Ένα θέμα το οποίο με απασχολεί λίγο και θα ήθελα τις δικές σας απόψεις.
Όπως λέει η επικεφαλίδα, από προσωπική μου εμπειρία αυτό που συμβάλλει αρκετά στο κατά πόσο ενα μπουζούκι είναι ευκολόπαιχτο εκτός βεβαια απο την απόσταση χορδών-ταστιέρας είναι η ποιότητα του ήχου. Όχι τόσο όσο αναφορά πρίμα, μπάσα κτλ αλλά η διάρκεια του ήχου ( sustain ) και το βάθος ( reverb ).
Έχω παίξει με όργανα τα οποία ήταν χαμηλά στις χορδές αλλά δύσκολα στην πένα. Οι νότες δεν είχαν βάθος και διάρκεια και η μετάβαση απο νότα σε νότα δεν ήταν ηχητικά ομαλή με αποτέλεσμα να δυσκολεύει το παίξιμο. Σε άλλα πάλι που οι χορδές ήταν λίγο πιο ψηλά ήταν πολύ ευκολόπαιχτα στην πένα διότι είχαν βάθος και διάρκεια. Φυσικά ο καλύτερος συνδυασμός κατά την γνώμη μου και προσωπική προτίμηση είναι το όργανο να είναι χαμηλό στις χορδές και να έχει τα προαναφερθέν χαρακτηριστικά.
Απο τη δικιά σας εμπειρία πώς το βλέπετε αυτο το θέμα; Είναι κάτι το οποίο μπορεί να έχει επίδραση στο κατά πόσο εύκολο είναι ένα όργανο παικτικά;
Φυσικά αυτό ο κανένας το βλέπει διαφορετικά και έχει προφανώς τις προτιμήσεις του αλλά σε γενικές γραμμές ισχύει;
Εννοείται η ερώτηση αυτή αφορά παίξιμο χωρίς ενισχυτή είτε κονσόλα.
Γενικά στο εξωτερικό που έχει τύχει να μιλήσω με κιθαρίστες συμβαίνει το εξής.
Το πρώτο που κοιτάνε και αυτό έχει τη σημασία του, είναι το λεγόμενο playability.
Κατά πόσο δηλαδή ένα όργανο είναι φιλικό προς τον μουσικό. Μπράτσο με σχήμα που να τους βολεύει, ύψος χορδών, (σκληρό - μαλακό), αν κρατάει κούρδισμα, πώς είναι ζυγισμένο και άλλα.
Όσο και αν φανεί παράξενο ο ήχος δεν έρχεται ακριβώς δεύτερος, αλλά εφόσον μιλάμε για ποιοτικά όργανα με καλή κατασκευή σίγουρα υπάρχει μια ποιότητα ήχου.
Εφόσον λοιπόν υπάρχει μια ποιότητα συνολικά στο όργανο το playability είναι αυτό που συνήθως μπορεί να καθορίσει μια αγορά.
Playability = παικτικότητα ενός οργάνου; Ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος όρος;
Ξαναδιάβασα την ερώτηση και κατάλαβα ότι απάντησα λάθος.
Οπότε ας απαντήσω στην ερώτηση.
Για μένα ναι επηρεάζει τον ήχο ενός μπουζουκιού το πόσο ευκολόπαιχτο είναι.
Το στηρίζω στο εξής, ότι το ίδιο μπουζούκι με διαφορετικό παίκτη θα βγάλει διαφορετικό ήχο. Αυτό για μένα σημαίνει ότι όσο πιο ευκολόπαικτο είναι ένα όργανο τόσο περισσότερες δυνατότητες δίνει στον μουσικό να το εξερευνήσει και να βγάλει το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα από πλευράς ήχου.
Πρωτα απ’ολα να καθεται στο χερι σου, οπως ειπε και ο Λουκας.
Αλλοι τα θελουν λιγο ψηλα, αλλοι λιγο χαμηλα, αναλογα πως βαρανε την πενα.
Ο ηχος, παρ’ολο που η επιλογη του ηχειου και του καπακιου εχει στανταρ στην ποιοτητα, δεν ειναι ποτε σιγουρο πως ακριβως θα ειναι.
Αλλα. Αν ενα οργανο τηρει τα στανταρ της υψηλης ποιοτητας κατασκευης και καθεται στα χερια του παικτη, θα αποδωσει οπωσδηποτε καλο ηχο, αν ο παικτης ειναι γνωστης. Τα πιο πολλα μπουζουκια μοιαζουν στον ηχο. Στο παιξιμο ειναι αλλο πραμα ομως.
Αμα ειναι ευκολοπαικτο ομως για καποιον, μπορει να μην καθεται σε καποιον αλλο. Σε καθε περιπτωση αμα ειναι ευκολοπαικτο για καποιον ενα οργανο, θα ακουγεται καλυτερα.