οσο για το αριστερο εγω βλεπω οτι οσο πορωνομαι ειναι το θεμα που πιεζω ,αν το εχω στο ρελαντι πεταω ,αν θελω να καρφωσω τα κομματια βαζω δυναμη και στο αριστερο, αν παιζεις 2 ωρες σερι τοτε καταλαβαινεις οτι δεν μπορεις να συνεχισεις με πιεση σου κοβεται το χερι, ερχεται η τεχνικη απο μονη της να σε σωσει γιατι δεν μπορεις να αποδωσεις
ο πονος στον δεικτη του αριστερου ειναι μια ενδιξη πιεσης και οτι δεν παταμε σωστα στην ταστιερα , διορθωνεις τον εαυτο σου καθε φορα και ερχεται
Μια που ήρθε η κουβέντα στην πένα, στο υπέροχο βίντεο του Django φαίνεται η σημασία της. Μετα το 1.30 ανεβοκατεβαίνουν όλα τα χέρια συγχρονισμένα στο ρυθμικό παίξιμο, αλλά και στο σόλο που το γρήγορο ανέβασμα πραγματοποιείται κυρίως χάρη στην πένα.
Στα σημεία που παίζει πιο ελεύθερα, έχει καταπιεί μετρονόμο και τον στηρίζουν από πίσω εξαιρετικοί μουσικοί, οπότε όταν βγαίνει από το σουίνγκ ξέρει ακριβώς που πρέπει να ξαναμπεί.
Το ίδιο παρατηρούμε φυσικά και στον Παπαϊωάννου. Ο συγχρονισμός έχει να κάνει καθαρά με το δεξί (πένα) που πρέπει να δίνει εντολή στο αριστερό (ταστιέρα). Το ανάποδο δεν λειτουργεί, είναι σαν να βάζεις το κάρο μπροστά από τα βόδια.