Το είχαν μέσα τους.
Δεν ξέρω βέβαια τι έκαναν οι δικοί σου που δεν τους έχω ακούσει, αλλά το καλοκαίρι που έκανα εκείνη τη μελέτη (που έχει μείνει στη μέση) άκουσα αρκετές δεκάδες μανέδες σε παλιές ηχογραφήσεις, και επιβεβαίωσα πέρα από κάθε αμφιβολία αυτό που έτσι κι αλλιώς ήταν γνωστό: την ύπαρξη πολύ συγκεκριμένων κανόνων για τον μανέ.
Δε σημαίνει ότι ο καθένας που εφήρμοζε τους κανόνες τούς ήξερε κιόλας. Οι κανόνες δεν είναι για να μαθαίνουν αυτοί που ξέρουν ήδη. Παράδειγμα:
Διάβασες πουθενά Κώστα ότι τα λόγια του μανέ πρέπει να είναι σε 15σύλλαβο ιαμβικό ομοιοκατάληκτο δίστιχο; Βάζω στοίχημα πως όχι, αλλά αυτό ακριβώς έκανες, γιατί η εμπειρία σου σε οδηγεί έτσι ώστε να μη σου περάσει καν από το μυαλό να βάλεις άλλο είδος στίχου. Και φυσικά αυτό δε σε εμπόδισε να βγάλεις την ψυχή σου: μάλλον ίσα ίσα σε διευκόλυνε, αφού τον δρόμο που πήρες τώρα μόνος σου τον ήξερες ήδη ακολουθώντας (=ακούγοντας) άλλους που τον ήξεραν από παλιότερα.