Γεια σας,
Μια που έγινε πολύς λόγος για την κοινή μουσική παράδοση των λαών της Ανατολικής Μεσογείου τελευταία, παραθέτω μια εργασία της Gail Holst-Warhaft για τον αμανέ:
http://www.muspe.unibo.it/period/MA/index/number5/holst/holst_0.htm
Μπορεί να την έχω ξαναστείλει, αλλά έχουμε πολλά καινούρια μέλη, οπότε δεν πειράζει, ελπίζω!
Εύα
Γειά σου Εύα,
πάρα πολύ χρήσιμη η παραπομπή σου για τον μανέ. άργησα να την εντοπίσω αλλά ¨κάλλιο αργά παρά ποτέ¨!
Η συζήτηση για το θέμα έχει καταλαγιάσει όμως σίγουρα υπάρχει πολύς δρόμος και πολλές άλλες τέτοιες παραπομπές μας περιμένουν.Εγώ συνεχίζω να το ψάχνω σε διάφορες αγγλόφωνες και γαλλόφωνες πηγές, με το πάσσο μου.
Με τους ουζούλ χαβάδες δεν έβγαλα άκρη εξαιτίας του υπολογιστή μου.
Τα λέμε συντομα,
ΑΓΑΠΙΟΣ
Γεια σου Αγάπιε,
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Όπως μας έχει ήδη αναγγείλει, ο συμφορουμίτης (αν όντως το λέμε έτσι!) Νίκος Πολίτης θα δημοσιεύσει σύντομα ένα κείμενο στο “Δίφωνο” για τον αμανέ, που οπωσδήποτε θα μας φωτίσει.
Εν τω μεταξύ, νομίζω ότι αξίζει να ψάχνουμε για βιβλιογραφία γύρω από τον αμανέ και τα παρόμοια είδη, και σε ελληνικά και σε ξενόγλωσσα κείμενα.
Παραθέτω εδώ μερικά ξενόγλωσσα που έχω βρει, και που μπορεί να είναι χρήσιμα:
Conway-Morris, R. 1980. Greek cafe music. Recorded Sound: 79-117.
Το έχω παραγγείλει, και θα το έχω μάλλον σύντομα.
Επίσης, για τους καινούργιους, έχω ένα άρθρο του Νίκου Παππά για την μουσική των Μικρασιατών που ήδη έστειλα σε μερικούς:
Concepts of Greekness: The Recorded Music of Anatolian Greeks after 1922.
Όποιος το θέλει, ας επικοινωνήσει μαζί μου και θα το στείλω σαν PDF.
eva.bromanassouchidis@telia.com
Από ελληνικά κείμενα που έχει βρει σε βιβλιογραφίες, και που μπορεί να είναι χρήσιμα:
Λιάτσος Δ. 1982 (1985). Οι πρόσφυγες της Μικρασίας και το ρεμπέτικο τραγουδι Ιστορικές Έκδοσεις Στέφανος Βασιλόπουλος: Αθήνα
Παναγιώτου, A. 1983. “Ο αμανές”. Ντέφι 4, Ιανουάριος: 34-37
Δεν τα έχω διαβάσει, όπως δεν έχω διαβάσει τα κείμενα του Κουνάδη για τον αμανέ.
Σχετικά με το uzun hava, απ’ ό τι έχω καταλάβει είναι ένα δημοτικό/λαϊκό τραγούδι χωρίς συγκεκριμένο μέτρο (η λέξη σημαίνει κυριολεκτικά “μακρύ τραγούδι/μακριά μελωδία”), ενώ το έμμετρο τραγούδι λέγεται kirik hava (περίπου “σπασμένο τραγούδι/σπασμένη μελωδία”). Αν κάνω λάθος, ας με διορθώσουν οι ειδικοί!
