Έτυχε να ακούω το 2ο πρόγραμμα της Ελληνικής ραδιοφωνίας και εντυπωσιάστηκα.
http://rebetikotragoudi.blogspot.com/2011/02/blog-post.html
Είναι “τα παιδιά της πιάτσας” του Νίκου Τσιφόρου.Απαγγέλει ο πάρα πολύ καλός στις διηγήσεις,Γιάννης Μποστατζόγλου.
Είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί ακούμε(ή διαβάζουμε στο βιβλίο) λέξεις του υποκόσμου.
Όποιος μπορεί να μας βρει όλες τις διηγήσεις είτε σε mp3, είτε στο youtube,καλοδαιχούμενες.
Ερωτηση, τα αποσπασματα της εκπομπης μπορω να τα βρω στο βιβλιο “Τα παιδιά της πιάτσας” του Νίκου Τσιφόρου απο εκδοσεις Ερμης (1997)?
Το μονο που ξερω ειναι οτι ειναι αποσπασματα απο το περιοδικο Ταχυδρομος 1960-1961…[COLOR=“Grey”]
Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Αποσπάσματα του βιβλίου μπορείς να τα βρεις στην εκπομπή. Ανάλογα βιβλία του Τσιφόρου είναι “Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα” και “Παραμύθια πίσω απ’ τα κάγκελα”
Το βιβλιο αυτο το εχω, ειναι ενα απ τα πολυ λιγα βιβλια που εχω διαβασει μιας και δεν ειμαι πολυ του διαβασματος, και μπορω να πω οτι ηταν μια φανταστικη εμπειρια απ τις λιγες. Ειναι ενα βιβλιο που αξιζει απ ολες τις πλευρες!!!
Μπράβο φίλε gilles για την δημοσίευση! ο Τσιφόρος είναι απίθανος!!! σου προτείνω ανεπιφύλακτα την “Ελληνική Μυθολογία” θα τρελαθείς απο το γέλιο!
το βιβλιο υπαρχει κ κυκλοφορει… το βρηκα στο http://www.greekbooks.gr/books/logotehnia/ta-pedia-tis-piatsas.product
Δεν υπάρχει πουθενά free στο ίντερνετ?Υπάρχουν κάτι site που έχουν βιβλία που τα διαβάζεις στον υπολογιστή.Κάποιος είχε δημοσιευτεί κάτι τέτοιο παλιότερα στο φόρουμ αλλά δεν θυμάμαι που.Και είναι και ακριβούτσικο.22? είναι αρκετούτσικα για ένα βιβλίο τόσων ετών.
Δηλαδή για σένα, μόνο αν είναι ‘‘τζάμπα’’ αξίζει το βιβλίο;
Όχι βέβαια!Φυσικά και αξίζει να το αγοράσει και να το διαβάσει κάποιος για πολλούς λόγους.Ωστόσο αν μπορούμε να το βρούμε στο τζάμπα,γιατί να δώσω τα λεφτά στις εταιρίες?Και μου έβαλες και την ιδέα τώρα να πάω να ψάξω στην δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης μου!
Ορίστε ένα ευθυμογράφημα του Τσιφόρου τζάμπα
Πολλά από τα αποσπάσματα που έψαχνα εδώ και καιρό,από το 3ο πρόγραμμα με τον Γιάννη Μποστατζόγλου,τα βρήκα στην παρακάτω σελίδα.Αξίζει να τα ακούσετε πιστεύω.Οι μουσικές επιλογές είναι περίφημες και ο Γιάννης Μποστατζόγλου πάρα πολύ καλός στις αφηγήσεις.
http://greek-theatrical-evenings.blogspot.gr/2012/02/blog-post_20.html
σωστα για τα βιβλια!
και θυμιζω οτι ο Γιαννης Μποστατζογλου ειναι γιος του Μποστ…
Στο παρακάτω λινκ θα βρείτε πολλά να ακούσετε και πάλι από τον Γιάννη Μποσταντζόγλου.Γνωρίζετε αν γίνεται τίποτα για να τα κατεβάσουμε από το daily motion?
Μπρε! Αυτά είναι καλά!
Το βιβλίο το είχα πρωτοδιαβάσει προ αμνημονεύτων ετών και βάλε, Γυμνάσιο, αν όχι και Δημοτικό, και έκτοτε αποσπασματικά πολλές φορές ξανά. Το ύφος και αρκετές από τις επιμέρους λέξεις και από τις υποθέσεις των ιστοριών μού είναι οικείες από τόσο παλιά ώστε δεν περίμενα την έκπληξη. Αλλά η αφήγηση είναι πραγματικά προσφυής και οι μουσικές στίξεις εξαιρετικές.
Δεδομένης της βαθιάς σπουδής του Μποστ στον Καραγκιόζη, που τα ίχνη της είναι κυρίως εικαστικά, δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι και στον τρόπο αφήγησης του γιου του υπόκειται αντίστοιχη σπουδή - πού αλλού να τα ξέρει αυτά άνθρωπος αυτής της εποχής παρά στον Σταύρακα; Τα λέει όμως ωραία, χωρίς υπερβολή στη μανιέρα. Πράγμα δύσκολο με τέτοιο κείμενο.
