Χαιρετώ την ομάδα! Εγώ είμαι που ανέβασα τα βίντεο οπότε εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.
Αυτό είναι η πρότασή μου για τον αρχάριο και εννοείται δεν είναι ο μόνος τρόπος.
Όσον αφορά την πένα, έχω καταλήξει μέχρι στιγμής σ’αυτό το στύλ γιατί σου παρέχει κάποια πλεονεκτήματα (όχι καθυστέρηση του χεριού, ευθυγράμμιση στην κίνηση, “νιώσιμο” του πόσο βαθιά (σκληρό παίξιμο) ή ρηχά παίζω (απαλό παίξιμο, τρέμολο). Βέβαια ανάλογα με το ύφος (και όχι μόνο) που θέλουμε να βγάλουμε θα πρέπει να προσαρμόζουμε και την τεχνική. (πχ ένας πιο ουτίστικος καρπός για ντουζενάτα παιξίματα)
Όσο για τις κλίμακες, αν καταλαβα τι θες να πεις Νίκο, σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσε να αποφευχθεί το πάτημα του μικρού δαχτύλου (κι εγώ έτσι θα έπαιζα) , αλλά συμβαίνει για να βάλει στο παιχνίδι ένας αρχάριος και το μικρό δάχτυλο, που το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι.
Τέλος όλα αυτά τα ωραία πράγματα που λέμε εδώ, θα μπορούσαν να σχολιαστούν και κάτευθείαν στο βίντεο, για τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Στη γνώση δεν υπάρχει αυθεντία και πρέπει πιστεύω μέσα απ τον κοινωνικό της χαρακτήρα, να εξελίσσεται.
Γειά σου Διονύση! Καλώς μας (ξανα)ήρθες!
Αυτό είναι το σημαντικότερο που ανέφερες. Γι’ αυτό υπάρχει το φόρουμ, για να τα συζητάμε και τα αναλύουμε, ώστε να μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Συνέχισε την όμορφη δουλειά που κάνεις και κράτα μας ενήμερους και εμάς εδώ για ό,τι καινούριο ξεκινάς. 
Διονύση καλωσήρθες στο φόρουμ!
Όπως διαπίστωσες, τα βίντεό σου άνοιξαν μεγάλη συζήτηση, οπότε είναι πολύ ευχάριστο που ήρθες ο ίδιος εδώ να τα πούμε.
Προσωπικά δεν έχω καμία αντίρρηση με το πώς κρατάς την πένα, πώς κάνεις τους δακτυλισμούς κλπ., ούτε καν με το γεγονός ότι δεν κάθεσαι να εξηγήσεις «γίνεται κι αλλιώς αλλά εγώ προτείνω αυτό τον τρόπο επειδή (α) - (β) - (γ)». Για τον κάθε μαθητευόμενο είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αλλά όποιος επιλέξει έναν δάσκαλο θα ακολουθήσει τον τρόπο που υποδεικνύει ο δάσκαλος, γιατί προφανώς κάποιον λόγο θα έχει - αλλιώς, αν δεν τον εμπιστεύεται, ας πάει σε άλλον.
Έχω όμως ισχυρές ενστάσεις για το περιτύλιγμα του όλου πρότζεκτ. Τι θα πει «μάθε μπουζούκι σε 14 μέρες»; Εφόσον όλοι ξέρουν ότι αυτό δε γίνεται, τότε είτε πρόκειται για θαύμα (κατά το γνωστό πρότυπο «κόψε το τσιγάρο χωρίς να ζοριστείς», «σώσετον γάμο σου σε 5 απλά βήματα» κλπ.), είτε για ανακρίβεια (κατα΄το ίδιο ακριβώς πρότυπο).
