Ρε παιδια ήξερα ότι τα μαγαζια με δημοτικα ειχαν γινει βήμα να κανει ο καθενας το κομματι του αλλα αυτο που ειδα χτες δεν εχει προηγουμενο
πηγα σ ενα μαγαζι που υποτιθεται κραταει απ τα λιγα το παραδοσικο τραγουδι…
εκατσα 2 ωρες και μαλιστα ήταν αργα και το πιο παραδοσικο που άκουσα ήταν κατι νταχτιρ ντι της Θώδη!!!
ετσι οπως έχουν γίνει τα πραματα σε λιγο θα θεωρηται παραδωση οι Λευτερης Βαζαιος Ματθαιος Γιαννουλης!!!
τι να πω! :016::016::016::016::016::016::016::016
Πάντως και σε σχέση με αλλες προτάσεις που έχουν πέσει στο φορουμ για δημιουργια συλλογων νομιζω ότι πρέπει να φταξουμε ενα συλλογο διαφυλαξης και γνωριμιας των νεων με τη λαικη και παραδοσιακη μουσικη!!!
Μπράβο Άρη. Χαίρομαι που στηλιτεύεται το φαινόμενο.
Η άποψή μου είναι ότι αυτή την στιγμή στην Αθήνα, πέραν του μαγαζιού ‘‘Άλλη Όχθη’’, τίποτε άλλο δεν παίζει δημοτικό τραγούδι.
Τα υπόλοιπα, μαγαζιά ανούσια, που τραγουδάνε ‘‘δημώδη’’, με κάκιστο ήχο, το κλαρίνο μόνο μέσα απο παραμόρφωση (echo, reverb, βάθος, gain, delay και ότι άλλο κουμπάκι βρούν στην κονσόλα, είναι υποχρεωτικό να είναι στο maximum) (διότι μόνο έτσι παράγεται ο καταπληκτικός ήχος του ‘’ κλαρίνο στο πηγάδι’’, το οποίο ως γνωστόν είναι και η πεμπτουσία της απόλαυσης).
Οι τραγουδιστές δυστυχώς δεν καταφέρνουν να υποστηρίξουν και να αναδείξουν την προσωπικότητα του τραγουδιού.
Η τηλεόραση και η πλειοψηφία των ανθρώπων το αντιμετωπίζει ώς μουσιακό - επετειακό είδος που είναι must να παίζεται την ημέρα του Πάσχα και μόνον (κάτι σαν τα κόλυβα σε κηδεία).
Αναδεικνύεται απο καλλίγραμες κοπελίτσες οι οποίες χορεύουν ??? αναδεικνύοντας χάρη, νειάτα, λεβεντιά, περηφάνεια, σφρίγος, τόλμη (γνωστές αρετές του ελληνικού έθνους και της υπαίθρου μας), την στιγμή που ο σκηνοθέτης έχει εστιάσει με εμμονή, στην περιοχή ανάμεσα στους μηρούς και προς την γενετήσια χώρα, ή εναλλάσοντας καρέ-καρέ με τους γλουτιαίους, συνεισφέροντας με τον τρόπο του στην ανάδειξη του θέματος ‘‘βελτίωση της μυικής μάζας του μέσου και μείζωνος γλουτιαίου μέσω του τσάμικου’’.
Δυστυχώς, το αστείο απο το γελοίο τα χωρίζει μία πολυ λεπτή γραμμή, η υπέρβαση της οποίας γίνεται δύσκολα αντιληπτή (ενίοτε καθόλου)
Γνωστή παρουσιάστρια ενημερωτικού ??? προγράμματος πρωινής ζώνης, ρωτούσε αφελώς …’‘δημοτικό δεν είναι επειδή το χορεύουν με φουστανέλα, οι βλάχοι’’ , γελώντας ικανοποιημένη με το απύθμενο του προβληματισμού της.
(αλήθεια γιατί είναι είδηση ότι η κ. τάδε τα χαλασε με τον κ. τάδε και τώρα μένει μόνη της η δύστυχη στην βίλα των 550 τ.μ. που είχαν χτίσει για να στεγάσουν τον έρωτα - καρπό μακροχρόνιας σχέσης 3,5 μηνών).
