορεί να κανονίσει να πάει με την παρέα του να παίξουν, ως πελάτες βέβαια, και να βρει τζάμπα κοινό, ή να μην κανονίσει τίποτα, να πάει με το όργανό του, και να μπλέξει με όποιους βρει εκεί.
Η εμπειρία μου ήταν περίπου σουρεαλιστική, γιατί ήμουν με μια πολύ μεγάλη διεθνή παρέα όπου διάφοροι μόνοι τους ή σε ομάδες έπαιζαν περιθωριακά, εξωτικά ή αρχαία (χαμένα και αναβιωμένα) όργανα από διάφορες γωνιές του κόσμου, βιέλα με τροχό, λαουνέντας, τσίτερ, ισλανδική λύρα κλπ. (εγώ τσαμπούνα), και βρήκαμε εκεί ένα σωρό τύπους και τύπισσες που άνοιγαν τόπο να διασχίσουν το πλήθος κουβαλώντας στην πλάτη τους κοντραμπάσα, φορώντας κολάρο την τούμπα (το γιγαντιαίο χάλκινο μπάσο που μπαίνεις μέσα και ξεπροβάλλει πίσω από την πλάτη σου το χωνί), ή απλώς κραδαίνοντας ένα σεμνό και ταπεινό κλαρινέτο, βιολί ή ακορντεόν. Πολύ μεγάλο μαγαζί, με πόρτες από αίθουσα σε αίθουσα ώστε να μπορούν να υπάρχουν πολλοί μουσικοί πυρήνες ταυτόχρονα και ανενόχλητα, με ένα πιάνο με ουρά στη μία άκρη και δύο όρθια πιάνα αντικριστά πλάτη με πλάτη στην άλλη, μερικά μικρόφωνα ήδη στημένα και διαθέσιμα προς χρήση για όσους θέλουν να τραγουδήσουν μαζί με θορυβώδη όργανα (μέσα σε ένα πλαίσιο κατά τα άλλα σκέτο, ακουστικό), μερικά καθίσματα που δεν ήταν σκαμνιά αλλά καχόν, κλπ. Οι μίξεις, τα παντρέματα και οι μουσικοί διάλογοι που έλαβαν χώρα είναι πέρα από κάθε φαντασία.
Στο μαγαζί υπάρχει η δυνατότητα να κλείσεις μια αίθουσα για να παίξεις, ή να μη γίνει καμία κράτηση και να παίξει ο καθένας. Στην περίπτωσή μας, λόγω λάθους του μαγαζιού ( 
), έγιναν και τα δύο ταυτόχρονα.
Λοιπόν, δε νομίζω να υπάρχει τέτοιο μαγαζί στην Αθήνα ή αλλού στην Ελλάδα, αλλά το γενικό κόνσεπτ του «τζαμάδικου» νομίζω ότι δεν είναι άγνωστο. Σε μπαρ νομίζω ότι είχα δει κάποιο προ μερικών ετών (προ κορώνας) στην Αθήνα, και σε ταβέρνα σίγουρα πολλές είναι θετικές προς μια τέτοια κατεύθυνση έστω κι αν δεν την έχουν καθιερώσει ως προσδιορισμό του μαγαζιού.
Όπου λοιπόν βρεθεί ένα τέτοιο, μπορεί κάθε τόσο να πέφτει ένα σύρμα «απόψε πάω στο τζαμάδικο, όποιος θέλει ας ακολουθήσει». Τι θα λέγατε;
Καλημέρα κι από μένα.