Εύα
Μετά απο τα πάντα που διάβασα συμφωνώ με την άποψη “οι αμανέδες ελληνικοποιήθηκαν”. Μου φτάνει αυτό, επίσης η ανάλυση ότι ταυτίζονταν με τα γκαζελ, το uzun hava μοιάζει, αλλά είναι από το λαό σε αντίθετο με τους αμανέδες και τους γκαζελ που λέγεται να είναι “έντεχνα” κομμάτια. Δεν θέλω να ξαναεφευρίσκω τον τρόχο. Με ενδιαφέρει περισσότερα το ζήτημα γιατί οι Έλληνες στράφηκαν τόσο έντονα στην ανατολική μουσική. Νομίζω ότι έχει σχέση με την ανακάλυψη της αρχαιότητας πρωτα και μετά του Βυζάντιου, δηλαδή είδαν μια σχέση με την βυζαντινή μουσική. Μάλλον οι ελληνικές αμανέδες δημιούργισαν στην ίδια εποχή όταν δημιουργήθηκε και η ελληνική εθνικότητα. Δεν είναι τυχαίο, κατά τη γνώμη μου, έχω την εντύπωση ότι ο ύφος πάντα έγινε πιο “ανατολικός”. Υπάρχει η άποψη ότ οι έλληνες “ξέχασαν” τις βαλκανικές ρίζες τους που είναι τόσο σημαντικές και φανερές…
Μάρθα, δεν στράφηκαν οι Έλληνες στην ανατολική μουσική. Σε εκείνην ανήκαν από την αρχαιότητα (σκέψου μόνο τους τρόπους Λύδιο, Φρύγιο). Οι βυζαντινοί τώρα, όπως και οι Άραβες θεωρητικοί του Μεσαίωνα, πήραν τις βάσεις τους από την αρχαία ελληνική θεωρία. Οι αμανέδες πρέπει να προϋπήρξαν της γένεσης της ελληνικής εθνικής ταυτότητας αλλά αποδείξεις δεν ξέρω. Δεν υπάρχουν «βαλκανικές» ρίζες στη μουσική, όλοι οι λαοί των Βαλκανίων είχαν κοινή μουσική παράδοση, την ανατολική μουσική. Με αυτήν την έννοια δεν «ξεχάσαμε» βαλκανικές ρίζες.
Και κάτι ακόμα: στο άρθρο μου που θα δημοσιεύσει το Δίφωνο (αν δεν με ξανακοροϊδέψουν) δεν θα περιλαμβάνεται ένα σχόλιο για την εργασία της Gail Holst – Wahrhaft. Την περιέκοψα λόγω μεγάλης έκτασης του κειμένου αλλά και γιατί η εργασία της δεν είναι ευρέως γνωστή στο ελληνικό κοινό. Την παραθέτω λοιπόν εδώ, αφήνοντας στους διαχειριστές την ελευθερία να την προσάψουν στο μήνυμα ή να την τοποθετήσουν κάπου αλλού.
αμανHolst.doc kritiki se arthro G. Holst-W. gia amanedes
(Ιούνιος 2019) και επειδή οι παραπάνω σύνδεσμοι δεν ισχύουν πιά, το κείμενο:
Η Gail Holst - Wahrhaft σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της σχετικό με τους αμανέδες (7) συνδέει τον αμανέ με μία άλλη κατηγορία τραγουδιών της ελληνικής παραδο-σιακής μουσικής, τα μυρολόγια. Λέει ότι το μυρολόι (που τραγουδιέται για έναν νεκρό) συνδέεται με τις γυναίκες (πολύ σωστά) και μέσω αυτών με την Ανατολή και ειδικότερα με την Μικρασία. Και επειδή στην Ελλάδα, Ανατολή και Μικρασία ίσον αμανές (και αυτό σωστό, αλλά μόνο για ορισμένους άσχετους περί την ανατολική μουσική φιλολογίζοντες του τέλους του 19ου αιώνα…) στοιχειοθετείται σχέση μυρολογιού και αμανέ. Δεν συμφωνώ. Όπως επίσης δεν συμφωνώ και με μία επιπλέον σύνδεση που επιχειρεί η G. H.-W. μεταξύ αμανέ και νανουρίσματος, του γνωστού τραγουδιού με το οποίο η μάνα προσπαθεί να κοιμήσει το μωρό της.
