Δεκαβάλας ή όχι?

Επειδή ήμουν εκεί όταν κάναμε με τον Αρη την συνέντευξη σε διαβεβαιώ ότι ουδέποτε είπε ο Βάρλας τέτοιο πράγμα.
Λεωνίδα , η δεν κατανόησες τα γραφόμενα μας η λες συνειδητά κακοήθειες , ξαναδιάβασε λοιπόν την συνέντευξη και παρέθεσε τις παραγράφους απ τις οποίες προκύπτουν τα λεγόμενα σου.

Λεωνίδα την συνέντευξη την έχω διαβάσει εδώ και καιρό!Εσύ μάλλον εστιάστηκες στο σημείο που λέει πως : “στα ακριβότερα όργανα …ψάχνομαι όσο μπορώ, όχι απλώς για το πολύ καλό αλλά κι ένα σκαλί παραπάνω…” που ίσως κι όλας να εννοεί τον ήχο ή την ποιότητα κατασκευής…
Προσωπικά δε με ενδιαφέρει τι εννούσε ο Βάρλας με αυτό, αλλά μου φτάνει αυτό που λέει πιο πριν… “Το χαμηλότερο που μπορεί να γίνει είναι 1600 ευρώ, πιο κάτω δε γίνεται” , ώστε να τείνω να τον αποκλείσω ως κατασκευαστή του μπουζουκιού μου, μιας και διαθέτω δυστυχώς το πολύ “μόνο” 1500 ευρώ που με κόπο μάζεψα…Είναι και ο ίδιος λόγος που απέκλεισα τελικά και τον Κλεφτογιάννη…

@ Ισαάκ Το μπουζουκάκι σου είναι όντως όμορφο και λιτό όπως κι εγώ θα το ήθελα και ελπίζω μια μέρα να κάνουμε το “γκραάν τεστ” όπως κι εσύ λες… Μου έκανε φοβερή εντύπωση αυτό που λες, πως δοκιμάζει πάνω από 40-50 καπάκια για να βγάλει τον επιθυμητό ήχο!Κι όταν λες δεν είναι συνεπής τι εννοείς;Πόσο μπορεί να πάρει η κατασκευή;
Πάντως τόσοι ειδήμονες που λένε καλά λόγια για τον Βάρλα δύσκολα θα κάνουν λάθος!

Αντιγράφω:

-Ερώτηση: “Ποια είναι τα ελάχιστα χρήματα τα οποία κοστίζει ένα μπουζούκι δικό σου;”
-Απάντηση: “Το χαμηλότερο που μπορεί να γίνει είναι 1600 ευρώ, πιο κάτω δε γίνεται.”
-Ερώτηση: “Πάνω από τα 1600 ευρώ βελτιώνεται ο ήχος ή απλά μπαίνουν στολίδια;”
-Απάντηση: “Κοίτα αυτό το θέμα καίει. Έχουμε φτάσει τα μπουζούκια να γίνονται καρνάβαλοι! Βάζουμε ένα κάρο όστρακα και μπούρδες, πράγματα άχρηστα. Ίσα ένα κομματάκι πάστα χρειάζεται για την πένα. Πάντως στα ακριβότερα όργανα δεν υπολογίζω το στόλισμα αλλά ψάχνομαι όσο μπορώ, όχι απλώς για το πολύ καλό αλλά κι ένα σκαλί παραπάνω.”

Το: “Πάντως στα ακριβότερα όργανα δεν υπολογίζω το στόλισμα αλλά ψάχνομαι όσο μπορώ, όχι απλώς για το πολύ καλό αλλά κι ένα σκαλί παραπάνω” εγώ το ερμηνεύω ότι, αφού στα ακριβότερα όργανα δεν υπολογίζει το στόλισμα αλλά ψάχνεται όσο μπορεί, όχι απλώς για το πολύ καλό αλλά κι ένα σκαλί παραπάνω, οι τιμές που είναι πάνω από 1600 ΕΥΡΩ οφείλονται όχι μόνο στα στολίδια αλλά και στην ποιότητα (φαντάζομαι ότι θα εννοεί τον ήχο και τα λοιπά κατασκευαστικά στοιχεία) του οργάνου.

Απλά στην προηγούμενη τοποθέτησή μου παρέθεσα την κεντρική ιδέα των λόγων του.