Πώς ορίζεται κάποιος που «έχει μάθει μπουζούκι»; Θα μπορεί σε 14 μέρες να βγάζει κομμάτια μόνος του; Θα έχει αποκτήσει μια πρώτη εξοικείωση με διάφορες τονικότητες και με κάποια έστω τρανσπόρτα; Θα μπορεί να παίξει μαζί με άλλον; Άμα ο άλλος του πετάξει «σι ματζόρε είμαστε!», θα καταλάβει τι του λένε;
Κατά τη γνώμη μου κανείς μεν δεν έχει τερματίσει τη διαδρομή της εκμάθησης, ακόμη κι ο θεός του μπουζουκιού ο ίδιος συνεχίζει να μαθαίνει (εκτός αν βαρεθεί), αλλά πάντως το «έμαθα μπουζούκι» το καταλαβαίνω ως «έμαθα αρκετά ώστε πλέον να βρω τα υπόλοιπα μόνος μου». Επίσης, μιας και το μπουζούκι υπάρχει μέσω της μουσικής του, στο «ξέρω μπουζούκι» περιλαμβάνονται και κάποια στοιχεία της μουσικής του μπουζουκιού, δρόμοι, ρυθμοί, τέτοια πράγματα (δε λες «ξέρει μπουζούκι» για κάποιον που μπερδεύει τα 9σημα για παράδειγμα).
Γίνεται όλο αυτό σε 14 μέρες;
Όχι, αλλά εγώ το δικαιολογώ… Είναι πολύ κλασσικός και πιασάρικος τρόπος marketing.
Επίσης, και για μένα αυτό είναι πιο σημαντικό, θέτει έναν στόχο - δίνει στον μαθητή έναν ορίζοντα 14 ημερών για να ξεκινήσει κάτι, κάτι που φαντάζει βουνό σε πρώτη σκέψη, το κάνει να φαίνεται απλό “πείθοντας” τον άλλον να το δοκιμάσει.
Για πολλούς ανθρώπους το δυσκολότερο πράγμα είναι να ξεκινήσουν κάτι. Αυτή η θεμιτή “παραπληροφόρηση” νομίζω το κάνει πιο εύκολο να ξεκινήσουν να μαθαίνουν το όργανο και να μπει ίσως σιγά σιγά το νερό στο αυλάκι.
Συγγνώμη τώρα που κάνουμε διάλογο χωρίς τον ξενοδόχο, αλλά δεν καταλαβαίνω αυτή τη λογική. Επειδή ακριβώς είναι πιασάρικο, γι’ αυτό εγώ δεν το δικαιολογώ. Πιασάρικο θα ήταν και να προσθέσουμε «και κερδίστε 1 εκατομμύριο ευρώ και όλες τις γυναίκες». Ισχύει όμως;
Νομίζω πετυχαίνει το παραπάνω… που είναι ίσως το σημαντικότερο.
Από εκεί και πέρα… Να θυμίσω και άλλα διαφημιστικά σλόγκαν: Redbull - σου δίνει φτεράαα, και άλλα τέτοια. Όλα “παραπληροφορούν” αλλά ο λογικός “καταναλωτής”, μπορεί και τα φιλτράρει και καταλαβαίνει το νόημα πίσω από την “παραπληροφόρηση”. Νομίζω κανείς δεν πιστεύει ότι θα μάθει πραγματικά μπουζούκι σε 14 ημέρες. Αλλά παράλληλα του δίνει το κίνητρο να ξεκινήσει, βάσει αυτού που ανέφερα παραπάνω…
Δεν έχω δει προσεκτικά τα βίντεο.
Το τι ισχύει είναι καθαρά στο χέρι του μαθητή. Μπορεί κάποιος να έχει την ικανότητα να μάθει μόνος του μπουζούκι, μόνο κοιτόντας τέτοια βίντεο σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μπορεί άλλος να παιδεύεται χρόνια με τα ίδια βίντεο και να μην ξέρει να κουρδίσει το όργανο. Τα βίντεο είναι εκεί και κρίνονται ως προς την ποιότητα τους σε ακρίβεια και οργάνωση πληροφορίας αλλά κανένας δεν μπορεί να μας πιάσει απο το αυτί και να μας κλειδώσει σε 1 δωμάτιο μέχρι να μάθουμε μπουζούκι (ελπίζω!). Γιατί περιμένουμε ειδικά απο τα συγκεκριμένα βίντεο να το κάνουν; Και δε νομίζω οτι λέει πουθενά οτι σε 2 βδομάδες θα πας για νυχτοκάμματο με τον Καραντίνη.