Κατ’ αρχήν, ο αμανές δεν συνδέεται αποκλειστικά με γυναίκες, πιο συχνά, μάλιστα, τον τραγουδούν άνδρες. Το δέ μυρολόι μουσικά καθόλου δεν συνδέεται με την Ανατολή: ακολουθεί πιστά το ύφος της μουσικής κάθε τόπου της Ελλάδας, όπως όλα τα τραγούδια. Αλλά κυρίως, το μυρολόι τραγουδιέται αποκλειστικά κατά τον θρήνο που ακολουθεί έναν θάνατο ενώ ο αμανές είναι ένα είδος που τραγουδιέται σε στιγμές χαράς, γλεντιού, μπορεί και εκτός γλεντιού σε μία περιστασιακή παρέα όπως βοσκοί που βρέθηκαν μαζί σε κάποιο καταφύγιο, ναυτικοί την ώρα του ταξιδιού, στρατοκόποι κλπ. αλλά όχι σε συσχετισμό με συγκεκριμενο θάνατο. Και είναι βέβαια γεγονός ότι πολλά από τα θέματα των αμανέδων (και ρεμπέτικων…) έχουν περιεχόμενο όχι ιδιαίτερα ευχάριστο. Όποιος βρέθηκε στη δεκαετία του ‘50 ή και αργότερα σε λαϊκά κέντρα διασκεδάσεως θυμάται πελάτες να χορεύουν εκστασια-σμένοι παραγγέλνοντας και ακούγοντας στίχους του τύπου "άπονα με χτύπησε η μοίρα η σκληρή, ν’ αφήσω τον ντουνιά στα πιο καλά μου χρόνια" και ένας ξένος, που δεν θα καταλάβαινε τα λόγια, ούτε που θα φανταζόταν ότι ο άλλος “τη βρίσκει” και διασκεδάζει με τέτοιου είδους κείμενα. Έ, δεν είναι Ευρώπη εδώ, ούτε Αμερική. Ελλάδα είναι. Το φαινόμενο αυτό, να γλεντά κανείς με τραγούδια θλιβερού περιεχο-μένου, είναι συχνότατο στη χώρα αυτή, όπου τα τελευταία κάποιες χιλιάδες χρόνια ο απλός λαός άσπρη μέρα ουσιαστικά δεν είδε…
Ναί, οι αμανέδες μιλάνε συχνά για θάνατο, αλλά με τρόπο τελείως διαφορετικό από τα μυρολόγια. Ποτέ δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένο, ήδη επισυμβάντα θάνατο, όπως εκείνα, αλλά γενικά σε ένα φόβο για μελλοντικό θάνατο. Και αντίθετα με τον αμανέ, στα μυρολόγια ο θάνατος (το κακό, γενικά) ποτέ δεν ονοματίζεται, αλλά παραφράζεται. Έψαξα σε δύο γνωστές συλλογές δημοτικών τραγουδιών (8) και σε περισσότερα από πενήντα καταχωρημένα μυρολόγια τη λέξη “θάνατος” δεν την απάντησα. Ο Χάρος, ναι. Αλλά αυτός πάλι, δεν εμφανίζεται ποτέ σε τραγούδια του γλεντιού όπως οι αμανέδες.
Ποτέ κανείς σε ένα παραδοσιακό περιβάλλον δεν θα διενοήτο να διασκεδάσει με ένα μυρολόι (9) ή, πολύ περισσότερο, με το Χάρο τον ίδιο. Μα θα πέσει κεραυνός να τον κάψει! Ακόμα χειρότερα, εκείνον που θα τολμούσε να πιάσει τον αμανέ σε ένα ξόδι, όπου οι συγγενείς και οι φίλοι κλαίνε τον νεκρό, μάλλον από το παράθυρο θα τον άδειαζαν. Αυτά τα ξέρουν πολύ καλά οι 'Έλληνες και με το Χάρο δεν αστειεύονται.
