Σάζι: κουρδίσματα/ντουζένια

Καλημέρα αγαπητοί,

ο πειραματισμός με το σαζάκι συνεχίζεται. αφού ξέφυγα από το μονότονο G D G κούρδισμα, άρχισα να μαθαίνω κάποια κομμάτια στο κούρδισμα A D G (το αντίστοιχο D G C για μπουζούκι) μιλώντας πάντα απο κάτω προς τα πάνω.

κατάλαβα ότι πολλά ηχογραφημένα του Μπάτη είναι σ αυτό το κούρδισμα που κάπου είδα ότι λέγεται ντουζένι δυτικό.

βλέποντας βίντεο από σαζίστες, είδα πως του ιδίου μεγέθους όργανο το κουρδίζουν αρκετά πιο ψηλά, οι περισσότεροι έχοντας ως πρώτη την C. Δηλαδή κούρδισμα C, F, A#. με προσοχή να μη σπάσουν κούρδισα και γω εκεί χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. οι χορδές τέντωσαν, αλλά όχι υπερβολικά και ο ήχος έγινε πιο λαμπερός και στρογγυλός. άλλαξε τελείως το όργανο! θα επιχειρήσω ίσως αργότερα έναν τόνο πιο ψηλά, για να έρθω σε πιο συμβατούς τόνους με άλλα όργανα αλλά το φοβάμαι λίγο.

τα περισσότερα βίντεο στο γιουτούμπι όμως βλέπω ότι είναι στο κούρδισμα C, F, G (και για μπουζούκια D, G, A )
που οι περισσότεροι ονομάζουν καραντουζένι. τελικά αυτό είναι το πιο κλασικό; σκέφτομαι να παραμείνω σ αυτό το κούρδισμα.

ελπίζω να μη σας κούρασα. κάθε συμβουλή ευπρόσδεκτη!

κάνε μια αναζήτηση στο φόρουμ με τις λέξεις “ντουζένια” και “σάζι”, θα βρεις πολλά για κουρδίσματα και χορδές. ό,τι απορία έχεις, εδώ είμαστε!
δεν χρειάζεται ντε και καλά να κουρδίσεις ρε-λα-ρε ή ρε-σολ-ντο (καντίνι ρε δηλαδή) για να παίξεις από ρε. ίσα-ίσα που στο λα ρε σολ βγαίνουν πολύ καλά τα ρε ουσάκ/χιτζαζ/σαμπάχ κλπ. α, επίσης μην μπλεχτείς με το καραντουζένι: στο σάζι έτσι λέγεται το λα-ρε-σολ (και τα αντίστοιχα σε πέμπτες) ενώ στο μπουζούκι το ρε-σολ-λα.

Καλή αρχή Οδυσσέα. Καλά το πας.

Αν αφήσουμε κατά μέρος το ύψος που κουρδίζεις (γιατί δεν ξέρουμε το μέγεθος του σαζιού σου, υπάρχουν ένα σωρό μεγέθη), και πούμε ότι είσαι λα-Ρε-Σολ, αυτό είναι το πιο κλασικό κούρδισμα σαζιού εδώ σήμερα. Οι Τούρκοι αυτό ονομάζουν καραντουζένι, άσχετα αν εμείς έχουμε άλλο μ’ αυτή την ονομασία.

Τώρα, όλη η μαγεία αυτού του κουρδίσματος είναι ότι το Σολ (η ανοιχτή χορδή) είναι 1 τόνο κάτω από το Λα (την άλλη ανοιχτή χορδή). Αυτό δημιουργεί μεταξύ άλλων διάφορες δυνατότητες για παίξιμο με αντίχειρα, που είναι πολύ χαρακτηριστικά σαζίστικες. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι είσαι στο Ρε της χορδής Λα (στο υποτιθέμενο πέμπτο τάστο - στην πράξη βέβαια δεν είναι πέμπτο αφού έχεις και τα έξτρα τάστα για τα μόρια), και θες να παίξεις ένα γρήγορο πέρασμα Ρε-Ντο-Ρε. Μπορείς, αντί για τον κλασικό μπουζουκίστικο δακτυλισμό, να παίξεις: Ρε στο «πέμπτο» τάστο της πρώτης χορδής, Ντο στο ίδιο τάστο της τρίτης χορδής (της Σολ) με αντίχειρα, και ξανά Ρε όπως το πρώτο. Οπότε τη στιγμή που παίζεις την κάθε επόμενη νότα η προηγούμενη αντηχεί ακόμη, δημιουργώντας μια πολύ σαζίστικη συνήχηση.
Το ίδιο ισχύει για όλα τα διαστήματα δευτέρας (=διάστημα μιας νότας), είτε είναι τόνοι, είτε ημιτόνια, είτε τριημιτόνια, είτε μοριακές παραλλαγές αυτών των τριών.

