[CENTER][CENTER][CENTER]«Η ελάσσονα συγχορδία σε 4 μακάμια» Ρεμπέτικα τραγούδια και σκοποί της προπολεμικής και μεταπολεμικής περιόδου [1931-1950]
[/CENTER]
[FONT=Calibri]
Το τμήμα «[b]Αστικής Λαϊκής μουσικής [/b]- [b]Ρεμπέτικου τραγουδιού[/b]» της σχολής της Παραδοσιακής μουσικής της [b]Φιλαρμονικής Εταιρίας-Ωδείο Πατρών, [/b] με [i]υπεύθυνο διδασκαλίας[/i][i]το[b] Σπύρο Δελέγκο[/b][/i][b], [/b]θα πραγματοποιήσει την [b]Τετάρτη 18 Ιουνίου (20.30) [/b]εκδήλωση με τίτλο « [b][i]Η ελάσσονα συγχορδία σε 4 μακάμια[/i][/b]», [b]Ρεμπέτικα τραγούδια και σκοποί της προπολεμικής και μεταπολεμικής περιόδου [1931-1950][/b]
Το Ρεμπέτικο, μέρος της αστικής λαϊκής μουσικής του παρελθόντος, αποτελεί προϊόν μιας ισχυρότατης πολιτισμικής ζύμωσης ανάμεσα στις δύο μεγάλες μουσικές φιλοσοφίες: της Δύσης και της Ανατολής. Όροι, όπως «συγχορδία» από τη Θεωρία της Αρμονίας και «μακάμια» από τη Θεωρία των Μακάμ της Ανατολής, συναντιούνται με ιδιάζοντα τρόπο μέσα στο μουσικό φαινόμενο του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλαμβάνει κομμάτια που αναπτύσσονται μελωδικά σε [i]4 μακάμια[/i]: [i]Νικρίζ, Νεβεσέρ, Νιχαβέντ [/i]και [i]Μπουσελίκ[/i] με κοινό γνώρισμα τη βασική συγχορδία εναρμόνισης που είναι η [i]ελάσσονα[/i] - κοινώς [i]μινόρε[/i]- και την απόσταση ημιτονίου ανάμεσα στον προσαγωγέα και τη τονική βαθμίδα.
Θα ακουστούν δημιουργίες της προπολεμικής και μεταπολεμικής γενιάς συνθετών, όπως [i]Μάρκος Βαμβακάρης, Βασίλης Τσιτσάνης, Γιώργος Μπάτης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Ιωάννης Δραγάτσης κ.α[/i]. Το ρεπερτόριο αυτό αποτελεί καρπό του [i]μουσικού εργαστηρίου[/i] που διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της χρονιάς από τους μαθητές του τμήματος και τον υπεύθυνο διδασκαλίας [i]Σπύρο Δελέγκο[/i].
Συμμετέχουν:
-Γιάννης Βουτσάς: κιθάρα
-Διονυσία Καραμπουρνιώτη: μπαγλαμάς, τραγούδι
-Φώντας Κωνσταντακόπουλος: τρίχορδο μπουζούκι, τραγούδι
-Σπύρος Μακρής: τρίχορδο μπουζούκι
-Γιώργος Μοιράγιας: μπαγλαμάς
-Μάνος Τζάνος-Βρυωνάκης: κιθάρα
-Αργύρης Ψάχος: κιθάρα, τραγούδι
Υπεύθυνος διδασκαλίας Σπύρος Δελέγκος: κιθάρα, τρίχορδο μπουζούκι, τραγούδι
[/FONT]
[/CENTER]
[/CENTER]
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 18 Ιουνίου (20.30) στην Αίθουσα Συναυλιών “Κων. Κυδωνιάτης” της Φιλαρμονικής Εταιρίας Ωδείο Πατρών, Ρήγα Φερραίου 7, με ελεύθερη είσοδο. Περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο 2610277740 και στον ιστότοπο www.fe-odeiopatron.gr
συγχαρητηρια!