Για την σύνδεση με το νανούρισμα, νομίζω ότι εδώ έχει υπεισέλθει μια παρεξήγηση. Η G. H.-W. αναφέρεται στον Φαίδρο (10) τον οποίον δεν έχω σκοπό να σχολιάσω. Όμως ο Φ. τα νανουρίσματα τα παραθέτει ως εκ περισσού, σε παράρτημα στο τέλος του βιβλίου “χάριν της περιεργείας των αναγνωστών” και αφού έχει προηγουμένως αναπτύξει ικανοποιητικά (κατά τη γνώμη του βεβαίως) το θέμα του, ενώ καμμία συσχέτιση δεν κάνει εκεί με τον αμανέ. Τα δε επιφωνήματα “Έε, Έε, Έε” στα οποία αναφέρεται η G. H.-W. είναι απλά και μόνο ο ήχος που κάνει η μητέρα κουνώντας το παιδί στη κούνια του, μπάς και καταφέρει να το κοιμήσει και σε τίποτα δεν θυμίζουν πολύπλοκα μικρομελίσματα ανατολικής μουσικής. Αλλά και το τραγούδι με τον τίτλο “Νινί” που τραγουδάει η Μαρίκα Πολίτισσα είναι ολοφάνερα ένα -νεώτερο- νανούρισμα και τίποτα άλλο.
7 Gail Holst – Wahrhaft, From Gazel to Moiroloi: the nationalizing of the amanes, London 2000.
10 Γεωρ. Κ. Φαίδρου, Περί του σμυρναίικου μανέ, Σμύρνη, 1881, ανατύπωση Εκδ. Κουλτούρα, Αθήνα.
Μόνο για τον ύφο έγραψα, για τα πολλά μελίσματα για παράδειγμα. Και αν οι Ελληνες το κάνουν και αυτοί, πιο περισσότερο το κάνουν στους αμανέδες και στα τραγούδια με ανατολικό στυλ. Κια για τα όργανα μίλησα σε σύγκριση με την παραδισιακή μουσική της Ελλάδας. Το διάβασα και από άλλους, ότι μετά το 1922 πιο έντονα έγινε το ανατολικό ύφος. Δεν ξέρω πολλά τραγούδια πριν το 1922, ίσως μπορείς να μου το πεις αν έχουν δίκιο αυτοί που το λένε? Λένε ότι ήταν η νοσταλγία της χαμένης πατρίδας.
Λίγο μπάχαλο τα έκανα με τα συνημμένα αλλά, που θα μου πάει, θα το μάθω. Το κειμενάκι πάντως διαβάζεται, όποιο πλαίσιο και να πατήσεις.
Μάρθα, όλα τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια έχουν μικρομελίσματα, όταν τραγουδιούνται από καλούς καλλιτέχνες που σέβονται την παράδοση, μόνο που εσύ ίσως δεν τα ακούς καθαρά. Και τα μικρομελίσματα ιδιαίτερα σε τραγούδια κλέφτικα της Ρούμελης / Μωρηά μπορούν να συναγωνιστούν άνετα εκείνα των αμανέδων. Ειδικά για τα όργανα, πραγματικά με τον ερχομό των προσφύγων ήρθαν και κάποια όργανα που ήταν άγνωστα ή σπανιότατα στην παλαιά Ελλάδα. Ούτι, κανονάκι, σαντούρι, πολίτικη λύρα. Δεν διαδόθηκαν όμως, παρά τη δημοσιότητα που πήραν από τους δίσκους. Μόνο ο Σαραγούδας έμαθε ούτι και ο Αρ. Μόσχος σαντούρι. Και οι πρόσφυγες δυστυχώς δεν ακολούθησαν, ο καημένος ο Στεφανίδης έμεινε χωρίς μαθητές στο κανονάκι, ο Γιάννης Σούλης το ίδιο στο ούτι. Και έπρεπε να φτάσουμε στη σημερινή εποχή για να μάθει λύρα ο Σ. Σινόπουλος. Ενώ το μπουζούκι. . .
Αντί για τη νοσταλγία της χαμένης πατρίδας φοβάμαι ότι λειτούργησε το σύνδρομο της περιφρόνιας με την οποία “περιέβαλαν” οι ντόπιοι τους πρόσφυγες “τουρκομερίτες”. Τους κάναμε να ντρέπονται για τη μουσική τους (μιλάω φυσικά για την προπολεμική εποχή).