Μ’ αυτό το κούρδισμα παίζεις:
-Το Ραστ, το Νιαβέντ, το Νιγρίζ από Σολ
-Το Ουσάκ (και το Χουσεϊνί), το Σαμπάχ, το Χιτζάζ από Λα
-Το Σεγκιάχ και το Χουζάμ από Σι (με τυπικά τούρκικο σαζίστικο παίξιμο Σι καθαρό, αλλιώς Σι ελαφρώς χαμηλωμένο)
-Το Τσαργκιάχ (π.χ. το ματζόρε μέρος από τους Φωνογραφιτζήδες ή από το Παίζει το μπαγλαμαδάκι) από Ντο.

Το Χιτζαζκιάρ, περιέργως, θα το παίξεις από Σολ και όχι από Λα σαν το Χιτζάζ.

Μπορείς σχεδόν όλη την ώρα, ό,τι κι αν παίζεις, να βαράς και τις ανοιχτές. Θα δεις ότι ταιριάζουν! Στους δρόμους του Λα, όταν κλείσεις κάτω στην τονική, η 2η και η 3η χορδή δε θα είναι και οι δύο ανοιχτές αλλά θα τις πιάσεις τη μεν τρίτη (Σολ) στο Λα με αντίχειρα, τη δε δεύτερη είτε στο ίδιο τάστο (Μι), επίσης με αντίχειρα (ψευτομπαρέ) ή με πρώτο δάχτυλο, είτε ανοιχτή, δημιουργώντας ένα άλλο πολύ σαζίστικο άκουσμα, τη συγχορδία χωρίς τρίτη και χωρίς πέμπτη αλλά με τέταρτη. Ταιριάζει σε ορισμένους δρόμους όπως το Ουσάκ (και όχι το Χουσεϊνί, που έχει την ίδια κλίμακα αλλά θέλει πέμπτη). Δεν ξέρω αν έχει χρησιμοποιηθεί στα ρεμπέτικα, πάντως στο νησιώτικο λαούτο οι συγχορδίες με 4η αντί 5ης είναι μια παλιά πρακτική που επιβιώνει ακόμα σποραδικά. Και βέβαια στο τούρκικο σάζι είναι στάνταρ.

Μάλλον είναι το πιο κλασικό στην Τουρκία. Σ’ εμάς δεν είναι άγνωστο αλλά νομίζω ότι το άλλο είναι πιο κλασικό.

Οι Τούκοι το ονομάζουν μπάγλαμα-ντουζένι.

Ακολουθεί παρόμοια λογική όπως στο άλλο. Εδώ, αν το ύψος του κουρδίσματός σου είναι π.χ. Λα-Ρε-Μι, θεωρούμε ότι το ανοιχτό Ρε (μεσαία) είναι ένα τόνο πιο κάτω από το ανοιχτό Μι (τρίτη). Εδώ παίζονται όσοι δρόμοι είχαν προηγουμένως τονική Λα, με καινούργια τονική το Μι. Το Μι λοιπόν της τονικής είναι η μεσαία χορδή (Ρε) πατημένη στη νότα Μι, και μπορεί να συνηχεί με το ανοιχτό Μι και με ένα Σι (συγχορδία με πέμπτη - ψευτομπαρέ στις 2 πρώτες χορδές) ή Λα (συγχορδία με 4η, η χορδή λα ανοιχτή).
Κόλπα αντίχειρα:
Θες να παίξεις την κλίμακα του Μι Ουσάκ. Οι νότες είναι: [Ρε-υποτονική], Μι, Φα δίεση χαμηλωμένο (στον μπερντέ ανάμεσα στο Φα και στο Φα#), Σολ, Λα, Σι κλπ.
Δακτυλισμοί: [Ρε - ανοιχτή μεσαία], Μι - μεσαία στο αντίστοιχο τάστο, Φα# - μεσαία στο αντίστοιχο τάστο, Σολ - τρίτη χορδή με αντίχειρα στο υποτιθέμενο τρίτο τάστο, Λα - πρώτη χορδή ανοιχτή, και μετά συνεχίζεις ανεβαίνοντας κανονικά στην πρώτη χορδή.