Το ότι στους ακριβούς κατασκευαστές το πάνω όριο το καθορίζει η τσέπη του αγοραστή και όχι η ποιότητα κατασκευής είναι πασίγνωστο. Ο Βάρλας λέγοντας «αυτό το θέμα καίει, βάζουμε άχρηστα πράγματα» κλπ. νομίζω απαντάει σαφέστατα. Λογικό είναι επίσης ότι ένας κατασκευαστής με όνομα δεν θα δεχτεί να ρίξει την ποιότητα κάτω από ένα όριο, επειδή κάποιος ζήτησε χαμηλή τιμή. Πρέπει όμως και να υποστηρίξει την άποψη ότι άλλο 1600 και άλλο 3000 ευρώ, αλλοιώς είναι σαν να «ρίχνει» εκείνους που είναι διατεθειμένοι να τα δόσουν (και εκείνος φυσικά να τα εισπράξει). Και υπάρχει και άλλη διάσταση εδώ, που συχνά έχει σχέση και με τη συνέπεια στο χρόνο παράδοσης: ένα όργανο μπορεί, κατά τη διάρκεια της κατασκευής του, να δείξει ότι πάει να γίνει αστέρι από τα λίγα. Έ, αυτό το κομμάτι σίγουρα δεν θα το παραλάβει εκείνος που το παρείγγηλε για 1600 ευρώ. Θα πέσουν τηλέφωνα σε πελάτες φίρμες και θα βρεί τη θέση του εκεί που συμφέρει τον κατασκευαστή. Και για το πώς θα συμπεριφερθεί στο μέλλον, ένας έμπειρος κατασκευαστής δύσκολα θα πέσει τραγικά έξω.

Και να πώ και κάτι σχετικά με τον επιθυμητό ήχο: όταν έψαχνα, πρίν περίπου μία δεκαετία, κατέληξα στον Παναγιώτη Καφετζόπουλο (Ζ. Πηγής). Τότε έφτιαχνε μόνο παραγγελίες. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο αλλά ακριβώς τον ήχο που ζήτησα, αυτόν μου έφτιαξε. Και μέχρι σήμερα είμαι πολύ ευχαριστημένος και με το όργανο και με το after sales service. Τον Βάρλα τον είχα αποκλείσει όχι λόγω τιμής (μικρή διαφορά τότε) αλλά λόγω δεδηλωμένης ασυνέπειας.

Συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις του Νίκου Πολίτη.
Πραγματικά λοιπόν ένας κατασκευαστής θα θέλει πάντα τα καλά όργανα να τα έχουν πελάτες φίρμες, και έτσι στην πορεία ένα όργανο μπορεί από αλλού να ξεκινήσει και αλλού να καταλήξει.

Με αυτό που δεν θα συμφωνήσω είναι ότι … για να βρεί το κατάλληλο καπάκι δοκιμάζει 40 - 50 …, πράγμα που σημαίνει ότι τα άλλα δεν είναι κατάλληλα; Τί γίνονται τότε τα άλλα καπάκια τα πετάει ή τα βάζει σε φθηνότερα όργανα; Μα δεν υπάρχουν φθηνότερα γιατί είπαμε ότι ξεκινάμε από 1600.
Πήγε κανείς στον Κωνσταντέλλο να ρωτήσει πόσο κάνει ένα παλιό καπάκι;
Ξέρετε πόσο θα στοιχίσει ένα όργανο εάν κάθε φορά βάζαμε στην άκρη 49 καπάκια;
Ή νομίζετε ότι ξεκινώντας ένα όργανο ξέρουμε τον ήχο που θα προκύψει. Τότε δεν θα υπήρχε κανένας παραπονούμενος.

Όσο αφορά το δίλημα έτοιμο όργανο ή παραγγελία.
Καλά θα ήταν κάθε ένας να είχε το όργανο που κάποτε ονειρεύτηκε. Αυτό βέβαια μπορεί να το αποκτήσει μόνο κατόπιν παραγγελίας αλλά δεν θα ξέρει το αποτέλεσμα παρά μόνο όταν το ακούσει. Από την άλλη πλευρά εάν βρεθεί έτοιμο όργανο το οποίο μας ικανοποιεί στον ήχο και στο παίξιμο το παίρνουμε. Βέβαια και στις δύο περιπτώσεις δεν ξέρουμε πια θα είναι η εξέλιξη του οργάνου, όμως εάν η κατασκευή είναι ποιοτική ποτέ δεν θα βρεθούμε προ εκπλήξεων.