Το 14 μέρες δεν είναι ρεαλιστικό αλλά για κάποιον που είναι ήδη μουσικός και έγχορδος, μια εντατική περίοδος 2 βδομάδων μπορεί να καλύψει πολύ έδαφος.
Πότε ξέρεις ένα όργανο; Για μένα, ξέρεις αρκετά όταν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου τεχνικά και μουσικά και όταν σου δώσουν 1 στάνταρτ νέο κομμάτι ξέρεις να το μάθεις.
Πάντως,τα τελευταία 6 χρόνια μαθαίνω τροπική μουσική και ξένες γλώσσες αποκλειστικά απο το διαδύκτιο (εκτος απο κάτι πολύ μικρά σεμινάρια που παρακολούθησα). Ναι, και εγώ αγόρασα το "μάθε τούρκικα σε 1 μήνα"και ο μήνας πέρασε και δεν ξέρω να μιλάω αλλά η ενέργεια που έχω επενδύσει είναι σχετικά μικρή και τα αποτελέσματα αναμενόμενα. Δεν αισθάνομαι οτι με εξαπάτησε το βίντεο. Ο πλούτος πληροφορίας που υπάρχει στο διαδύκτιο μπορεί να είναι θησαυρός για κάποιους και να αλλάξει τη ζωή μας με τρόπο που δεν το περιμένουμε. Η μόνη πρόκληση είναι το να φιλτράρουμε τη σαβούρα απο την χρήσιμη πληροφορία.
Συμφωνώ με όλα αυτά που λέτε. Και μιας και σαν επάγγελμα είμαι εκπαιδευτικός, συνεχώς προσπαθώ να ερευνώ τη διαδικασία της μάθησης. Η μάθηση δε σταματά ποτέ και το μοντέλο του δασκάλου αυθεντία έχει προσπερασθει χρόνια τώρα. Τουλάχιστον απ’ την επιστήμη.
Σίγουρα ο τίτλος είναι πιασαρικος επίτηδες.
Όμως δεν παρατηρήσατε καλά τις λέξεις, που είναι επιλεγμένες με πλήρη επίγνωση.
Γράφω “παίξε” μπουζούκι κι όχι “μάθε”. Δύο πολύ διαφορετικές έννοιες
Η μάθηση σίγουρα δεν σταματάει Διονύση συμφωνώ.Το μοντέλο δασκάλου αυθεντία ότι έχει προσπεραστεί πως προκύπτει?Σίγουρα ο κάθε δάσκαλος πρέπει να προσπαθεί ώστε ο μαθητής να γίνει καλύτερος του δασκάλου που λέμε γενικά για να υπάρχει και η εξέλιξη αλλά τώρα στα μουσικά όργανα και συγκεκριμένα στο τρίχορδο πόσο πιο πολύ να εξελιχθεί?Τόσα χρόνια έχει λυώσει το όργανο στα χέρια παιχτών.Τί καινούργιο να προκύψει?Συμφωνώ να έχει κάποιος αυτιά και να ακούει και άλλες γνώμες αλλά ένας μαθητής εφόσον επιλέξει δάσκαλο οφείλει να ακολουθεί τις οδηγίες του.
Εγώ θα έλεγα το ανάποδο, όσο πιο πολλά μαθαίνεις τόσα περισσότερα μονοπάτια ανοίγονται μπροστά σου, κι αν έχεις όρεξη τα περπατάς. Η εξέλιξη δεν είναι μόνο πχ που μπορείς να φτάσεις το μετρονόμο. Προσωπικά λοιπόν έτσι απορρίπτω εγώ την αυθεντία.
Αν μιλήσουμε επιστημονικά τώρα, αναπτύχθηκαν διαφορά μοντέλα μάθησης απ’τα μέσα του προηγούμενου αίωνα (ενδεικτικές μεγάλες σχολές Πιαζέ, Βιγκότσκι) που συνεχίζουν να εξελίσσονται ακόμα και σήμερα σαν ξεχωριστός κλάδος της επιστήμης. Το θέμα είναι ότι όλοι μας μάθαμε ΕΝΑΝ τρόπο μάθησης απ το σχολείο δυστυχώς. Ας μη το πιάσουμε όμως αυτό.