Είναι λίγο πιο μπερδεψοδουλειά αυτό το κούρδισμα, αλλά έχει τη χάρη του.

Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα. Ό,τι δεν κατάλαβες, ρώτα ελεύθερα.

ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, είστε ιδιαίτερα κατατοπιστικοί

μέτρησα το μήκος χορδής μου και το έχω ορίσει στα 76,7 (έχω τοποθετήσει αυθαίρετα τον καβαλάρη εκεί που μου πήγαινε
καλύτερα στο μάτι και αντίστοιχα έχω τοποθετήσει τους μπερντέδες με τη χρήση κουρδιστηριου με μόρια). νομίζω ότι το A D G
σ’ αυτό το μήκος είναι αρκετά ‘χαλαρό’ τελικά και το C, F, A# όπως είπα είναι πιο λαμπερό. θα προσπαθήσω να το τσιτώσω εναν
τόνο πανω για να είμαι κοντά στα Ρε που βρίσκονται τα περισσότερα ρεμπέτικα τουλαχιστον τα ουσακ σαμπαχ χιτζαζ.

Περικλή, όντως οι συνηχήσεις δευτέρας είναι πολύ ενδιαφέρουσες. το κόλπο με τον αντίχειρα το έχω δει και το εφαρμόζω. Είναι λίγο μπελαλίδικο στην αρχή αλλά φαντάζομαι θα το συνηθίσω. Στο μπαγλαμά-ντουζένι έχει πλάκα που βγαίνουν μανι μανι τρια ματζόρε ακκόρντα πολύ ‘λαουτικά’ (νομιζω πρώτη, τέταρτη και πέμπτη βαθμιδα). Η αλήθεια είναι ότι το προτιμώ. Αλλά αν πιστεύετε
ότι το καραντουζένι (τουρικική ονομασία) μου δίνει μεγαλύτερη ευελιξία, θα κουρδίσω πάλι εκεί. Θα προτιμήσω δηλαδή ευελιξία και
ευρύτητα στους δρόμους.

Επίσης παρατήρησα ότι ανάλογα με το κούρδισμα το χέρι μου πάει μόνο του σε κάποια τραγούδια. Αλλάζει κ η έμπνευσή μου για ταξίμια/αυτοσχεδιασμούς.

Αν έχετε να προτείνετε κ κάποιο βιντεάκι κατατοπιστικό σχετικά με τους δρόμους, θα βοηθούσε.

Να 'στε καλά, ευχαριστώ για το χρόνο σας!

χμ, καλό θα ήτανε να βάλεις σωστά τον καβαλάρη (με βάση τον αρχικό σχεδιασμό του οργάνου) για να έχεις την καλύτερη ηχητική και στατική απόδοση του οργάνου.
δεν ξέρω για βιντεάκια, αλλά υπάρχουν εξαιρετικά βιβλία για να δεις την θεωρία της ανατολικής μουσικής -που είναι ακριβώς πάνω στα τραγούδια που παίζουμε. ψάξε του μαυροειδή “οι μουσικοί τρόποι στην ανατολική μεσόγειο”, καθώς και του τσιαμούλη “αριθμητικό τροπικό σύστημα της ελληνικής μουσικής”. επίσης των βούλγαρη-βανταράκη “το αστικό λαϊκό τραγούδι στην ελλάδα του μεσοπολέμου”, με αρκετές παρτιτούρες.
εκεί θα δείς γιατί είναι έτσι τα κουρδίσματα, θα χαρτογραφήσεις το όργανο και την μουσική, και θα έχεις πάντα μπούσουλα στα ταξίμια και στα κομμάτια!

Καλό θα ήταν, αλλά πού θα την ξανάβρει; Με κινητούς μπερντέδες, κινητό καβαλάρη και όλη αυτή την ευελιξία κουρδισμάτων, το σάζι φαίνεται να μην έχει τίποτε σταθερό. Αυτό είναι χαοτικό (δύσκολο πράγμα η ελευθερία!).