Δεν υπάρχει περίπτωση να δοκιμάζει 50 καπάκια.Εχώ δει τετράχορδο του βάρλα που έχει ρόζους στο καπάκι.Το τηλ του ιδιοκτήτη το δίνω σε όποιον το ζητήσει.

Κι αμα έχει ρόζους , τι παθαίνει το μπουζούκι.
Χαλάει κάτι ?
Απο περιέργεια ρωτάω

@Κώστας Χαλιός
Προφανώς όταν λέει πως δοκιμάζει 50 καπάκια δεν εννοεί πως τα υπόλοιπα 49 είναι σκάρτα και πετιούνται.Μάλλον αυτό το ένα ταιριάζει καλύτερα στο συγκεκριμένο σκάφος, ώστε να βγει ο επιθυμητός ήχος και τα υπόλοιπα μπαίνουν σε άλλος σκάφος που θα “κάτσουν” καλύτερα.Δεν είμαι κατασκευαστής για να ξέρω, απλώς υποθέσεις κάνω.Πάντως όσο περνάει ο καιρός και η κατασκευή είναι καλή σίγουρα ο ήχος βελτιώνεται αισθητά…Στην πρώτη επίσκεψη μου στον Κλεφτογιάννη είχα δει ένα μπουζούκι που με είχε εντυπωσιάσει.Μετά έμαθα πως είναι ένα μπουζούκι του Κώστα του Παπαδόπουλου (που από ότι θυμάμαι είχε πάει για στένεμα στο μάνικο).Πραγματικά ο ήχος ήταν “άλλος” σε σχέση με τα καινούρια.Πληροφοριακά να πω πως το ίδιο ακριβώς μπουζούκι (σε κατασκευή τουλάχιστον) καινούριο κοστολογούνταν 2500 ευρώ.Προφανώς και αυτό ίσως θα παρουσίαζε ηχητικά την ίδια “εξέλιξη” με εκείνο του Παπαδόπουλου, αλλά η τιμή του ήταν απαγορευτική για μένα.

@ipd Αν τον μπουζούκι έχει τον ήχο που μου αρέσει και ο μάστορας μου εγγυηθεί πως δεν υπάρχει πρόβλημα προσωπικά δεν με νοιάζει κι ας έχει ακόμα και κλαδιά πάνω…

Αυτή την βδομάδα θε επισκεφτώ τον Καρβούνη να δω μήπως τα όγανά του είναι πιο κοντά στο βαλάντιό μου…
Χαιρετώ…

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην Sotos 11 Σεπτέμβριος, 2005)

Εάν το όργανο μιλάει,λέμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα εάν το καπάκι εμφανίζει κάποια φυσική ατέλεια όπως ρόζος, διχρωμία, στραβά νερά κλπ.

Όταν πάμε όμως να αγοράσουμε καπάκια, θα δούμε ότι υπάρχουν διάφορες ποιότητες: Α, Β, C, κλπ. Η ποιότητα στο καπάκι κρίνεται από διάφορα χαρακτηριστικά του όπως τα ίσια νερά, πυκνά νερά, ομοιόμορφο χρώμα, απουσία ρόζων,παλαιότητα του ξύλου, κοιτώντας το σόκορο τα νερά να είναι κάθετα στο επίπεδο του καπακιού, μέγεθος καπακιού κλπ.

Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιο όργανο εμφανίζει καπάκι με ρόζους, σύμφωνα με όσα ξέρουμε για τις κατηγορίες των καπακιών, σημαίνει ότι είτε:

  1. Η επιλογή έγινε τυχαία.
  2. Δέν έγινε τυχαία αλλά εσκεμένα ,ακριβώς επειδή είχε ρόζους, μια και περίσσεψε από τα καλλίτερα.
  3. Η επιλογή έγινε εσκεμένα διότι επιλέχθηκε ως καλλίτερο ανάμεσα από πολλά άλλα επειδή ο κατασκευαστής με κάποια άλλα κριτήρια δικά του το θεώρησε ποιοτικότερο ως προς τον ήχο.

Το τελευταίο κριτήριο θα μου επιτρέψετε να το αποκλείσω λόγω της δεκαπενταετούς εμπειρίας μου ως κατασκευαστού μουσικών οργάνων.

