Διαμάντω Αλανιάρα (1937)
Αποφάσισα να κάνω μια μικρή ηχογράφηση της Διαμάντως του Γιοβάν Τσαούς(με έναν μικρό αυτοσχεδιασμό προς το τέλος) με μπαγλαμά σε ντουζένι Ρε Σολ Ντο.Νομιζω το αποτέλεσμα είναι αρκετά ικανοποιητικό.Τον μπαγλαμά που παίζω τον είχα αγοράσει πριν τρία χρόνια από το οργανοποιείο του Αντωνίου Βερικάκη στα Χανιά .
Καλή ακρόαση!
Καλή προσπάθεια! Είχε και μια ελευθερία στην μελωδική απόδοση αλλά ο ρυθμός ήταν σταθερός και αυτό έχει σημασία.
Θα μπορούσες να το δοκιμάσεις και στο ρε-σολ-σι ώστε να έχεις την 3η στην μπουργάνα (1η σολ, 3η σι -βάση του σεγκιάχ).
Στα ντουζένια γενικά μου αρέσει να υπάρχει μια αίσθηση “αφηρημάδας” ασ το πούμε .Στο δικό μου αυτί μου αρέσει λίγο περισσότερο.Οταν πρωτοασχολήθηκα με τα ντουζένια το έκανα λίγο εσκεμμένα αλλά τώρα πλέον μου είναι δεύτερη φύση .Θα το δοκιμάσω και σε Ρε Σολ Σι σε ευχαριστώ πολύ !
Ωραίος! Έκατσα και το άκουσα με την προσοχή μου εστιασμένη στις ανοιχτές: βαράνε ακριβώς εκεί που πρέπει, δεν προσθέτουν ούτε παραλείπουν πενιές, σαν να είχες δηλαδή έναν ανεξάρτητο κιθαρίστα. Την ίδια ώρα η ψιλή ανεβοκατεβαίνει και κεντάει μικρές και μεγάλες αξίες, και το ένα δεν μπερδεύει το άλλο. Πιστεύω ότι αν πήγαινα να το κάνω αυτό θα καιγόμουν!
Αλλά σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά με τα κλεισίματα κάτω στην τονική. Το αφτί περιμένει ν’ ακούσει ένα γεμάτο, πλούσιο ντο, και ακούει άλλα, τη μια ένα ακόρντο ντο ματζόρε με την τρίτη σαν σε θέση μελωδικής νότας (ενώ η νότα της μελωδίας εδώ είναι το ντο), την άλλη μια δεύτερη που αδυνατίζει την αίσθηση της τονικότητας…
(Στο σάζι με τέτοιο κούρδισμα, το αντίστοιχο πάτημα είναι πρώτη και δεύτερη χορδή στο τάστο της 4ης βαθμίδας, τρίτη χορδή ανοιχτή, και πένα και στις τρεις χορδές.)
Τις αποκλίσεις από την κανονική μελωδία τις βρίσκω αποδεκτές, εφόσον γίνονται συνειδητά ως στολίσματα και όχι νομίζοντας ότι έτσι είναι η κανονική.
Και εγώ με μια δεύτερη ακρόαση βρίσκω την προσθήκη της ντο ματζόρε περιττής συνειδητά την έπιανα. Νιώθω ότι στο ντουζένι είναι ωραία σε κάποια κομμάτια μια πιο ελεύθερη απόδοση.
μια χαρά είναι.
Απλά δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό.Δηλαδή καταληγεις να κάνεις κάτι (πολύ καλά) αντικειμενικά δυσκολότερο απο το στανταρ κούρδισμα και στην πορεία χάνεις και την τονικη σου βαθμιδα στην ίδια χορδη δηλαδη πρέπει να αλλάξεις μελωδικα χορδη για μία μονο νότα. Μήπως αντι για μαχούρ κάποιος άλλος τρόπος/μακαμ να σε αντάμοιβε περισσότερο σε αυτή τη διαδικασία;
(ο ήχος είναι επίσης κρυστάλλινος)
Αν μιλάμε για την προσθήκη της συγχορδίας η εύκολη λύση είναι να μην την παίξω καν εφ’όσον συμπεραίνουμε πως σε τέτοιο είδος παιξίματος είναι περιττή .Αν όμως μιλάμε για την μελωδία κάθ αυτή η μόνη νότα που δεν παιζωσ στο καντινι είναι χαμηλή ντο την οποία την παίζω στην μπουργκάνα η στην Σολ .Για μένα δεν είναι και κανένας τεράστιος συμβιβασμός .Άλλος τρόπος θα ήταν να κατέβει και η ρε σε ντο αλλά μετά στο δικό μου αυτί γιατί το έχω δοκιμάσει είναι σαν χαμηλωμένο ρε λα ρε δηλαδή το μονότονο κούρδισμα που προσπαθώ να αποφύγω.Τωρα αν μιλάμε για αλλαγη σε ντουζένι αν καταλαβαίνω καλά αυτό που λές βεβαίως και είναι μια καλή λύση .
μιλούσα κυρίως για αλλαγη ρεπερτοριου…
πάντως σκεφτόμουν το εξής: κανονικά τέτοιους συνδιασμους δακτυλοθεσίας τους κάνουμε μονο όταν δεν μπορούμε να τους αποφύγουμε άρα…τι καλύτερο για μελέτη απο το ξεβολευτούμε λίγο μεσα απο μία τετοια διαδικασία;
Ακριβώς αυτό είναι και το δικό μου σκεφτικό !Είναι πολύ ωραία αυτή η αλλαγή δακυτλοθεσίας ανά ντουζένι .Επίσης για μένα δίνει και καλύτερο ηχόχρωμα στον εκάστοτε δρόμο .Όσον αφορά το ρεπερτόριο εντάξει πρέπει κάποια στιγμή να βγαίνεις από τα νερά σου δε λέω αλλά έχω και το σασί γιναυτην την δουλειά
Από ντουζένια δεν έχω εμπειρία, αλλά ειδικά το συγκεκριμένο το έχω δοκιμάσει στον μπαγλαμά επειδή το ήξερα κι από το σάζι. Μια χαρά είναι για ραστοειδή από Ντο. Και μάλλον είναι το πιο δοκιμασμένο είδος κουρδίσματος για κάθε είδους έγχορδο: συνεχόμενες πέμπτες. Βγάζει τους δρόμους με τις σχετικές βάσεις ακριβώς όπως το προβλέπει η θεωρία!
Το μόνο δύσκολο σημείο είναι όταν στους δρόμους από Ρε τονίζεις την πέμπτη ενώ από κάτω έχεις ανοιχτή τέταρτη…