Εκφυλισμός του Δημοτικού Τραγουδιού

Δυστυχώς αγαπητοί μου αυτά είναι τα περίφημα κρητικά γλέντια που μας έχουν κάνει διάσημους εμάς τους κρητικούς ανά την υφήλιο και κερδίζουν ολοένα και περισσότερους οπαδούς από τη νεολαία, κάνοντας τους “ειδικούς” να καμαρώνουν για την “κρητική” παράδοση που συνεχώς εξελίσσεται . Και σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις (αλίμονο αν δεν υπήρχαν) που είναι απλά ΤΕΛΕΙΑ. Αλλά γιατί ρε παιδιά να έχει γίνει πλέον κανόνας αυτή η κατάσταση με την αηδία, την ηλιθιότητα και τις σαχλαμάρες και να είναι εξαίρεση η ομορφιά και η αυθεντικότητα της παράδοσης του κάθε τόπου. Γιατί δηλαδή εμείς οι λάτρεις του παλιού και γνήσιου να κινδυνεύουμε να γίνουμε είδος υπό εξαφάνιση. Μήπως να μας εντάξουν σε κανένα πρόγραμμα προστασίας από τη Natura ή την Green peace ;

Πάνο voulpan, είναι πιο εύκολο και πιο κατατοπιστικό για τους υπόλοιπους να χρησιμοποιείς τις παραθέσεις, παρά να κάνεις copy-paste και να χρωματίζεις μόνος σου τα μηνύματα των υπολοίπων. Πάτα το κουμπί “Παράθεση” κάτω δεξιά από το μήνυμα που θες να παραθέσεις ή πάτα το κουμπί πολλαπλής παράθεσης αν θες να παραθέσεις πολλά μηνύματα.

Μπορείς να πας στο "Δοκιμαστήριο" του Φόρουμ για να κάνεις τις δοκιμές σου.

Ευχαριστώ webmaster, μαθαίνω αργά λόγω ηλικίας, αλλά μαθαίνω.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι πιο κατατοπιστική η χρωματιστή παράθεση (αλλά απο τούδε και στο εξής θα συμορφωθώ προς τας υποδείξεις)
Πάνος

Y.Γ. (μετά πάροδο 5 λεπτών) Πηγα στο δοκιμαστήριο και το δοκίμασα. Μια χαρά. Στα μέτρα μου. Χμμμμμμμμμμ.
Sorry.

υπομονη!ευτυχως ο Ψαραντωνης ζει!Ρε παιδια,σιγουρα καποιοι απο σας εχουν…παιδια!Γιατι δε πατε στα σχολεια να ζητησετε να γινει ΠΡΑΚΤΙΚΟ μαθημα μουσικης?Λιγο σουσουρο να γινει, να το γραψει κε καμια εφημεριδα κ βλεπουμε!

όταν υπάρχουνε μουσικοί όπως καλή ώρα ο ψαραντώνης…τίποτα δε χάνεται και δεν εκφυλίζεται!το καλό με μουσικούς του δικού του ήθους και πάθους είναι πως δεν επηρεάζεται η πορεία τους απο αυτή η απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί!εκείνοι πορεύονται όπως θέλουνε και επιθυμούν και όσοι πιστοί…καλώς να ορίζουνε!άλλωστε οι πιστοί οι δικοί τους δίνονται ολόψυχα και τους τιμούν με αυτό το τρόπο.αυτό χρειάζονται απο μάς κι εμείς αυτό απο εκείνους!άλλωστε δεν μπορούμε να κανουμε τίποτα όσον αφορά το νέο τρόπο '‘παρουσίασης’'δημοτικής?μουσικής(λέμε τώρα!).όσον αφορά τα παιδιά καλό είναι να γνωρίσουνε το παραδοσιακό,είτε το αγαπήσουνε είτε όχι…τουλ/στον να μάθουνε να ξεχωρίζουνε το ΄΄παραδοσιακό΄΄από το ‘‘διασκεδαστικό’’.οι σύλλογοι κάνουνε δουλειά!και οι δάσκαλοι(οι περισσότεροι)…όταν τους αφήνουνε.πολλές φορές οι γονείς δυστυχώς δημιουργούνε προβλήματα γιατί θεωρούνε πως μια παράσταση είναι μια στιγμή επίδειξης του παιδιού τους…αλλα΄είπαμε,με τους μεγάλους δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα!στα παιδιά όμως μπορούμε να ελπίζουμε…και έχουμε και υποχρέωση άν πράγματι το αγαπάμε.

Στο δημοτικό διακρίνω 2 σχολές σήμερα:

  1. Την “σχολή” Σίμωνα Καρρά και των “μουσικών λυκείων”, δηλαδή ανθρώπους που έχουν μια παιδεία και μια ιδεολογία σε σχέση με το δημοτικό τραγούδι, που ταυτόχρονα μένουν πιστοί —καλώς ή κακώς— σε έναν τρόπο ερμηνείας που βασίζεται μόνο στην “αγνή και παρθένα” παράδοση, χωρίς νεοτερισμούς, καταλήγοντας σε μια προσπάθεια “αναβίωσης”.
    1α)Οι έντεχνοι/δημοτικοί, με αφετηρία τα παραπάνω δίνουν ένα νέο ύφος στη μουσική. Έδώ θα έβαζα και τον Ψαραντώνη, τον οποίο δεν θεωρώ “αυθεντικό”, ιδίως λόγω του τρόπου που τραγουδά…

  2. Την σχολή των “πανηγυρτζήδων”, που προσφέρουν πιο “σύγχρονη” προσέγγιση, αφού παίζουν με έκο και ντραμς και ηλεκτρικό μπάσο. (βλ. κέντρο Αγρίμια, 1000 αστέρια κτλ). Γενικά μιλάμε για μουσικάρες και φωνάρες, κι αν έγραφαν και κανά “Unplugged”, μπορεί οι οπαδοί της Α κατηγορίας να γούσταραν…
    Συνήθως αυτοί παίζουν και νεότερες συνθέσεις, τα νεοδημοτικά.

2α)Οι σκυλοδημοτικάδες, οι οποίοι είναι οι κακοί της κατηγορίας 2 και είναι συνήθως ανυπόφοροι.

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε και άλλες κατηγορίες+υποκατηγορίες…

οι οπαδοί της Α κατηγορίας φίλε μπάμπη δεν υπάρχει περίπτωση να γουστάρουνε την β κατηγορία απο τη στιγμή που παίζει μπάλα…ντράμς-μπασο-αρμόνιο…δεν υπαρχει περίπτωση!ο καλύτερος ερμηνευτής να είναι μπροστά,το καλύτερο κλαρίνο…γιατί πολύ απλά:δεν ακούγονται!είναι γλάστρες!
ο ψαραντώνης δεν είναι '‘παραδοσιακός’'έχεις δίκιο.όσοι τον γουστάρουμε(πολύ!)είναι επειδή έχει ένα εντελώς δικό του ύφος που μας έχει κερδίσει για την αυθεντικότητα και τη δύναμή του(η φωνή του).η μουσική του πατά στην παράδοση αλλά προχωρά πέρα απο αυτή,χωρίς όμως να την προσβάλει ή να την μειώνει.έχει καταφέρει να παντρέψει όμορφα τη δική του αλήθεια με την παράδοση που κουβαλά.(προσωπική γνώμη).μια φράση θα πώ μα δεν θυμάμαι ποιός την έγραψε:ο ψαραντώνης θα μπορούσε νάναι ο καλύτερος λυράρης αλλά τότε δεν θα ήταν ο ψαραντώνης.καλό σαβ/κο

O Ψαραντώνης είναι κουζουλός μωρέ…Δεν νιώθει!!!

Πάντως το φαινόμενο με τις ηχογραφημένες μπαλωθιές έχει παραγίνει. Σε όποια συγκέντρωση έχω πάει τα 2 τελευταία χρόνια νομίζω ότι γίνεται πόλεμος…

λέγοντας δεν νιώθει? ο ψαραντώνης τί ακριβώς εννοείς?

τσιπουροποτηρακιας…θα διαφωνησω!ο Ψαραντωνης ειναι σιγουρα παραδοσιακος…με κανει να νιωθω 100 χρονια νεωτερος!

Ρε παιδιά, να με συμπαθάτε κιόλας, αλλά τι πάει να πει “ο Ψαραντώνης δεν είναι παραδοσιακός” ; Μήπως πάμε πάλι να βάλουμε καλούπι και μέτρα; Εκτός κι αν κατάλαβα λάθος, οπότε… τη συγγνώμη μου εκ των προτέρων. Απλώς πάντως, ας λάβουμε υπ’ όψη μας πως παίζει σην δισκογραφία δεκαετίες και στα γλέντια ακόμα περισσότερο.Οι Ξυλούρηδες είναι από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες μουσικές οικογένειες στη χώρα, μαζί με Χαλκιάδες, Σουκαίους κλπ. Και ο καθένας από τα τρία γνωστά αδέρφια με δικό του και αναγνωρίσιμο δρόμο. Τεράστια προσωπικότητα είναι ο Γιάννης Ξυλούρης-Ψαρογιάννης. Σπάνιο λαούτο και εξαιρετικός συνθέτης. Πρόσφατο(προ τριετίας νομίζω) δισκογραφικό δείγμα είναι το “έμπολο”, όπου παίζουν δύο λαούτα: Ψαρογιάννης και Ψαρογιώργης. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Με αφορμή τις “κατηγορίες” τώρα, που αναφέρθηκαν παραπάνω, και πάλι έχω μία ένσταση. Πιστεύω πως αυτοί οι τύποι με την “ιδεολογία” και την “παιδεία” πάνω στο δημοτικό τραγούδι έχουν κάνει και κακό, κάποιες φορές όχι άθελά τους. Ο πατέρας μου όταν σιγοτραγουδάει τα δημοτικά που γουστάρει δεν έχει καμία ιδεολογία, παιδεία έχει πάντως. Ούτε ο μπάρμπας μου-καλή του ώρα-έχει καμία ιδεολογία όταν γουστάρει την Πυργάκη να τραγουδάει αργά τσάμικα (να βγάζουμε και την υποχρέωση, που λένε όσοι τους σηκώνουν με το ζόρι). Ο’υτε ο Τάκης ο Καρναβάς είχε, νομίζω, καμιά ιδεολογία όταν ακολουθούσε την πορεία που ακολούθησε. Για να μην πάω στους παλιούς. Κάντε μία αντιστοιχία με τους “ιδεολόγους” στο ρεμπέτικο και φανταστείτε πόση από αυτήν την ιδεολογία είχε ο Μάρκος, ας πούμε. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ιδεολόγους ανθρώπους πάνω στη μουσική τους, όπως ο Βαγγέλης ο Παπάζογλου. Εννοώ ανθρώπους που νομίζουν πως η μουσική και το τραγούδι είναι ιδεολογία. Και όλο “σσσσττ” όταν παίζει το κλαρίνο, και επίπλαστα εκστατικοί μπροστά σε ένα σόλο κλπ. Πιο πολύ τα έχω μέ όλους αυτούς, παρά με τους σκυλάδες. Γιατί από αυτούς τους ανθρώπους έχω απαιτήσεις, ενώ τους άλλους απλώς τους παρατηρώ.

Εχω πάει κ΄εχω ακούσει πολλά αφιερώματα στη παραδωσιακή μουσική.Τοσο από “εμπειρικούς
οσο και από ειδικούς ανθρώπους,Την αγάπη τους γιά το δημοτικό δεν μπορώ να αμφισβητήσω.
Αμφισβητώ ομως έντονα το αποτέλεσμα που έχει προκύψει.Και εξηγούμαι.Οι προσπάθειες του κ.Λ.Λιάβα ειναι σημαντικές.Στο ραδ/νο τού Μελωδια fm κάνει την εκπομπή του Κυριακή
8 το πρωί…Και επίσης το ρεπερτόριο ειναι πολύ περιορισμένο .Τα ιδια και τα ιδια τραγούδια.
Στο δευτερο προγρ/μα η κ. Φ Ρεβίνθη ,Κυριακή 7 το πρωι!!! Εκεί ακούς περισσότερα
τραγουδια απ΄ολη την Ελλάδα.Σημαντικές ειναι και οι συναυλίες που κάνει μέσα στο ραδιομέγαρο.Στον 902 κάποιες Παρασκευές το βράδυ μπαίνουν κάποια αφιερώματα σε δεξιωτεχνες
η τραγουδιστές πχ Καρακώστας Γιαουζος κλπ.Καποια μεσημέρια ,ενας κύριος κάνει ακπομπή με δημοτικά, σηνήθως " εκτελέσεις” πραγματικές με ολη τη σημασία της λέξης. Ο ιδιος κύριος κανει
και σε κανάλια εκπομπή πριν η μετά το Γωγουλίνη και το μέντιουμ Κολέτ ,αναλόγου αισθητικής αποψης
δηλ.η “Ιτιά” με ακορντεόν και ο “Ηλιος” με ηλεκ/κή κιθάρα, Ομόνοια σαουντ δηλ.
Στα τηλεοπτικά τώρα ο κ. Μυλωνάς .Καλές ορχήστρες ,καλη τραγουδιστές ,καλυτερες και οι
εμμονές του.Κατ΄αυτόν δεν αρχιζε γλέντι στο χωριό χωρίς να το ευλογήσει ο παππάς!!
Ωρε τι μας λές?? Κάπου πιθανόν να γίνεται αλλά …κάπου.Αν εχεται παρατηρησει απο ολα αυτά
που γίνωνται λειπουν συνήθως τραγούδια της Ρουμελης και της Θεσσαλίας.Τους κατανοώ.Τους κάθωντε καμμάτι βαρειά και σε ρυθμό ,τα τσάμικα ειναι πιο αργά …και μέ μπόλικο παράπονο
και στη θεματολογία τους.Επίσης οι τραγουδιστές ει ναι οι ίδιοι και οι ίδιοι.Και μη μου πεί κανένας φίλος οτι μόνο ο Σιάτρας και ο Κιτσάκης τραγουδουν τα ηπειρώτικα η ο Θ. Μητροπάνος
τα υπόλοιπα?Και βέβαια κυριαρχούν τα νησιώτικα με εκφραστες τις Κονιτοπούλες ,παρεπιπτωντος, η μία είναι εντελώς φάλτσα.Εχουν ακούσει τον μέγιστο Στάθη Κουκουλάρη
βιολί,τον Ζευγόλη τη Δ.Χαντζιδάκη??
Κλείνωντας πρωτείνω στους φίλους να παρακολουθουν προγράμματα μουσικών σκηνών .Εκεί παρουσιάζωνται σπουδαιοι μουσικοί . Τον περασμένο χειμώνα ο εκπληκτικός Χ.Τζιτζιμίγκας
με Ζαγορίσια και Πογωνήσια , ο Μανος Αχαλινοτόπουλος με την Τασία Βερρα κλπ

[COLOR=black]Ας θεωρήσουμε -αξιωματικά /δογματικά- ότι: παράδοση είναι η κληρονομιά του παρελθόντος.[/COLOR]
[COLOR=black][/COLOR]
[COLOR=black]Υπάρχει το 1. προσωπικό παρελθόν, [/COLOR]
[COLOR=black] και 2. το ομαδικό (κοινωνικό παρελθόν). [/COLOR]
[COLOR=black][/COLOR]
[COLOR=black]Στο προσωπικό μου παρελθόν, [/COLOR]
[COLOR=black] - όταν ήμουν παιδί, πήγαινα σχολείο. Απο εκεί έχω κληρονομήσει την ικανότητα της ανάγνωσης. Ο σεβασμός προς το σχολείο λοιπόν είναι κάτι φυσικό, παρ΄ όλο που το εκπαιδευτικό σύστημα, μας έχει δημιουργήσει και προβλήματα. [/COLOR]
[COLOR=black] - μεγάλωσα με τους γονείς μου. Απο αυτούς κληρονόμησα και γονιδιακά και επίκτητα πάρα πολλά πράγματα, αλλά δημιουργήθηκαν και πολλά προβλήματα. [/COLOR]
[COLOR=black][/COLOR]
[COLOR=black] Απομονώνουμε τα προβλήματα και μένουν μόνο τα θετικά στην συνείδησή μας και τους αποδίδουμε τον πρέποντα σεβασμό και ευγνωμοσύνη.[/COLOR]
[COLOR=black][/COLOR]
[COLOR=black]Ο ψυχικά υγιής άνθρωπος, με την ιδιότητα του σεβασμού και της ευγνωμοσύνης, θα αποδώσει τις ανάλογες τιμές στην κληρονομιά του προσωπικού και του ομαδικού παρελθόντος.[/COLOR]

[COLOR=black][/COLOR]
[COLOR=black]Ο σεβασμός δεν σημαίνει πισωγύρισμα και αγκίστρωση στο παρελθόν. [/COLOR]
[COLOR=black][/COLOR]
[COLOR=black]Υπάρχει η έκφραση ΄΄γυρίζω σελίδα στην ζωή μου΄΄. Αυτό δεν σημαίνει ότι την προηγούμενη σελίδα την περιφρονώ, αλλά ότι κοιτάω να ξεκολλήσω από το παρελθόν και να κινηθώ προς το μέλλον. Η υπερβολική εμμονή στην παράδοση (με το πρόσχημα του σεβασμού), από ορισμένους θεσμούς, όπως το κράτος και η εκκλησία, δείχνει μάλλον μια δυσκαμψία όσον αφορά την κίνηση προς το μέλλον, (συνήθως αυτό συμβαίνει σε άτομα - κοινωνικές ομάδες, οι οποίες έχουν ανάγκη να πιαστούν απο κάπου. Η θειά μου η Τασώ για παράδειγμα -επειδή τα σκάτωσε στην προσωπική της ζωή- έχει αγκιστρωθεί στο υπόλοιπο σόι και στην εκκλησία, τα οποία έχει βρεί προσκεφάλι - αποκούμπι. Ότι και να της πείς για αυτά τα θέματα, είσαι εξ ορισμού εχθρός της. Αστειευόμενος μια φορά της έλεγα για ένα παπά ό οποίος επέρδετο ασυστόλως (μας κατάκλασε) και κόντεψε να με σκοτώσει. Και έλεγε ότι, όχι μόνο δεν έκλανε αλλά αν αυτό έγινε μύριζε, λιβάνι κια άγιο μύρο!!!).[/COLOR]
[COLOR=black] Αυτό έχει βάση κυρίως για τις οργανωμένες θρησκείες, οι οποίες στο παρελθόν κυβερνούσαν σχεδόν τα πάντα. Το μέλλον όμως φαίνεται πως έχει την δυναμική να τους αφαιρέσει την εξουσία αυτή, γι αυτό υπάρχει και αυτή η παθολογική εμμονή στην παράδοση. Προσπαθούν να συγκρατήσουν ζωντανό το παρελθόν, γιατί αυτό τους συμφέρει και διότι φοβούνται ότι θα τους νικήσει το μέλλον.[/COLOR]

[COLOR=black]Η επίδραση των πραγμάτων του παρελθόντος είναι ζωντανή μέσα στο παρόν, αλλά δεν υφίσταται αμιγής, όπως ήταν κάποτε. Έχει υποστεί μια ας πούμε μετάλλαξη. Το πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας ασφαλώς και είναι ζωντανό στο σήμερα, όχι όμως ακριβώς όπως υπήρχε τότε. [/COLOR]
[COLOR=black][/COLOR]
[COLOR=black]Φανταστείτε τώρα μια γυναίκα η οποία έχασε τον άνδρα της. Θα τον πενθήσει, αλλά κάποτε το πένθος θα ξεπεραστεί, θα βρει άλλον σύζυγο να ξαναφτιάξει την ζωή της. Αυτό δεν σημαίνει ότι τον προηγούμενο δεν τον σέβεται, ή ότι τον ξέχασε. Σκεφτείτε όμως να λειτουργήσει όπως λειτουργεί η πολιτεία μας. Να οργανώνει γιορτές και παρελάσεις προς τιμήν του αποθανόντος, όπου θα αναβιώνει διάφορες συνήθειες της κοινής τους ζωής, ενώ είναι πλέον παντρεμένη με άλλον (ζωντανό), ο οποίος θα είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί αυτήν την παρανοϊκή κωμωδία, ή τραγωδία. Δεν νομίζω ότι μια τέτοια γυναίκα θα μπορέσει να λειτουργήσει ως σύζυγος και μητέρα. Χρειάζεται ψυχίατρο. Αυτή όμως είναι και η συμπεριφορά της οργανωμένης πολιτείας μας και της θρησκείας μας. Μια παρελθοντολαγνεία σχιζοφρενικού τύπου. [/COLOR]
[COLOR=black][/COLOR]
[COLOR=black]Ένας ενήλικας δεν διαγράφει την παιδική του ηλικία, προκειμένου να σταματήσει να παίζει με στρατιωτάκια και κούκλες, διότι θα ξεχάσει επίσης την ανάγνωση, την γραφή, την ομιλία και το βάδισμα. Όλα αυτά τα μαθαίνει ως παιδί. Άρα λοιπόν την παιδική μας ηλικία την έχουμε ενσωματωμένη μέσα μας, σαν μια θετική κληρονομιά. Ενώ δηλαδή την ξεπερνάμε, ταυτόχρονα την χρησιμοποιούμε και ως στήριγμα της τωρινής μας ζωής. Όταν ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι, το προηγούμενο δεν το εξαφανίζουμε με περιφρόνηση, αλλά το αφήνουμε στην θέση του, γιατί στηρίζει, μαζί με όλα τα άλλα, την σκάλα. Βρισκόμαστε όμως σε άλλο σκαλοπάτι και όχι στο προηγούμενο, κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω. Αυτή είναι η υγιής ψυχολογική στάση. [/COLOR]
[COLOR=black]Ο παλιμπαιδισμός θεωρείται διαταραχή. Από παλιμπαιδισμό όμως πάσχουν οι κοινωνίες μας, σε σχέση με το δικό τους παρελθόν. [/COLOR]

Καταλήγοντας:
Σαφώς και εκφυλίζεται το δημοτικό τραγούδι. Κ ρ ί μ α.
ΕΜΕΙΣ το κάναμε έτσι. Εμείς είμαστε αυτοί που το εξελίξαμε.
Απλά δεν μας αρέσει η εικόνα μας στον καθρέφτη και φωνάζουμε τώρα.
Το φτιασιδωσαμε τόσο που το κάναμε κατι άλλο που δεν μας αρέσει.
Το κάναμε μαιμού. Στην μαιμού, όση πούδρα και να βάλεις δεν πρόκειται να γίνει Naomi Campbell.