Μάγκες Αθηναίοι μην μασάτε εκει κάτω.
Εδώ στην Θεσσαλονίκη τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Πάς στον Δεκαβάλα, σου βγάζει μπροστά 10 μπουζούκια απο 1500 μέχρι 3000 έυρώ, διαλέγεις αυτο που γουστάρεις, το παίρνεις και φεύγεις.
Εγώ πήγα στον Παλάβρατζη, είχε 2-3 μπουζούκια των 2000 και ένα κομμάτι των 2500 το οποίο στην κυριολεξία ήταν μπουζουκάρα (και είναι ακόμα βέβαια γιατί το τσίμπισα). Και το πήρα μήνα Σεπτέμβριο ενώ το καπάκι είχε κοληθεί μήνα Μάιο.

Κάποτε έλεγα πως “ο καλός ο μπιλιαρδόρος βγάζει μουαγιέν 100 καραμπόλες ακόμα και με σκουπόξυλο”. Θέλω να προσθέσω ότι “… ακόμα και σε τραπέζι με κουβέρτα αντί για τσόχα”.

Ενας πιτσιρικάς μπουζουξής στο Κ.Ε.ΜΧ. είχε βγάλει εκδήλωση δύο ωρών με λαϊκά Καζαντζίδη, Ζαμπέτα και Ακη Πάνου παίζοντας τρίχορδα σε σπασμένο τετράχορδο των 500 δραχμών που ‘απαλλοτριώθηκε’ από τοίχο κουτουκιού. Ενας άλλος πολύ καλός (εμένα μ’ άρεσε πάντως) μπουζουξής στη σχολή που φοιτήσαμε δεν είχε ποτέ δικό του μπουζούκι. Τις δε ελάχιστες φορές που κονόμησε δικό του πάντα έβρισκε τρόπο να …το σπάσει κατά λάθος. Ο Γιώργης Βαβ. θα θυμάται τον ψηλό σγουρομάλλη φίλο μας.

Κοντολογίς, καλή είναι η φιλολογία / φιλοσοφία περί κορυφαίου κατασκευαστή και δε συμμαζεύεται, (την καταλαβαίνω γιατί κάποτε είχα μπλέξει κι εγώ με όλες αυτές τις λεπτομέρειες) αλλά η μουσική είναι μια συνισταμένη εμπειρίας + γνώσεων + ΟΡΓΑΝΟΥ + κοινωνικοποίησης + ευαισθησίας + λεπτότητας + αισθητικής καλλιέργειας και μαστοριάς. Αποτιμώντας αριθμητικά τον ρόλο του ΟΡΓΑΝΟΥ, του αποδίδω βαρύτητα της τάξης του 10% και πολύ βάζω. Στο κάτω - κάτω είναι το μόνο που θέλει κυρίως λεφτά για να πετύχει, ενώ τα υπόλοιπα θέλουν προσωπικό χρόνο και δεξιότητες που δεν πωλούνται πουθενά.

Μην με πάρετε στραβά. Δεν πηδάω στη κουβέντα για να πω ότι τζάμπα σπαταλιέστε. Δέχομαι ότι αυτή η διερεύνηση έχει την αξία της. Απλά παρατηρώ πως η θεματολογία του FORUM το τελευταίο καιρό προσανατολίζεται σφόδρα κατά κει και διερωτώμαι για το μέγεθος αυτής της αξίας.


ΥΓ. Για το θέμα των ρόζων, πολύ σωστά ο Σ.Η. κάνει την ρητορική ερώτηση “και τί έγινε άμα έχει ρόζους το καπάκι”, διότι απλούστατα δεν παίζει κανένα ρόλο. Ο ρόζος είναι μια τοπική ασυνέχεια του υλικού που θα έπαιζε κάποιο ρόλο (όχι απαραίτητα αρνητικό) αν υπήρχε αξιοσημείωτη ένταση αφού το καπάκι είναι το λιγότερο καταπονούμενο (και μάλιστα μόνον καμπτικά) τμήμα του οργάνου. 'Ισως να τίθεται θέμα αισθητικής αλλά, ακόμα και γι αυτό, εγείρονται αμφιβολίες.