Εύα, μου ξέφυγε να σε παρακαλέσω να μου στείλεις, αν μπορείς, το άρθρο Παναγιώτου, A. 1983. “Ο αμανές”. Ντέφι 4, Ιανουάριος: 34-37 σε pdf ή όπως μπορείς. το Ντέφι είναι δυσεύρετο.
Νίκο, δυστυχώς δεν έχω αυτό το συγκεκριμένο τεύχος, ενώ έχω σχεδόν όλα τα πρώτα τεύχη, μέχρι τεύχος 10. “Το Ντέφι” ήταν πραγματικά ένα αξιόλογο περιοδικό, που έβρισκες άρθρα και παρουσιάσεις όχι μόνο για το ρεμπέτικο, αλλά και για το δημοτικό και το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι (και τη ξένη μουσική)…και για τον πολιτισμό γενικά.
Δεν ξέρω για πόσα χρόνια ήταν εν ζωή-έγινε κάποια διακοπή, γιατί από τεύχος 9 του 83, πηδάνε ξαφνικά στο τεύχος 10 του 86! Αν βγήκαν άλλα τεύχη μετά από αυτό δεν ξέρω, γιατί τότε έφυγα από την Ελλάδα.
Η συμ-φορουμίτισσα (πώς μου αρέσει αυτή η λέξη, παρόλο που μάλλον θα πρέπει να γράφεται αλλιώς!) Ιωάννα Κλειάσου ίσως μπορεί να σε βοηθήσει, μια και ήταν συνεργάτισσα του περιοδικού και γνωρίζει τον Στέλιο Ελληνιάδη, που ήταν υπεύθυνος σύνταξης.
Εύα
Ναι, είναι δυσεύρετο το ΝΤΕΦΙ γιατί κανείς στην αγορά δεν ενδιαφέρεται! Υπάρχει όμως “στοκ” από όλα τα τεύχη σε αποθήκη.
Το MUSIC CORNER (Μπενάκη & Πανεπιστημίου) είναι κυρίως ο διανεμητής τού περιοδικού -μιας και το ίδιο το ΝΤΕΦΙ δεν έχει δικαίωμα πώλησης.
Μπορείτε να παραγγείλετε τα τεύχη εκεί. Θα σας εξυπηρετήσουν σίγουρα.
Εύα, το ΝΤΕΦΙ έχει αναστείλει την έκδοσή του για οικονομικούς λόγους. “ΔΕΝ ΕΒΓΑΙΝΕ” καν στα έξοδά του… Το έχω ζήσει εκ των έσω. (γιαυτό και η μεγάλη χρονική απόσταση σε αρκετά τεύχη).
Σκόρπισε και η παλιά ομάδα -Γ. Κοντογιάννης, Γ. Παπαδάκης, Μ. Ρασούλης, Δ. Αρβανίτης, Μ. Μηλάτος…, κάποιοι “έφυγαν” -Ακης Πάνου, Φαληρέας, Βακαλόπουλος…
Πάντως, ο Στέλιος Ελληνιάδης, με μεγάλη προσωπική προσπάθεια και εργασία το έφτασε στα 20 τεύχη !
Κι ελπίζει, πως όταν μαζεύει χρήματα από άλλες δραστηριότητες, να τα “χώνει” για να βγάζει κανα τεύχος -έστω και μια φορά το χρόνο !
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες, Ιωάννα! Εγώ νόμιζα ότι τα παλιά τεύχη ήταν εξαντλημένα προ πολλού. Τώρα μπορώ να συμπληρώσω τη συλλογή μου με τα 12 τεύχη που μου λείπουν. Επειδή βρίσκομαι στο εξωτερικό είναι δύσκολο να πάω στην Πανεπιστημίου να πάρω τα περιοδικά. Μήπως έχεις καμμιά ηλεκτρονική διεύθυνση (e-mail) ή τηλέφωνο για να μπορέσω να έρθω σε επαφή με το Music Corner?