Έχει δίκιο ο Διονύσης ότι στην παιδαγωγική πλέον ο δάσκαλος αυθεντία και η καθ’ έδρας διδασκαλία θεωρείται λιγότερο αποτελεσματική από πιο σύγχρονες μεθόδους που βασίζονται στους δύο που ανέφερε. Εγώ θα έλεγα περισσότερο στον Βιγκότσκι, αλλά στη δύση έχουμε και λίγο κόμπλεξ να αναφέρουμε ότι η σύγχρονη παιδαγωγική μας έχει τις ρίζες της σε έναν Σοβιετικό ψυχολόγο που ανέπτυξε τη θεωρία του και την πρακτική του πριν 90 χρόνια. Διονύση οι αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν τόσο βίαια, χρειάζεται χρόνος. Όλοι είμαστε επηρεασμένοι από τον τρόπο που μαθαίναμε εμείς. Εξάλλου πολλοί εκπαιδευτικοί, επειδή “αγάπησαν” σαν μαθητές κάποιον εκπαιδευτικό τους διάλεξαν αυτό το επάγγελμα. Ταυτόχρονα όμως με μελέτη, με προσπάθεια κλπ προσπαθούμε να βάζουμε νέα στοιχεία και νέες μεθόδους στη διδασκαλία μας. ΄Τέλος πάντων. Ελπίζω κάποια χρονιά να συναντηθούμε σε κάποιο σχολείο. Ευχαριστούμε για τα βίντεο. Είναι ιδιαιτέρως χρήσιμα. Έχω παρακολουθήσει δεκάδες έως εκατοντάδες βίντεο από αρκετούς διαφορετικούς μουσικούς ή δασκάλους μουσικής, έχω διαβάσει και έχω εξασκηθεί σε αρκετά βιβλία με ασκήσεις και θεωρία. Από όλους έχω κερδίσει κάτι. Έτσι και σήμερα από περιέργεια είδα το πρώτο βίντεο σου και παρόλο που ήταν μόλις το εισαγωγικό σου βίντεο, υπήρχαν κάποια πράγματα που με ωφέλησαν. Κάποια πράγματα που δεν έτυχε να τα δω ή να τα ακούσω αλλού. πχ την Άσκηση αράχνη δεν θυμάμαι να την είδα κάπου αλλού. Μπορεί και να μην το θυμάμαι απλώς, αλλά κάνοντας την διαπίστωσα πως ήταν κάτι που μου έλειπε στην κίνηση ων δακτύλων κυρίως στο κατέβασμα και όχι τόσο στο ανέβασμα.
«Αυθεντία» σημαίνει κάποιος που δεχόμαστε ασυζητητί για σωστό ό,τι μας πει, χωρίς να το ψάξουμε. Ο Διονύσης έχει δίκιο ότι ο δάσκαλος δεν είναι αυθεντία και ότι δεν πρέπει πια να αντιμετωπίζεται έτσι.
Από την άλλη πλευρά, συμφωνώ και με τον Λάμπρο:
Ντάξει, προφανώς αυτή την εμπιστοσύνη θα πρέπει ο δάσκαλος να την κερδίσει, όχι να την απαιτεί αξιωματικά (αυτό είναι αυτονόητο). Αλλά από κει και πέρα, ιδίως σε τέτοια μαθήματα όπως το μπουζούκι, που κανείς δε σε υποχρεώνει να τα παρακολουθήσεις και μάλιστα με τον συγκεκριμένο δάσκαλο, ε, άμα δεν τον εμπιστεύεσαι τι τον θες;
Με τον δάσκαλο της σχολικής τάξης δεν είναι το ίδιο, γιατί δεν τον επιλέγεις, σ’ τον φοράνε. Αυτός οφείλει κάθε μέρα να αποδεικνύεται άξιος εμπιστοσύνης.
Άμα είναι ν’ αρχίσω να παίζω προτού μάθω, δεν ξεκινάω καλύτερα από τώρα; Γιατί σε 14 μέρες, τι είναι, δίαιτα;
…Τέλος πάντων. Δε θέλω να φανώ επικριτικός, πλάκα κάνω. Απλώς να καταθέσω, ως ένας από τους δυνητικούς αποδέκτες της δουλειάς του Διονύση, το φιντμπάκ μου:
Τίτλοι πομπώδεις και αυτοδιαφημιστικοί δε με ελκύουν, με απωθούν. Αν σε μια αναζήτηση βρω ένα «μάθε μπουζούκι σε 14 μέρες» και ένα «ασκήσεις για μπουζούκι» θα τρέξω στο δεύτερο.