Υπάρχει όμως ένα πράγμα που είναι σταθερό: ο τελευταίος μπερντές. Αυτός μπαίνει πάντα τέρμα άκρη στο μανίκι, και ψιλοσφηνώνει στην ελαφρά γωνία που σχηματίζει το μανίκι με το σκάφος.

Αν υποθέσουμε ότι έχεις την πρώτη χορδή κουρδισμένη Λα, ο τελευταίος μπερντές πρέπει να δίνει το Ρε μιάμιση οκτάβα παραπάνω. Δίνει όντως αυτή τη νότα; Αν όχι, κάνε διάφορες δοκιμές με τον καβαλάρη πιο πάνω - πιο κάτω μέχρι να το πετύχεις. (Για κάθε μετακίνηση του καβαλάρη πρέπει φυσικά να ξανακουρδίσεις τη λα, γιατί θα έχει χάσει τον τόνο της αφού της άλλαξες το μήκος).Όταν θα το πετύχεις, αυτή είναι σήμερα η σωστή θέση του καβαλάρη. Οπότε, ξαναξεκίνα να τοποθετείς τους μπερντέδες. Αύριο που θ’ αλλάξει ο καιρός, μπορεί η σωστή θέση να είναι κάπου αλλού (λέμε τώρα - δε χρειάζεται να κάνεις και πολύ συχνά όλη αυτή την αναπροσαρμογή, μην τρελαθείς).

Άλλο ένα μπελαλήδικο πράγμα σχετικά μ’ αυτό το όργανο. Αξίζει όμως τον κόπο ο μπελάς, γιατί μπορείς ανά πάσα στιγμή να είσαι τέλεια κουρδισμένος. Με τα όργανα με σταθερά τάστα αυτό δεν είναι εφικτό, γιατί δεν υπάρχει όργανο που να μένει για πάντα αναλλοίωτο από μικροσκεβρώματα, οπότε κάποια στιγμή μοιραία τα τάστα αρχίζουν να χάνουν (βέβαια δεν έχω προσωπική εμπειρία οργάνου με βέργα).

Λιγα Ροσα τα έχω υπόψιν μου τα βιβλία αυτά, ευχαριστώ. Απλά ήθελα κάτι πιο βιωματικό.

Περικλή, δεν είχα σκεφτεί αυτό με τον τελευταίο μπερντέ! να φανταστείς δεν εχω καν εκεί μπερντέ και τελειώνω σε ντο# στην ουσία.
Θα κάνω όμως την ανακατάταξη να το φέρω όπως μου λες. το όργανο έχει κάποιους παραπάνω μπερντέδες απ αυτούς που βλέπω στα
κλασικά σάζια. αυτό σημαίνει ότι μπορώ είτε σε κάποιους φθόγγους να έχω διαστήματα μικρότερα του 1/4 είτε να έχω περισσότερους 1/4 φθόγγους. που θα μου πρότεινες/προτείνετε να τα τοποθετήσω;

όπως έχω επισημάνει κ σε άλλο νήμα (thread) το παίξιμό μου είναι καθαρά εμπειρικό και αυτό που έχω συλλάβει μέχρι στιγμής είναι ότι οι αλλοιώσεις παίζουν στην τρίτη και στην έκτη νότα του δρόμου κυρίως. επίσης ένα άλλο που αντιλαμβανομαι απλά ακούγοντας είναι ότι το ραστ η τρίτη που ανεβαίνει είναι ψηλότερα από την τρίτη που κατεβαίνει και γι αυτό εκεί είχα λειτουργικό τον παραπάνω μπερντέ ενώ τους άλλους δύο τους είχα απλά κολλήσει στην πέμπτη και στην οκτάβα σα σημάδια καθώς παίζω.

ακόμη μια λεπτομέρεια: ο κάτω καβαλάρης είναι από ένα σκληρό μαύρο ξύλο (έβενος;) και το πάνω μέρος του έχει ένα κοκκάλινο τελείωμα που πατούν πάνω οι χορδές. επιπλέον, κάτω από τον καβαλάρη κάποιος έχει τοποθετήσει ένα επιπλέον κοκκάλινο λεπτό πλακάκι προφανώς για να ανασηκώσει τις χορδές ώστε να μην τρίζουν πολύ κοντά στο τέλος της ταστιέρας, πρόβλημα που είχα αντιμετώπίσει κ με ένα παλαιότερο σάζι μου που είχα αγοράσει μέσω e-bay. κι εγώ με τη σειρά μου, πρόσθεσα την οξεία άκρη από
ένα μανταλάκι σα σφήνα για να σηκώσω λίγο παραπάνω τις κάτω χορδές που βρίσκαν ελάχιστα. η ερώτση μου είναι: το ότι η σφήνα είναι ξύλινη κάνει τον ήχο μου πιο μουντό;

