Μια και ειμαι νεος στο αθλημα σιγουραχρειαζωμαι την βοηθεια του φορουμ…Εχω αγορασει ενα μπαγλαμα αλλα δεν μπορω να των κουρδισω σωστα…σε ενα side ειδα οτι κουρδιζει ως εξης¨re(d6,d6587,52hz) la {a5,a5440hz) re (d5293.66hz,d6587.52hz} εχω ενα κουρδιστηρι τηs KORG GA-30 με την λα ολα καλα κουρδιζει a5 οταν παω να κουρδισω της αλλεσ δυο χορδες πανω απο το d4 νιωθω οτι μαλων πανε να σπασουν .Τα φωτα σασ παιδια ζητω για το πως θα κουρδισω το οργανακι…ευχαριστω
Φίλε sirius, μάλλον έχεις μπερδέψει τις οκτάβες.
Άν μετρήσουμε a0=27,5Hz / a1=55Hz / a2=110Hz /a3=220Hz / a4=440Hz, και όχι a5=440Hz.
Οι συχνοτητες που λές είναι σωστές, απλά τις ψάχνεις μιά οκτάβα πάνω.
(d5=587,3295Hz / d4=293,6648Hz / a4=440,0000Hz.)
Το κούρδισμα λοιπόν είναι: b,(a4,a4),(d5,d4)[/b].
Φιλικά, Γιώργος.
Μαλων χρειζωμαι και αλλη βοηθεια…Διοτι δεν βγαινει σωστα το κουρδισμα συμφωνα παντα με το κουρδιστηρι που εχω (KORG GUITAR/BASS TUNER GA-30) το εχω στο guitar χωρις να του κανω καμια αλη ρυθμηση ειναι σωστω αυτο ?ξερει κανεις πως δουλευει το κουρδιστηρη?
φιλαρακο πανε παρε ενα κνεζικο χρωματικο κουρδιστιρη 15 ευρω και τελειωσες ειχα και εγω ενα τετοιο σα το δικο σου και δε μπορουσα να κουρδισω με τιποτα , μεχρι που το πεταξα στα σκουπιδια 
Αν αυτη ειναι η λυση θα το παρω.Μια ερωτηση ετσι εγκυκλοπαιδικα για να μαθαινω.Ποια ειναι η διαφορα αναμεσα στο χρωματικο κουρδιστηρη και αυτο που εχω?
δε ξερω αν ειναι χρωματικο το δικο σου ,αυτο που εχω εγω ουτε σεταρισμα θελει ουτε τιποτα κατευθειαν πατας το κουμπακι και κανεις την δουλειά σου, μαλλων αυτη ειναι και η διαφορά τους:088:
το δικο μου λεει auto chromatic , ψαξε για ενα τετοιο.
ok ευχαριστω παιδια θα αγωρασω ενα χρωματικο μαλλων απο νακα και βλεπουμε…
Η διαφορά μεταξύ “χρωματικού” και όχι κουρδιστηριού είναι πως το “χρωματικό” μπορεί να κουρδίσει σε βήματα ημιτονίου, ενώ το απλό κουρδίζει μόνο στις χορδές της κιθάρας ή του μπάσου κλπ. Αλλά, νομίζω, όλα σήμερα είναι χρωματικά.
Καλό θα είναι κατά την γνώμη μου να εξασκηθούμε στο κούρντισμα με το αυτί χρησιμοποιώντας ένα απλό κουρντιστήρι ‘‘διαπασών’’, κουρντίζοντας την Λα για παράδειγμα και μετά να κουρντίζουμε και τις υπόλοιπες. Με αυτόν τον τρόπο εξασκούμαστε στο ‘‘αυτί’’.
Οπωσδήποτε βέβαια το μηχανάκι μας βοηθάει πολύ κερδίζοντας χρόνο αλλά και κουρντίζουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια πράγμα πολύ χρήσιμο για τους επαγγελματίες.
Σωστός.
Να συμπληρώσω ότι για τον άπειρο μουσικό αυτός ο τρόπος κουρδίσματος είναι η ίδια εξάσκηση που χρειαζόμαστε για να “βγάλουμε” ένα κομμάτι ακούγοντάς το από το δίσκο.
Οπως πολύ σωστά ανέφεραν οι προλαλήσαντες, το σωστό κούρδισμα είναι πολύ σημαντικό. Με το σωστό κούρδισμα του οργάνου μαθαίνεις να κουρδίζεις και τη φωνή σου. Εννοώ δηλαδή να τοποθετείς το τραγούδι στη σωστή τονικότητα… Με την εξάσκηση θα φθάσεις πολύ κοντά να κουρντίζεις το όργανο με τη φωνή σου! :089:
Γεια σας παιδια, Θα συμφωνησω με τον ΚΩΣΤΑ και το Aris .Το καλυτερο κουρδιστηρι ειναι το αυτι. Εγω κουρδιζω τον μπαγλαμα μονο την ΡΕ με το κουρδιστηρι (ΚΟRG chromatic tuner accordeur chromatique CA-30 ) Και βαση αυτης της υπολοιπες ΛΑ ,ΡΕ με το αυτι.
Το καλύτερο κουρδιστήρι είναι το αυτί.
Και δεν το υποστηρίζω για εκπαιδευτικούς λόγους ούτε από γεροντική κολλημάρα.
Ας πούμε, άν δεν είμαι εντελώς κουφός, έχω παρατηρήσει ότι ο Μάρκος είναι κουρδισμένος (ή αν θέλετε οι δίσκοι του είναι “κουρδισμένοι”) σε ημιτόνιο. Συνήθως Do# ή La#. Το έχετε παρατηρήσει;
Επίσης η μπουργάνα του είναι τελείως φευγάτη (λόγω ντουζενιού ίσως) σε νότες που κυμαίνονται από Sol# με La έως Do# με Re. Τρέχα γύρευε. Το ίδιο και ο Μπάτης.
Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αν κουρδίσω πάνω στο κομμάτι, δηλαδή αν πετάξω στην άκρη εντελώς το κουρδιστήρι και επικεντρωθώ (με τακτικές αυτοσυγκέντρωσης τύπου ΖΕΝ) στην τονική του κομματιού και κουρδίζω το καντίνι, και αν κάνω μερικές δοκιμές να κουρδίζω και την μεσαία, τραβάω και ένα γερό ξεκούρδισμα στη μπουργκάνα να πιάσω το “ύφος” του μπάσου, παρακολουθώ στο τέλος πολύ καλύτερα τον αρχηγό (Μάρκο).
Στο τέλος, όταν βγάζω το κομμάτι, δηλαδή όταν το “έχω” που λέτε και οι μπουζουξήδες, κουρδίζω με το κουρδιστήρι και το πάω κουπί ώς το τέλος πάνω σε Do αντί για Do# κ.λπ. κουρδισμένος πιά. Το αίσθημα είναι πολύ καλύτερο, πολύ πιο ορεξάτο απ’ ότι αν ξεκίναγα με επιστημονικά κουρδισμένο όργανο. Ασε που μ’ αυτό τον τρόπο δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα κατάφερνα ποτέ να το “πάρω” το κομμάτι.
Πάντως το συναίσθημα του να συντονιστείς με το δάσκαλο είναι ιδιαίτερα δημιουργική δουλειά.
Τελευταίο κράτησα ένα δυνατό επιχείρημα με δυο κουβέντες: Γιοβάν Τσαούς.
Αντε τώρα να τον πιάσεις αυτόν με κουρδιστήρια.
Να και κάτι σχετικό με την κουβέντα.
Είχα την τύχη πριν μερικές μέρες να κουβεντιάσω με τον Κώστα Παπαδόπουλο. Η κουβέντα γύριζε για τα όργανα των παλιών μπουζουξήδων. Λέει ο Κ.Π.:
- Συχνά ακούς το Μάρκο σε ηχογραφήσεις να έχει τα ζευγάρια των χορδών, π.χ. τις δύο Ρε, ελαφρά ξεκούρδιστες μεταξύ τους. Δεν ήταν ίδιες, αλλά στο περίπου. Βγήκαν λοιπόν μερικοί σύγχρονοι “ειδήμονες” και είπαν ότι “ο Μάρκος, λέει, έτσι τις ήθελε, να μην είναι ολόιδιες, για ν’ ακούγονται, λέει, κάπως”. Τρίχες κατσαρές. Οι άνθρωποι είχαν απηυδήσει από τα παλιόργανα που είχαν, τα οποία ξεκουρδίζονταν για πλάκα και κουρδίζονταν δύσκολα. Ετσι σταμάτησαν να “σκάνε” για το πόσο ακριβείς ήταν.
Αποψη με μεγάλο ειδικό βάρος, αν σκεφτούμε τι είναι για το μπουζούκι ο Κ. Παπαδόπουλος εδώ και 50 χρόνια.
Δεν ξέρω αν έχει γίνει συζήτηση ξανά στο forum, αλλά πίστευα ότι τότε φτιαχνόντουσαν πολύ καλύτερα όργανα από τα σημερινά!
Τα καλά όργανα οι παλιοί τα είχαν κάπου από το '60 κι ύστερα. Θυμάμαι ένα παλιό μπουζούκι του Κερομύτη που είχα την τιμή να πιάσω στα χέρια μου πριν καμιά πενταετία. Σκάφη κανονική! Τα ρούχα έλειπαν από μέσα και το απορρυπαντικό!
Μπα. Ξέχνα το συνωνόματε.
Τα παλιά ήταν μάπες.
Αυτό που σε μπερδεύει είναι ότι παίζανε πιο καλά καλά, πιο έντιμα αν θές.
Σήμερα, 100.000 μπουζουξήδες με όργανα που φτάνουν και τα 5.000 ευρώ απ’ ότι μαθαίνω, και μια πενιά της προκοπής φέτος δεν άκουσα ακόμα. Ποιός κοροϊδεύει ποιόν τελικά;
Εντάξει ρε Κώστα μην τα ισοπεδώνουμε όλα! Υπάρχουν και σήμερα πολύ καλοί μπουζουξήδες που μπορείς να πας να τους ακούσεις! Εντάξει Χιώτης και Μπέμπης ίσως να μην είναι αλλά μην τα κάνουμε όλα ίσομα!!!
Σίγουρα πάντως όχι εσύ εκείνους.
Μωρέ καλά τα λες Κώστα.
Αλλά για λογάριασε. Πριν 50 χρόνια είχαμε σύνολο 100 μπουζουξήδες (και πολλούς λέω) εκ των οποίων οι μισοί ήταν αστέρια. Σήμερα αν τους μαζέψεις όλους μαζί, βγάζουν δική τους κυβέρνηση. Και οι σοβαροί (όχι οι καλοί, απλά οι σοβαροί) είναι - δεν - είναι 10 τρίχορδοι, συν καμιά 10ριά τετράχορδοι και πάπαλα. Οι υπόλοιποι μοστράρουν τα χρυσοκέντητα μπουζούκια των 50.000 ευρώ στα πάλκα για να γκαρίζει η μικρή σκυλού με τη μικρή κιλότα.
Θα μου πεις, το πρόβλημα είναι ευρύτερα πολιτιστικό & οικονομικό μαζί, έτσι η καλή μουσική είναι στην πυρά και καίγεται. Ομως αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που θα το θίξουμε και στην επόμενη ΚΛΙΚΑ. Αλλά και εδώ!