Όσον αφορά στον σύλλογο τον οποίο προτείνεις, συμφωνώ!!!
Πάνος :mad:
βλάχος απο Συρράκο - Καλαρρύτες (ομιλών απταίστως την βλάχικην την οποία εδιδάχθηκα απο παππουδογιαγιαδοπατεραδομανάδες)
Άχ… δίκιο έχετε και οι δύο σας! Απλά, εγώ βαρέθηκα πλέον να σχολιάζω, αφού είδα ότι το μόνο που μπορώ να πετύχω είναι να χαρακτηριστώ ως UFO από τη “συντριπτική πλειοψηφία”, που την έχουμε ξανασχολιάσει πρόσφατα.
Ειδικά για την έκφραση “βλάχος”, όπως αυτή χρησιμοποιείται από τους μη γνωρίζοντες ότι υπάρχουν και Βλάχοι, ομιλούντες την Βλαχικήν, ας μην υποτιμάμε και τη “συμβολή” της επίσημης ελληνικής πολιτείας. Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει όταν, στα Γρεβενά, πριν τρεις δεκαετίες, μόλις εισήλθε η εξ Αθηνών παρέα μας στην ταβέρνα σταμάτησε, ως δια μαγείας, το βουητό των ανθρώπων και χρειάστηκε να περάσει ώρα αρκετή μέχρι να μας καταλάβουν και να αρχίσουν να ξεθαρρεύουν. Από εκείνη τη βραδυά μου έμεινε, εκτός από τα τραγούδια, και το καληνύχτα στα βλάχικα: Nocti buno.
Ακόμα εχω στ΄αυτιά μου τη προσφόνηση ¨βλάχος¨,αρχές της δεκαετίας του 60 οταν ηρθα απ΄το χωριό μου.Μερικοί φίλοι ,οταν θέλουν να διευκρινήσουν γιά ποιόν Μπάμπη πρόκειται
τον “βλάχο” λένε.Πέρα από τη πλάκα ,ο τρόπος αντμετωπησης ηταν εντελώς ρατσιστικος.
Κ΄αν εγινα αποδεκτός ηταν γιατί επαιζα καλή μπάλλα.Εμ το άλλο ,οταν εχει κάποιος γιορτή στη πολυκατοικία ενημερώνει με σημείωμα στο πίνακα.Ε λοιπόν σ΄εμένα φαίρνουν το 100
Σ΄ερωτησή μου γιατί ρε παιδιά , μου είπαν οτι δεν αντέχουν τα κλαρίνα!!
Βλάχοι του forum, ας ενωθούμε. :)!!!
Σωστό και το nocti buna. Η προφορά διαφέρει απο τόπο σε τόπο.
Η βλάχικη, είναι λατινική γλώσσα.
Nocti απο το λατ. noctis, nocturn = βράδυ,
buna απο το λατ. bun = καλός, ( ιταλικά = bene, ρουμανικα = bine)
Πάνος
[i] !!![/i]
Εγώ πάλι την θεωρούσα συγγενή των σλαβικών γλωσσών (χωρίς βέβαια να έχω ακούσματα, νησιώτης γαρ).
Προφανώς λατινική, Πάνο, αφού προέρχεται από τους Ρωμαίους ακρίτες (κάτι μεταξύ στρατιωτών και εμπόρων) κατά μήκος του Δούναβη. Πάντως, και οι σλαβικές γλώσσες σανκριτικής ρίζας είναι, όπως και η αλβανική.
Και βέβαια η “λατινική” δεν είναι τίποτα άλλο από παράγωγο της αρχαίας ελληνικής… Εξ ού και noctis εκ του “η νυξ, της νυκτός”, κλπ.
Δηλαδή, για να έχουμε και καλό ρώτημα, ο καλός Ρουμάνος είναι … μπινές;:088:
Ε, όχι και παράγωγο της αρχαίας ελληνικής η λατινική, Μήτσο μου… Καλός ο ελληνοκεντρισμός (λέμε τώρα…) αλλά υπάρχουν και όρια. Μήπως και η γερμανική (Nacht), ή η αγγλική (night) και αυτές παράγωγο της ελληνικής είναι; Σανσκριτική ρίζα έχουν όλες, γιαυτό και βασικές λέξεις όπως η νύχτα, ο πατέρας (pater, Vater), η μητέρα (mater, Mutter), η θυγάτηρ (Tochter, daughter), ο θεός (deus, Δίας), η θύρα (Thuer), τα βασικά αριθμητικά και άλλα είναι κοινά σε όλες τις σανσκριτικής προέλευσης γλώσσες.