Αναφέρεις τις οικονομικές κ.τ.λ δυσκολίες. Μου φαίνεται από μερικά σχόλια στο περιοδικό ότι υπήρχαν και “πολέμιοι”, ας πούμε, της προσπάθειας του Ελληνιάδη…κατηγορίες για “λαϊκισμό”, η αντίδραση μερικών δημοσιογράφων και λοιπών “διανοούμενων” όταν το Ντέφι ανέβασαν ένα “γύφτο” (τον Αγγελόπουλο) στο Λυκαβηττό και “βεβήλωσαν” τον αρχαίο χώρο, και άλλα παρόμοια. Εμένα ίσα ίσα μου άρεσε αυτή η ανεχτικότητα και η σοβαρή αντιμετώπιση σχετικά μ’ένα είδος μουσικής που συνήθως το περιφρονούσαν οι (με το συμπάθειο!) λίγο “πουριτανοί” ρεμπετολόγοι και μουσικολόγοι της εποχής.
Δεν ξέρω αν θέλεις να απαντήσεις/αναπτύξεις αυτά που λέω, και ίσως εδώ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος.Πάντως θα με ενδιέφερε να ακούσω μια άποψη για αυτά τα ζητήματα από κάποιον που τα έχει ζήσει.
Εύα
Βρε Εύα, κάθε φορά που σε διαβάζω με εκπλήτεις όλο και περισσότερο με τα υπέροχα ελληνικά σου!!
Δύο ερωτήσεις (αν μου επιτρέπεις) που δεν σου τις έκανα ποτέ από διακριτικότητα:
Να 'σαι καλά.
Υ.Γ.: Αν περνούσε από το χέρι μου, θα σε “έχριζα” “Επίτιμο Μέλος”, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πάντως έχεις τον προσωπικό μου θαυμασμό, έτσι κι αλλιώς… 
(Έχω ιδία προσωπική πείρα απο δύο ξένες χώρες και δύο ξένες γλώσσες και καταλαβαίνω πολλά… ΜΠΡΑΒΟ σου!!!).
Γεια σου Σάκη,
Ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια! Δεν ξέρω κατά πόσο οι υπόλοιποι φορουμίτες ενδιαφέρονται για τη ζωή μου, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη (όσο μπορώ να είμαι σύντομη εγώ)!
Στη Θεσσαλονίκη σπούδασα ελληνική φιλολογία. Νιώθω τυχερή που πρόλαβα πολλούς από τους “μεγάλους”-είχα τον Μαρωνίτη στα αρχαία, τον Ανδρόνικο στην αρχαιολογία και την Κυριακίδου-Νέστορος στη λαογραφία, όλοι κορυφές στην επιστήμη τους. Και το νεοελληνικό τμήμα ήταν πολύ καλό. Βέβαια, τότε δεν είχαμε προσωπικές επαφές με τους καθηγητές…τους ακούγαμε στα αμφιθέατρα και μετά γράφαμε τις εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Μετά από αρκετά χρόνια (και μία γέννα!) αξιώθηκα να τελειώσω τη μεταπτυχιακή μου εργασία εδώ στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Έχω επίσης διδάξει πολλά χρόνια στο τμήμα, κυρίως νεοελληνική λογοτεχνία και γραμματική/συντακτικό…παρόλα αυτά κάνω αρκετά λάθη στα posting μου εδώ, αλλά όπως είπε και η αιοδός, “ουδείς άσφαλτος”!
Στην οικογένεια είμαστε δίγλωσση: μιλάμε ελληνικά με τον άντρα μου, αυτός μιλάει ελληνικά στα παιδιά, εγώ τους μιλάω σουηδικά, αυτά μας απαντάνε ανάλογα. Γίνεται ένα μπέρδεμα δηλαδή, αλλά εμείς συνεννοούμαστε μια χαρά μεταξύ μας! Τα σουηδικά θα είναι πάντα η πρώτη γλώσσα για τα παιδιά, αλλά χαίρομαι που μπορούν να επικοινωνήσουν με τη γιαγιά και με τους υπόλοιπους συγγενείς όταν είμαστε στην Ελλάδα. Αυτά, εν συντομία.