Ωραία ιδέα να υπάρχει ένα ΣΤΕΚΙ να περνάει όποιος θέλει, να ρίχνει καμιά πενιά… να συζητήσει για ρεμπέτικο κτλ…
Καλύτερα να βρισκόταν ένα καφενείο, που όποιος γουστάρει να πια έναν καφέ η μια ρακί να πήγαινε. Όμως, η Αττική είναι τεράστια και πολύ φοβάμαι πως αν πούμε ας πούμε ότι βρίσκεται ένα τέτοιο μέρος πχ στον Περισσό, όσοι μένουν Πειραιά θα 'χουν ταξίδι…
Περικλή, την ιδέα του τζαμάδικου την έχω χρόνια, αυτό το έβλεπα στην Γαλλία από το 1998… ΑΛΛΑ οργανωμένα, δλδ δεν απευθυνόταν σε αρχάριους (όπως ίσως είναι κάποια μέλη του φόρουμ), αλλά από ένα επίπεδο κι επάνω κ υπήρχε και μια κατανόηση, δλδ ο άλλος έπαιζε 2-3 κομμάτια, όχι συνέχεια κτλ κτλ κτλ
Κάποιο φίλοι στο Στρασβούργο έχουν το Cafe Aman Strasbourg που μαζεύονται μια φορά το μήνα αν δεν κάνω λάθος σε κάποιο μαγαζί και τζαμάρουν.
Αν κάποιοι το έχουν ανάγκη δλδ, θα βρουν χώρο να γίνει…
Έχει πάει κανείς στο ΔΕΚΑ4 στην Νέα Σμύρνη που έχει τζαμάρισμα κάθε Τρίτη; Το έχω δει αλλά δεν έχω πάει ποτέ.
Αυτό ισχύει για οποιαδήποτε λύση / πρόταση τελικά εφαρμοστεί, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Επειδή δεν είναι επιθυμητό να υπάρξουν δέκα τζαμάδικα στην Αθήνα (διάσπαση!), πρέπει όλοι να συμφιλιωθούμε με την προσέγγιση ότι αυτός θα είναι ο χώρος μας, και ας είναι μακρυά για κάποιους. Να μην αποτελέσει δηλαδή αυτό το αρνητικό στοιχείο, αφορμή για απαξίωση της ιδέας.
Το συνεταιριστικό καφενείο του Νικόλα;
Είναι μια πολύ ωραία ιδέα, ένας τέτοιος χώρος. Το θέμα της απόστασης όπως λέει και ο Νίκος από πάνω θα είναι υπαρκτό για πολλούς, αλλά όπως έχουν αποδείξει οι μαζώξεις δεν δημιουργεί πρόβλημα. Εξάλλου αυτό μπορεί να λυθεί με συνεργασία μελών και φίλων από κάποια περιοχή. (Car pooling).
μου αρέσει πολύ αυτή η αυτο-οργάνωση και το ρίξιμο ιδεών! ό,τι μπορούμε να κάνουμε σαν φόρουμ (και εγώ εξ αποστάσεως) θα το κάνουμε για να το στηρίξουμε
Α, ώστε είναι παράδοση στας Ευρώπας.
Ε ναι, έτσι έγινε και σ’ εμάς στη Βιέννη. Δε σ’ έπαιρνε κι αλλιώς άλλωστε: φινάλε κομματιού και παύση = παραχώρηση προτεραιότητας, αυτόματα! Η «ζ’ητηση» (=προσφορά εν προκειμένω) ήταν τόση ώστε οι παύσεις δεν κρατάγαν πάνω από πέντε δευτερόλεπτα. Ο μόνος τρόπος να κάνεις κατάχρηση θα ήταν να παίξεις όλο σου το ρεπερτόριο σε μια “σειρά” απνευστί, οπότε μοιραία κάποια στιγμή θα αντιλαμβανόσουν ότι γίνεσαι απρεπής.
Ε καλά τώρα, αυτό χωράει νερό. Αν σκοντάφτεις πολύ, το πιθανότερο είναι ότι δε θα θες καν να παίξεις μπροστά σε κοινό. Αν δε σκοντάφτεις αλλά απλώς δεν είσαι και φτασμένος ακόμα, είθισται να υπάρχει μια κατανόηση, μια αλληλεγγύη παλιού προς νέο. Εκτός αν ο ίδιος ο νέος ντραπεί να παίξει όταν προηγουμένως ο παλιός έχει μαγέψει τα πλήθη. Αυτά είναι ζητήματα αυτορρυθμιζόμενα, δεν πιστεύω να υπάρχουν πουθενά κανόνες «παίζετε μόνο αν είστε από τόσο και πάνω καλοί»!