Κοίτα, μέχρι σήμερα το πρωί αυτή τη δουλειά θα την έκανα με το Real Player. Το μεσημέρι πήρα την απόφαση να ενδώσω σ’ ένα μήνυμα που με καλούσε να το αναβαθμίσω, και πλέον δε δουλεύει (ή, αν δουλεύει, δεν ξέρω πώς).
:245:
Τυγχάνει να το διαβάζω τώρα το βιβλίο.Πρώτα έτυχε να ακούσω αρκετές εκπομπές και μετά το διάβασμα.Το λεξιλόγιο του είναι εκπληκτικό.Επίσης πολύ ενδιαφέρον έχουν οι ιστορίες του γιατί έχουν κυρίως σχέση με τον υπόκοσμο.Και μας λέει κάποια ωραία πράγματα στην αρχή του βιβλίου του ο συγγραφέας…
Όσο για την εκπομπή,η φωνή του Μποστατζόγλου ταιριάζει περίφημα με τις ιστορίες και η μουσική επιμέλεια θα έλεγα πως είναι άριστη…
Είναι, νομίζω, Τα παιδιά της πιάτσας το καλύτερο βιβλίο του Τσιφόρου. Πέραν των διασκεδαστικών ιστοριών και των αυθεντικών χαρακτήρων η αξία του έργου έγκειται κατά κύριο λόγο στη γλώσσα. Ο Τσιφόρος ανάγει τη μάγκικη διάλεκτο σε χυμώδη και εκφραστικότατη λογοτεχνική γλώσσα. Και στο ερώτημα αν όντως οι μάγκες μιλούσαν με την τσιφόρεια γλώσσα, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι και οι Έλληνες αγρότες πριν από κάμποσες δεκαετίες δεν θα μιλούσαν με τη γλώσσα του Μυριβήλη ή του Καζαντζάκη κι ας στήριξαν οι συγκεκριμένοι συγγραφείς την έκφρασή τους στην αγροτική δημοτική.
Διαφωνώ, Παναγιώτη. Και δεν μειώνεται η διαφωνία μου απ’ τη γλώσσα του Μυριβήλη ή του Καζαντζάκη. Φυσικά και δεν μπορούσαν (και δεν το ήθελαν!!) οι αμόρφωτοι και αγράμματοι της Μυτιλήνης ή της Κρήτης να μιλούν λόγια γλώσσα, έστω έντονα επηρρεασμένη από τη λαϊκή διάλεκτο.
Γεννήθηκα το 1942, επομένως την εποχή που γράφονταν τα βιβλία του Τσιφόρου ήμουν αρκετά μεγαλωμένος ώστε να ακούω τι γίνεται γύρω μου. Ναι, δεν ζούσα σε περιβάλλον όπου οι μάγκες της εποχής θα μίλαγαν ελεύθερα μεταξύ τους όπως θα ήθελε ο Τσιφόρος να μιλάνε και βέβαια, σε περιβάλλον ξένο προς αυτούς (τέτοιο ήταν το “δικό μου” περιβάλλον) προσπαθούσαν να μιλούν όπως οι μορφωμένοι και έκαναν τα λάθη που κατά κόρον χρησιμοποίησε ο Τσιφόρος, μή έχοντας μάθει καθαρεύουσα. Δεν είναι όμως δυνατόν, η γλώσσα αυτή να αποτυπώθηκε στη λογοτεχνία και στη γενικότερη γραμματεία της εποχής, αποκλειστικά και μόνο απ’ τον Τσιφόρο και την Επιθεώρηση. Έχω την εντύπωση ότι μεταξύ τους ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσαν εκφράσεις όπως “της δεσποινής” ή “Πείτε μου, κύριος, …”. Φυσικά και υπάρχουν στη γλώσσα του Τσιφόρου πολλά στοιχεία από την πραγματική μάγκικη διάλεκτο, αλλά δεν μου βγαίνει απ’ το μυαλό ότι το ύφος που χρησιμοποιεί είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνητά εξεζητημένο, “φουσκωμένο” ας πούμε.
Δε βρίσκω!!
Ο μεν Παναγιώτης δε λέει ότι η αξία του Τσιφόρου βρίσκεται στη διάσωση/καταγραφή της μάγκικης γλώσσας, αλλά στη δική του γλωσσα. Η οποία ενσωματώνει και αξιοποιεί (και διασώζει, τελικά) στοιχεία από τα ομιλούμενα μάγκικα της εποχής, κατά τρόπο ανάλογο όπως άλλοι λογοτέχνες ενσωματώνουν στοιχεία από διάφορες χωριάτικες ντοπιολαλιές. Το αποτέλεσμα κάθε φορά είναι το προσωπικό ύφος του εκάστοτε συγγραφέα, και όχι ένα κείμενο που θα μπορούσε να έχει ακουστεί από λαϊκά χείλη.
Εσύ δε, Νίκο, λες… το ίδιο περίπου! Προσθέτεις ίσως ότι ο Τσιφόρος το παρατραβάει και λίγο; Έστω. Κι ο Καζαντζάκης φυσικά. Εφόσον δεν πρόκειται για μίμηση, δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό.
(Πάντως εγώ χαλαρά τους φαντάζομαι να λένε “της δεσποινίς”. Έχεις πάρει ποτέ ταξί προς κάπου που να περνάτε από την Ιερά οδός;)