Διατονικά και χρωματικά μακάμια στη λάφτα

Είχα την μεγάλη τύχη να γνωρίσω προσωπικά τον Necdet Yasar στην Πόλη το 2007, όπως επίσης είχα την μεγάλη τιμή να μου δώσει να πιάσω στα χέρια μου το ταμπούρ του Cemil Bey!! Ένα απίστευτα ελαφρύ όργανο με εντέρινους περτέδες… Μια από τις ερωτήσεις μου για το όργανο ήταν για τους περνέδες, γιατί ήταν σχετικά λίγοι… ο κύριος Yasar μου είχε πει οτι οι περισσότεροι περνεδες έμπαιναν στα όργανα για να γίνονται περισσότερα τρανσπόρτα! αυτό με τα χρόνια το ήθελαν πολύ οι τραγουδιστές γιατί δεν τους βόλευαν κάποιες τονικότητες. Αλλα ο Cemil Bey (μου το είχε πει με έμφαση) παρόλο που έπαιζε με λίγους περντέδες κατάφερνε να αποδίδει σωστά τα μακάμια με γλιστρήματα…
Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς έλεγε για το τελευταίο, πάντως κάτι τέτοιο εννοούσε…

-Αλέξανδρε, μπορείς να βάλεις λεπτότερους περτέδες 035mm, αλλά θα πρέπει να είναι και οι υπόλοιποι πιο κάτω με το ίδιο πάχος… Πάντως θα φαγώνονται πιο εύκολα από τις χορδές…

1 «Μου αρέσει»

Ίσως επειδή τότε το 'χαν περισσότερο στην ημερήσια διάταξη να μετακινούν τους μπερντέδες;

Κάτι, το οποίο -φαντάζομαι- προϋποθέτει δύο πράγματα που δεν αποτελούν κανόνα σήμερα: είτε να παίζουν σ’ ένα μόνο μακάμι για μια ολόκληρη βραδιά/πρόγραμμα (δεν υπήρχε «πρόγραμμα», αλλά τέλος πάντων το αντίστοιχο…), είτε να κάνουν μακρές παύσεις χωρίς τον τρόμο του κενού που σήμερα απαιτεί να είναι όλος ο χρόνος γεμισμένος με μουσική.

(Θέλω να πω, πιθανόν ζητήματα τόσο τεχνικά όσο η διάταξη των μπερντέδων να συνδέονται και με εξωμουσικούς παράγοντες, σχετικούς με τα γενικότερα ήθη.)