Γεια σας,
Υπάρχει μια πολύ ενημερωτική ιστοσελίδα για τους ανά κόσμου “Βλάχους”. Εδώ είναι ένα άρθρο από το ηλεκτρονικό περιοδικό του site:
http://www.farsarotul.org/nl27_1.htm
Εύα
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ ΑΛΛΗΛΟΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ…ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΒΛΑΧΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΟΡΟ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΑ…ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΠΟΛΛΑ(ΔΕΝ ΕΙΡΩΝΕΥΟΜΑΙ!)
΄Εκδίδων νυν το ανά χείρας απάνθισμα, ως απαρχήν συναγωγής απόψεων, πλείστων των αγαπημένων συνforum-ιτων, πρώτιστον καθήκον μου θεωρώ την έκφραση της ευγνωμοσύνης μου προς τον παρασχόντα μοι, κ. Φωλιάν Αρη, την πολύτιμον ευκαιρίαν δια την ανάδειξην του πλούτου και του μεγαλείου αυτού του μουσικού είδους, το οποίο όμως θα πρέπει να τονισθεί ότι ξεφεύγει απο τα πλαίσια του ρ ε μ π έ τ ι κ ο υ forum.
Θα συμφωνήσω με τον φίλο ‘‘τσιπουροτυράκια’’, ότι η συνεισφορά των βλάχων στην σύγχρονη Ελλάδα ήταν τ ε ρ ά σ τ ι α. (σχολεία, βιβλιοθήκες, πινακοθήκη, πολυτεχνείο, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, γέφυρες, πλοία, στρατόπεδα, τράπεζες, μουσεία, φυλακές, κ.α) (Σίνας, Τοσίτσας, Ζάππας, Αβέρωφ, Στουρνάρης, Απόστολος Αρσάκης, Ριζάρης, Ζωσιμάδες, Καπλάνης, Μαρούτσης, Χατζηκώνστας, Γεώργιος Σταύρου, Γενάδης, Γκιούμας, Φιλίππου, Ιωάννης Πάγκας, και πολλοί άλλοι που δυστυχώς δεν θυμάμαι).
Θα πρέπει επίσης να αναφέρω ότι και πάλι αλλάξαμε θέμα (και μάλιστα με δικη μου προτροπή). Υποτίθεται ότι αυτή η ενότητα μιλά για το δημοτικό τραγούδι και όχι για τους βλάχους, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα μιάς άλλης ενότητος.
Έτσι επανέρχομαι στο δημοτικό τραγούδι
Μεγάλωσα σε χωριό, ακούγοντας σχεδόν αποκλειστικά δημοτικά τραγούδια (δια στόματος), σε εποχή που δεν είχαμε ραδιόφωνα, (στο χωριό μου δρομος ασφάλτινος φτιάχτηκε πριν απο λίγα χρόνια, νερό στα σπίτια ήρθε το 1979, ρεύμα περίπου την ίδια περίοδο, 1980?).