Εύα
…Στην οικογένεια είμαστε δίγλωσση…
Είμαστε δίγλωσσοι (ή μιλάμε δυο γλώσσες), βέβαια! Αλλά είπαμε, ουδείς…
Εύα
Σ’ ευχαριστώ Εύα που ικανοποίησες την ανθρώπινη περιέργειά μου. Βέβαια, αν ήταν εδώ μαζί μας ο κολλητός μου ο Ροδόλφος (ίσως τα παιδιά να τον θυμούνται από την τελευταία συνάντηση των μελών του Φόρουμ στο Βόλο) θα με ρωτούσε αν ξέρω “τι δουλειά έκανε ο …παππούς του…”!! Είναι μια ελληνικώτατη ερώτηση για τους περίεργους…
(Άλλο στόρυ, που δεν λέγεται δημοσίως…).
Εύγε σε σύζυγο και παιδιά για τη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Και βέβαια, τα παιδιά σου, μπορεί από καταγωγή να είναι 50% Έλληνες, στην πραγματικότητα όμως το ποσοστό αυτό αγγίζει το 75% ή και περισσότερο και λόγω ελληνο-φιλολόγου μητρός!
Λες ότι κάνεις λάθη? Σίγουρα θα αστειεύεσαι! Γράφεις (δεν ξέρω ακόμα πως μιλάς) υπέροχα!!
Ρώτα εμένα τι είδαν τα μάτια μου και τι άκουσαν τα αφτιά μου (και) σαν εκπαιδευτικός 35 χρόνια, σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Και εντός και εκτός Ελλάδας!! Άστα Εύα, πονεμένη ιστορία (Άρλεκιν, Νόρα και δεν συμμαζεύεται)…
Σ.Π.
Να πω και γω την άποψή μου, μια που καιρό τώρα παρακολουθώ τα γρφόμενά σου Εύα, και κατά κάποιο τρόπο έχουμε μάθει κάποιες πτυχές της προσωπικότητάς σου.
Και εγώ εκπαιδευτικός είμαι λοιπόν και μπορώ να σου πώ, μια και έχω αρκετά μέτρα σύγκρισης, ότι χειρίζεσαι άψογα την Ελληνική γλώσσα.
Όσο αφορά ΄για τα μικρολαθάκια που όλοι κάνουμε, το έχει πεί και η γνωστή αοιδός ότι ουδείς …
…άσφαλτος.
Αυτοί που φρόντισαν να της κάνουν πλάκα, δε φρόντισαν πρώτα να δουν μήπως η λέξη αυτή “στέκει”.
Τηλεορασάρα!
άσφαλτος
Α.
(η) ουσ. ορυκτός υδρογονάνθρακας που προέρχεται από τα στερεά κατάλοιπα της αποστάξεως του πετρελαίου | επιφάνεια δρόμου, πλατείας κτλ. ασφαλτοστρωμένη: απ’ την άσφαλτο, τα κάρα κατεβαίνουν, κατεβαίνουν (Μ. Παπανικολάου)
Β.
[<μσν. /άσφαλτος < 'ά στερητ. + σφάλλω]
-η, -ο επίθ. (Κ -ος, -ον) αλάθητος: άσφαλτο συμπέρασμα.
Αντίθετα: εσφαλμένος, σφαλερός
Επιρρήματα: άσφαλτα (Κ ασφάλτως)
(Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου - Φυτράκη)
MUSIC CORNER (Μπενάκη & Πανεπιστημίου 56)
τηλ: 210-3304000
musicorner@mail.gr
-Αν βρεις την παραμικρή δυσκολία, μη διστάσεις να γράψεις στο ΝΤΕΦΙ: defimag@otenet.gr
Για τους “πολέμιους” της ομάδας ΝΤΕΦΙ είναι τεράστια κουβέντα. Και πιθανά δεν έχει πια νόημα, αφού “ξεπεράστηκαν” οι κάθε είδους δογματισμοί και συντηρητισμοί, κι όλες οι ενοχές τους… Αφού το λαϊκό τραγούδι ΛΑΜΠΕΙ από μόνο του, χωρίς να φοβάται κανέναν μικρονοϊκό…
Τα ξαναλέμε !
Σ’ ευχαριστώ Ιωάννα! Επικοινώνησα με το Music Corner και αν δεν πάρω απάντηση θα δοκιμάσω το “Ντέφι”.
Εύα