Μιας και λατρεύω τη μουσική και έχω διαβάσει και κάποια πράγματα για αυτήν, θα ήθελα από όποιους θέλουν να ακούσω καλές προτάσεις για βιβλίο για τα ρεμπέτικα. Όχι μουσικολογικά, μα κοινωνικά, λαογραφικά και πάει λέγοντας. Παρατήρησα ότι στο φορούμ οι περισσότεροι από τους ενεργούς (για να μην πω όλοι) είναι ψαγμένοι επί του θέματος, οπότε βασίζομαι στις προτάσεις σας!
Ευχαριστώ.
ξεκινα με τις βιογραφιες του Μαρκου και του Τσιτσανη…
Ο τρόπος με τον οποίο θέτεις το θέμα, Ανεστάκο, είναι όχι μόνο πολύ γενικός αλλά και αντιφατικός: αμέσως αμέσως, τα όποια “κοινωνικά” βιβλία για ρεμπέτικο (μάλλον εννοείς κοινωνιολογικές προσεγγίσεις) δεν ασχολούνται παρά μόνο παράπλευρα με τη μουσική, όσα από αυτά ασχολούνται. Λαογραφικά βιβλία δεν υπάρχουν, παρ’ όλο που ο Πετρόπουλος ονομάτισε την “έρευνα” που έκανε, λαογραφική και τον εαυτό του “λαογράφο”. Το “πάει λέγοντας” θα χρειαζόταν πάρα πολλές διευκρινήσεις. Για να τελειώνουμε, οι προτάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν θα αθροίζονταν σε σίγουρα πάνω από εκατό βιβλία, που δεν είναι δυνατόν και δεν πρέπει να αγοραστούν όλα μαζί και να διαβαστούν, κάτι που θα χρειαζόταν χρόνια.
Η αυτοβιογραφία του Μάρκου σίγουρα είναι ένα από τα πρώτα βιβλία που θα διαβάσεις. Για τον Τσιτσάνη, που και αυτός στις πρώτες σου προτεραιότητες θα τοποθετηθεί, υπάρχουν πολύ περισσότερα από ένα βιβλία. Και υπάρχουν και πάρα, μα πάρα πολλά ακόμα. Πρέπει όμως, μόνος σου, να ψάξεις σε κατάλληλους χώρους, βιβλιοθήκες, στέκια κλπ. και να βρείς σιγά σιγά προς τα πού σε πηγαίνει η διαίσθησή σου. Όταν σκεφτείς “θέλω να μάθω για αυτό το συγκεκριμένο θέμα ή πρόσωπο", τότε μπορείς άνετα να θέσεις το ερώτημα “Από ρεμπέτικο, δεν έχω διαβάσει ακόμα τίποτα. Θέλω να ξεκινήσω με αυτό. Τι λέτε;”
Τον Πετρόπουλο, πάντως, άσ’ τον για αργότερα. Έχει πάρα πολλές ανακρίβειες, εμμονές και παραπλανητικές πληροφορήσεις που, σε συνδυασμό με τον μύθο που κουβαλάει θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνος.
Νίκο Πολίτη συμφωνώ για τον Πετρόπουλο. Έχω διαβάσει τα Ρεμπέτικα Τραγούδια του. Και την αυτόβιογραφία του Μάρκου από την Κάϊλ. Όταν λέω κοινωνικές, έχεις δίκιο. Εννοώ Κοινωνιολογικές Προσεγγίσεις. Κάποιο βιβλίο επ’αυτού?
Και του Γενίτσαρη έχω διαβάσει το ‘‘Μάγκας από Μικράκι’’, κάποια του πετρόπουλου όπως το άγιο χασισάκι, ένα λαογραφικό του Αρχιγέννη (αυτό εννοώ λαογραφικό), αλλά κολλάω στο τι να πάω τώρα. Είχα στο μυαλό μου το ‘‘Σπάνια κείμενα για το Ρεμπέτικο’’, αλλά είπα να απευθυνθώ εδώ για ιδέες και προτάσεις, καθώς υπάρχουν άτομα που έχουν διαβάσει πολλά βιβλία για τη μουσική που αγαπάμε.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 02:20 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 02:18 —
Επίσης Νίκο Πολίτη, όσο πιο πολλές προτάσεις τόσο το καλύτερο. και διακόσια βιβλία να μαζευτούν δεν πειράζει. Ίσα-Ίσα θα κάνω το ψαχτήρι μου μετά και θα δώ πέρι τίνος πρόκειται. Το θέμα είναι να ακουστούν προτάσεις.
Ωραία, λοιπόν. Το “Σπάνια κείμενα για το Ρεμπέτικο” είναι ενδιαφέρουσα έκδοση, που συγκεντρώνει κείμενα (μικρά, τα περισσότερα) της εποχής από το 1930 ως το 1960 χοντρικά, δημοσιευμένα σε πηγές δυσεύρετες (κυρίως τύπος της εποχής) που διαφωτίζουν αρκετά την περίοδο ακμής και παρακμής του είδους. Πολύ καλή επιλογή. Ο συγγραφέας του (Κώστας Βλησίδης) έχει κάνει και την επιμέλεια σε ένα κοινωνιολογικής κατεύθυνσης βιβλίο του Στάθη Γκώντλετ, καταξιωμένου Ελληνοαυστραλού ερευνητή: “Στάθης Gauntlett, Ρεμπέτικο Τραγούδι, συμβολή στην επιστημονική του προσέγγιση”, Εκδόσεις 21ου. Και αυτό θα σου το συνιστούσα. Και τα ξαναλέμε εν καιρώ (από μένα).