Όσο για το Redbull ή την Always, που υπόσχονται να μου δώσουν φτερά, δε θα τα συνέκρινα με μια τέτοια προσωπική δουλειά. Είναι προϊόντα που παράγονται κατά εκατομμύρια πανομοιότυπων κομματιών και τα βρίσκω σε κάθε μαγαζί της γωνίας. Ο δάσκαλος του οργάνου είναι άλλο πράγμα.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, κι εγώ θα το προτιμούσα. Προσωπικά επέλεξα το συγκεκριμένο “μάρκετινγκ”, γιατί πολύ απλά έτσι λειτουργεί το γιουτιούμπ και η μάζα των ανθρώπων όντως κάνει κλικ. Διαφορετικά θα τα λέγαμε οι δυό μας μόνο 
Στο βίντεο όμως όλα αυτά τα εξηγώ στο πρώτο λεπτό. Πείραμα είναι και για μένα και το κανα και στον εαυτό μου παίζοντας με το άλλο χέρι. Σε τόσο χρόνο θεωρώ ότι μ’αυτόν τον τρόπο μπορείς να δεις μια ποιοτική αλλαγή, απ το απόλυτο τίποτα, στο κάτι που τσουλάει. Πέρνάω απ τα πολύ βασικά τεχνικά θέματα που, είτε θα χαονόταν για να τα βρει κάποιος στο διαδίκτυο, είτε θα έπαιρνε αρκετό καιρό και χρήμα να τα δει με κάποιο δάσκαλο.
Ούτε δίαιτα, ούτε κοροΙδεύω κανέναν. Αντίθετα γλιτώνω απ’την κοροϊδία πιστεύω. Αλλά θεμιτή κάθε κριτική, και δη καλοπροαίρετη!
Αλήθεια, Διονύση, αυτό είναι ένα σημείο που ήθελα να σε ρωτήσω:
Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα του πειράματος, αλλά δεν καλοκατάλαβα ποιο είναι το πείραμα: αφού στα βίντεο τα εκπαιδευτικά (δύο είδα νομίζω) παίζεις με το ίδιο χέρι όπως σε άλλα βίντεο που παίζεις κανονικά σαν μουσικός;
Παρεμπιπτόντως, να πω ότι τα δύο αυτά βιντεάκια τα είδα από «θεωρητικό» ενδιαφέρον, όχι για να μάθω μπουζούκι που δεν ενδιαφέρομαι (μπορώ να γρατζουνίσω λίγο, μπορεί καμιά φορά σε καμιά παρέα να παίξω ένα-δυο τραγούδια, για παραπάνω δε μ’ ενδιαφέρει και άλλωστε δεν έχω και μπουζούκι). Και ότι από πλευράς περιεχομένου τα βρήκα πολύ καλά και ουσιαστικά, γι’ αυτό και ξεκίνησα τα σχόλιά μου εδώ τονίζοντας ότι αναφέρονται στο περιτύλιγμα.
Ναι η αλήθεια είναι κι άλλοι την είχανε αυτή την απορία. Στα βίντεο παίζω με το καλό μου χέρι για να μπορώ να δείξω σωστά και γρήγορα την τεχνική, για να ακούσει κάποιος περίπου τι πρέπει να πετύχει.
Το θεωρητικό μοντέλο το είχα ήδη φτιάξει στο μυαλό μου. Βασίζεται σε λειτουργίες του εγκεφάλου που έχουν να κάνουν με τη μυική μνήμη. (πχ λειτουργία μυελίνης). Όμως από ένα σημείο και μετά όταν έχεις αποκτήσει μια άλφα τεχνική, θέλει πολύ χρόνο και συνέπεια για να δεις διαφορά. Οπότε έκανα το πείραμα με το αριστερο από το μηδέν. Κατέγραφα κάποιους δεικτες βελτίωσης, και επίσης δυσκολίες που αντιμετώπιζα.