Μικροτονικές αλλοιώσεις μπαίνουν σε συγκεκριμένες νότες, που φαντάζομαι ότι είναι ίδιες σ’ όλα τα σάζια. Μία είναι λ.χ. ανάμεσα στο Σι ύφεση και το Σι της χορδής Λα.

Εκεί η κλασική σαζίστικη διαίρεση είναι ότι υπάρχει άλλος ένας μπερντές, περίπου στη μέση του διαστήματος, που δίνει το Σι μείον 1/4 του τόνου. Αυτή η νότα χρησιμοποιείται π.χ. στην κλίμακα του Λα Ουσάκ, όχι όμως στο Σι Σεγκιάχ - εκεί θα πρέπει να παίξεις το κανονικό συγκερασμένο Σι, πράγμα που τυπικώς δεν είναι σωστό αλλά είναι το λιγότερο λάθος από τις εφικτές επιλογές (γιατί το Σι παρά τέταρτο ακούγεται υπερβολικά χαμηλό, ενώ το Σι συγκερασμένο ανεκτά ψηλό).

Τώρα, αν ανάμεσα στο Σι ύφεση και το Σι έχεις δύο μπερντέδες, μπορείς να κάνεις διάφορα. Μπορείς το τελευταίο τέταρτο του τόνου πριν το Σι να το ξανασπάσεις σε δύο όγδοα, οπότε έχεις το Σι παρά τέταρτο για το Ουσάκ, τουλάχιστον κατεβαίνοντας, το Σι παρά 1/8 για το Σεγκιάχ και το Ραστ και άμα θες και για το Ουσάκ ανεβαίνοντας, και το καθαρό Σι είτε για Ραστ ανεβαίνοντας είτε δεν το παίζεις καθόλου (αλλά χρειάζεσαι εκεί έναν μπερντέ για το Λα στη χορδή Σολ και το Μι στη χορδή Ρε).

Άλλη επιλογή είναι να χωρίσεις το διάστημα Σι ύφεση - Σι σε τρία ίσα διαστήματα, οπότε το καθένα θα είναι 1/6 του τόνου. Αυτή είναι (θεωρητικά) η διαίρεση στη βυζαντινή μουσική, και αυτήν εφαρμόζουν και στους σύγχρονους ωδειακούς «ταμπουράδες».

Κατά τη γνώμη μου είναι τελείως υποκειμενική προτίμηση το πού θα βάλεις τον κάθε μπερντέ και πού θα τον χρησιμοποιήσεις. Θεωρία δεν υπάρχει γι’ αυτό το ζήτημα (η βυζαντινή θεωρία αφορά μόνο τη βυζαντινή μουσική, και η θεωρία μακάμ μόνο την οθωμανική), πρακτικό προηγούμενο δεν υπάρχει γιατί κανείς δεν έπαιζε σάζια στην Ελλάδα πριν έρθουν από την Τουρκία με τον Ρος και τις Δυνάμεις, υπάρχει μόνο το πώς παίζουν τα σάζια οι Τούρκοι στις δικές τους μουσικές και πώς παίζουν οι Έλληνες τις δικές μας με άλλα όργανα (στα οποία και πάλι δεν υπάρχει κανόνας - κάθε περιοχή, κάθε εποχή, κάθε παίχτης…). Οπότε κάνε όπως σου φαίνεται καλύτερο στο αφτί. Εννοείται ότι δε θα μπλέξεις, προς θεού, με μετρήσεις αν το διάστημα είναι 1/6 ή 1/8 του τόνου - αυτά έρχονται μετά το παίξιμο!! Πάντως η παρατήρησή σου για το πώς ανεβοκατεβαίνει διαφορετικά το Ραστ ισχύει. Μάλλον έχεις πολύ καλό αφτί. Keep rockin’!