Κώστα Χ,Εσύ είσαι μάλλον ειδήμων στην κατασκευή οργάνων, γι’ αυτό σε διαβεβαιώ ότι αυτά που ανέφερα είναι απλώς αυτά που άκουσα-μιάς και παντελώς αδαής από κατασκευές οργάνων- για την αυστηρή επιλογή των τμημάτων(σκάφη) του οργάνου. Επίσης, ίσως έχεις διαβάσει ότι ο Π.Β. έχει πρόσφατα ανοίξει ένα μαγαζάκι στην Χαριλ. Τρικούπη όπου πουλάει εκτός από δικά του όργανα, και αυτά ενός “μαθητή” του σε πολύ οικονομικότερες τιμές. Μήπως τα καπάκια που απορρίπτει για τα όργανα του, τα χρησιμοποιεί εκεί;

Σωτήρη, ο ΠΒ μου έφτιαξε το μπουζούκι μου σε 8 μήνες από τότε που το παρήγγειλα. Είχα μπουζούκι και δεν πείραξε τόσο πολύ, παρά μόνο μερικές στιγμές. Σίγουρα δεν είναι συνεπής, αλλά δεν πρέπει είναι τυχαίο ότι τόσοι και τόσοι κορυφαίοι μπουζούκαροι φτιάχνουν εκεί τα όργανα τους. Όταν δε τον γνωρίσεις καλύτερα καταλαβαίνεις ότι είναι και πολύ καλό παιδί. Τελειώνοντας να διευκρινήσω ότι δεν έχω στόχο να διαφημίσω κανέναν-άλλωστε ο ΠΒ είναι ο τελευταίος που χρειάζεται οποιαδήποτε διαφήμιση, αλλά προσωπικά όταν θα ξανασκεφτώ να φτιάξω καινούργιο όργανο δεν θα πάω σε κανέναν άλλο μάστορα παρα μόνο στον Παναγιώτη.

Ο Τόρρες, κορυφαίος κατασκευαστής κλασσικής κιθάρας, όταν παρουσιάστηκε έλλειψη σε βραζιλιάνικο παλλίσανδρο και οι άλλοι κατασκευαστές παραπονιόντουσαν, έφτιαξε μια κιθάρα με σκάφος από πεπιεσμένο χαρτί, και με καπάκι από έλατο εξαιρετικής ποιότητας. Το ίδιο εξαιρετικό ήταν το αποτέλεσμα. Ο Βένιος κατασκευαστής ουτιών χρησιμοποιούσε για τα φημισμένα ούτια του καπάκια από ρουμάνικο έλατο εξαιρετικής ποιότητας και για τα σκάφη σχεδόν ότι ξύλο έβρισκε. Υποθέτω λοιπόν πως το καπάκι κρίνει το 80% της επιτυχίας του οργάνου.
Βέβαια αν ένα εξαιρετικό καπάκι πέσει στα χέρια ενός αδαούς και άπειρου κατασκευαστή δεν πρόκειται να δώσει τον ήχο που μπορεί να δώσει. Με την ίδια ευκολία συμβαίνει και το αντίθετο, δηλαδή ο έμπειρος μάστορας (καλή ώρα ο Βάρλας και ο κάθε κατασκευαστής του επιπέδου του) μπορεί να βγάλει από το ξύλο ότι αυτό μπορεί να δώσει .Όλα αυτά βέβαια σε σχέση με το σκάφος και τη γενικότερη κατασκευή του οργάνου(το κούρδισμα των ξύλων).
Το συγκεκριμένο όργανο (ήταν παραγγελία και πολύ απλά το πήρε γιατί ήθελε όργανο του Βάρλα) για τα 2500 ευρώ που κόστισε είναι μέτριο.
Σχετικά με τους ρόζους στο καπάκι, ενδεχομένως να μην έχει το όργανο προβλήματα αντοχής, αλλά σκεφτείτε πως είναι ένα σχετικά άκαμπτο σημείο σε μία ομοιογενή επιφάνεια. Πιστεύω πως επηρεάζει τον ήχο.
Υ.Γ. Πριν από καιρό διάβασα(American lutherie, τεύχος 79, σελ 16) για ένα βιολί του 1680 κατασκευής Andrea Guarneri που πουλήθηκε σε μια δημοπρασία 200.000$.Το βιολί αυτό έχει έναν τεράστιο ρόζο στο καπάκι σχεδόν κάτω από τον καβαλάρη. Βέβαια είναι σχεδόν τεσσάρων αιώνων και κατασκευασμένο από την μεγαλύτερη οικογένεια κατασκευαστών βιολιών.