Ίσως να φαντάζει πολύ ρομαντικό για τις μέρες μας, ίσως λίγο γλυκανάλατο, ίσως να μην ταιριάζει και πολύ με τους ρυθμούς της εποχής, πάντως αυτά τα τραγούδια με κάναν να ζηλέψω. Κάναν τον χώρο μου βουνό, θάλασσα. Έγινε άνοιξη, γαλάζιο. Κυνήγησα ήλιους. Έγινε μέρα γιορτινή. Μέρα σκόλη. Όπως παλιά. Ήταν χαρά ο ταχυδρόμος με γράμμα απ΄ την ξενητειά. Και κείνα τα χείλη που στάζαν αίμα απʼ το φιλί. Το ʼδα. Το ʼζησα. Μια για καλό, μια για κακό, πάντως ευκαιρίες για τραγούδι υπήρξαν. Βάζεις μέσα και λίγο απʼ την καρδιά σου, λίγο ψυχή και…τέλος. Αυτά τα τραγούδια είναι αυτά που άκουγα καθώς μεγάλωνα. Λένε για τον πόνο, για την χαρά, το δάκρυ, την αγάπη, την ξενητειά, το χάρο. Έτσι δεν μπορώ να τα κρύψω. Είναι σαν να κρύβω την ζωή μου. Και να κρύβομαι απʼ αυτήν. Τα αγαπάω πολύ αυτά τα τραγούδια. Και όταν αγαπάς πολύ, τρέμεις, φοβάσαι νʼ αγγίξεις. Ο παππούς μου έλεγε ότι αυτά τα τραγούδια γεννιούνται «μόνο όταν το κλάμα κι ο ιδρώτας κοιλάνει την πέτρα». Αργότερα κατάλαβα. Αλλά δυστυχώς τον παππού τον είχα χάσει.
Αυτά τα τραγούδια δεν προσκυνάνε το χρήμα, παρά την τέχνη, την αγάπη. Είναι να γελάς μʼ αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Έχουμε από τις πιο πλούσιες μουσικές και ποίηση. Και μείς ψάχνουμε να ειδωλοποιήσουμε ξενέρωτους. Δεν είναι παράλογο να ακούμε τους πιο αλλόκοτους αφρικάνικους ρυθμούς και να πετάμε την μουσική μας περιουσία? Μου θυμίζει κάτι τύπους, οι οποίοι μόλις αγόρασαν στερεοφωνικό, πέταξαν τα γραμμόφωνα και τώρα κλαίγονται.
Μαθαίνεις αυτά τα τραγούδια, κοιτώντας φωτογραφίες, κουβεντιάζοντας, βλέποντας ένα παλιό σπίτι, τις τοιχογραφίες μιάς εκκλησιάς, τους ανθρώπους στα χωριά. Αν την ζήσεις την Ελλάδα, θα τραγουδήσεις «παραδοσιακά» χωρίς να το καταλάβεις. Αλλά να την ζήσεις. Σήμερα είμαστε σε όλα μας γρήγοροι. Στις δουλειές, στο δρόμο, στο φαγητό, στις σχέσεις και στην αγάπη. Αυτά τα τραγούδια - ευτυχώς - δεν είναι για τέτοιους ρυθμούς. Θέλουν χρόνο, είναι ευγενικά και μας αφήνουν να ωριμάσουμε για να τα ακούσουμε. Και βέβαια δεν κάνουν τα όργανα την μουσική, αλλά η ψυχή, το αίμα, η γνώση, η αγάπη, ο μύθος. Αυτά τα τραγούδια «εκφράζουν» μια κατάσταση. Δεν την περιγράφουν απλά. Είναι οι μνήμες που βουίζουν στʼ αυτιά μας, η αρμύρα που σε τυλίγει, ο αέρας που σε φυσάει. Είναι η γής που ποτίζεται από την βροχή και το δάκρυ.
Θα γράψω κάτι δίστιχα που θυμάμαι από τα γλέντια γύρω από το τραπέζι. (όταν ο παππούς έλεγε ΄΄να πούμε και τα καθιστά, αφού ‘παμε τα όρθα’’. Tότε όλοι κάθοταν γύρω απο το τραπέζι και ξεκίναγε το τραγούδι), (είναι τα επονομαζoμενα στιχοπλάκια (εκ του πλέκω στίχους) ή χαβάδια ή γυρίσματα).
«Το χωρισμό σου ζύγιασα με τα βουνά του κόσμου,
βαρύτερος μου φάνηκε ο χωρισμός σου φώς μου»
«Τη ξενητειά, τη γυμνωσιά, την πίκρα και το χάρο
τα τέσσερα τα ζύγιασαν, βαρύτερα είνʼ τα ξένα»
«Τι να της κάνω της καρδιάς της παραπονεμένης
για νʼ αποθάνω δεν μπορώ. Να ζήσω, πώς να ζήσω?
Ξένος εδώ, ξένος και ʼκεί, κι όπου να πάω, ξένος»
«Και τα τραγούδια λόγια είναι, τα λέν οι πικραμένοι,
πάσχουν να βγάλουν το πικρό, μα το πικρό δεν βγαίνει»
Αυτό που τελικά έμαθα, είναι ότι η αγάπη είναι ισχυρότερη από την διαφορά. Δεν ξέραν οι δικοί μου να μου το πουν με λόγια, (βλέπεις δεν πήγαν σχολείο), αλλά μου το είπαν με έργα. Μου το ʽδειξαν, μου το τραγούδησαν, μου το φίλησαν. Στις μέρες μας μετράμε την ευτυχία με τετραγωνικά μέτρα, με κυβικά στα αυτοκίνητα και με σηματάκια στις μπλούζες. Ευτυχώς, έμαθα να την μετράω με αγκαλιές, φιλιά, γέλια, τραγούδια και αγάπη.
«Η μουσική δεν έχει σύνορα. Ο πολιτισμός όμως έχει καταγωγή».
Πάνος
το παραδοσιακό δεν θα σβήσει!όχι επειδή το βοηθάνε,ούτε επειδή το υποστηρίζουνε…θάναι παντα παρόν επειδή το αγαπά η ψυχή και το αίμα μας το αναζητά(δεν είμαστε λίγοι…ούτε πολλοί…είμαστε όμως δοσμένοι και συνειδητοποιημένοι).έχει γεμισει η ελλάδα με ομάδες διασκεδαστών!του δημοτικού…με άσχετους '‘μουσικούς’'που βγάζουνε μεροκάματο με το '‘είδος’'το οποίο έχει εκφυλιστεί απο εκείνους…και απο τα όργανά τους(ντράμς,αρμόνιο…).μπορεί εκείνοι να είναι περισσότεροι,μπορεί ο περισσότερος κόσμος να επιθυμεί όλο αυτό το νταβαντούρι που εκείνοι προσφέρουνε,αλλά δεν είναι μόνο αυτοί.υπάρχουνε παλαιότεροι και νεότεροι που ενώνονται απο την αγάπη για το καθαρό παραδοσιακό.άνθρωποι που θα το τιμούν για πάντα.έχω ζήσει λόγω των εκδηλώσεων του χορευτικού και τις δυό πλευρές…γι αυτό δεν φοβάμαι…η δύναμη του παραδοσιακού και η αγάπη όσων το τιμούν είναι μοναδική.άς το πολεμούνε άς το κοροιδεύουνε,δεν μπορείς να δώσεις αξία ουτε να ενοχληθείς όταν εσύ βιώνεις γέμισμα ψυχής απο αυτό!(σαν απλή χορεύτρια μιλάω,γιατί και μας μας κοροιδεύουνε μη νομίζεται…)όταν ενώνονται μουσικοί με χορευτές που το βιώνουνε με τον ίδιο τρόπο δεν μπορώ να εκφράσω τί γίνεται!τέτοια χαρά?!τέτοιο αλάφρωμα και γέμισμα ψυχής?!είναι υπέροχο!
όσον αφορά το θέμα του χαρακτηρισμού ανθρώπων ώς ‘‘βλάχων’’(ε’ιτε είναι είναι όχι)δεν μπορούμε να γεμίσουμε το κεφάλι ανθρώπων που δεν σκέφτονται και δεν ενδιαφέρονται να καταλλάβουνε πως είναι πράγματι τα πράγματα.απο την άλλη…έχει τύχει να έχω στο ράδιο στη δουλειά μου δημοτικά και να μπεί ένας βλάχος και να με ρωτήσει΅:εσένα βλαχούλα,πως και δεν σε ξέρω?δεν είμαι βλάχα του απαντάω χαμογελαστή…μπά!και ακούς δημοτικά?ούτε κι αυτό είναι ωραίο…το παραδοσιακό δημοτικό δεν ανήκει σε βλάχους ή σαρακατσάνους ή γκαραγκούνηδες…είναι ολονών!βεβαίως και η συμβολή τους είναι αξιόλογη λόγω της πλούσιας κληρονομιάς που κουβαλούνε απο χορούς και τραγούδια.πλούσια κληρονομιά αυτό ακριβώς έχουμε!και δεν θα χαθεί…γιατί για κάποιους είναι κινητήρια δύναμη και τρόπος ζωής ή καλύτερα τρόπος δυνατός και ουσιαστικός αντιμετώπισης της ζωής!
και κατι ακόμα…το σημαντικότερο ίσως απο όλα όσα μπορεί και προσφέρει το δημοτικό σε όσους το γνωρίσουνε και το νιώσουνε…είναι η βαθιά συγκίνηση…μια συγκίνηση που φέρνει λύγωμα και κλάμα πολλές φορές λυτρωτικό.όσοι ζήσανε με παππούδες μερακλήδες καταλαβαίνουνε τί εννοώ.μακάρι να κουβαλάμε τη μισή απο τη δική τους καρδιά,και ψυχή!
ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΣΑ,ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΚΑΡΔΙΑ,ΔΕ ΘΑ ΣΒΗΣΟΥΝΕ ΠΟΤΕ!ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΓΙΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ, ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ,ΤΗΝ ΕΡΤ 3 Κ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΜΕΡΑΚΛΗΔΕΣ ΣΕ (ΛΙΓΕΣ …)ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ Κ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ
Για να μάθετε τι εστί βλάχος :):
δε θα διαφωνησω
Ειναι αποκαρδιωτικη η εικονα σε πολλες περιοχες της επαρχιας και κυριως σε περιοχες που το γλεντι η το πανηγυρι σημαινε αυτοματα και δημοτικο τραγουδι, σημερα να εμφανιζονται ( πανταζης-κελεκιδου-κουρκουλης-μπεζεντακου-προδρομος κ.α).
Ας ελπισουμε πως καποια στιγμη το κλιμα θα αλλαξει και η καρδια της επαρχιας θα χτυπησει παλι ελληνικα και δημοτικα.
Υπάρχουν κάποιες ‘‘σκλήθρες’’ (ψήγματα), που διατηρούν την παράδοση.
Χωριό Κτιστάδες, νομού Άρτης, δίπλα στα Πράμαντα. Παραδοσιακές ‘‘κύκλες’’ με χορό γύρω απο τον πλάτανο. Όλο το χωριό μαζεμένο με πρώτο τον γεροντότερο και καταλήγοντας σε μωρά που μόλις περπατάνε. Ο ‘‘πρώτος’’ (ή ‘‘παρτής’’ ή ‘‘σηκωτής’’ -κατα την πολυφωνική δομή του τραγουδιού-), ‘‘παίρνει’’ (ξεκινά) το τραγούδι και οι άλλοι επαναλαμβάνουν. Κάθε τόσο ένας βγαίνει και κερνά τσίπουρα.
Πέρυσι ξεκίνησε στις 9.30 το βράδυ και εγώ έφυγα (με πήρανε -σηκωτό- για την ακρίβεια) στις 6 το πρωί.
Χωριό Βούρμπιανη, νομού Ιωαννίνων, κοντά στα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα.
Χαβάδια και καγκέλι μίας ολόκληρης μέρας. Κάποια στιγμή ένας υπερ-ογδοντακονταετής, άρχισε να λέει τα α π ί σ τ ε υ τ α :.
''κι αν είναι πέτρα τη νε σπώ, σιδερο γιέ μου το λυγίζω,
μʼ αυτή την έρμη μοναξιά γιέ μου δε τηνε νταγιαντίζω
Θα την κάψω την καρδιά μου, για να βρώ τη γιατρειά μου’’
‘‘ζητα μου Χάρε το κορμί, πάρʼ το μʼ αυτό είναι γιέ μου χώμα,
κι ασε μου μόνο την καρδιά οπου αγαπά γιέ μου ακόμα
κάθομαι και συλλογιούμαι και τα βράδια δε κοιμιούμαι’’.
Κι απο κεί σηκωτός εφυγα.
Πάνος
τα πράγματα στην επαρχία είναι πράγματι αποκαρδιωτικά…τόσο που και να θέλεις να μείνεις σε '‘γλέντι’'εκνευρίζεσαι τόσο πολύ που κι ένα βαρέλι να κατεβασεις…δεν καλμάρεις!το έχουμε κανει και αυτό…να πιούμε για να αντέξουμε!γιατί δεν μπορούσαμε να φύγουμε απο φιλότιμο!λόγω φιλοξενίας).νόμιζα πως στη θεσσαλία συμβαίνει αυτό αλλά ανακάλυψα φέτος πως στην πελοππόνησο είναι ακόμα χειρότερα!δεν ξέρω γιατί(άς με διορθώσει όποιος γνωρίζει καλύτερα)έχω την εντύπωση πως στη βόρειο ελλάδα(μακεδονία-βόρεια ήπειρο)τα πράγματα δεν έχουνε εκφυλιστεί τόσο πολύ.πάντα υπάρχουνε σε όλες τις περιοχές(ευτυχώς)φωτεινές εξαιρέσεις αλλά άντε να τους πετύχεις!έτσι και τους πετύχεις όμως…ζωή νάχουνε!να μας δίνουνε ανάσα που είπε και ο φίλος μας παραπάνω…καλημέρα
τα πράγματα στην επαρχία είναι πράγματι αποκαρδιωτικά.
Όντως στην επαρχία είναι αποκαρδιωτικά. Απλά στην Αθήνα είναι ακόμα χειρότερα, πλήν φωτεινών εξαιρέσεων. Θα πρέπει δε αυτές οι εξαιρέσεις να μπορέσουν να αντέξουν στο χρόνο και κυρίως στην οικονομική πίεση.
Τραγουδούσα 3 χρόνια σε συγκρότημα πολυφωνικών τραγουδιών, και κάναμε κάποιες συναυλίες. Όταν απευθυνθήκαμε στο Υπουργείο Πολιτισμού, το μειδίαμα της υπαλλήλου ήταν τόσο χαρακτηριστικό που δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας για την έκβαση της αίτησής μας. (Επιδοτήθηκαν ΔΟΛ, Μέγαρο, ακατονόμαστος, κ.α). Στις συναυλίες ήμασταν εμείς οι ίδιοι κάθε φορά. Στο τέλος δεν βγάζαμε προσκλήσεις και εισιτήρια. Παίρναμε τηλέφωνα. 
νόμιζα πως στη θεσσαλία συμβαίνει αυτό αλλά ανακάλυψα φέτος πως στην πελοππόνησο είναι ακόμα χειρότερα!
Όντως.! Αν και τα σκ…ά παντού το ίδιο βρωμάνε (και στην πατρίδα μου την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Μακεδονία… παντού).
Σε ένα κρητικό γλέντι διαπίστωσα ότι ο καλλιτέχνης είχε τεχνητούς ήχους απο πολυβόλα και όπλα, τα οποία ακουγόντουσαν ΄΄κατα βολάς ή κατά ριπάς΄΄ στην διάρκεια των τραγουδιών. Είχα την αίσθηση, ότι ο συμβολισμός είναι το σημαίνων. Με το σκεπτικό αυτό θα έπρεπε να πάω στην προχθεσινή παρέλαση με ελληνική σημαία απο ταφτά μεταξωτό και υπογραφή Gucci. (Η σημαία του Roberto Cavalli δεν μου άρεσε και τόσο).
δεν ξέρω γιατί(άς με διορθώσει όποιος γνωρίζει καλύτερα)έχω την εντύπωση πως στη βόρειο ελλάδα(μακεδονία-βόρεια ήπειρο)τα πράγματα δεν έχουνε εκφυλιστεί τόσο πολύ.πάντα υπάρχουνε σε όλες τις περιοχές(ευτυχώς)φωτεινές εξαιρέσεις αλλά άντε να τους πετύχεις!έτσι και τους πετύχεις όμως…ζωή νάχουνε!να μας δίνουνε ανάσα που είπε και ο φίλος μας παραπάνω…καλημέρα
Υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως προανέφερα. (Και στη Θεσσαλία και στην Πελοπόννησο και στη Κρήτη (Το προηγούμενο ΣΚ ήμασταν σε ρακοκάζανα. Απλά τ έ λ ε ι α!)
Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα μέρη, σταδιακά χάνονται. Όταν λέμε πανηγύρι σε τέτοια χωριά σημαίνει ότι μαζεύονται μετα βίας 100-120 άτομα. Και το δυστύχημα είναι ότι κάθε χρόνο όλο και κάποιος ‘‘λείπει’’.
Πάνος