Γενικά οι κυριότερες πειραγμένες νότες είναι η τρίτη όπου έχεις 4χορδο/5χορδο Ραστ (που είναι αντίστοιχα δεύτερη στο ουσάκ, σαμπάχ κλπ.) και η τρίτη όπου έχεις 4χορδο/5χορδο Χιτζάζ, και οι δύο ελαφρώς χαμηλωμένες. Ψηλωμένες νότες υπάρχουν μόνο όταν παίζεις εντελώς μακαμίστικα.

Όλα τα παραπάνω είναι ανοικτά σε κάθε διόρθωση - ένσταση. Πείτε και κάνας άλλος μην το πάρω το παιδί στο λαιμό μου.

είχα την εντύπωση πως λόγω σαζιού είχες κάποια θεωρητικά. έτσι κι αλλιώς πάνω στα κομμάτια θα δεις και την θεωρία, οπότε με βάση τα παραδείγματα των βιβλίων και με δεδομένο το κούρδισμα σε πέμπτες (τούρκικο καραντουζένι) μπορείς να βλέπεις τα βασικά 5χορδα/4χορδα/3χορδα (έπειτα και τους δρόμους/μακάμια).
ορίζεις το καντίνι σου ως “ντουγκιάχ”, την μεσαία ώς “γιεγκιάχ” και την μπουργάνα σου ώς “ραστ”, και τα έχεις μπροστά σου από το ραστ (ένα τόνο χαμηλότερα από το καντίνι) μέχρι το νεβά (4η ψηλότερα από το ανοιχτό καντίνι).
συγκεκριμένα, το 5χορδο ραστ ξεκινάει από ένα τόνο χαμηλότερα από το καντίνι (νότα ραστ παιγμένη στη μεσαία χορδή -ή η μπουργάνα ανοιχτή) ,το 4χορδο ουσάκ ξεκινάει από το ανοιχτό καντίνι και το 3χορδο σεγκιάχ από την χαμηλωμένη δεύτερη νότα του καντινιού (περίπου 3/4 του τόνου πάνω από την ανοιχτή) -όλα φτάνουν μέχρι το νεβά (στο καντίνι).
με βάση αυτά, μπορείς να παίξεις αρκετά κομμάτια από ραστ, ουσάκ, σεγκιάχ. αν έχεις πιάσει το νόημα μέχρι εδώ, προχωράς παρακάτω και με τα βιβλία.
αυτά για αρχή, ελπίζω να μην σε μπέρδεψα παραπάνω. υπάρχουν αρκετοί πιο σχετικοί εδώ μέσα, ό,τι θες ρώτα.
εγώ νίκος, εσύ οδυσσέας;

@pepe:

Εμπειρικά είχα κάνει αυτό που λες: είχα ορίσει ένα διάστημα μετάξυ Σι και Σιb στο 1//4 του τόνου για να παίζω τα ‘βαριά’ ουσάκ μου και τον επιπλέον μπερντέ κάπου λίγο πιο κάτω από το Σι καθαρό για να παίζω ‘πιο Σμυρνέικα’ τραγούδια όπως Καναρίνι μου και Χαρικλάκι. χαίρομαι που επαληθεύομαι!

@liga rosa

έχω ‘υποστεί’ τόση θεωρητική εκπαίδευση στη ζωή μου που αποφάσισα στη μουσική να μην αμαυρώσω τη μαγεία που μου χαρίζει η εμπειρική γνώση! (ψέματα λέω, ψοφάω για θεωρητικοποιήσεις)
το Οδυσσέας είναι nickname

οκ, μάλλον δεν έχω χαμπαριάσει σε ποιό σημείο βρίσκεσαι και τί ζητάς… καλά που υπάρχει και ο περικλής και παίρνεις καμιά απάντηση!
πάντως όποτε οργανώνω κάπως τη εμπειρία μου και κατανοώ τη μουσική που παίζω, αυξάνεται τόσο η ποικιλία του παιξίματος όσο και η ευχαρίστησή μου.

γεια!

Ξανακούρδισα το σάζι γιατι στο D G C ετριζε πολύ και ένωθα τις χορδές τσίτα. Γύρισα στο κλασσικό A D G κ νομίζω ότι είναι καλύτερα
εκεί. αποφάσισα να ανεβάσω κ ένα ηχητικό δείγμα να μου πείτε την αποψη σας για την τάση των χορδών. Φυσικά το παίξιμό μου είναι
χάλια και το μικρόφωνο είναι απλά μια τρύπα του λαπτοπ.

