Θα συμφωνήσω με τον Αλκιβιάδη για το τραγούδι. Πολύ ωραία εκτέλεση. Μπράβο. Ακούγεται πολύ ευχάριστα.
Για το “Το ξεκρέμασα απόψε” κάποια σχόλια.
Μού άρεσε πολύ το ταξίμι της κιθάρας. Ασφαλώς και έχει στοιχεία όχι λαϊκά αλλά ήταν πολύ ωραία. Δεν μού άρεσε που από το 4’ λεπτό και μετά κάνεις πάλι μπουρδολογίες. Το κάθε τραγούδι έχει μία συγκεκριμένη μελωδία και βεβαίως στηρίζεται σε μία καθορισμένη αρμονία από τον συνθέτη. Εάν δεν τα τηρούμε τότε κάνουμε διασκευή με ότι συνεπάγεται τούτου. Μπορεί δηλαδή, να αρέσει πολύ αλλά μπορεί να είναι και βλακεία.
Κι ενώ εσύ το παίζεις μετρημένα ξαφνικά αρχίζεις τις μαγκιές. Αναγνωρίζουμε όλοι την τεχνική σου κατάρτιση και την δυνατότητα της ταχύτητας αλλά και το απλό παίξιμο έχει την ομορφιά του. Δεν πρόσθεσες τίποτα παραπάνω στο κομμάτι λοιπόν.
Επίσης, τα ακόρντα που βάζεις σε σημεία, είναι λάθος. Το επισήμανε και ο Ν. Πολίτης πιο πάνω. Για την ακρίβεια, βάζεις λιγότερα από ότι θέλει. Στο χρεώνω διότι θες να λέγεσαι δάσκαλος. Μουσική δεν είναι μόνο η μελωδία αλλά και η αρμονία.
Καλή συνέχεια στις μουσικές σου αναζητήσεις (με ταπεινότητα).
Χαίρομαι πολύ πού “έπεσαν” και άλλα βιντεάκια,αλλοιώτικου ύφους από αυτά που είχαν ανέβει,και ήταν και το ζητούμενο από εμέ. Για να μην πολυλογώ με κάλυψαν απόλυτα ο ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ και ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν. Υπάρχουν όλες οι προυποθέσεις ένας πολύ καλός παίχτης,να γίνει ΜΕΓΑΛΟΣ.Απλα μετά την πρόσθεση,στο σχολείο μας μάθαιναν την ΑΦΑΙΡΕΣΗ.
Κι εμένα συμπαθητικό μου φάνηκε το “εγώ είμαι γιος της Κοκκινιάς”, αν και άκουσα μερικές υπερβολικές πενιές (κατά την άποψή μου). Δεν έχω ακούσει τη πρώτη εκτέλεση όμως για να συγκρίνω. Για “το παλιό μου μπουζουκάκι”, περίμενα να μου αρέσει περισσότερο από τη δική μου εκτέλεση, αφού εγώ είμαι ερασιτέχνης και δεν είμαι στο επίπεδο του κιθαρίστα, ούτε και ο Βασίλης που παίζει το μπουζούκι είναι στο επίπεδο του Μιχάλη. Όμως δε συνέβει αυτό και προτιμάω τη δική μου εκτέλεση παρ’ όλα τα λάθη που έχω κάνει κυρίως εγώ. Η ηχογράφηση έγινε στο μαγαζί με τη φασαρία του κόσμου, που δεν ακούγεται γιατί έγινε στην κονσόλα, εσωτερική. Νομίζω πάντως ότι θα δούμε και θα ακούσουμε καλύτερα πράγματα από τον Μιχάλη.
Το επίπεδο και η τεχνική του είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την ηλικία του και νομίζω ότι δεν έχει κανείς αντίρρηση σε αυτό. Βάσει αυτών περιμένω να ακούσω κάτι πολύ καλύτερο. Αν νομίζεις ότι είμαι υπερβολικός, εγώ θα προσθέσω και το απαιτητικός.