Έτσι για την ιστορία, το βιεννέζικο τζαμάδικο είναι αυτό:
Μέσα σ’ όλο το σουρρεαλίκι της βραδιάς δε σκέφτηκα να κοιτάξω ούτε πώς το λένε ούτε τη δ/νση, αλλά πλέον ο γούγλης σού βρίσκει τα πάντα έστω και με ελάχιστα κλου.
Η περιγραφή στο σάιτ αφορά πιο «κανονισμένες», ελεγχόμενες ας πούμε καταστάσεις. Αυτή που έζησα δεν ξέρω αν ήταν ο κανόνας ή η εξαίρεση. Πάντως αν η κοινότητα του φόρουμ καταλήξει ότι η καλύτερη και πιο βολική γειτονιά για όλους είναι στη Βιέννη, καταθέτω την πρότασή μου.
Ἐξαιρετικὲς ὅλες οἱ ἰδέες. Αὐτὴ γιὰ μόνιμο στέκι νομίζω εἶναι ἐξαιρετική, ἰδίως γιὰ τὰ περισσότερα ἄτομα ποὺ βρίσκονται σὲ Ἀθῆνα καὶ περίχωρα. Ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἀπόμακρυσμένους (Κέρκυρα) γιὰ ὅταν βρεθοῦμε ἢ προγραμματίσουμε νὰ βρεθοῦμε στὴν περιοχή!
Εὔγε σὲ ὄλους γιὰ τὶς ἰδέες τους στὸ θέμα!
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις απαντήσεις. Μπήκαν πολλά θέματα και ειπώθηκαν ωραίες ιδέες. Θα ήταν έκπληξη και για μένα αν η σκέψη προχωρούσε προς επεξεργασία και -ακόμα μακρύτερα - υλοποίηση. Παρόλα αυτά θα παραμείνουμε ρεαλιστές, θα επιδιώκουμε το αδύνατο, που έλεγαν και το ‘68 ("soyez realistes, demandez l’ impossible") 
Επιχειρώ κάποιες σύντομες απαντήσεις:
@Νίκος: Το θέμα του ενοικίου προφανώς ήταν το πρώτο που σκεφτόμουν κι εγώ. Υπήρχαν κάποιες ιδέες, πάντως. Όπως και να έχει, αυτά που προτείνεις είναι απολύτως ρεαλιστικά και υλοποιήσιμα.
@Panos: Συμφωνώ απόλυτα με τη μεταξύ μας προσέγγιση μέσα από τις μαζώξεις και με το γεγονός ότι από εκεί μπορεί να προκύψουν κάποια άλλα πράγματα, παρέες κλπ. Μακάρι να συμβεί. Δεν ξέρω αν εσείς που είσαστε χρόνια στο φόρουμ το έχετε ζήσει. Το θεωρώ πιθανό και το χαίρομαι.
@pepe : Ωραία πράματα μας περιγράφεις. Έχω δει τέτοιους χώρους στο Βερολίνο και τη Μαδρίτη. Απολαυστικοί, αν και, όπως ειπώθηκε, με προσανατολισμό σε μουσικούς επαγγελματίες - ή περίπου… Στην Αθήνα δεν ξέρω να υπάρχει κάτι τέτοιο και νιώθω πως, καθώς η αστική παιδεία μας τρέχει ασθμαίνουσα πίσω από τους ευρωπαίους γείτονες, θα αργήσουμε λίγο να το δούμε (αν και τα νέα παιδιά έχουν και ιδέες και παιδεία και δυναμική, οπότε μπορεί σύντομα να διαψευστούμε). Ούτε για το “τζαμάδικο” που λέει ο Νίκος στη Νέα Σμύρνη ξέρω κάτι.
@icetelli : Στέκομαι στην τελευταία σου φράση και λέω κι εγώ πως, αν είναι έτσι η ανάγκη κάποιων, κάπως θα βρεθεί μια φόρμουλα να γίνει κάτι. Και τότε ξεπερνιούνται και τα εμπόδια της χαώδους Αττικής.
@nikos_politis : Ποιο είναι το συνεταιριστικό καφενείο του Νικόλα; Δεν το ξέρω. Λες πως βολεύει για τέτοιες καταστάσεις, χωρίς πολλές διατυπώσεις κλπ;
@loukasfilm : Λες να επανέλθουμε κάποια στιγμή στην ιδέα, Λουκά;
@chrispanag : Στήριζε και μη ερεύνα, Χρήστο Έχει πλάκα αυτή η λέξη, όπως είναι:
άλλο “θα στηρίξουμε” και άλλο “θα στη ρίξουμε (στον κάλαθο)” την ιδέα 
@damker : Προσθέτεις αλλη μια ωραία ιδέα, damker … Όντως, θα μπορούσε να εξυπηρετήσει και σ’ αυτό. Δε σου κρύβω ότι εγώ, σε … δεύτερο στάδιο φαντασίωσης, είχα δει να φτιάχνει ο χώρος και να εξοπλίζεται, να λειτουργεί καλώντας και ανθρώπους που παίζουν, να προσφέρει και τίποτα στοιχειώδη και να βγάζει τα έξοδά του και… και… Ε, και μετά συνήλθα!
Καλό σαββατοκύριακο σε όλους, καλές μουσικές
Μπορει να γινει στα πλαισια “λεσχης”, με εγγεγραμενα μελη, και απαλασεσαι απο την εφορια, αρα εχεις μειωμενες τιμες. Τα εξοδα συντηρησης βγαινουν ειτε απο συνδρομη των μελων ειτε απο την καταναλωση, ειτε συνδυασμος αυτων. Για να ιδρυθει μια λεσχη χρειαζονται 22 η 24 υπογραφες ως βαση ετσι ωστε να νομιμοποιηθει.
Έχουν βέβαια περάσει αρκετά χρονάκια, δεν ξέρω αν ο χώρος αυτός λειτουργεί ακόμα, και υπό ποιές σήμερα συνθήκες. Κάπου στα Άνω Πατήσια κοντά, ένας χώρος όπου μία παρέα νεαρών τότε μουσικών είχε φτιάξει ένα στέκι. Ως πολύ συμπαθητικό το θυμάμαι, ιδίως επειδή μου άρεσαν τα παιδιά (Νίκος Σαρηγιάννης και άλλοι).
καλησπέρα, υπάρχουν πολλά ‘‘προβάδικα’’ στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο. Τι εννοώ προβάδικα; είναι διαμερίσματα στούντιο τα οποία έχουν εξοπλίσει με ηχομόνωση, συνήθως σε κάθε προβάδικο χωράνε μέχρι 4-5 μπάντες οι οποίες αφήνουν τους εξοπλισμούς τους(κυρίως τους ενισχυτές και ένα σετ ντραμς), κανονίζουν το πρόγραμμά τους και έχουν στάνταρ 1-2 πρόβες την εβδομάδα με πολλές ώρες στην διάθεσή τους. Πάνω κάτω βγαίνει 20 ευρώ στο κεφάλι τον μήνα ή 80-100 στην μπάντα το μήνα…αντί για μπάντες πάνε και πολλοί για πάρτη τους με σκοπό την μελέτη… μπορεί να ψάχνεις σε κάτι τέτοιο…
Γεια σου, Ρένο. Ευχαριστώ για την απάντηση. Μια χαρά είναι τα προβάδικα, για τη δουλειά που κάνουν. Το μυαλό μου δεν ήταν εκεί. Εκείνο που θεωρώ ότι κάνει τη διαφορά από το προβάδικο σ’ αυτό που σκεφτόμουν είναι η ώσμωση, η συνάντηση των ανθρώπων - από την οποία, βέβαια, μέσα σε όλα αυτά που προκύπτουν, θα παραχθεί και η μουσική, όχι τόσο για να καταγραφεί, όσο για να τέρψει. Σ’ ευχαριστώ και πάλι.
Το ίδιο σκεφτόμουν την περίοδο της καραντίνας για εξωτερικούς χώρους-πάρκα-αλσάκια-δασάκια κλπ… γιατί όχι και χωρίς την καραντίνα αλλά σε θερμές περιόδους(Απρ-Οκτ)…εγώ είμαι μέσα σε κλατι τέτοιο