Περιεργως συμφωνω με τα πιο πολλα που διαβαζω πιο πανω παρ’οτι ειναι αντικρουομενα …
π.χ. Ο Βαρλας (και αλλοι βεβαια) φτιαχνει ακριβα μπουζουκια αλλα προσεχει τη λεπτομερεια στα ακριβα : ισχυουν και τα δυο, οι ροζοι ειναι αντιαισθητικοι αλλα δεν εχουν επιπτωση στον ηχο κλπ κλπ
Πιστευω οτι το μπουζουκι δεν ειναι μια ιστορια του στυλ, ωπ το βρηκαμε αυτο ειναι ο μπουζουκαρος δεν υπαρχει αλλο !! Δηλαδη κατι σαν τη μοναδικη αγαπη που κι αυτο ειναι ουτοπια … Σιγουρα μπορει καποιος να βρει αυτο που θελει αυτο που εψαχνε αλλα αυριο μπορει να δει ή να ακουσει κατι καλυτερο και μεθαυριο κατι ακομα καλυτερο κι αν οχι καλυτερο βρε αδερφε κατι διαφορετικο.
Μετα το θεμα του παικτη παιζει κι αυτο το ρολο του οπως λεει και ο Κωστας ΤΜ. Σιγουρα μιλας για τον Μιχαλη τον Περ. στην Ξανθη ο οποιος επαιζε και σε σκουπα με χορδες, δεν ειχε προβλημα παρ’ολο που δεν ηταν μπουζουκαρος, προγραμμα εβγαζε !!
Υπαρχει ομως και το παραδειγμα του ΜΠΕΜΠΗ οπου στην Αμερικη ειχε συμμετοχη μεταξυ αλλων και σε ενα δισκο με διαφορους καλλιτεχνες παραδοσιακους μεταξυ των αλλων και ο δικος μας Κωστας Παπαδακης ή Ναυτης. Ο Ναυτης (1920-2003) εκτος απο βιρτουοζος του βιολιου επαιζε και μπουζουκι (μαλιστα επαιξε στην Τρουμπα με τον Οδυσσεα Πετσαλη το 1939) και στο δισκο αυτο ο Μπεμπης επαιζε με το μπουζουκι του Ναυτη που ηταν ενα
μετριο μπουζουκακι το οποιο ειχε ο Ναυτης για να παιζει και κανενα λαικο στην Αμερικη τη δεκαετια του '60. Το αποτελεσμα ειναι οτι ακους ενα φοβερο παικτη που κανει παπαδες με ενα μπουζουκι
μετριο με παλιες χορδες -προφανως- και αυτο διακρινεται αμεσως με μια πρωτη ακροαση !!
Οπότε, καλο ειναι μπουζουκι και παικτης να συμβαδιζουν. Οσα λεφτα και να δωσει καποιος για το τελειο μπουζουκι δυστυχως ή ευτυχως δεν παιζουν μονα τους …
Γνωμη μου ειναι -ισως επειδη ειμαι παθων- να τυραννιστει λιγο ο καινουριος παικτης σε ενα
απλως καλο μπουζουκακι και να ψαχνεται διαρκως για το καλυτερο.
Βεβαια καπου μπαινει και ο πειρασμος, το να παινευτουμε για το μπουζουκι μας ειτε για τα στολιδια του ειτε για την τιμη του, ναι οπως το ακουτε π.χ. το μπουζουκι μου το πηρα 3.000 Ε, το σκαφος ειναι σγουρο κελεμπεκι, η ταστιερα γεματη σεντεφια κλπ ενω καποιος αλλος μπορει να υπερηφανευτει οτι πηρε το τελειο μπουζουκι σε τιμη ευκαιριας, τον γελασε τον οργανοποιο κλπ
Οι οργανοποιοι ειναι μαμουνες* στις πλειστες των περιπτωσεων και σιγουρα η γνωμη που εχουν για τους μουσικους ειναι … συζητησιμη (ξερω αλλα δε λεω) καλο ειναι να μαθαινουμε τα μυστικα τους με το να εχουμε καλες σχεσεις μαζι τους αλλωστε η γνωση του ηχου του οργανου ειναι κατι που αποκτιεται με τη συνεργασια μουσικου-οργανοποιου πραγμα που οι παλιοι το εκαναν !!
Το να μπω σε ενα φτασμενο οργανοποιο και να του πουλησω μουρη οτι αυτο το ξυλο ετσι και το αλλο γιουβετσι, στην επομενη στροφη θα με αδειασει με τον τροπο του και θα ψαχνομαι !
Σα μουσικος παντως και παθων (οχι δραματικα) προτιμω να παιρνω οργανο απο κατασκευαστη που δεν ειναι … ακομα φιρμα