Καλή χρονιά σε όλους ,. Εμένα μου άρεσε ο Μιχάλης Παούρης . Για το πολύ καλό επίπεδο δεξιοτεχνίας του σε σχέση και με την ηλικία του . Επίσης μου άρεσε και η φωνή του [εφ όσον τραγουδάει ο ίδιος ] . Ακούστηκαν κάποια πρ’αγματα που δεν μου άρεσαν ίσως γιατί φορτίστηκε η ατμόσφαιρα και η επικοινωνία η διαδικτυακή βοηθάει σε τέτοια ,. τελειώνοντας να πώ πως αν υπάρχει αγάπη σ αυτό που κάνει σεβασμός στούς παλιούς διδάξαντες θα έχει να προσφέρει αρκετά στο μέλλον στη λαική μας μουσική και ο Μιχάλης Παούρης
Εγω θελω να αναγνωρισω την αξια του Μιχαλη Παούρη σε ο,τι εχει να κανει με την τεχνικη,την ταχυτητα,την δεξιοτεχνια του.Ειναι ομως αυτη η σημασια ενος οποιουδηποτε οργανοπαιχτη?Ιδιαιτερα στη λαϊκη μουσικη βρισκεται το νοημα σε αυτη καθε αυτη την απολυτη γνωση της μουσικης?Αλλωστε δεξιοτεχνες υπηρξαν και πολλοι που μπορει να μην ειχαν σπουδασει τα παντα στη μουσικη.Θεωρω οτι ο Μιχαλης ειναι ενας ικανοτατος οργανοπαιχτης… Μπορει και κατι παραπανω…Σιγουρα και κατι παραπανω…Ομως το να εισαι οργανοπαιχτης δεν συνεπαγεται και πως εισαι το ιδιο καλος μουσικος.Το να βαλεις λουπα να παιζει για να σολαρεις ειναι αν μη τια αλλο απαραδεκτο και μονο που το σκεφτεσαι.Ο μουσικος φαινεται εκει που πρεπει να συνεργαστει,να σπαζοκεφαλιασει,να ειναι με αλλους ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ…Επισης ειναι μεγαλο ζητημα και η συνθεση ετσι…Οχι μονο το ταξιμι…Και αυτο απαιτει γνωσεις,ικανοτητα και δομη αλλα ειναι αλλο ενα μουσικο κομματι και αλλο ενας αυτοσχεδιασμος.Εκει ειναι που ο Χιωτης δεν ξεπερνιεται…Εκει ο Τσιτσανης ηταν πρωτοπορος…Αποψη μου παντα αλλα δεν μου αρκει η απολυτη τεχνικη,η απιστευτη ταχυτητα,οι απολυτες γνωσεις…Δεν με συγκινουν…Η μουσικη εχει εκφραση,χρωμα,ηχους,συναισθημα…Καλο και το μπιριμπιριμπιριμπιρι,γιατι αυτο ειναι τα σολο του Μιχαλη αλλα δεν μου φτανουν.Δεν παυει ομως να μιλαμε για εναν ικανοτατο μπουζουκτση(τα αλλα τα ονοματα δεν μου τα μαθαν).Μην παρεξηγηθω τα τεχνικα και τα θεωρητικα ειναι η πιο γερη βαση για εναν μουσικο αλλα δεν φτανουν μονο αυτα…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 10:09 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 09:47 —
ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΟΛΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕΒΑΣΤΕΣ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΥΠΟΝΟΟΥΝ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΠΕΙΡΑ ΤΟ ΤΑΞΙΜΙ Η Ο ΑΥΤΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΙΟΣ ΔΕ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΑΙΚΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΛΕΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ ΤΟΥ Η ΜΗΠΩΣ ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ ?- Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΣΟΥ ΧΑΙΔΕΥΕΙ ΤΟ ΑΥΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΕΙΤΕ ΛΙΓΟ ΕΙΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑΤΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ Ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ Η ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΦΑΙΝΕΤΕ ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΦΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΑΙΔΙ ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΣΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΕΧΑΛΑ ΤΟΥ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΥΚΟΛΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
Θανάση Καλώς ήρθες στην παρέα μας. Δεκτές όλες οι απόψεις αρκεί να γράφουμε με μικρά γράμματα. Στην ιντερνετική διάλεκτο τα κεφαλαία δείχνουν ότι φωνάζουμε.
Θανάση καλώς όρισες στο φόρουμ. Σωστά τα λές. Δεν χρειάζεται όμως να αναλύσουμε ψυχολογικά την προσωπικότητα ενός μουσικού για να καταλάβουμε τι θέλει να μας πεί. Όπως έλεγε και ο πατέρας σου, αν το αποτέλεσμα μας χαϊδεύει το αυτί, έχουμε βγάλει θετικό συμπέρασμα. Αν όχι, η κρίση μας θα είναι διαφορετική.
Αν ο νέος, ο οποιοσδήποτε, έχει ταλέντο και δεν είναι καλάμι καβαλημένο, τότε δεν υπάρχει περίπτωση
να μην κάνει θαύματα στην διάρκεια και όσο “ωριμάζει” πάνω στο όργανο και ηλικιακά …
Δεν μελετά μόνο νότες, θέλω να πιστεύω, παράλληλα ακούει και εκτελέσεις άλλων καταξιωμένων στο
μουσικό στερέωμα, παλιών και σύγχρονων, για να μην αναφέρω ονόματα …
Αλλά, λόγω του νεαρού της ηλικίας του και με τον “φανατισμό” του νεοφώτιστου, επιχειρεί να κάνει
τις δικές του υπερβάσεις, θέλοντας, αυτός ξέρει μόνο, πιθανότατα να ξεπεράσει κάποιον νοερό του
στόχο και να κερδίσει σίγουρα κάποιο στοίχημα με τον εαυτό του και γενικότερα μια αποδοχή …
Στην διάρκεια, όταν δει πως κάποια πράγματα δεν παίζονται μ`αυτό τον τρόπο, γιατί απλά δεν ακούγονται
καλύτερα, αρχίζει την μέθοδο της αφαίρεσης και περνά σε άλλους δρόμους …
Δεν είναι κακό να πειραματίζεται ο νέος άνθρωπος, αρκεί να μπορεί, χωρίς περιττές αλαζονείες και
εγωϊσμούς, να κατανοήσει πως πρέπει, για να περάσει στον συνάνθρωπο του συναισθήματα, να κόψει
τα παραπανίσια που τον κάνουν κουραστικό και ν`αφήσει να μιλήσει η καρδούλα του από μόνη της …
Χωρίς συναίσθημα δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν τα χέρια, σε καμιά περίπτωση …
Το όργανο έχει ψυχή κι αυτός που το χειρίζεται πρέπει να του την βγάλει …
Και θα του την βγάλει, όταν μπορέσει να να βάλει μέσα, την δική του …
Αντιθέτα ! με βρίσκετε απόλυτα σύμφωνη, ό,τι πονά σε κάνει πιο δυνατό, σου ξυπνά το φιλότιμο
και σε ωθεί να δουλέψεις με “καρδιά” …
Πήρα κάποτε παράμερα ένα νέο παιδί, πατριώτη μου, που εντυπωσιασμένος από το παίξιμο γνωστού
μουσικού της Σαλονίκης, προσπαθούσε να τον μιμηθεί και μέχρις ενός σημείου ήταν αναμενόμενο …
Του εξήγησα, πως ο άνθρωπος αυτός, έχει τραβήξει χιλιάδες ώρες κουπί για να φτάσει στο επίπεδο
αυτό και έτσι πρέπει να κάνει και αυτός μέσα από μελέτη (θεωρία και πράξη) …
Το παιδί, με αρχές από το σπιτικό του, με μόρφωση, κατάλαβε τι ήθελα να του πω, να αποφύγει την
μίμηση ! Αν πέσεις σ`αυτό το τρυπάκι της μίμησης, έχασες την μπάλα …
Αλλιώς έπαιζε ο Χιώτης, αλλιώς ο Τσομίδης, αλλιώς ο Τσιτσάνης κλπ. κλπ., αλλά όταν έπαιζαν όλοι
μαζί, ήταν “χάρμα αυτιών” … Δεν μιμούνταν ο ένας τον άλλο, έτσι θέλω τουλάχιστον να πιστεύω …
Και επειδή κατάλαβα, πως μάλλον συνομιλώ με τον γνωστό μουσικό κ.Πολυκανδριώτη, θέλω να πω,
πως όλοι οι παλαιότεροι οφείλετε να τα λέτε στα νέα άτομα έξω απ`τα δόντια …
Προσπαθώντας να μεταφέρω τις σκέψεις μου σε γραπτό λόγο τις ημέρες που στο παρόν θέμα υπήρχε μεγάλη ένταση δε τα κατάφερνα…θα ήθελα τώρα που ηρεμήσε να πω και εγώ αυτά που σκέφτομαι…
Υπάρχουν ανα το κόσμο χιλιάδες ταχύτατοι μουσικοί,γνώστες μεγάλοι που μπορούν άνετα να παίξουν τα πάντα…
Ερώτηση…είναι αυτό το ζητούμενο στο μπουζούκι???
Η προσωπική μου απάντηση όχι…έτυχα κάποια στιγμή να παίζω ζειμπέκικο βαρύ σε ένα μαγαζί,σηκώθηκε αργά αργά ένας παππούς και χόρεψε,οι αργές κινήσεις του,τα σταθερά μεγάλα βήματα,οι μορφασμοί του προσώπου με έκαναν καθώς έπαιζα να ανατριχιάσω,πέρασε μέσα μου όλα εκκείνα που είχε περάσει στη ζωή του.Από τότε δεν έχω ξαναδεί κάποιον που να τον πλησιάζει στο συγκεκριμένο χορό αν και πολλούς είδα που είχαν πάει και σε σχολές και ήξεραν 150 φιγούρες,καλοί χορευτές,δε με κάναν να ανατριχιάσω…
Κάπως έτσι όπως το ζειμπέκικο,είναι και το μπουζούκι για εμένα,πρέπει να βγάζει όλα εκκείνα που σε έκαναν να πονέσεις,να γελάσεις,να ερωτευτείς,να κλάψεις,με τρόπο αυθεντικά ΒΑΡΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟ…
Καλωσορίζω και εγώ το δάσκαλο και όχι μόνο,Θανάση Πολυκανδριώτη στη παρέα,η συναυλία με την ορχήστρα της Βουδαπέστης αποτελούσε για εμένα αρκετό καιρό ύλη μελέτης,είναι ένα δείγμα για το ότι με το μπουζούκι μπορείς να παίξεις και να ταιριάξεις πολλά,με κάνει να ανατριχιάσω όμως μόνο όταν ακούω τη βαριά εισαγωγή που έχει γράψει στα “Βάσανα” κ.α…τι πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα θα μπορούσε να δωθεί για την όλη συζήτηση???
