απόψεις για τον έρωτα

Ψάχνω τραγούδια που μιλάνε αναλυτικά για τον έρωτα.
Βρήκα “Είναι ευτυχώς ο άνθρωπος” και “ο έρος” (τι βασανιστήριο). Υπάρχουν και άλλα τέτοια κομμάτια? Και υπάρχουν και τραγούδια που εκφράζουν αυτό το θέμα με λίγο πιο θετικές απόψεις? Πάλι αναλυτικά νομίζω.
Ευχαριστώ

Ennoeis REMPETIKA tragoudia…h pantos eidous?

Εδώ εννοώ προπάντον τα ρεμπέτικα. Ξέρω μερικά παραδοδιακά τραγούδια με τέτοιες παρατηρήσεις, επίσης και στο μύθο είδα αυτή τη γνώμη(ο έρωτας είναι καταστραφικός), και θα ήθελα να ανακαλύψω μια γραμμή…για τα συγχρονα τραγούδια δεν ξέρω πολύ (αν υπάρχει κάτι τέτοιο, θα ήταν ενδιαφέρον). Μου φαίνεται ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη συνείδηση ότι ο έρωτας δεν είναι μόνο ωράιος, αλλά και πληγώνει.

Μου φαίνεται ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη συνείδηση ότι ο έρωτας δεν είναι μόνο ωράιος, αλλά και πληγώνει.

Sigoura…alla mono sthn Ellada?

Όχι μόνο στην Ελλάδα, άλλα το ιδιαίτερο είναι ότι υπάρχουν τραγούδια που εκφράζουν τέτοιες εμπειρίες.
Δεν τα έχουμε εμείς, μας έκοψαν τον έρωτα από τα παραδοσιακά τραγούδια, πιστεύω ότι φταίει η εκκλησία (η ορθοδοξία είναι πιο κοντά στους ανθρώπους). Ηθελαν να είναι η αγάπη ρομαντική και αγνή. Στα ελληνικά τραγούδια είναι φανερό ότι και ένας απλός άνθρωπος μπορεί να είναι ποιητής, εδώ η ποίηση (ψηλό επίπεδο) και το τραγούδι του λαό είναι χωριστά.

Γεια σου Μάρθα,

Μπήκα κάπως αργά στη συζήτηση, αλλά θα έλεγα και εγώ ότι μάλλον δεν είναι μόνο οι Έλληνες που έχουν μια απαισιόδοξη (αν μπορούμε να την πούμε έτσι) άποψη για τον έρωτα. Το αμερικάνικο country and western μιλάει πολύ συχνά για άτυχους εως καταστρεπτικούς έρωτες, τόσο που τα τραγούδια αυτά κατάντησαν να λέγονται"crying in your beer songs"!;-). Τα blues
και soul των μαύρων της Αμερικής είναι εξίσου απαισιόδοξα πολλές φορές, ειδικά αυτό το πολύ ωραίο είδος που λέγεται deep soul.
Έχουμε και το “arabesk” των Τούρκων, τα “sevdalinka” των Βοσνίων, και τα λοιπά και τα λοιπά…Μαλλόν η ατυχής ή σκληρός έρωτας σαν θέμα των τραγουδιών είναι κάτι που μπορούμε να βρούμε σε πολλούς λαούς και σε πολλές μουσικές παραδόσεις.

Πάρολα αυτά συμφωνό μαζί σου ότι σε πολλά ελληνικά τραγούδια ο έρωτας παρουσιάζεται σαν κάτι που φέρνει μόνο δυστυχία (“γεννήθηκες για την καταστροφή!”). Τα σεβαστά μέλη του φόρουμ θα ξέρουν πιο καλά από μένα, αλλά μου φαίνεται πως, ας πούμε, το ζεϊμπέκικο (ο ζέϊμπέκικος;) απαιτεί τέτοιους στίχους, είτε για τον έρωτα είτε για τη ζωή και την κοινωνία γενικά. Όπως επισημάνθηκε σε άλλη συζήτηση, ίσως και με τη σκληρή λογοκρισία οι στιχουργοί κατέφευγαν/αναγκάστηκαν να μιλάνε για τον έρωτα, όταν ήθελαν στην ουσία να μιλάνε για τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες…όπως στο “Πάνω σ’ένα βράχο”.

Όταν έμενα στην Ελλάδα, θυμάμαι να άκουγα που και που και αυτά που τα λέγανε, τότε τουλαχιστο, “καψούρικα”. Ένα μου έχει μείνει ιδιαίτερα, το “Έρωτά μου αγιάτρευτε”, αλλά σίγουρα θα έχουν βγει και άλλα μέχρι τώρα…;-).

Eva

Γειά σου Έβα, δίαβασα με πολύ ενδιαφέρον τις σκέψεις σου!
Eiδα σχετικούς στίχους και στα δημότικα τραγούδια και σίγουρα υπάρχουν και στα σημερινά. Μια γνωστή ελληνική τραγουδίστρια είπε μια φορά ότι “τους Έλληνες τους αρέσει να σταθμίζουν τα βάθη της ψυχής” (και φυσικά μίλησε για την ελληνική μουσική γενικά). Και η Αρβανιτάκη είπε τελευταία ότι “η ελληνική μουσική εδώ και αιώνιες είναι η προσπάθια να μεταμορφώνεται ο πόνος σε χαρά”.
Γι αυτό θα ήθελα να σε ρώτησω κάτι για να ξεκαθαρίσω μια ευρύτερη συζήτηση που άκουσα συχνά και που ταίριαζει εδώ. Υπάρχει η θεωρία ότι (έκτος από την παράδοση και τη νοοτροπία) μόνο κάτω από τον ήλιο γίνεται το να κοιτάζεις τόσο καθαρά το κακό, τη δυστυχία, η συμφορά της ζωής σου. Αυτό σημαίνει ότι αυτόι οι άνθρωποι που δεν έχουν πολύ ήλιο δεν μπορουν να αντέχουν να μιλάνε γι αυτά, γιατί πρέπει να φυλαχτούν, να μην γίνουν άρρωστοι. Αν έχεις όρεξι, πες μου παρακαλώ πως είναι τα τραγούδια στην πατρίδα σου ανάλογα με το θέμα.

Και έχω μια άλλη ερώτηση σε σχέση με το τραγούδι “οι καλόγεροι”. Τέτοιοι στίχοι είναι ένα θέμα “ταμπού” στην Ελλάδα ή όχι? Μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Η συζήτησή σας μου έφερε κάποιες σκέψεις και τις γράφω.
Όταν ο άνθρωπος είναι νέος κι ερωτευμένος (ερωτευμένος με τον έρωτα, γιατί έτσι προστάζει η φύση με το ένστικτο), ή γενικότερα χαρούμενος και γεμάτος δεν ψάχνει τη μουσική αλλά η μουσική τον βρίσκει συνήθως με απλούς εως γλυκανάλατους στίχους.
Όπου αντίθετα ο έρωτας φέρνει μαζί του τον φόβο, την αβεβαιότητα, την αγωνία, τον πόνο, τότε τραγουδιέται.
Σπάνια τραγουδάμε γιά τη δικαιοσύνη αλλά όταν μας λείψει, γιά την αδικία.
Στην ελληνική παραδοσιακή μουσική και το ρεμπέτικο τραγουδιέται ο Έρωτας στις άπειρες μορφές του αλλά κυρίως στη μορφή της ερωτικής εξομολόγησης (καθόλου άνετη φάση),στις δυσκολίες του και την τραγικότητά του.
π.χ
“άνοιξε Λενιώ την πόρτα”, “ούτε στη πόρτα βγαίνει ούτε στο στενό ούτε στο παραθύρι φώς μου δυό λόγια να της πώ…”, “λυγερή Θρακιώτισσα με ΄κανες κι αρρώστησα…”, “ρασιά σκίζω κι έρχομαι”, “κι ανάμεσα στούς κλώνους της δυό αδέλφια αγκαλιασμένα σαν δεν φιλιούνταν ζωντανά φιλιούντ΄αποθαμένα…”, “Μισιρλού”, “Βασιλική…
πως πήρες την απόφαση και ήπιες το φαρμάκι…”,
“μην φοβάσαι τη μαμά σου βάλε στην κάμαρά σου”,
“αγαπώ μιά παντρεμένη…”, “δεν τον θέλω θα τον πάρεις”, “κάτω στα Ρόδα στα Ροδοπούλα ξένος(Τούρκος) αγάπησε μιά Ρωμιοπούλα, η Ρωμιοπούλα δεν τονε θέλει…”,…και χιλιάδες άλλα.
Μην ξεχνάμε επίσης πως στη παραδοσιακή μουσική και στο ρεμπέτικο τραγούδι που δεν ξεχωρίζω τραγουδιέται ο Έρωτας σαν πράξη. Τόσο πρόστυχα προσωπικά δεν τον άκουσα να τραγουδιέται σε κανένα άλλο είδος μουσικής.
Γιά όσους δεν γνωρίζουν μιά ματιά στα αποκριάτικα που μάζεψε η Δόμνα Σαμίου θα τους πείσει.
Υπάρχουν εκατοντάδες τραγούδια με ρίζες διονυσιακές όπου τα γεννητικά ερωτικά όργανα (ανδρικά και γυναικεία) γίνονται οι πρωταγωνιστές με ονοματεπώνυμο…

Δίστιχα που εκφράζουν το πόνο του Έρωτα
(συγκεντρωμένα από τον Φοριέλ γύρω στα 1817 στον ελλαδικό χώρο)

“Όταν σε συλλογίζομαι το αίμα μου παγώνει
κι ο νούς μου διασκορπίζεται σαν τ΄άχυρο στ΄αλώνι”

“Να είχα τα δυό χέρια μου κλειδιά μαλαγματένια,
ν΄άνοιγα την καρδούλα σου που ΄κλείσθη δι΄ εμένα”

“Να ΄χα τα στήθη γυαλί να ΄γλεπες την καρδιά μου,
πως είναι μαύρη κι άλαλη γιά λόγου σου κυρά μου”

“Έρωτα τις σαίτες σου να τις μαλαματώσεις,
γιατί δεν άφησες καρδιά να μην τηνε λαβώσεις”

“Με φίλησες κι αρρώστησα, φίλει με γιά να γιάνω
και πάλι ματαφίλει με μην πέσω κι αποθάνω”

“Τέσσερα φύλλα ΄χει καρδιά τα δυό τα ΄χεις παρμένα
και τ΄άλλα δυό με τ΄ άφησες καμένα, μαραμένα”

“Πάντοτε μ΄αναστεναγμούς βραδιάζει, ξημερώνει
γιά λόγου σ΄ η καρδούλα μου κλαίει και δεν μερώνει”

Πολύ ωραία και ενδιαφέρον είναι αυτά που έγραψες, είναι ένας μεγάλος θησαυρός που έχει ο λαός με τέτοια τραγούδια. Μου αρέσει γιατί τα τραγούδια δεν μιλάνε με υπαινιγμούς. Σύχνα λένε “εγώ” και “εσυ”, και διηγούνται κάτι που έζηε κάποιος προσωπικα. Αυτό δημιουργείται ένα κλίμα με πολύ δυνατά και άμμεσα αισθήματα και στο ακροάτη.
Από τα πολλά παραδείγματα μήπως μπορείς να μου πεις τουλάχιστον τους τίτλους (ή τους στίχους αν γίνεται) από
“ρασιά σκίζω και έρχομαι” και
“πως πήρες την απόφαση και ήπιες το φαρμάκι”?
Ευχαριστώ πολύ

Γεια σου Μάρθα,

Θα ήθελα να απαντήσω πιο αναλυτικά, αλλά ο χρόνος με πιέζει…Πάντως, ρώτησες για τα τραγούδια της πατρίδας μου (της Σουηδίας). Εγώ θα έλεγα ότι είναι λίγο ξενέρωτα (weak, boring?)σε σύγκριση με τα ελληνικά. Τα ελληνικά μιλάνε για μεγάλα πάθη, μεγάλους καημούς-και είναι φορές που είναι τόσο έντονα που δύσκολα μεταφράζονται. Μερικό στίχοι που είναι πολύ συγκινητικοί όταν τους ακους στα ελληνικά φαίνονται ολίγον γελοίοι, ή ακόμη kitch σε άλλες γλώσσες, όπως είπες κι εσύ. Αυτό όμως δε χαρακτηρίζει μόνο το ελληνικό τραγούδι, δημοτικό ή λαϊκό. Νομίζω, χωρίς να ξέρω για σίγουρα, πως οι λαοί της Μεσογείου γενικά έχουν αυτό το στοιχείο, ας πουμε το flamenco ή το fado, ή ακόμα τα αραβικά και ανατολίτικα ισραηλινά τραγούδια που ακούω…“η καρδιά μου λιώνει για σένα”, “είσαι η ζωή μου” κ.τ.λ. Έχουν πολύ δράμα, ραγισμένες καρδιές, αγιάτρευτους έρωτες και δε συμμαζευεται, όπως λένε οι Έλληνες!:wink:

Εύα

Λοιπόν Μάρθα, το “ρασιά σκίζω και έρχομαι” είναι ο τίτλος ενός ποντιακού τργουδιού (Δόμνα Σαμίου, τραγούδια και σκοποί από διάφορες περιοχές της Ελλάδας Νο 1) και το “πως πήρες την απόφαση και ήπιες το φαρμάκι” είναι από το γνωστό “Βασιλική”
την τραγική ιστορία μιάς γυναίκας που αυτοκτόνησε
πίνοντας φαρμάκι… γιά κάποιον Στέργιο…
Δεν προλαβαίνω να γράψω τους στίχους αλλά θα προσπαθήσω τις επόμενες μέρες, αν ενδιαφέρεσαι,
να γράφω ένα ολόκληρο παραδοσιακό τραγούδι κάθε φορά που θα “κλέβω” λίγο χρόνο (με θέμα τον πόνο και την τραγικότητα του Έρωτα).

Ενδιαφέρομαι(πολύ) και όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλοι που μαθαίνουν τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς, γιατί θα τους τα παρουσιάσω κάποτε και ξέρω ότι θα είναι εντυπωσιασμένοι. Το ξέρω ότι σημαίνει κόπο για σένα, και σε παρηγορώ λέγοντας ότι με αυτόν τον κόπο κάνεις κάτι πολύ καλό για τον πολιτισμό σας - και το εκτιμώ.