θα ήταν καλο και προκειμενου να διαχυθει πλατυτερα η γνωση, να μας εκανες καποια περιληψη του θεματος που θα παρουσιασεις εστω σε βασικες γραμμες…
2)Η ελάσσονα συγχορδία είναι η βασική συγχορδία, δηλ. της 1ης βαθμίδας, με την οποία εναρμονίζονται οι συγκεκριμένες μελωδίες , μιας και βρίσκονται στο ισο-συγκερασμένο περιβάλλον…
Η απόσταση κάτω προσαγωγέα- βάσης (τονικής) είναι ημιτόνιο
Πρόκειται για μια μουσική εκδήλωση-συναυλία που το ρεπερτόριο έχει επιλεχθεί κυρίως βάσει αυτών των χαρακτηριστικών -και όχι μόνο-, που θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικά και ικανά στο να ταξινομήσουν μαζί τα συγκεκριμένα μακάμια πρός εκμάθηση και από μελωδικής πλευράς, αλλά και από αρμονικής…
Υ.Γ. Ο ακαδημαϊσμός με την καλή έννοια είναι απαραίτητος για οποιοδήποτε μουσικό είδος, είτε είναι λαϊκό, είτε όχι, προκειμένου να μελετηθεί το μουσικό φαινόμενο θεωρητικά…
Ωστόσο εδώ μιλάμε για μια απλή συναυλιά σε ωδείο με αφορμή θεωρητικά χαρακτηριστικά…
Η παρατήρηση είναι εντελώς καλοπροαίτερη, αν και εμπεριέχει έναν προβληματισμό σε σχέση με την “ανακατασκευή” της λαικής μουσικής με βάση το θεωρητικά σωστό.
Φυσικά και είναι πολύ χρήσιμο αρκεί να μη γίνεται δόγμα και να στερεί το “διονυσιακό” στοιχείο της μουσικής.
Πάντως αν ήμουνα στην Πάτρα σίγουρα θα ήμουν στο κοινό…
Καλή επιτυχία!
Επουδενί λόγω αναφέρομαι σε ανακατασκευή της λαϊκής μουσικής και σε δογματικές αντιλήψεις περί θεωρητικής ορθότητας... Μιλάω για οργάνωση και ταξινόμηση της γνώσης που προέρχεται από τη μουσική πράξη με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιστημονικότητα και πάντα με ελεύθερο-μη δογματικό πνεύμα... Δηλ. δύσκολο και καθόλου απλό εγχείρημα... Επιστήμη δεν σημαίνει κατ ανάγκη δόγμα… Δυστυχώς, έτσι εμφανίζεται στις εκδηλώσεις του εκφυλισμού της…
Σαφώς και το διονυσιακό στοιχείο δεν θα πρέπει να καταργείται… Έχει να κάνει αμιγώς με τη μουσική πράξη και τα θεωρητικά εργαλεία δεν το αναιρούν…Η κακή χρήση αυτών δημιουργεί πρόβλημα…
Π.χ. αν κάποιος γνωρίσει κατόπιν διδασκαλίας ικανοποιητικά κάποιες από τις μελωδικές κινήσεις που συμβαίνουν στο Νικρίζ, μόνο καλύτερο ταξίμι θα καταφέρει να κάνει…κι αν όχι άμεσα, σίγουρα σε βάθος χρόνου…
Αν είναι εμπνευσμένος και σε φάση “μέθεξης”, θα βγάλει το διονυσιακό στοιχείο…
Βέβαια, έχει να κάνει αρκετά με το πως προσλαμβάνει ο κάθε μαθητής τη γνώση, πως την επεξεργάζεται και βεβαίως πως του την παρέχει ο δάσκαλός του… Και εδώ είναι θέμα παιδαγωγικό-εκπαιδευτικό που έχει αμφίδρομη σχέση…
Μεγάλη και διαχρονική κουβέντα…
Πάντως, η θεωρητική κατάρτιση πρέπει να υπηρετεί την έμπνευση και την αισθητική αντίληψη στη μουσική…