Να σου θυμισω οτι υπαρχουν και νεοι … καπου στα 24 που λενε και οι προλαλουσαντες που εχουν ετοιμο το πακετο … η μουσικη δεν ειναι θεμα ηλικιας για μενα … εχω δει μουσικους να ξεκινανε στα 45 και να παιζουν μουσικαρες ,οπως και 6χρονα να τα σπανε στο πιανο οπως … (αυτο το ειχα βαλει παραπανω ) … Σε μπουζουκοκατασταση που ειναι και το θεμα μας … ο παρακατω το εχει και ας ειναι μικρος …
Το καλάμι όμως είναι (και όχι μόνο στο θέμα μουσική) …
Σου καλλιεργεί και το περιβάλλον την ιδέα πως είσαι σπουδαίος
θαρρείς και δεν υπάρχουν άλλοι σπουδαίοι η και σπουδαιότεροι
από εσένα κι αμέσως μετά, αμόλα καλούμπα και τα μυαλά στα
κάγκελα …
Από μικρός αρχίζει κάποιος το καβάλημα, σιγά σιγά, λίγο ο μπαμπάς, λίγο η μαμά, κανένας θείος,
ο φιλικός περίγυρος(εκεί πέφτει και ζήλια), κλπ. κλπ. κλπ.
Σε μεγάλη ηλικία, είναι κάτι σαν τους νεόλπουτους, δηλαδή θα τύχει ναποκτήσει απτο πουθενά
θαυμαστές κι αρχίζει την ιππασία … αυτά τα ολίγα, πάντα καλοπροαίρετα …
(η δεύτερη περίπτωση, υπάγεται στο “δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του”) … :089:
Κοινώς… αγνώστου μητρός. Διότι το λογικώς εξαχθέν συμπέρασμα είναι ότι άμα δε τον ήξερε ούτε η μάνα του και αυτός δεν εγνώριζε τη μάνα του. Περί πατρός δε γίνεται λόγος, αλλά μάλλον ισχύει το “και αγνώστου πατρός”, αφού μόνο η μάνα ξέρει ποιος είναι (πιθανώς) ο πατέρας.
Toν Σεπτέμβη παίζαμε στην Ιαπωνία όπερα.Είχαμε μια εκπληκτική σοπράνο στον βασικό που όμως κρατούσε απόσταση απο την ορχήστρα και τους άλλους.
Δεν ήταν ψηλομύτα ή κάτι τέτοιο αλλα, δεν γούσταρε παρέες, ήταν ξεκομμένη και όλοι λέγαμε, κοίτα να δείς, πήρε ψηλά τον αμανέ.
Είχε τρομερή επιτυχία μέχρι που μια μέρα την έπιασαν κάτι αλλεργίες, έκλεισε η φωνή της και η παράσταση ήταν καταστροφή. Το κοινό άρχισε να φωνάζει και να διαμαρτύρεται (λες και έφταιγε που είχε αλλεργία η γυναίκα)
Εκεί καταλαβαμε οτι, τελικά αν γίνει στραβή αυτοί οι άνθρωποι τρώνε το χαστούκι, όχι εμείς και το τρώνε τόσο άσχημα που καμια φορά δεν ξαναστέκονται στα πόδια τους.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο να κάποιοι είναι τόσο αβέβαιοι, φοβισμένοι ή αφοσιωμένοι που μπορεί να φανούν, ή να χρειάζονται να φανούν υπερόπτες, απλά για να ανεβουν την σκηνή.Δεν υπάρχει δικαιολογία για κακή συμπεριφορά αλλα δεν γίνεται να ξέρουμε τι περνάει μέσα απο το κεφάλι κάθε μουσικού που έχει μεγάλο βάρος να σηκώσει.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα καθήσουμε μπροστά στο κομπιούτερ και θα πούμε κάποιον καβαλημένο ας σκεφτούμε τι δουλειά κάνουμε εμείς και τι εκείνοι.
Μην τον ισοπεδώνουμε εντελώς τον άνθρωπο. Εϊναι αρκετά καλή εκτέλεση για την ηλικία του.