Βέβαια η όποια εξέλιξη - νεωτερισμός, αντιμετωπίσθηκε με δυσπιστία.
Δηλαδή όταν οι Χαληγιάννηδες (παλιά οικογένεια μουσικών απο την Βροντισμένη Ιωαννίνων), ο Καρακώστας, ο Κυριακάτης, είδαν τους νεώτερους να ανεβαίνουν σε εξέδρα-καρότσα τρακτέρ και να παίζουν με ενισχυτές-κόρνες, αυτό θεωρήθηκε αιτία για πόλεμο.
Μειώνει όμως αυτό την αξία των: Χαλκιά, Καψάλη, Βασιλειάδη, Βασιλόπουλου, Σαλέα, Δάμου?
Όταν η Κολλητήρη, η Πυργάκη, η Καραθανάση, ανέβηκαν στο πάλκο - καρότσα, θεωρήθηκαν ‘‘πόρνες’’. Να σταθώ στο ότι ο Καρναβάς, έπινε 2 μπουκάλια ουίσκι κάθε βράδυ και κάπνιζε 3-4 πακέτα τσιγάρα, ή στο ότι, απο κάτω ήταν βουρκωμένος, εκστασιασμένος τόσος κόσμος??? (πανυγήρι στο Μοναστηράκι Αιτωλοακαρνανίας το 1979, ήμουν 14 χρονών).
Ρε να μην έχουμε τότε ένα κινητό ή μια ψηφιακή φωτό!

Αντί να διαπληκτιζόμαστε για το άν είναι καλός ο Ψαραντώνης ή αν είναι παραδοσιακός, μήπως να κάνουμε κάτι να τους τον μάθουμε?
Να τους δείξουμε ότι εκτός απο την Θώδη υπάρχει και κάτι άλλο?

Πάνος

αυτό κάνουμε…ψάχνουμε,ακούμε…αυτούς που δεν φαίνονται!που δεν ακούγονται!και είναι αρκετοί και αξιόλογοι.και άν καταφέρω να τους δώ απο κοντά,συγνώμη?!αλλα΄θα το ακούσει το σσττ…ο διπλανός!γιατί άν δεν είναι εκεί για το λόγο που πρέπει νάναι,καλύτερα να μην είναι εκεί.και πιό βαριά κουβέντα έχω πεί…δεν είχα το δικαίωμα?κατ’εμέ το είχα…μας έφαγε η ευγένεια!η αγένεια όσων δεν σέβονται τους μουσικούς?τους ανθρώπους που λαχταράνε να βιώσουνε( μετρημένες φορές )τη στιγμή που θά ακούσουνε απο κοντά αυτούς τους μουσικούς?δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλλάβω!αλλα΄τέτοια κουβέντα έχει γίνει πολλές φορές εδώ!
υπάρχουνε αρκετοί πολύ καλοί ερμηνευτές ,μουσικοί…δοσμένοι στο να υπηρετούνε το παραδοσιακό τραγούδι…την παραδοσιακή μουσική.μη μου πείτε πως όσοι έχετε ασχοληθεί(όχι σαν μουσικοί ούτε σαν ερευνητές…σαν απλοί ακροατές και λάτρεις του είδους)δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε πότε τιμάται και πότε εξευτελίζεται και απο ποιούς το ‘‘παραδοσιακό’’!γιατί δεν θα σας πιστέψω…καλό μήνα σε όλους.

Πάνο τα είπες όλα! Δυστυχώς αυτοί που μιλούν για εκφυλισμό δημοτικού τραγουδιού βάζουν μέσα εκτός απ’το σκυλοπόπ και την ποιοτική εξέλιξη του τραγουδιού. Ως παράδειγμα θα αναφέρω το γεγονός π.χ ότι στην περιοχή της Θράκης όπου ζω και κατάγομαι υπάρχουν μερικοί σκληροπυρηνικοί που θεωρούν έλλειψη σεβασμού και πλήρη εκφυλισμό και εξευτελισμό το να παίξει μαζί με γκάιντα-νταούλι και λαούτο,ούτι,ακκορντεόν ή κιθάρα. Άσχετα αν ακούγεται καλύτερα από πριν κατά μια αντικειμενική κρίση και ο κόσμος το δέχεται με ενθουσιασμό! Εννοείται δεν μιλούμε για ντραμς ή ηλεκτρικό μπάσο!
Οι δε “παππούδες” είναι όλοι ανεξαιρέτως αυθεντίες και οποιαδήποτα προσπάθεια κρίσης αυτών αυτομάτως σε βαπτίζει έκφυλο και αδαή! Επειδή είναι παππούδες!! Που πήγε η μετριοπαθής και αντικειμενική μουσική κρίση; Όταν ο παππούς “σκούζει” τη Γκάιντα ή γρατσουνάει τη Λύρα εντελώς φάλτσα, δεν επιδέχεται καμία κρίση,πόσω μάλλον αμφισβήτηση. Οπωσδήποτε έχεις να πάρεις κάτι από όλους αν θες να μάθεις.
Τοιούτοι δυστυχώς σκληροπυρηνικοί και μονόχνωτοι άνθρωποι όμως,δεν θα γνωρίσουν ποτέ την παράδοση πραγματικά, και θα εμποδίσουν τη νέα γενιά να τη γνωρίσει. Διότι παράδοση δεν είναι αυτό που είχαν οι παππούδες τότε αλλά αυτό που παίρνουμε εμείς οι νέοι από τους παλιούς και το εξελίσσουμε με προσοχή και σεβασμό,κυρίως δε με υψηλό αίσθημα ευθύνης για αυτό το χώρο που αναδεικνύει την ποιότητα της έκαστοτε κοινωνίας και το επίπεδο Παιδείας:084:
Ας αφήσουμε τα άκρα που έτσι κι αλλιώς καταδεικνύουν το επίπεδο που σκεφτόμαστε και υποβαθμίζουν συνεχώς την ίδια την παράδοση σε σημείο που να την χάνουμε μέσα απ’τα χέρια μας εν έτει 2008 όπου κοντεύει να αποχωρήσει μαζί με τις γενιές που φεύγουν σιγά σιγά…:106::258:

Θα συμφωνήσω με τον Πάνο.
Ήταν αδύνατο να έμενε ανέπαφο το δημοτικό τραγούδι και να μην εκφυλιζόταν και αυτό όπως και το λαϊκό.
Αν το λαϊκό τραγούδι φτιασιδώθηκε λόγω …εκδυτικισμού, για το δημοτικό έπαιξαν έναν παραπάνω ρόλο και οι …ενοχές: δεν έπρεπε να θυμίζει χωριό, βουνό και στάνη…
Έτσι και το δημοτικό τραγούδι σήμερα θυμίζει λίγο πολύ …μιούζικαλ με παραμορφωμένους από τις μικροφωνικές - και τα γιγαντιαία ηχεία - ήχους και με κατακρεουργημένο το δημοτικό λαϊκό στίχο.
Και κυρίως, ένα σόου με χορογραφία όπου κυριαρχούν τα στημένα βήματα, τα ακροβατικά, οι τούμπες στον αέρα και οι φιγούρες.
Μεγάλο μέρος ευθύνης έχουν και οι λογής - λογής πολιτιστικοί σύλλογοι, οι οποίοι έχουν συμβάλλει σ’ αυτό ακριβώς το φτιασίδωμα και με τη διδασκαλία των παραδοσιακών χορών και με τα πανηγύρια που διοργανώνουν κυρίως τα καλοκαίρια δήθεν για την προβολή της παράδοσης, όπου και κακοποιείται βάναυσα το δημοτικό μας τραγούδι από τις γνωστές φίρμες που καλούνται γι’ αυτό το σκοπό και που βέβαια δεν χάνουν την ευκαιρία της αρπαχτής, προσφέροντας ένα άλλο υβρίδιο τραγουδιού, το δημοτικοσκυλάδικο…

Πιστεύω πως όλα είναι θέμα αισθητικής.
Και η αισθητική μας έχει αποδομηθεί βάναυσα τελευταία.
Έχει χαθεί η αίσθηση του μέτρου, αντίθετα αναζητείται το φανταχτερό, το επιτηδευμένο, η επίδειξη.
Δεν μπορεί να εκτιμηθεί ο ανεπιτήδευτος αυτοσχεδιασμός, ο απλός, πηγαίος χορός.
Όμως, ο καλός ο χορευτής είναι αυτός που θα χορέψει πρώτος ένα βαρύ τσάμικο και θα είναι σαν να πετάει, θα μπορεί να τον κρατήσει και ένα παιδί, δεν θα νιώσει το βάρος του και βέβαια δεν θα έχει καμιά ανάγκη να κάνει επίδειξη.
Και ο στίχος του δημοτικού τραγουδιού είναι εκπληκτικός, το ίδιο και η μουσική, δεν χρειάζονται φτιασιδώματα περιττά για να αρέσουν ούτε πρόκειται να συγκινηθούν οι μάζες με το επιπλέον.
Αναφέρθηκε ο Ψαραντώνης.
Ίσως και αυτός, όπως και άλλοι ξεχωριστοί ερμηνευτές να ακούγονται διαφορετικά όταν απευθύνονται στις μάζες και διαφορετικά όταν τραγουδούν για το κέφι τους σε μικρές παρέες.
Ακόμα και στα απλά πανηγύρια, κατά τις πρωινές ώρες, τα σόλα, τα ταξίμια, οι ερμηνείες …όλα είναι πιο γλυκά, πιο ανθρώπινα…

Και για να μην αδικήσουμε και κανέναν, ας αναφερθεί η σημαντική δουλειά που γίνεται σε ΤΕΙ παραδοσιακής μουσικής, όπου οι μαθητές μαθαίνουν την παράδοσή μας και μελετούν σωστά τα παραδοσιακά όργανα, αλλά και κάποιοι πολιτιστικοί σύλλογοι, οι οποίοι υπηρετούν την παράδοση και τη μεταφέρουν όσο πιο ατόφια γίνεται στη νέα γενιά.

Κάποιο «προβληματάκι ορισμού» υπάρχει με τον όρο Δημοτικό τραγούδι, αλλά δεν βλέπω κανένα πρόβλημα ορισμού για τον όρο Παραδοσιακό.