  • μαμουνα = μεταφορικα γατονι

Τώρα το είδα. Αρη, για το Θ. Μητρέτζη μόνο καλές κουβέντες έχω ακούσει (εξαιρώ κάτι γκομενίστικες μίρλες που παρακάμπτονται).

Προς Ipt…

Νομίζω πως ο Βένιος είναι ιδιαίτερη κατηγορία κατασκευαστή και δεν πρέπει να τον “απαξιώνεις” έτσι για τις επιλογές ξύλων του…ήταν πραγματικός επιστήμονας και ό,τι διάλεγε περνούσε απο 40 κόσκινα για να το χρησιμοποιήσει τελικά…

Επίσης οι τεχνικές που χρησιμοποιούσε για να κουρδίζει τα καπάκια του αφήνουν εκπληκτους σημερινούς κορυφαίους κατασκευαστές-μιμητές του όπως ο Φαρούκ στην Πόλη…

Νίκος

Καθε άλλο παρα τον απαξιώνω φιλε Νίκο.Αντίθετα ότι έγραψα, το έγραψα για να καταδείξω τη σημασία του καπακιού στον ήχο.Η πηγή μου ήταν το βιβλίο του Ερευνίδη και του Τσιαμούλη “Ρωμιοι συνθέτες της πόλης”

Χαιρετώ εκ νέου…
Τελικά κατάφερα να εκπλήξω ακόμη και τον εαυτό μου αποφασίζοντας να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο μπουζούκι γνωστού μπουζουξή (ίσως με επηρέασε και το όνομα του πρώην ιδιοκτήτη για την επιλογή αυτή). Το μπουζούκι είναι 10 χρόνων, στα αυτιά μου ακούγεται γλυκά και δυνατά με έντονο και ιδιαίτερο “σκάσιμο” στην πενιά. Η κατασκευή του φαίνεται πολύ καλή, σύμφωνα με τον κατασκευαστή δεν έχει υποστεί καμία επισκευή όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, να πω ότι έχω εμπιστοσύνη στον κατασκευαστή (Τσακιριάν) αφού έχω στην κατοχή μου και ένα τζουρά του που με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο και σε ήχο και σε κατασκευή. Τώρα το θέμα είναι: οδηγίες χρήσεις αφού εγχειρίδιο χρήσης δεν υπάρχει. Δηλαδή: είναι πιο ευπαθές από ένα καινούργιο; Τι πρέπει να προσέχω; Οι συνεχείς αλλαγές θερμοκρασίες των τελευταίων ημερών π.χ. το επηρεάζουν περισσότερο από καινούργιο μπουζούκι; Είναι επικίνδυνες οι αλλαγές θερμοκρασίας των τελευταίων ημερών παρότι βρίσκεται εντός κλειστού χώρου; Με λίγα λόγια ένα 10χρονο μπουζούκι είναι πιο ευπαθές από ένα καινούργιο (με δεδομένη την καλή ποιότητα κατασκευής); Όποια συμβουλή καλόδεχτη…
Ευχαριστώ…

Να το χεις φυλαγμένο στη θήκη του , να μην το αφήνεις
στην υγρασία και δίπλα σε πηγές θερμότητας.
Να παίζεις συχνά για να μην “παραπονεθεί” (σοβαρά μιλάω)και να το προσέχεις γενικότερα.
Η αντοχή του εξαρτάται απο την ποιότητα κατασκευής και απο την συμπεριφορά σου , αν αυτα τα δυό είναι καλά βγάζει και αιώνα.
Καλορίζικο και καλές πενιές.

Σωτήρη, σου εύχομαι κι εγώ να είναι καλορίζικο τ΄ όργανο κα καλές πενιές και σ’ ωραίες φάσεις.
Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις του Σωτήρη Ηλιόπουλου και θα προσέθετα πως το ότι είναι 10 ετών κι έχει δείξει καλή “διαγωγή” μετράει στα συν του οργάνου.