Το θεμα με την “ακροαματική εξοικειωση” (που αυτο κάνω ουσιαστικα) ειναι οτι παπαγαλιζω ας πουμε το κομματι,
π.χ πεντάηχο στο τάδε σημειο
αλλά όχι οτι πραγματικά ακούω που βρίσκομαι στο μετρο…π.χ ειμαι στο 7-8-9 για να κλεισω ή στο 8-9 ?
Αυτό στην πραγματικότητα είναι αρκετά δύσκολο, πρέπει να έχεις κατακτήσει τα προηγούμενα στάδια για να φτάσεις εδώ.
αυτό ακριβώς χρειάζεται, να βλέπεις συνολικά το κομμάτι και όχι μόνο την επόμενη νότα.
@liga_rosa αυτό ακριβώς χρειάζεται, να βλέπεις συνολικά το κομμάτι και όχι μόνο την επόμενη νότα.
Οπότε ξανα γυρνάει το αρχικο ερώτημα …αν κάποιος δεν έχει “μουσική ανεξαρτησια άκρων” μπορει στην πραγματικότητα να το μετρήσει το 9αρι ακριβως και να ξερει που βρισκεται … ?
Διότι αν παίξω το “μπρος στα κλειστά παράθυρα” του Χιώτη κρατώντας εγώ τον ρυθμό δεν εχω θεμα να ξερω αν ειμαι στο 7-8-9 ή στο 8-9 από την στιγμή που εγώ κρατάω το τέμπο και ξερω τι παιζω εκεινη την στιγμη.
Αν παίξω όμως το κομμάτι σαν μελωδια σε κάποια σημεία θα πρεπει να ξερω κατι κρατηματα που κανει στην φωνη αν ειναι 5 φορες η ιδια νοτα …εμεσα αν ειμαι στο 7-8-9
Οπότε αισθανομαι οτι οταν ειδικα παιζω μονος ότι το κανω σαν παπαγαλια παρα οτι αντιλαμβανομαι τον χρονο
“δεν χρειάζεται ανεξαρτησία ακρων”.
τους ρυθμούς να τους “περάσεις στον σκληρό του εγκεφάλου”
οτι ακούς, οτι μελωδία σκέφτεσαι, να το “μετράς εγκεφαλικά”.
με τον καιρό δεν θα μετράς καθόλου.
θα τον φαντάζεσαι η θα τον “ακούς” απο μνήμης. να παίζεις και με άλλους η με το ηχογραφημένο κομμάτι
μη βιάζεσαι.
1 «Μου αρέσει»
Όταν πραγματικά κατανοήσεις το κομμάτι, η μελωδία θα έρθει και θα κάτσει ομαλά πάνω στον ρυθμό. Θα κάνεις τα τονίσματα, πάνω κάτω η πένα συνεχώς και τονισμένες οι θέσεις. Προηγείται ο ρυθμός που βάζει τα θεμέλια, κι από πάνω χτίζεις την μελωδία. Δυστυχώς όλοι κοιτάνε την ταστιέρα και δεν ασχολούνται με την πένα…
2 «Μου αρέσει»
Σεραφείμ, κάνε μιαν άσκηση: αυτό το ζεϊμπέκικο, που ανέβηκε σε άλλο άσχετο νήμα, μπορείς να το μετρήσεις; (To πρώτο: Karaburun)
Έχει αρκετά στοιχεία δυσκολίας, αλλά όχι ανυπέρβλητα: είναι πολύ αργό, είναι με ένα σόλο όργανο χωρίς ρυθμική συνοδεία, και είναι και τούρκικο, που σημαίνει αρκετά διαφορετική αντίληψη του ρυθμού (όχι απαγορευτικά διαφορετική όμως). Τρία θέματα, το πρώτο σχετικά πιο εύκολο στο να κατανοήσεις τον ρυθμό του.
Ξεκίνα με το να μετράς απλώς τους χρόνους, «ένα - δύο - τρία - …εννιά». Σε δεύτερη φάση, προσπάθησε να το συνοδέψεις χτυπώντας έναν από τους γνωστούς σου ρυθμούς ζεϊμπέκικου, ακούγοντας με την ίδια προσοχή και τη μουσική και τον εαυτό σου.
Μπορεί να μην παίζεις τέτοια πράγματα, και να μη σκοπεύεις καν να τα παίξεις ποτέ, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε βοηθάει.
(Μπορεί πάλι να λέω και βλακείες… Μην τις ακολουθήσεις υποχρεωτικά!)
Είμαι από τη Γερμανία και ο φίλος μου είναι Βραζιλιάνος. Έχουμε μάθει να παίζουμε αυτόματα σε 9/8. Το 9/8 είναι πλέον “στο αίμα μου”.
Τραγουδούσα τα πρωτότυπα και χειροκροτούσα και μετρούσα, πρώτα τα “απλά”, τα εύκολα τραγούδια του Μπατή. Ήταν εύκολα!
Μόνο αργότερα διάβασα τα σκίτσα για το πώς είναι δομημένα τα 9/8, οπότε η θεωρία ήρθε μόνο μετά. Ξεκίνησα με την πρακτική. Η θεωρία εδραίωσε την πρακτική.
Έτσι.
(Όχι κατ’ ανάγκην έτσι, ή μόνο έτσι. Αλλά σίγουρα και έτσι.)
Μπορει να μην έγινε κατανοητό ίσως το αρχικό ερώτημα.
Οπότε ας το ρωτησω παραθέτοντας δυο τρια πράγματα.
Βασικά παίζω αρκετά χρόνια μπουζούκι. Το θέμα μου δεν είναι αν μπορώ να μετρήσω τα 9/8 ενώ παιζω κιθάρα ή μπαγλαμά ή ότι άλλο ουτε πως κρατάει κάποιος ρυθμό στα 9/8 όταν παίζει συνοδευτικό όργανο ή τραγουδά…
Ούτε το μέτρημα με “μουσική μνήμη” ( σαφώς έχοντας παίξει ένα κομμάτι εκατοντάδες φορές στα τόσα χρόνια θυμάμαι που ειναι τι και στην κάθε φράση του)
Οπότε το ερώτημα μου είναι αν κάποιος παιζοντας μπουζουκι και παιζει πρωτες/δευτερες δεν εχει σημασία κρατά τα 9/8 αλλά με το πόδι του έμμεσα να αντικαθιστά την κιθάρα !!, όχι απλώς να κρατά τα όγδοα στο πόδι λες και είναι μετρονόμος ή απλώς να τονίζει τα δυνατά μέρη.
Προσωπικά δεν το καταφέρνω και δεν ξέρω αν αυτό τελικά εκπαιδεύεται μετά από κάποια ηλικία αν δεν το έχεις απο μέσα σου.
Κουβέντα που ειχα με καποιους πριν λιγο καιρο για μουσικο-κινητικα θεματα λογω παιδιών ισχυριζονταν ότι ή το έχεις ή δεν το εχεις και μονο σε μικρη ηλικία αν δεν το εχεις μπορεις να το αναπτυξεις και πάλι όχι τόσο εύκολα.
Εννοούμε να παίζεις «κρουστό» με το πόδι; Ντουμ -παπα-ντουμ-παμ;
Όχι, για ποιο λόγο να το κάνεις αυτό;
Ίσως το κάνουν κάποιοι που τους βγαίνει αυθόρμητα, χωρίς καμία συνειδητή προσπάθεια. Μαγκιά τους. Όμως δεν είναι κάτι που να χρειάζεται.
Ακριβώς αυτό εννοώ !!!
Το έχω δει σε κάποιους που το κάνουν και μάλιστα το ψιλο-θεωρουσαν παράξενο πως γινεται να μετρας σωστα αν πραγματικά δεν μετράς έτσι (δεν θέλω να ανοιξω κουβεντα για μπασιστες που μετράνε με κεφάλι συνηθως ή για τους κλασσικους που μετράνε από μέσα τους) αλλά για τους ερασιτέχνες κυριως που απλά μπορεί να παίζουν αρκετά χρόνια.
Αν παιζω κάθε βράδυ τότε αποκτώ και μουσική μνημη, άλλο αυτό όμως.
Οπότε το θεμα ειναι εκπαιδευται ή θα μεινω καταδικασμένος σε ρυθμική αφάνεια ?
Όπως ο ίδιος σωστά περιγράφεις στην πρώτη σου ανάρτηση στο θέμα:
σημαίνει ότι προφανώς και είναι κάτι που μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί για να το πετύχει. Εάν έχει νόημα ένας μουσικός που παίζει αρκετά χρόνια μπουζούκι (όπως εσύ) να αποκτήσει μια τέτοια δεξιότητα είναι καθάρα μια προσωπική επιλογή και τι λόγο έχει για να το κάνει. Σαν ακραίο παράδειγμα εάν σκοπεύεις να γίνεις one-man-show παίζοντας μπουζούκι με τα χέρια και κρατώντας ρυθμό σε κάποιο κρουστό με τα πόδια, τότε ναι θα το χρειαστείς.
Δεν είναι ακραίο παράδειγμα! Ο Κατσαρός, ο Δούσας, όλοι οι ντουζενοπαίχτες one man show ήταν.
Εντάξει, ο Κατσαρός το πήγε σε άλλο λέβελ.
Ναι αλλά κρατούσαν ρυθμό με την πένα και πέραν αυτού δεν είχαν πρόβλημα να βγουν εκτός ρυθμού γιατί έπαιζαν μόνοι τους. Ο Κατσαρός όπως λες όποτε ήθελε έμπαινε, όποτε ήθελε έβγαινε! (Εάν τα λέω λάθος … δεν υπάρχει θέμα 
)
2 «Μου αρέσει»
Έπαιζαν και με δάχτυλα, επίσης όταν χορεύει η παρέα είναι πρόβλημα να βγεις από τον ρυθμό…
τι ευτυχία! μπαίνεις βγαίνεις όποτε γουστάρεις.
τον καημένο που θα το χορέψει (ίσως), τον σκέφτηκε καθόλου?
Ο Κατσαρός τα λύσει αυτά μέσα του! 
Γι΄αυτό έζησε 108 χρόνια.
1 «Μου αρέσει»
Διαπιστώνω ότι εαν ειχα αυτή την δυνατότητα επειδη ειχα σταματήσει καποια χρόνια να παιζω δεν θα χρειαζόταν να ξανα θυμηθω κάποια μέρη κομματιών που εχουν επαναληξης της ιδιας νοτας για να καλύψουν το 7-8-9 ή ότι άλλο μερος…
π.χ ενα απλό κομματι το "πορτοφόλι σε- σι ουσακ ", μετα απο κάθε κουμπλέ που ξαναπαιζει την εισαγωγή
το F# το παιζει δεν το εχω μετρησει αλλα καμια 7-8 φορες για να κλεισει το μέτρο. Εχοντας κιθαρα διπλα ακουω που κλεινει και δεν χρειαζεται να μετράω από μεσα μου.
Άλλοι παιζουν 5-6 (οτι τους βγει εκεινη την στιγμη) και μετα παυση για να κλεισει το μετρο…οποτε σε ερωτηση πως ξερεις ακομα και τωρα που παιζεις σολο που ξεκιναει, μου απαντάνε αφου το μετράω με το ποδι…πως αλλλιώς ?
Τι να πω…ισως οι επαγγελματιίες ή αυτοι που παιζουν 20 χρόνια (αλλά παιζουν χωρίς να σταματάνε όπως εγω) αποκτουν εσωτερικη μνηνη στα μετρα…ή έχουν το χάρισμα να απομονώνουν το ρυθμο στο ποδι με την μελωδία.
Τεσπα ευχαριστω…απο οτι κατάλαβα δεν ειναι ότι ολοι οσοι παιζουν το έχουν να μετράνε με αυτο τον τρόπο.
πώς αλλιώς > νοερά.
Δε χρειάζεται 20 χρόνια εμπειρία. Απλώς, όλα τα όγδοα (αν παίζεις 9/8) δεν είναι ίδια, όσο κι αν είναι ίσα σε διάρκεια.
Αν λείψει ο κιθαρίστας, και μείνεις μ’ ένα σόλο όργανο, θα πάψει το ζεϊμπέκικο να είναι ζαϊμπέκικο; Όχι βέβαια.
Αλλά αν δεν το νιώθεις εσωτερικά αυτό το πράγμα, πρέπει να ψάξουμε να δούμε πώς να το εξηγήσουμε με λόγια… Κοίτα, έχεις σκεφτεί ότι το εννιάρι αποτελείται από δύο όμοια τεσσάρια συν έναν έξτρα χρόνο στο δεύτερο τεσσάρι; Σ’ ένα τεσσάρι, που είναι πιο μαζεμένο από τους εννιά ατελείωτους χρόνους του ζεϊμπέκικου, είναι πιο εύκολο να παρακολουθείς αν είσαι στην αρχή ή στη μέση, στα κύρια (πιο τονισμένα) ή στα δευτερεύντα (τα λιγότερο τονισμένα) όγδοα. Τελειώνει το τεσσάρι, αρχίζει το επόμενο. Αυτό όμως θα είναι επαυξημένο με τον έξτρα χρόνο στο τέλος, άρα είμαστε προετοιμασμένοι να τον περιμένουμε…
Πραγματικά σ’ το λέω, ψάξε ηχογραφήσεις που να μην περιλαμβάνουν ένα ξεκάθαρο ρυθμ-τρακ, όπως το τούρκικο που πρότεινα, και προσπάθησε να τις μετρήσεις. Αν υπάρχει δυσκολία, θα είναι μόνο στην αρχή. Μόλις του πάρεις τον αέρα, θα δεις τα ίδια και τα ίδια να επαναλαμβάνονται από τραγούδι σε τραγούδι.