Σε [b][u] μια παλιότερη σχετική συζήτηση[/b][/u] είχαμε αναφερθεί αναλυτικά στη βιβλιογραφία γύρω από το ρεμπέτικο.
Ας ρίξει μια ματιά όποιος ενδιαφέρεται.
Υπάρχουν και συγκεντρωτικοί πίνακες με τη βιβλιογραφία γύρω από το ρεμπέτικο.
Δεν υπάρχουν καλά και κακά βιβλία. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία πάνω στην μουσική, πήγαινα στα βιβλιοπωλεία και χάζευα με τις ώρες.
Το έχουμε συζητήσει όπως είπε και η Ελένη…ουκ ολίγες φορές! Μια αναζήτηση είναι.
Η ακόμα καλύτερα μια βόλτα!
Δεν εξαιρούμε βιβλία.
Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ. Νίκο Πολίτη μάλλον θα πάω για του Ελληνοαυστραλού το βιβλίο για αρχή. Ελένη σ’ευχαριστώ πολύ που μου το έδειξες!
Ανεστακο,
κάποιες γενικές παρατηρήσεις:
-
οι αυτοβιογραφίες (κάποιες από αυτές δυσεύρετες) είναι διηγήσεις, ακατέργαστος ο λόγος (απευθείας από την πηγή), έχουν μιαν αξία ως ντοκουμέντα…η αξιοπιστία των λόγων είναι βέβαια μια άλλη ιστορία! Κοίτα τες, αλλά κυρίως: απομυθοποίησε!
-
στον αντίποδα, οι βιογραφίες συχνότατα εμπεριέχουν σάλτσες και προσωπικά συμπεράσματα-τρίχες (πχ Σώτος Αλεξίου). Επίσης έχουμε και ψευδομυθιστοριογραφίες (πχ Σκαμπαρδώνης). Αλλάργα λοιπόν!
-
το βιβλίο των „Κειμένων“ του Βλησίδη είναι εντάξει, παρά τις αδυναμίες.
Το άλλο του, της „Βιβλιογραφίας“, εμπεριέχει πακτωλό βιβλιογραφίας, σε συντριπτικά μεγάλο ποσοστό άχρηστης και άσχετης [πχ, σκοτιστήκαμε για τις απόψεις του «χορευταρά» κυρίου Τσαρούχη (Χίτης γυμνός με τα χέρια στις τσέπες, απεικονιζόμενος σε νεκρά φύση με ντομάτες) ή της δημοσιογράφου κυρίας Ρίκας Βαγιάννη περί ρεμπέτικου!]
- διάβασε εδώ μιαν άλλη άποψη για τον Πετρόπουλο (θα ανταμειφθείς και με μια σειρά χειρόγραφών του).
Κοίτα επίσης εδώ κάποια κειμενάκια για ανάπαυλα.
- και το σπουδαιότερο: αφουγκράσου τα τραγούδια! Σου τα λένε ΌΛΑ! Κι άσε τους ρεμπετολόγους, κοινωνιολόγους και λοιπούς κυρίους να κάνουν τη «δουλειά» τους!
Καλές αναζητήσεις,
Πίκινος
ΥΓ
Σώπα καημένε! Υπάρχουν κακά και χείριστα βιβλία, για τον κάλαθο και την ανακύκλωση. Αναπτύσσοντας το κριτήριο και την αισθητική μας, εξαιρούμε, αντικαθιστούμε, πετάμε.
Πίκινε σε ευχαριστώ πολύ! Και γω πιστεύω ότι όλα στα τραγούδια είναι, αλλά γουστάρω και τα βιβλία! Να’σαι καλά!
Επίσης παρακολουθώ και το μπλόγκ σου και πρέπει να πώ ότι είναι τρομερά ενδιαφέρον!(Τελείωσα με τα σάλια :))
Ανεξάρτητα από το ότι ο Ανεστάκος έχει διανύσει από το 2012 δωεκαετή πορεία και ότι, επομένως, το προσωπικό του ερώτημα δεν ισχύει πια, πιάνομαι από δύο ατάκες της παλιάς συζήτησης για να πω μια γενική σκέψη:
Υπάρχουν καλά και κακά βιβλία. Όποιος όμως ξεκινάει εντελώς μόνος του να «μορφωθεί» σε κάποιο αντικείμενο, και μαζεύει εξίσου καλά και κακά βιβλία γιατί ακόμη δεν έχει διαμορφώσει κριτήριο, θα φτάσει τελικά σ’ ένα σημείο όπου ναι μεν μπορεί να απορρίψει τα κακά και να αποφύγει να πάρει κι άλλα κακά, όμως δε θα μετανοιώσει για τις σαβούρες που μάζεψε και διάβασε στην αρχή.
Όπως ο έμπειρος ποδηλάτης δε μετανιώνει για τα γόνατα που γρατζούνισε όταν δεν ήταν έμπειρος.
Δεν λειτουργεί πια. (χαρακτήρες)
Ε, δώδεκα ολόκληρα χρόνια αργότερα, και να λειτουργούσε, ξεπερασμένη θα ήταν σήμερα η βιβλιογραφία που θα πρότεινε…