Η «μόδα» του ύστερου 18ου και του 19ου αιώνα για συλλογή, καταγραφή και απόλαυση των τραγουδιών του λαού, μας ήρθε από την Εσπερίαν μαζί με τους νεόκοπους, για την εποχή, όρους Chansons populaires (ή folkloriques), Volkslieder και ανάλογους προσδιορισμούς σε άλλες γλώσσες. Κάποιοι λόγιοι χρησιμοποίησαν από νωρίς τον όρο Δημοτικό, σποραδικά, άλλοι χρησιμοποίησαν άλλους όρους που τελικά δεν επεκράτησαν, κάποιοι όπως ο Α. Σιγάλας τα ονόμασαν «εθνικά άσματα». Αλλά και ο Ν. Γ. Πολίτης, το κλασικό του σύγγραμμα το ονομάζει «Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού», αποφεύγοντας και αυτός τον όρο Δημοτικά, παρόλο που σε εργασίες του τον χρησιμοποιεί.

Εν πάσει περιπτώσει, ο όρος Δημοτικά τραγούδια έχει σήμερα καθιερωθεί αλλά, μη γελιώμαστε, ο λαός κυρίως ονομάζει έτσι τα παραδοσιακά τραγούδια Ρούμελης / Μωριά πρωτίστως, προσθέτοντας και εκείνα των ομόρων περιοχών αλλά και άλλων πιο απομακρυσμένων. Για κάποιους, πάντως, τα τραγούδια της Κρήτης, του Πόντου, της Μικρασίας, ακόμα και των περισσότερων νησιών του Αιγαίου, δεν είναι «κλασικά» δημοτικά. Παραδοσιακά όμως, ναι! Εκεί μας βοηθάει και η λέξη, που δεν έχει τοπική φόρτιση: ονομάζουμε έτσι κάθε τραγούδι που δεν είναι λόγιον προϊόν αλλά δημιουργήθηκε από τον λαό συλλογικά, χωρίς να γνωρίζουμε (στην πλειοψηφία των περιπτώσεων) τον συγγραφέα / μελοποιό που συνήθως δεν είναι ένας αλλά περισσότεροι, καταμοιρασμένοι στο χρόνο και στο χώρο.

Ας έρθουμε τώρα στη συγκεκριμένη συζήτησή μας. Ο babis διακρίνει χοντρικά δύο σχολές, εκείνη των «λογίων» και εκείνη των «πανηγυρτζήδων» και έχει μάλλον δίκιο, αν δεν λάβουμε υπόψη και τους «δημιουργικούς» τύπου Ψαραντώνη, που δεν μου αρέσει προσωπικά αλλά τον σέβομαι και τον παραδέχομαι απόλυτα σαν ένα σοβαρότατο εκπρόσωπο της (θετικής) ανανέωσης. Αρκετοί αναρωτιούνται: Ο Ψαραντώνης, είναι ή δεν είναι παραδοσιακός; Μα, δεν είναι εκεί το πρόβλημα, όπως και ο Πάνος λέει. Μάλιστα, ο GiwrgosP δεν παραδέχεται καλούπια, αλλά ούτε και τους ανθρώπους με «ιδεολογία» και «παιδεία», παρά μόνο τους αυθόρμητους λαϊκούς ανθρώπους. Χωρίς καλούπια όμως, Γιώργο, σωστή δουλειά δεν γίνεται και ο μπάρμπας σου, καλούπια (ή φίλτρα, όπως θα δούμε παρακάτω) χρησιμοποιούσε. Ο Μπάμπης Κάπουλας μας προτρέπει (σωστά, βέβαια) να παρακολουθούμε κριτικά τα τεκταινόμενα. Ο Voulpan κάνει μια προσπάθεια ορισμού της «παράδοσης», λέει γενικά ότι η εμμονή στην παράδοση εγκλείει τον κίνδυνο της τελμάτωσης, της προσκόλλησης στο παρελθόν, και καταλήγει λέγοντας ότι εμείς οι ίδιοι εκφυλίσαμε την παράδοση, την κάναμε μαϊμού και τώρα δεν μας αρέσει.

Εγώ θα έλεγα ότι την παράδοση δεν την εκφυλίσαμε εμείς, δηλαδή η σχολή των «λογίων» του Καρά στην οποία θέλω και εγώ να ανήκω, εκτός αν το ΕΜΕΙΣ αναφέρεται στον ελληνικό λαό συλλογικά, οπότε ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν ήταν ο ελληνικός λαός που το «εξέλιξε» προς την κατεύθυνση του εκφυλισμού το δημοτικό τραγούδι. Κάποιοι συγκεκριμένοι το «εξέλιξαν» και απλούστατα, σήμερα πλέον δεν υπάρχει το φίλτρο που λειτουργούσε με αποτελεσματικότητα στην προβιομηχανική εποχή, αλλά αποκλειστικά και μόνο το φίλτρο της τηλεόρασης, που το μόνο χρωματικό φάσμα που αφήνει να διέλθει είναι εκείνο του χρώματος του χρήματος.

Αφήστε λοιπόν τους πανυγηρτζήδες να κάνουν τη δουλειά τους, δεν μπορούμε να επέμβουμε και αν επέμβουμε, θα έχουμε το δάχτυλο σηκωμένο ψηλά και αυτό δημιουργεί αντιπάθεια. Εμείς απλά θα τους αγνοήσουμε και θα προσπαθήσουμε να τους δείξουμε , αν τα καταφέρουμε, ότι εκτός από εκείνους υπάρχουν και άλλοι. Αν, πάλι, δεν τα καταφέρουμε, δεν πειράζει: δεν θα είναι η πρώτη ή η μόνη φορά που θα αισθάνομαι, μαζί με κάποιους άλλους ελάχιστους, ελάχιστη μειοψηφία.

(Οι παρεμβάσεις του Kikwnoudist και της Ελένης μου ξέφυγαν. Αλλά για αυτές αύριο, σήμερα δεν προφταίνω πιά…)

καλημέρα καλό μήνα.
οι παππούδες δεν θα μπορούσανε να αποτελούν εξαίρεση’ όπως οι νέοι έτσι και εκείνοι απορρίπτουν χωρίς να γνωρίσουν,πιστεύοντας πως τα γνωρίζουν όλα! και η αλλη γενειά(η παλιά,ή η νεότερη…)δεν έχει τίποτα να προσφέρει.άλλωστε η ξεροκεφαλιά είναι χαρακτηριστικό της ''φυλής ''μας.παντα όμως ευτυχώς,υπάρχουν νέοι και παππούδες που αντιλαμβάνονται την ανάγκη '‘των μεν για τους δε’‘και ενώνουν τις δυνάμεις τους…τοτε το αποτέλεσμα είναι ΄΄συγκινητικό’'και πολύ όμορφο.
απο την άλλη,το πρόβλημα με τους συλλόγους κυρίως για μένα έχει να κανει με εκείνους που αναλαμβάνουνε τις πρώτες θέσεις.(πρόεδροι και λοιποί συγγενείς…).δυστυχώς πολλοί,δεν εχουνε όχι απλά γνώση?!δεν έχουνε επαφή με το παραδοσιακό…είτε αυτό είναι τραγούδι είτε χοροί.γιατί αναλαβάνουνε τότε?έλα ντέ!όσοι ενδιαφέρονται να προσφέρουν,προσπαθούνε να το γνωρίσουνε πρώτα.δυστυχώς πολλοί περισσότεροι είναι εκείνοι που θυμούνται πως έχουνε μια ομάδα στο σύλλογο,όταν είναι να γίνει μιά παρουσίαση. τότε λοιπόν εμφανίζονται και επιθυμούν να '‘ενθουσιάσει?’'η ομάδα το ‘‘κοινό’’!όχι να συγκινήσει?όχι!να κανει κόλπα και ακροβατικά…εκεί φαίνεται ο ρόλος του δασκάλου.θέλει να ευχαριστήσει?το σύλλογο?που τον πληρώνει?ή να παρουσιάσει αυτό που αγαπά και για το οποίο προσπαθεί και εκείνος και οι μαθητές του?η συγκίνηση που θα έπρεπε να μεταφέρεται απο τη ομάδα στον κόσμο έδωσε τη σκυτάλι στον ενθουσιασμό?ή στη απογοήτευση?αναλόγως το κοινό…

Anna, όσον αφορά το θέμα των συλλόγων ισχύουν πολλά από αυτά που είπες. Πέρα από την ευθύνη-την οποία δεν έχουν-αυτά τα άτομα(πρόεδροι και λοιποί συγγενείς που λες κι εσύ) που αναλαμβάνουν για ιδιοτελείς λόγους τη διοίκηση συλλόγων και τη διδασκαλία μουσικής και χορού,χαρακτηρίζονται από την αιώνια ημιμάθεια,ξεροκεφαλιά και μισαλλοδοξία που τους δέρνει σε μόνιμη βάση. Πιο ήπια δεν μπορώ να το εκφράσω. Χώρια ότι δεν έχουν πολλοί καμία επαφή με το χώρο.
Εγώ δε θα ξεχάσω μια προσωπική εμπειρία φέτος,σε Θρακιώτικο σύλλογο με μεγάλη “παράδοση” και “κίνηση”, που εν ώρα ανακοίνωσης λειτουργίας νέων τμημάτων εκμάθησης παραδοσιακών οργάνων(ο υποφαινόμενος δάσκαλος στο Ούτι και Λαούτο) ένας εκ των “υπευθύνων”:079: παρουσιάζοντας με είπε χαρακτηριστικά:"…και το παλληκάρι μας εδώ διδάσκει Ούτο-Λαούτο…αυτά,τελοσπάντων πως τα λένε…"!!!:108:Τα είπε όλα!!!
:016::016::016:Που καταντήσαμε;;;;;;;

με αυτούς τους ‘‘ανεύθυνους’’ λοιπόν καλούνται δάσκαλοι και μαθητές να ενώσουνε?τις δυναμεις τους!άς μας πεί καποιος λοιπόν πως διάολο θα συμβεί αυτό?!πόση ψυχραιμία να κανεις?πόσο να το ρίξεις στη πλάκα για να μην ΄΄τα παίρνεις’'και να απαντάς πολιτισμένα σε ανθρώπους που καμιά δουλειά δεν έχουνε ούτε διάθεση προφανώς να ασχοληθούνε με όλα αυτά?άν αρχίσουμε εδώ να λεμε τί ακούμε και πως μας συμπεριφέρονται οι περισσότεροι θα πείτε:δεν τους παρατάτε?!πατε σε άλλο σύλλογο!όχι δεν τα παρατάμε,δεν θα τους κανουμε τη χάρη να τα διαλύσουνε όλα!δεν μπορούμε να το κανουμε.όπως δεν τα παρατάνε οι δάσκαλοι που κάνουνε να πληρωθούνε 1-2 χρόνια!εκεί πείσμα και αγάπη πανω απ’όλα γι αυτό που θελουμε να υπαρχει ζωντανό γιατί για μας είναι κινητήριος δύναμη!για τους '‘υπεύθυνους’'είναι απλά ένας πονοκέφαλος που πολύ ευχαρίστως θα βγάζανε απο πάνω τους με τη διάλυση τμημάτων του είδους αυτού.ούτε υπομονή άλλη έχουμε(οι μεγαλύτεροι…)
ούτε διάθεση να χαιδεύουμε '‘ανεύθυνους’'ανθρώπους,αλλά δεν μπορούμε και να τα παρατήσουμε.