Ευχαριστώ για το χρόνο σας, καλό βράδυ

Δεν είναι κακό. Έτσι ακούγεται το σάζι.

Μάλλον αυτό είναι το κούρδισμα που του πάει, ως προς το ύψος. Το σάζι είναι μουντό όργανο, όχι λαμπερό, και παίζεται με αρκετά χαλαρές χορδές.

…Τώρα, πώς θα το ταιριάξεις αυτό με τα μπουζούκια, ξάσου!

να σαι καλα Περικλή!

το πείραμα θα δείξει!

μια χαρά! ποιό κομμάτι παίζεις;

να σαι καλά. δεν ξέρω αν είναι από κάπου…το προορίζω για δικο μου… :230:

οκ! είδες που το κούρδισμα σε πηγαίνει μόνο του;

ναι. κ γενικά η τεχνική του αντίχειρα βοηθάει πολύ για καινουργιους αυτοσχεδιασμούς

Ακριβώς. Να σου προτείνω επίσης το Abdal duzeni (στο δικό μου σάζι Σι - Σι και Λα η μπουργάνα), εντελώς μυστηριακό, σχεδόν απόκοσμο ώρες-ώρες. Τονική Σι (όπου προφανώς η μεσαία χορδή κάνει μόνιμο ισοκράτημα) και χρήση της μπουργάνας είτε με αντίχειρα (όπως άψογα εξηγεί ο Περικλής) αλλά ανάλογα τη μελωδία και ως ανοιχτή.

Μοναδικά ηχοχρώματα δίνει επίσης και το Misket duzeni (Σι - Μι - Σολ δίεση), όπου η βάση σου είναι το Σολ δίεση στη μεσαία χορδή. Ιδιαίτερα βολικό για μελωδίες σε κιουρντί και όμορφα περάσματα προς ματζόρε, παίζοντας στο καντίνι και χτυπώντας ανοιχτή τη μεσαία, προτού επιστρέψεις στην τονική και το “σοβαρέψεις”. Συνήθως το Misket (https://www.youtube.com/watch?v=ssmsVH609dI) και το Kutahyanin Pinarlari παίζονται σε αυτό το κούρδισμα.

Πολύ επιβλητικό και το κούρδισμα Σι - Μι - Μι (Fidayda), όπου παίζεται κατά κόρον ο συγκεκριμένος σκοπός, με τονική Μι και μεγάλη ευελιξία να παίξεις σε χαμηλή οκτάβα κάθετα στο μπράτσο (καντίνι και μεσαία), αλλά και πιο ψηλά στο μπράτσο, στο καντίνι. Ενδεικτικό παράδειγμα: https://www.youtube.com/watch?v=i3peFKwbTSs.

Ο Pepe λέει:

Μ’ αυτό το κούρδισμα παίζεις:
-Το Ραστ, το Νιαβέντ, το Νιγρίζ από Σολ
-Το Ουσάκ (και το Χουσεϊνί), το Σαμπάχ, το Χιτζάζ από Λα
-Το Σεγκιάχ και το Χουζάμ από Σι (με τυπικά τούρκικο σαζίστικο παίξιμο Σι καθαρό, αλλιώς Σι ελαφρώς χαμηλωμένο)
-Το Τσαργκιάχ (π.χ. το ματζόρε μέρος από τους Φωνογραφιτζήδες ή από το Παίζει το μπαγλαμαδάκι) από Ντο.

Το Χιτζαζκιάρ, περιέργως, θα το παίξεις από Σολ και όχι από Λα σαν το Χιτζάζ.

Περικλή, ήθελα να ρωτήσω μιλάς για δρόμους ή μακάμια; γιατί γνωρίζω για τη σύγχυση που υπάρχει στις ονομασίες. απ’ ότι καταλαβαίνω μάλλον για δρόμους μιλάς όπως αυτή χρησιμοποιούνται στη δική μας λαϊκή/ρεμπέτικη μουσική.

ευχαριστώ

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 18:33 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 18:28 —

Vidias τα είδα τα ντουζένια που μου στειλες! Αρκέτα ενδιαφέροντα. Οταν κορεστώ με το κλασσικό κούρδισμα θα δοκιμάσω κάτι απ’ αυτά. Το καλό με το σάζι είναι ότι είναι ‘πολλά όργανα μαζί’ σε περιπτωση που καποιο κουρδισμα κουράσει :slight_smile: