Υπάρχει ένα κείμενο γι αυτό το τραγούδι που κυκλοφορεί σε διάφορες εκδοχές
Μισιρλού σημαίνει γυναίκα από το Μισίρι (Μισρ=Αίγυπτος στα αραβικά) και αναφέρεται σε μουσουλμάνα της Αιγύπτου, καθότι τη χριστιανή της περιοχής την ονομάζουμε Αιγυπτιώτισσα.
[…] Το τραγούδι αναφέρεται στον έρωτα ενός χριστιανού για μια μουσουλμάνα, θέμα – ταμπού για εκείνη την εποχή και όχι μόνο.
Η ανάλυση αυτή έχει περάσει διεθνώς και τη βλέπω ακόμα και σε σοβαρά βιβλία όπως το ‘Electric Eden’ του Rob Young:
the song is an erotic hymn to miscegenation, about a love that breaks both faith and racial taboos.
Υπάρχει ένα ολόκληρο φάσμα εξωτικού/απαγορευμένου εντός του οποίου μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα τραγούδι.
Ο καθαρά απαγορευμένος έρωτας
Της λέω 'βραιοπούλα, γίνεσαι χριστιανή;
Ο μη απαγορευμένος αλλά εξωτικός, της αραπίνας που πάνω στο σεβντά της, λέει στο Μουσταφά της κλπ.
Η γοητεία του εξωτικού, όπου δεν είναι ξεκάθαρη η ταυτότητα του αφηγητή
Αραπίνες λάγνες ερωτιάρες κλπ.
Η Μισιρλού για μένα ανήκει στην τρίτη κατηγορία, όχι στην πρώτη. Όσο για το ‘Αιγυπτιώτης/Αιγυπτιώτισσα’, απ’ότι ξέρω είναι μια λέξη που την δημιούργησε ο Καβάφης, κατ’αναλογία με το Ιταλιώτης. Δε νομίζω να την ήξερε ο αρχικός στιχουργός της Μισιρλούς.
Όχι βέβαια. Ο έρωτας μεταξύ αλλοθρήσκων μπορεί πρακτικά να μην ήταν αποδεκτός*, αλλά στα λόγια μόνο ταμπού δεν ήταν. Έχουμε σωρεία σχετικών τραγουδιών.
Τώρα, το αν όντως επρόκειτο περί αλλόθρησκης, το βρίσκω παράλογο ερώτημα. Λεξιλογικά συμφωνώ κι εγώ ότι Μισιρλής είναι και ο Αιγυπτιώτης, οπότε θα μπορούσε και να είναι και να μην είναι, αλλά αφού δεν πρόκειται για πραγματικό πρόσωπο ή έστω φανταστικό μεν αλλά κάπως συγκεκριμένο, τι να λέμε…
*: Ο έρωτας μεταξύ αλλοθρήσκων μπορεί πρακτικά να μην ήταν αποδεκτός: Υπεραπλούστευση. Βασικά κανένας έρωτας δεν ήταν αποδεκτός. Αποδεκτός ήταν μόνο ο γάμος που, φυσικά, γινόταν μεταξύ ομοθρήσκων. Νομίζω ότι ακόμα και τώρα ο θρησκευτικός γάμος προϋποθέτει να έχουν το ίδιο θρήσκευμα οι σύζυγοι, οπότε, αν δεν το έχουν, ο ένας από τους δύο αλλάζει.
Και έτσι ακόμη, πάλι υπεραπλούστευση είναι. Και όμως, ήδη η ανάλυση έχει πάει πολύ πιο πέρα απ’ όσο υποδεικνύει το ίδιο το τραγούδι, το οποίο πολύ απλά υμνεί τη γοητεία του εξωτικού και τέρμα.
Δε διάβασα το άρθρο, αλλά υποπτεύομαι ότι εγγράφεται στη συχνή τάση να ανακαλύπτουμε κρυφές «πραγματικότητες» πίσω από ό,τι να 'ναι: ποιος ήταν ο πραγματικός Μπάμπης ο Φλου; Είχε ο (λογοτεχνικός, όχι πραγματικός) παππούς του Βιζυηνού ομοφυλοφιλικά απωθημένα; Είναι γκέι ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης; Ακούγεται σατανιστικό το «δεν περνάς κυρά Μαρία» αν παίξουμε το δίσκο ανάποδα;
Στο γυμνάσιο, όταν άρχισα να ακούω Σιδηρόπουλο, είχα ένα φίλο που όχι απλά ήταν σίγουρος ότι ο Μπάμπης ο Φλου ήταν πραγματικό πρόσωπο και φίλος του Παύλου, αλλά και ότι αν ακούσεις τα ‘μπλουζ του πρίγκηπα’ δυνατά, σε κάποιο σημείο ακούγεται ο Μπάμπης να χτυπά την πόρτα και να φωνάζει ‘Παύλο!’.