Το έκανα με διαφορά φάσης μερικές μέρες σε σχέση με τη βιντεοσκόπηση, οπότε χρησιμοποιούσα και το υλικό για να είμαι πιο σαφής. Και η αλήθεια είναι ότι θυμήθηκα πράγματα που είχα ξεχάσει πόσο δύσκολα είναι στην αρχή.
Τώρα κάνω ένα παρόμοιο πείραμα για να αναπτύξει κανείς ταχύτητα (που δεν έχω ασχοληθεί ποτέ μου ως τώρα) με το καλό μου χέρι. Αν πετύχει θα το ανεβάσω κι αυτό ελπίζω.
Χαίρομαι που έχουμε και τον άμεσα ενδιαφερόμενο στην κουβέντα μας!
Για την ταστιέρα: αναφερόμουν κυρίως σε κάποιες θέσεις με τρεις νότες στην μεσαία χορδή, που εκτός από το 4ο που μπαίνει υποχρεωτικά, απαιτούν και έκταση που ίσως δυσκολέψει τον αρχάριο. Μην κοιτάς που εσύ έχεις μακριά δάχτυλα (τα ζήλεψα λίγο).
Για την πένα: Δεν νομίζω πως στα ντουζένια βοηθάει η ουτίστικη πενιά, γενικά στο μπουζούκι δίνει πολύ δύναμη και τρίζει. Στην κιθάρα είναι ό,τι πρέπει βέβαια.
Για το μάρκετινγκ: Το λοκντάουν ώθησε πολλούς μουσικούς να ξεκινήσουν την διδασκαλία ελλείψει μαγαζιών, αλλά και πολλούς ανθρώπους να αναζητήσουν δάσκαλο μια που είχαν χρόνο και ανάγκη να ασχοληθούν με κάτι δημιουργικό -άρα υπάρχει προσφορά, υπάρχει όμως και αρκετή ζήτηση για να την καλύψει. Επίσης το ρεμπέτικο είναι ντόμπρο και σταράτο (που έλεγε ο Παπαϊωάννου), δεν θέλει περιτυλίγματα.
Για την διδασκαλία και την μάθηση: Δίκιο έχει και ο @Dionisis_Gonatas για την αυθεντία, δίκιο έχει και ο @Lambros.L για την αποδοχή της μεθόδου του δασκάλου, δίκιο κι ο @pepe συνολικά στο #20.
Όντως εκει πέρα παρέλειψα μερικές πληροφορίες, τις οποίες είχα και γραμμένες, έχεις δίκιο. Θα έπρεπε να δώσω και εναλλακτική.
Δεν ξέρω αν έχεις δει ποτέ τον Ιάκωβο το Μωυσιάδη να πάιζει μπουζούκι. Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου σαν παιξιμο, κι όχι ενα σκληρό παίξιμο σε ντουζένι.
Επίσης το όργανο (από μπουζούκι σε μπουζούκι εννοώ) παίζει πααρα πολύ ρόλο στο πως θα κάτσει η πένα μας θεωρώ. Το όργανο το διαμορφώνουμε και μας διαμορφώνει. Συχνα παίζοντας με άλλου δεν μπορώ να βγάλω ήχο ενώ αυτός εχει ηχάρα, και το αντίστοιχο με το δικό μου.
Για το “μάρκετινγκ” ότι είχα να πω το είπα
Όλα τα βίντεο είναι με λάφτα, αν έχεις με μπουζούκι στείλε!
Συμφωνώ! Απλά αυτό με το όργανο που τρίζει λόγω άτσαλου παιξίματος είναι κλασική εικόνα… Δεν το λέω προσωπικά για σένα, γενικά μιλάω.
Ακριβώς γι’αυτό τον έφερα ως παράδειγμα. Γιατί δεν είναι καθόλου ατσαλο αλλά μελετημένο.
Δυστυχώς δεν έχω βίντεο. Λάιβ τον εχω δει, σε έξαλλη κατάσταση 
και είναι πολύ δυνατός.
Θυμήθηκα ένα τελικά. Κι ο Λευτέρης ο Τσικουρίδης παίζει παρόμοια πολλές φορές. Με πολύ ελεύθερο καρπό.
